Tom Bevers

Ik heb er hier nooit echt over geschreven, alleen héél goed verborgen tussen de regels af en toe een beetje.  Daar waren goede redenen voor.  Maar nu dus wel, want het staat ook op Facebook – dat is tegenwoordig zoiets als het Staatblad én het Parochieblad in één.  Ik heb me verloofd met de liefde van mijn leven.  Die ben ik wat verder gaan zoeken, in Griekenland met name.  Of eigenlijk is Ioanna me hier komen zoeken, want we hebben elkaar toch vooral in Brussel leren kennen, in de marge van Europese vergaderingen.  Ik heb er wat langer op/mee gewacht, maar geluk komt dus al eens onverwacht.  Wat het wellicht alleen intenser maakt.

Dankzij haar heb ik ook Griekenland, de taal (daarover later meer) en de cultuur leren kennen.  Ook daarvan heb ik nog geen ogenblik spijt gehad.  De combinatie van de vele herinneringen aan rijke beschavingen met een prachtige natuur en ook gewoon een heel mooie architectuur op veel plaatsen is redelijk uniek.  Met een “autochtoon” rondreizen heeft bovendien als voordeel dat er in het zo al gastvrije land nog meer deuren opengaan.  Met als keerzijde dat je soms regelrechte prijsdiscriminatie ontdekt – menu’s in het Engels met hogere prijzen dan in het Grieks bijvoorbeeld (niet dat het dan duur wordt, dus laat u niet afschrikken).  Desalniettemin : de kerk die de hele dag gesloten is, maar de eigenaar van de krantenkiosk kent het telefoonnummer van de pastoor… het volstaat al eens om de kerk alsnog te bezichtigen.

Reistips ? De eilanden, natuurlijk.  Santorini is absoluut uniek.  Kreta heeft alles : de natuur (van bergen tot een stukje regenwoud), de archeologie, de stranden (Hawaii), het eten, de cultuur…  Hydra is vlak bij Athene en erg charmant.  Ook Angistri, waar we de voorbije dagen even passeerden, is mooi.  Kastelorizo is ver weg, maar wie een paar dagen tot rust wil komen kan wellicht nergens beter terecht.  Rhodos (en met name Lindos) mag ook bij op het lijstje.  In de Peloponnessos bezochten we onder meer Nafplio en Monemvasia : een eigentijdse stad en een vooral Ottomaanse versterking. De antiek-Griekse stad Delphi waar het bekende orakel zetelde.  Ook Galaxidi vond ik een aanrader.  Maar ik heb nog lang niet het hele land gezien !

Onze relatie heeft me ook hier ten lande (en een beetje verder) naar enkele concerten geleid.  Van Nana Mouskouri, tot twee keer toe (dat had ik zelf een aantal jaren geleden ook niet zien aankomen; een grote dame trouwens), en ook van de hier niet meteen bekende Yannis Kotsiras in Brussel en Maria Farantouri in de Roma in Antwerpen – waar ik voordien nooit was binnengeweest, tot mijn schade en schande.  Ioanna zal het me als grote Mouskourifan een beetje kwalijk nemen, maar de stem en muziek van Farantouri is ook op 70-jarige leeftijd uniek, en ook haar repertoire blijft erg aanspreken.  Ook al omdat ze veel muziek vertolkt van Mikis Theodorakis, die tekende voor een heel groot deel van het naoorlogse Griekse muzikale erfgoed.  Met die naam kom ik ook bij het concert dat we vorig jaar in Eeklo (of all places) bijwoonden van het Vlaamse Theodorakisensemble, met één Nederlands-Griekse (en uitstekende) bouzoukispeler, en verder alleen Vlamingen.  Een zeer indrukwekkend optreden, waar we beiden ongelooflijk van genoten hebben.

“With love come strange currencies…” is een songregel van REM waar ik vaak aan heb gedacht.  Al blijft de “currency” dezelfde voor wie van hier naar Athene reist (en gelukkig maar, gezien de recente Griekse geschiedenis), de liefde is wel met een land gekomen dat ik heel erg ben gaan waarderen.

Wie Griekenland uit elkaar haalt, zal op het einde zien dat er een olijfboom, een wijngaard en een boot overblijven… wat betekent dat je het met dat alles ook kan reconstrueren. (Odysseas Elytis).

De zomervakantie bracht me dit jaar naar Portugal.  Niet de eerste keer dat ik in het land was, maar het was wel al bijna tien jaar geleden, en mijn bezoekjes bleven altijd beperkt tot de hoofdstad, en waren beroepshalve.  Nu trokken we van de Algarve in het zuiden via Lissabon naar Porto, met enkele uitstapjes onderweg.  Het was de eerste keer dat ik ook echt wat meer tijd kon uittrekken om Lissabon te zien, maar ik heb toch vooral het noorden en het zuiden van het land wat beter leren kennen.  De Algarve, waar we in Faro en Lagos verbleven, heeft een prachtige kust.  Die het dankt aan de Atlantische Oceaan, waar ik niet zo lang geleden zo ongeveer even westelijk aan de Ierse Cliffs of Mohair stond.  De rotskusten doen aan elkaar denken – al moest ik dan wel abstractie maken van het weer.  De Oceaan zorgde ook voor een reeks grotten rond Benagil, die we vanuit Lagos met een speedboat bezochten.  De moeite waard.  Voor de vogelliefhebbers is Faro dan weer het paradijs, met de lagune voor de kust.  Als Geert Vandekeybus nog eens geen school bestuurt of een verkiezingslijst duwt, dan moet hij er zeker eens naartoe trekken.  ’s Avonds koelde het er bovendien heerlijk af, wellicht ook onder invloed van het ijskoude oceaanwater.  Echt zwemmen zat er daardoor niet in.

Lissabon kende ik dus al, maar daar waren we bijna deelgenoot aan een nieuw Europees record : dat van de warmste Europese hoofdstad.  We haalden het niet, Athene 1977 blijft de kroon spannen.  Desondanks was het er zeer warm, wat tot net iets minder activiteit aanzette.  Wie na deze zomer de klimaatverandering nog probeert te ontkennen, moet wellicht verdacht worden van een zonneslag…  Maar ik dwaal af : Lissabon blijft een prachtige, bruisende stad.  Er stond ook een etentje met fado op ons programma.  Dat leverde natuurlijk een wat hoger prijskaartje op dan de gewone maaltijd in Portugal, waar de vers gegrilde vis voor geen geld op tafel komt, zeer gesmaakt met een glaasje witte of “groene” wijn (Vinho Verde) erbij.  Vanuit Lissabon trokken we ook naar Evora, en naar Sintra.  Dat laatste vooral voor het niet te missen kasteel.  Even kunstmatig dan het Zuid-Duitse Neuschwanstein dat eerder dit jaar op mijn programma stond, en toch ook weer helemaal anders.  Als Neuschwanstein het model is voor het typische Disneykasteel, dan is Sintra dat voor de Disneybouwer die nóg een kasteel wil, maar dan anders.

De grootste ontdekking voor mij was Porto.  Even levendig als Lissabon, maar compacter, met een eigen karakter dat niet alleen op de gelijknamige wijn drijft.  En ook gewoon heel mooi, met de Douro-oevers en de bruggen die deze dan overspannen.  Een bezoek absoluut waard – wat ook Dirk Smout vond, zodat we elkaar voor één keer eens niet op een Essense vergadering maar in een Portugees restaurant troffen.  Soms is de wereld klein.  Net omdat die zo klein is, is die klimaatverandering trouwens zo belangrijk, en moeten we daar ook in Essen werk van blijven maken.  We kunnen niet anders.

De laatste dag haalde het kwik in Porto 24°C.  Neen, dat was de maximumtemperatuur, niet het minimum.  Zoals de zomers vroeger hier waren, dus.  Het kan verkeren…

Op 1 juli nam Oostenrijk het EU-Voorzitterschap over van Bulgarije. Omdat ik onverwacht moest inspringen op de informele ministerraad voor arbeid en sociale zaken leidde dat ertoe dat ik de voorbije twee dagen in het prachtige Wenen doorbracht. Het is altijd een plezier om in die stad te komen, ook al was er geen tijd voor Wienerschnitzel, Sachertorte, de Hofburg of Schönbrunn.  Nu, ik was er in 2016 nog als tourist, dus dat was niet zo erg.  En de zon, de Apfelstrudel en een portie Mozart en Strauss maakten veel goed. En ook het thema van de raad, de digitalisering, de robotisering en de platformeconomie (Uber, Deliveroo en zo), bleek erg interessant en relevant.

Oostenrijk neemt het Voorzitterschap over op een cruciaal moment. Voor wie vertrouwd is met de interne keuken van de Unie is dat vooral zo omdat de dossiers waarin onder Oostenrijkse sturing geen vooruitgang wordt gemaakt niet meer vóór de Europese verkiezingen kunnen worden afgerond. Maar ook wie die procedureslag, onder meer over het meerjarenbudget voor de EU, niet volgt ziet wellicht dat het vluchtelingendossier en Brexit twee niet geringe uitdagingen vormen voor het Alpenland. Waar net een regering aan de macht kwam met een uitgesproken mening op een aantal domeinen.

Oostenrijk is op zijn best een sterke brug tussen Oost en West. Met enkele Kroaten en Hongaren stelde ik vast dat we ons samen in de architectuur en de geschiedenis van de stad erkennen. Het standbeeld van keizerin Maria-Theresia maakte snel duidelijk waarom. Op zijn slechts is het samen met Boedapest een barrière, een rem op de geschiedenis. Ik hoop van harte op het eerste. En op een spoedig Auf Wiedersehen met de stad.