Essen lééft. Onze gemeente heeft een zeer rijk en divers verenigingsleven. Daar zijn we terecht trots op. Het maakt mee de eigenheid van Essen uit, en we moeten het dan ook koesteren en verder blijven versterken. Het jeugdwerk, de sportclubs, de seniorenbonden en verenigingen zoals het vormingswerk, de gilden, de carnavalsverenigingen, … nemen een onvervangbare plaats in. Binnen, maar ook buiten dat verenigingsleven doet de Essenaar actief aan cultuur en sport. Of zoekt zij of hij gewoon wat ontspanning na een drukke werkdag of –week.

Soms lijkt dat allemaal vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Om ervoor te zorgen dat Essen geen slaapdorp tussen Antwerpen en Roosendaal wordt, zonder noemenswaardig gemeenschapsleven en waar “nooit eens iets gebeurt”, is een actief beleid van het gemeentebestuur noodzakelijk. We kunnen niet zeggen dat er op dat gebied niets gebeurt, maar al te vaak zit er geen doordachte aanpak achter of wordt er uiteindelijk toch voor gekozen om alles maar op zijn beloop te laten.

N-VA/PLE kiest ervoor om alle Essenaren de kans te geven om mee te doen met het socio-culturele leven in onze gemeente. Daarbij willen we een rijk en divers aanbod doen. We willen de Essenaar aanzetten om de sporters aan te moedigen en zelf te sporten, kunst te produceren en te beleven, vanalles te organiseren en aan die organisaties deel te nemen. Dat doen we op basis van vier sectorplannen : het jeugdwerkbeleidsplan, het cultuurbeleidsplan, het sportbeleidsplan en het seniorenbeleidsplan. Twee daarvan (jeugd en senioren) bestaan al, de beide andere moeten nog opgestart worden. Maar het basisprincipe is overal hetzelfde : de doelgroep en de actieve verenigingen bepalen samen met het gemeentebestuur het beleid. Daarbij nemen ze zelf mee de verantwoordelijkheid om de prioriteiten vast te leggen en om keuzes te maken op het gebied van subsidiëring, ondersteuning en infrastructuur, waarna ze er ook samen met het gemeentebestuur voor instaan dat de plannen worden uitgevoerd.

Dergelijke plannen maken kost tijd en energie. Er moet immers voortdurend gezocht worden naar goede vormen van inspraak, en naar mogelijkheden om mee te participeren aan planning. De ene Essenaar of de ene vereniging is daarbij de andere niet. Jonge kinderen moeten anders worden aangesproken dan leid(st)ers van jeugdbewegingen, jonge actieve senioren betrek je anders bij een planproces dan de bewoners van een rusthuis, en een grote turnkring werkt anders dan een caféploeg. Maar de investering loont de moeite. Een breed gedragen beleid geeft antwoorden op de vragen die zich stellen, en maakt dat de uitvoering ervan veel vlotter verloopt.