Afgelijst

Afgelijst

We hebben deze voormiddag onze lijst ingediend.  Precies zoals we die enkele weken geleden hadden bekendgemaakt.  Dat klinkt evident, maar vraag dat dan eens aan de lokale partij(afdeling)en in Vlaanderen die de voorbije weken en dagen nog in extremis iemand van de lijst moesten halen.  Allemaal om bijzonder goede redenen.  Maar enig medelijden kan ik toch niet onderdrukken.  Een beetje met sommigen van de betrokken ex-kandidaten.  En vooral met hun partijcollega’s.  Zoals ik hier al eens herhaald heb (en wat de media al te graag vergeten) draait de lokale politiek voor een belangrijk stuk op vrijwillig engagement.  Op niet-professionelen die meewerken omdat ze geloven in hun gemeenschap, in de democratie, in de ideeën of de mensen waar ze mee achter staan.  Het zal je dan maar gebeuren dat je zo kort voor de verkiezingen iemand moet buitenzetten die in veel gevallen al even vrijwillig op de lijst staat en die -het weze desgevallend vanuit een verkeerde motivatie- zich wilde inzetten voor een verhaal.  Je zal maar de folder net “goed voor druk” hebben doorgestuurd of de affiches op de borden hebben geplakt.

Ik denk aan het werk dat het dan meebrengt om dat toch nog min of meer recht te zetten, en ook aan de kosten.  Die worden betaald met geld dat in de regel ook al niet als manna uit de lucht komt vallen, overigens, maar waar vaak door de mandatarissen en de (andere) vrijwilligers voor moet worden gewerkt.  Ik zou het niet graag meemaken, en wens het niemand toe.  Ik zag in de voorbije dagen een lokale folder van Défi, het voormalige FDF.  Van veel politieke sympathie voor hen moet ik niet meteen verdacht worden, maar toen ik bij de voorstelling van de lijst drie fotootjes van kandidaten zag ontbreken, dacht ik toch aan de arme vrouw of man die wellicht zo laat mogelijk en diep zuchtend heeft beslist om de folder dan toch maar te laten drukken zonder die foto’s.  Als ik dat al erg vind, wat moet het dan zijn om een foto af te drukken van iemand die uiteindelijk niet verkiesbaar is.

Gaat dit stukje daarmee over de rechtsextremisten van Schild en Vrienden ? Een beetje maar. Ik ben vooral blij dat ze nog redelijk op tijd ontmaskerd werden. Ik ga verder Joachim Pohlmann, de woordvoerder van N-VA-voorzitter De Wever citeren : “Klaarblijkelijk begrepen deze jongens niet wat de historische opdracht van de Volksunie en de N-VA is (…en…) dat ons Vlaanderen gebouwd is op de verlichtingswaarden en daarin voor extremisme geen plaats is; of het nu religieus of ideologisch is, van links of van rechts.”  En ja, ik heb medelijden met de N-VA-afdelingen op wiens lijsten ze stonden.  Maar niet meer of minder dan met de andere partijen die iets soortgelijks overkomt.  Ik moet er niet aan denken.

Hey, kan’t wat voorzichtiger ?

Hey, kan’t wat voorzichtiger ?

In de gemeenteraadscommissie omgeving stonden nieuwe plannen voor een verkaveling in de Heikantlaan op de agenda.  De discussie over de verkaveling sleept een jaar of tien aan, maar zoals in Essen gebruikelijk werd de gemeenteraad daarbij niet of nauwelijks betrokken.  Het schepencollege, de Gecoro en de verkavelaar probeerden onderling tot een concept te komen dat voor iedereen aanvaardbaar was.  Dat ging dan vorig jaar naar de gemeenteraad.  Want die moet één beslissing nemen : over de aanleg van wegen in de nieuwe verkaveling.  Maar zonder weg, geen verkaveling.  Dus moest het dossier na al die tijd plots wel op de raad komen.  En die raad, die besliste om niet te beslissen.  Met een wisselmeerderheid, zowaar.  Te veel bedenkingen bij het ontwerp : de nieuwe weg zou de verkeersknoop aan het viaduct nog ingewikkelder maken, het is niet duidelijk of de verkaveling aan een behoefte beantwoord (want de Essense woonbehoeftestudie is al jaren verouderd) en het overleg met de buren bleek al te beperkt.  Met een wisselmeerderheid werd het voorstel uitgesteld.  Daarop werd de verkavelingsaanvraag ingetrokken, en vervangen door een nieuwe.  Die weinig verschilt van de vorige : er zijn iets minder kavels (maar toch nog altijd 26) en wat meer groen aan de kant van de Heikantlaan, maar er is geen speelpleintje meer voorzien.

Ik begrijp dat de eigenaar van de grond na tien jaar vindt dat het gemeentebestuur nu maar eens “ja” moet zeggen tegen één van de plannen.  Het gaat om het 16e verschillende ontwerp.  Maar ik ben als gemeenteraadslid niet verantwoordelijk voor al wat het schepencollege in al die jaren wel of niet heeft (toe)gezegd.  Voor mij is dit niet plan nummer 16, het is plan nummer 2.  En het is het schepencollege zelf dat niet de voorwaarden heeft gecreëerd om het plan echt degelijk te kunnen beoordelen.  Aan de redenen waarom het vorig jaar niet werd aanvaard werd niet gewerkt.  Bovenal blijft de vraag of het wel verantwoord is om nog een verkaveling van deze omvang toe te laten in Heikant.  De meest groene wijk van Essen zag de voorbije jaren al veel bouwactiviteit.  Als we de open ruimte koesteren, moeten we daar dus veel beter mee oppassen.  Een kleine (!) wijk in de Heikantlaan kan een optie zijn, als het past in een totaalvisie op Heikant waar we ook heel duidelijk vastleggen waar we wel en niet nog willen bouwen.  Zonder dat kader zou instemmen met het wegtracé (en dus de verkaveling mogelijk maken, maar dat gaat de bevoegdheid van de gemeenteraad strikt genomen te buiten) onverantwoord zijn.

Voorgeprogrammeerd

Voorgeprogrammeerd

Ons verkiezingsprogramma staat online.  Daar was terecht vraag naar : de kiezer heeft het recht om te weten waar elke lijst die de verkiezingsstrijd aangaat voor staat.  We zijn nauwelijks een maand voor de verkiezingen, en dus zou dat huiswerk klaar moeten zijn.  Kandidaten bekend maken zonder te zeggen waar die voor opkomen is bovendien een rare manier om aan verkiezingen mee te doen.  Vandaar, dus.

Toch heb ik even getwijfeld om het op de website te zetten.  De programma’s van CD&V en sp.a zijn vandaag, 11 september, niet op hun website te vinden.  Ze zullen nog wel komen, natuurlijk.  Maar met name CD&V had in het verleden last van enig kopieergedrag : ze gebruikten ons programma om te voelen vanwaar de wind kwam, om te zien wat er in Essen leeft.  En namen die bekommernissen dan over in hun verkiezingsprogramma.  Om er vervolgens niet veel meer mee te doen, eens de macht terug veroverd.  Maar goed, we zijn de inhoudelijke campagne toch al gestart.  Dat is de enige manier van campagne voeren die ons ligt, trouwens : tegelijk de inhoud en de personen die van die inhoud werk gaan maken voorstellen.  De collega’s weten dus al waar we voor gaan.  Ik ben dan ook niet verbaasd dat ik hier en daar al CD&V-ers hoor pleiten voor de Essense open ruimte, die hun partij zo enthousiast heeft laten volbouwen.  Ze maakten ook hun internetprofielfoto’s groen – sommigen overdreven zelfs en zagen er een tijdje als familieleden van de Hulk uit.  De sociale media, het is altijd even oppassen geblazen natuurlijk…

Nu, hopelijk heeft de kiezer vooral de les van het zwembad geleerd.  Op dat punt besliste CD&V zes jaar geleden om “over” ons programma te gaan.  Wij stelden een bad voor in samenwerking met andere gemeenten, bijvoorbeeld in Nieuwmoer, voor CD&V moest het mordicus in Essen komen.  CD&V vormde een coalitie met de sp.a en, en de rest is geschiedenis.  Net zoals het zwembad zelf – de mooie foto ervan die deze week op Essen in Beeld verscheen is al wat ons rest.

Maar ik wilde het eigenlijk over ons programma hebben.  Laat ik eerst meegeven dat het hier en daar nog een beetje kan worden bijgeschaafd, indien nodig.  Ondanks de 43 bladzijden tekst is het onvermijdelijk dat we vergeten zijn om ons uit te spreken over één of ander thema dat toch niet onbelangrijk is.  Dan vullen we de tekst daar nog mee aan.  Maar de richting van de tekst veranderen we niet meer, de krachtlijnen liggen vast, en we gaan ook voluit voor wat we neerschrijven.  We hebben er hard genoeg aan gewerkt.  Dat programma en onze 25 kandidaten, het is uiteindelijk alles wat we u kunnen bieden op 14 oktober.  Hopelijk volstaat dat om uw vertrouwen te krijgen.

Check it out !

Check it out !

We staan in de “Stemcheck“.  Hoera.  Toen die twee weken geleden door De Standaard en Het Nieuwsblad werd gelanceerd, stond N-VA/PLE er niet in.  We belden en mailden die kranten, maar kregen geen uitleg.  We keken grondig onze mailbos en alle andere mogelijke mediakanalen na, en stelden vast dat we gewoon nooit waren gecontacteerd.  Zonder verdere uitleg kreeg de Essense kiezer alleen CD&V, sp.a en Essens Belang voorgeschoteld.  Op basis van een “wetenschappelijke methodologie”, dat dan weer wel.  CD&V was er ook als de kippen bij om publiciteit te maken voor de test.  De ultieme droom leek uit te komen : verkiezingen zonder de enige partij die hun koppositie kan bedreigen.  Hoe mooi…

Vorige week kwam er dan plots het bericht dat we alsnog de Stemtest zouden mogen invullen.  Een halve dag later kregen we vervolgens een link.  En dan hadden we nog ongeveer 24 uur om geargumenteerd op 50 stellingen te antwoorden.  50, waarvan degene die de test op het scherm invult er 25 te zien kreeg.  Plus nog een heel pakket aanvullende informatie.  Hoe een partij die alléén op vrijwilligers draait op die korte termijn het equivalent van een zestal pagina’s antwoorden op een degelijke manier moet volschrijven, dat was duidelijk niet het probleem van de kranten.  Het besef dat de gemeentepolitiek, zeker in de oppositiepartijen, niet op beroepspolitici draait is er duidelijk nog niet doorgedrongen.  Zes uur tijd heeft het gekost.  Zelf namen de twee kranten wel nog een dag of vijf om de antwoorden te verwerken in hun “wetenschappelijke methodologie”.  Dat dan weer wel.

Ik vermoed dat ze er vooral een computerprogramma op hebben losgelaten.  Als ze de antwoorden ook hadden gelezen, dan hadden ze geweten dat sommige stellingen niet relevant zijn voor Essen.  Als geen enkele gemeentelijke school warme maaltijden aanbiedt, dan is de vraag of die maaltijd halal moet zijn irrelevant.  Dat twee partijen dat aangeven, en bovendien vervolgens een verschillende keuze maken met eigenlijk hetzelfde argument, zou er toch toe moeten leiden dat de vraag gewoon wordt geschrapt ? Gelukkig hebben ze sommige andere vragen die we moesten beantwoorden wel laten vallen.  “Moet Essen fusioneren met… Essen ?” kwam er op het scherm.  Wij zijn helemaal vóór, uiteraard.

Een voorafgaand overleg met de partijen zelf, om zo tot zo zinvol mogelijke stellingen te komen, had ongetwijfeld de kwaliteit van de test kunnen verbeteren.  Toch hebben de makers van de Stemcheck nog enige moeite gedaan om lokale kwesties te verwerken.  We kregen ondertussen namelijk ook een reeksje vragen van Het Laatste Nieuws.  Waar we alleen maar moeten kiezen tussen ja of neen, en zelfs geen uitleg bij kunnen geven.  Dat maakt dat er geen volledige dag tijd in gaat kruipen, gelukkig maar.  Maar of we een afzonderlijk zwemuur willen voor allochtone vrouwen vinden we moeilijk om te beantwoorden.  De dames gaan nogal opkijken als ze vrolijk het grasveld aan het Parochiecentrum induiken, vrezen we (tussen haakjes, zelfs voor een gemeente mét zwembad is de vraag onnoemelijk slecht geformuleerd; een afzonderlijk zwemuur voor vrouwen kan mogelijk wettelijk zijn, maar één voor uitsluitend allochtone vrouwen is zonder enige twijfel in strijd met het discriminatieverbod).

De kwesties die echt spelen komen in beide testen (volgen er nog ?) maar mondjesmaat aan bod.  En zowel Het Laatste Nieuws als De Standaard/Het Nieuwsblad lijden ook aan het euvel van de valse tegenstelling : meer groen of meer bedrijvigheid, dat kan toch allebei ? Niet zo voor onze kranten, voor wie nuance uit den boze is en die eigenlijk het liefst een tweepartijenstelsel zouden zien.  Zoals de voorbeelden die ik al meegaf aantonen zijn ze er bovendien vooral op gebrand om “identitaire” kwesties mordicus in elk gemeente te agenderen, ook waar die echt niet spelen.  Dat ze daarmee zelf bijdragen aan de polarisering hierover die ze soms aanklagen, is wellicht niet hun zorg.  En dat ze het speelveld voor lokale partijen onnodig inperken door hen te willen dwingen om deel te namen aan een debat dat het hunne niet is, ook al niet.

Ik weet het, ze zijn onweerstaanbaar, dit soort testjes.  Daarom is het goed dat we er nu tenminste tussen staan – als partij niet meedoen is immers geen optie als de anderen het wel doen.  Wie de toelichtingen leest, kan zelfs interessante dingen leren over de partijstandpunten in onze gemeente.  Maar wie echt wil weten wat er speelt, zal toch wat dieper moeten graven in de komende weken.  En de resultaten nemen voor wat ze waar zijn : een test op basis van 25 eerder toevallige stellingen die uiteindelijk maar een afkooksel zijn van het politieke debat in onze gemeente.

 

Culture club

Culture club

Het is een wat vreemd ritueel.  Elk jaar, zo rond deze tijd, valt de brochure van Tatteljee in de brievenbus.  Ik doorblader die altijd helemaal, en zie steevast enkele cursussen die ik graag zou willen volgen : iets met koken, iets met geschiedenis, iets met taal…  Ik kijk vervolgens naar de bijhorende kalender en realiseer me dat het niet realistisch is om er die tijd voor vrij te maken.  Dat gaat zo al meer dan twintig jaar, denk ik.  Een beroepsleven en gemeentepolitiek combineren is geen evidentie.  En dus heb ik me nog nooit ingeschreven.  Toch groeide ook dankzij die jaarlijkse brochure bij mij de wens om ooit nog eens een taal te leren, wat ik dus ondertussen ook doe.  Niet in Tatteljee, neen.  En toch, ooit komt het er nog van.  Er staat nu een cursus Latijn op hun programma; als daar ooit een cursus oud-Grieks op volgt, wie weet.  En als ik ooit héél veel tijd vindt kan ik misschien zelf les komen geven.  Als…

Gisteren was ik om een andere reden aan het Sint-Antoniusplein.  Samen met de Cultuurraad organiseerde Tatteljee een debat over het cultuurbeleid in onze gemeente.  Uiteraard in de aanloop naar de verkiezingen.  Bij N-VA/PLE viel de keuze op mij.  Ik mocht dus mee vooraan zitten met de burgemeester en de schepen van cultuur, en de specialist digitalisering van het Belang.  Oud-secretaris Ronny Frederickx leidde het debat, en deed dat uitstekend.  Cultuur is niet het meest controversiële thema, zodat er niet echt vonken afvlogen, maar er zitten toch wel verschillen in de programma’s van CD&V, sp.a en N-VA/PLE.  Over de vzw Kobie bijvoorbeeld (wij zouden het Kobieconcept behouden maar in een andere juridische vorm gieten), over de mogelijke invulling van de goederenloods aan Hemelrijk, over de nood van een podiumzaal ook (wij willen die sowieso, sp.a wil één of andere vorm van concertzaal en CD&V sluit niet uit dat er iets kan groeien).

Ik heb sterk de nadruk gelegd op samenwerking met de verenigingen en op inspraak in het cultuurbeleid, en denk dat die boodschap ook werd begrepen.  Ik heb er daarnaast op gewezen dat een gemeentebestuur niet alle gebouwen in een gemeente in eigendom kan hebben.  De burgemeester stelde de mogelijke overname van de parochiezalen in het vooruitzicht, de cultuurschepen die van één of meer kerken.  De discussie over elk van die gebouwen moet gevoerd worden, maar we moeten vooral zorgen dat de ruimtes die we hebben zo optimaal mogelijk worden benut.

Essen heeft te vaak gebouwen aangekocht zonder goed te weten wat er mee moet gebeuren, en afstoten blijkt héél moeilijk te verlopen. Dat is niet houdbaar – maar ik weet niet zeker of de collega’s dat inzagen.  Ik zou alleszins uitgaan van de functies die we nodig hebben, de bestaande veiligstellen en de nieuwe behoeften proberen te beantwoorden.  Dat is een lange lijst : polyvalente ruimte, een degelijk podium, een ruimte voor niet-kerkelijke afscheidsplechtigheden…  Ruimte ook voor al die cursussen waar ik niet aan deelneem en die nu vooral onderdak vinden in de voormalige kleuterschool aan het nog veel voormaligere zwembad – maar wat op termijn misschien niet de meest geschikte of zekere locatie is.  Als we al die vragen aanpakken, dan wordt de volgende zes jaar alleszins geen verloren  legislatuur voor het cultuurbeleid, want dat bleek de voorbije periode eigenlijk wel een beetje.  Dixit de burgemeester en de bevoegde schepen…

Ik vond het waardevol initiatief dat alvast voor mij een boeiende gedachtenwisseling opleverde.  Ik hoop dat de aanwezigen dat ook vonden.  En in de marge leerde ik ook Tatteljee wat beter kennen.  Ook nuttig natuurlijk.

Nummer 46

Nummer 46

Vandaag eindigde de 46e Ronde van Essen.  Twee jaar geleden nam ik afscheid als medewerker, met dit stukje.  Nadat ik sinds 1988 meegeholpen had.  Nu zorg ik er alleen nog voor dat het uitslagenprogramma werkt, en dat deed het dit jaar zo goed als foutloos.  Gisteren trokken we met de oud-medewerkers die op de N-VA/PLE-lijst staan naar de Ronde (Joris gaf verstek, wegens dezelfde dag vader geworden, toch wel één van de betere redenen).  Daarmee gaven we ook Eliese een steuntje in de rug, die nu een geel-blauw sjaaltje aantrekt en zelfs fotograaf van dienst is, zoals bekend een essentiële functie bij de Ronde.  En vandaag stond ik ook nog eens lang het parcours parkoers. Of eigenlijk dichter bij de toog dan bij de rekken, zoals dat een oud-medewerker betaamt.

Vanop dat afstandje leek de Ronde goed te lopen, met ook wat meer medewerkers dan de voorbije twee jaar.  Al verdient de organisatie het om nog meer kinderen aan te trekken.  Ze haken vooral steeds jonger af.  Alsof tien of elf jaar te oud is om een rondje te komen lopen.  Mijn beperkte inbreng achter de schermen gaf me ook net genoeg inkijk om te zien dat het ook organisatorisch op rolletjes liep.  Met, zo werd me verteld, een quasi-vlekkeloze steun van het gemeentebestuur (op een akkefietje met de boeking van de Oude Pastorij na).  Als het goed is, mag het ook gezegd worden.

De Ronde nam gisteren afscheid van twee medewerkers die gedurende vele jaren de organisatie mee rechthielden, als omroeper en startmeester.  Ik kende in al die jaren dat ik meehielp welgeteld drie omroepers (waarvan één alleen het eerste jaar dat ik hielp achter de micro stond) en even veel startmeesters.  Wie de Vlaamse geschiedenis ooit bestudeerde (maar waar wordt die nog aangeleerd) zou de gebroeders Van Raemdonck kunnen kennen, maar in de Ronde van Essen waren de gebroeders Van Spaendonck een begrip.  Ik heb bijzonder graag met Bart en Pieter samengewerkt, en vind het jammer voor de Ronde dat ze vertrekken.  Ik weet ook niet zeker of ze wel écht vervangbaar zijn – niet toevallig vulden ze de twee meest onderschatte taken op de Ronde in.  Wellicht maak ik me zorgen om niets, de Stuurgroep staat er wel.  Maar toch, de schoenen van startmeester Bart en omroeper Pieter zijn groot om er zomaar in te stappen.  Mijn dank aan hen voor de jarenlange inzet, en mijn dank aan alle medewerkers.  En aan alle lopers, die alweer kunnen beginnen oefenen voor de 47e Ronde.

De 50e Ronde komt daarmee ook in zicht.  Ik voel nu al dat ik het niet ga kunnen laten om aan dat feestje mee te werken…

Goede raad is duur

Goede raad is duur

Gisteren gemeenteraad.  Dankzij de NMBS was ik vijf minuten te laat, maar door me te haasten kon ik -nahijgend en op mijn nuchtere maag- nog snel mijn geplande tussenkomsten doen…

Laat ik even terugkomen op mijn vorige stukje.  Ik denk niet dat het daardoor kwam, maar ik stelde wel vast dat enkele nieuwkomers op de verkiezingslijst van de CD&V-concullega’s op de publieksbanken hadden plaatsgenomen.   Ik hoop maar dat ze niet te veel ontmoedigd zijn geraakt…

Zo werd aan de raad werd gevraagd om toelating te geven tot de bouw van een brug over de openbare weg.  Dat zou een nuttige discussie kunnen opleveren, ware het niet dat de brug er ondertussen al staat.  Zoals zo vaak deze legislatuur heeft het schepencollege het nodig geacht om de raad te laat bij een dossier te betrekken.  Je zal maar kandidaat-raadslid zijn op de meerderheidslijsten…

Verder hoorden ze hun partijcollega’s mee toegeven dat veel voetpaden er slecht bij liggen, dat de communicatie van het gemeentebestuur vaak mank loopt, dat aan Over d’Aa de keldergaten boven het nieuwe wegdek uitkomen en dat de neverending story van de camera aan het verkeerslicht in Hoek nog niet afgewikkeld raakte.  Je zal ook maar een oud-voorzitter van de Jeugdraad zijn, en begrijpen dat je collega’s discriminatie van jongeren niet echt een probleem vinden.  Misschien kunnen ze zich optrekken aan de ijzersterke voorstellen voor de Essense toekomst die door hun toekomstige fractiegenoten (als de kiezer dat wil) werden gelanceerd, zoals daar zijn : pratende vuilnisbakken.

De belangrijkste beslissing draaide overigens om het lastenboek voor de herziening van het ruimtelijk structuurplan.  Die herziening komt veel te laat, maar zoals zo vaak past daarbij het Cruijffiaanse adagium dat elk nadeel zijn voordeel heb : de herziening kan zo vroeg in de nieuwe legislatuur gebeuren.  Een uitgelezen kans om de eigenheid van Essen als open en groene gemeente te verankeren.  Hopelijk kan de nieuwe raad dáár zijn energie in steken.  Als het aan ons ligt, alvast wel – het huidige college bedisselt het wellicht liever zelf met het studiebureau.

Dat is eigenlijk een beetje de paradox : wie op de gemeenteraadsbanken van CD&V belandt en niet uitverkoren wordt om ook in het college te zitten, heeft wellicht meer kans om mee het beleid te bepalen als CD&V niet mee in de meerderheid raakt.

Ik wens alle nieuwelingen nogmaals een interessante campagne toe, en als ze verkozen worden een zo boeiend mogelijk mandaat.

Opgelijst

Opgelijst

We hebben onze lijst bekendgemaakt.  Zoals elke zes jaar is daar heel hard aan gewerkt. Ik ben heel blij met het resultaat, we schuiven een nog sterkere ploeg naar voren dan zes jaar geleden.  Dat moet ook wel, want we hebben de ambitie om met deze mensen te besturen.

Ik weet dat mijn collega’s in de gemeenteraad en de ervaren N-VA/PLE-ers het me niet kwalijk zullen nemen dat ik vooral blij en trots ben op de nieuwkomers die we hebben aangetrokken. Trots op Annemie Baeyaert, een ongelooflijk gedreven dame, met een visie, die in de bedrijfswereld meer dan bewezen heeft wat ze kan.  Ze staat terecht op plaats twee, want ze zou een uiterst sterke bestuurder voor Essen zijn.  Ik ben ook verheugd dat Bianca De Backer op onze lijst staat.  Ze zit dan al wel enkele maanden in de gemeenteraad, maar toch nog een beetje verder van ons vandaan.  Goed dat ze wat dichter bij schuift.

Ik ben verder heel blij met Sally Danssaert.  Een jonge juriste die bij de opmaak van ons programma bewees dat ze weet wat ze wil, en weet waarover ze spreekt.  Ik kijk er naar uit om met haar samen te werken in de gemeenteraad.  Ook Peggy Verhaar is een aanwinst.  In ons programma spreken we al heel lang over het belang van zelfstandigen en ondernemers voor Essen.  Nu staan er zowaar ook vijf (!) mensen op onze lijst met een eigen onderneming.  Kevin Speltincx draait al enige tijd mee in ons bestuur, maar ik verwelkom onze enthousiaste jongerenvoorzitter toch graag bij deze op onze lijst.  Jorne Rossen is onze jongste kandidaat, al gaat het om een fotofinish.  Jorne is leider bij een jeugdbeweging, de Chiro van “Den Uil” in zijn geval, en die hebben bij mij altijd een streepje voor.  Jorne heeft daarenboven ook nog eens een klare kijk op wat er voor zijn generatie in Essen moet gebeuren.

De naam Tamara Henrard kende ik niet toen die opdook in onze lijstvorming.  De verloofde van kapper Frank, waar ik ook klant ben, dat zij me al meer.  Maar Tamara gaat snel haar eigen naam maken.  Werken, studeren, moeder zijn en méé opkomen voor vooral een beter gezondheidsbeleid in onze gemeente, ze kan dat allemaal tegelijk.  Eliese Braat zit in de Stuurgroep van de Ronde van Essen.  Stem op Eliese ! Zoekt u toch nog meer redenen, weet dan dat ze een jonge leerkracht is die goed weet wat voor Essen ze wil voor haar generatie, en de generatie die ze mee vormt.

Koen Hereygers is een beetje een “valse nieuweling”, want hij stond al eens op onze lijst.  Maar dat is al 18 jaar geleden, en dus is hij toch minstens een beetje nieuw.  Koen is een oud-KSA-leider, en dat we die eigenschap delen schept natuurlijk sowieso een band.  Erwin Koevoets van Hoek is nog een naam die ik tot voor kort niet kende.  Zijn liefde voor de open ruimte in onze gemeente, die hij ook in mooie foto’s vertaalt, maakt dat ik hem met veel plezier bij u kan aanprijzen.  Gerda Vandersnickt is één van de vier mensen op onze lijst met werkervaring bij het gemeentebestuur.  Opmerkelijk voor een oppositiepartij ? U zegt het.  Ik ben erg blij met haar steun voor onze lijst.

Tim Duchêne is ook nieuw.  Boomkweker en deskundige op het gebied van mobiliteit en ruimtelijke ordening.  Geef hem de kans om mee te schrijven aan het volgende structuurplan en mobiliteitsplan, en Essen wordt groener, mooier, leefbaarder en verkeersveiliger.  100% garantie.  Kirsten Van Houtven kende ik eerlijk gezegd tot voor kort niet echt.  Dat ze enthousiast de ontwerpteksten die we rondsturen bijspijkert, pleit voor haar.  Dat ze niet afwijkt van haar pleidooi voor een kindvriendelijk Essen nog meer.

Het lijstje eindigt met Joris Brosens, die in Essen al heel wat watertjes heeft doorzwommen en nu vooral bij de nieuwe fusieturnkring (dat blijft een indrukwekkend samenwerkingsproject) mee aan de kar trekt.  Een ploegspeler met inzet en doorzicht.  Als ik iets van voetbal zou kennen, ik zou hem met Vincent Kompany vergelijken.  Maar ik ken meer van gemeentepolitiek en stel daarom voor dat u hem niet bij de Gouden Schoen, maar bij de verkiezingen op 14 oktober steunt.

En tenslotte…  ook bij CD&V en sp.a staan nieuwe mensen op de lijst.  Ik waardeer hun engagement, en hoop dat hun kandidatuur een waardevolle ervaring voor hen wordt.  Ik raad u wel sterk af om op hun partijen te stemmen, dat spreekt voor zich.  Maar als u dat toch zou doen -en ook als u wél op ons stemt, natuurlijk-, kleur dan alsjeblief niet enkel het bolletje van de lijsttrekker of de oude garde.  Zoek ook naar enkele goede nieuwelingen.  Vaak staan ze niet helemaal bovenaan, dus zoek even verder. Ze verdienen dat.

Alles behalve chaotisch

Alles behalve chaotisch

Wat is er nodig voor een quiz ? Wel, iemand moet de vragen opstellen, iemand moet de quiz presenteren, er is een jury nodig, iemand moet de scores op de pc intikken…  Veel volk denkt u ? Dan kent u de Chaotical Brain Quizzen niet.  Daar doet één persoon dat allemaal zelf.  Enkele jaren geleden ging hij tijdens de pauze ook nog met een tombola rond !

De tussenstand ? Die krijg je na elke vraag.  En mathematisch konden we de quiz tot twee vragen voor het einde nog winnen.  Maar we eindigden tiende op twintig ploegen.  Ons beste resultaat ooit trouwens.  Happy Ending won met 136,49 punten, wij (d.i. Roeland met wat hulp van Kris, Dirk en mij) behaalden 98,15 punten, net achter Pluto dat op 98,31 afklokte.  We hadden graag de 100 gehaald, maar dat lukte dus net niet.  Het scheelde maar één of twee vragen.

Één of twee ? Wel, een juist antwoord levert 20 punten op, evenwel gedeeld door het aantal ploegen dat het antwoord juist heeft.  Dus kan een vraag één punt opleveren, maar in theorie ook 20.  Dat laatste gebeurde vrijdag niet, wel één keer 10.  Jammer genoeg niet voor ons, al zaten we natuurlijk op zo’n solo te hopen.  Wie een vraag fout heeft, reageert meestal ook opgelucht als niet te veel anderen ze ook fout hebben, geheel in tegenstelling tot wat je zou verwachten.  Maar anders liggen de scores hoog en loopt de achterstand op.

Het antwoord moet onmiddellijk op een bordje geschreven worden.  En Freddy -de held van dit verhaal- is dan wel zowel presentator als jury, de sociale controle is groot genoeg om het goed rekenen van al te foute antwoorden te vermijden.  Het is ook de enige quiz die ik ken waar ploegen de scores soms laten rechtzetten omdat ze onterecht punten kregen.  Elke quiz gaat overigens ook twee keer door, dit jaar in Kapellen en in Lede.  Daar wel met een ander manusje-doet-alles achter de microfoon.

Chaotical Brain quizzen zijn een zomersport.  Ik heb er dit jaar maar eentje kunnen meepikken.  Hopelijk doet Freddy er nog zeker een jaartje bij, zodat ik volgend jaar kan proberen er meer mee te doen.

De taal is gansch het volk – Η γλώσσα είναι ολόκληρος ο λαός

De taal is gansch het volk – Η γλώσσα είναι ολόκληρος ο λαός

Ze moeten onze taal leren ! Wel, daar ben ik het mee eens.  “Ze” verwijst dan meestal naar mensen die hier zijn komen wonen en geen Nederlands spreken.  En dat moeten ze dan maar leren, inderdaad.

We maken het hen nochtans niet altijd gemakkelijk.  We leggen de lat vaak meteen erg hoog, ook als iemand moeite doet om Nederlands te spreken.  We proberen zelf niet altijd om ons dialect wat weg te vlakken als er Nederlands lerenden bij zijn.  En als we vinden dat de betrokken anderstalige er toch vrij Westers uitziet, dan schakelen we vaak spontaan zelf ook maar op het Engels over.

En het ís al niet gemakkelijk, een taal leren.  Zeker als die niet zo dicht bij de eigen moedertaal ligt.  Ik ben enige tijd geleden begonnen om Grieks te leren.  Voor wie geen linguïstische achtergrond heeft : die taal is ongeveer even sterk aan het Nederlands verwant als het Frans of het Russisch, en staat dus verder van ons af dan het Engels of het Duits, maar dichter dan pakweg het Turks, het Arabisch of het Chinees.  Tegenover velen die hier Nederlands leren heb ik het nadeel dat ik niet in een Griekstalige omgeving verblijf, al krijg ik natuurlijk wel kansen om de taal te gebruiken.  Ik heb het voordeel dat ik me flexibele lessen, aangepast aan mijn eigen niveau en kennis kan permitteren.  En ook al drie keer een weekje intensieve taalles in Griekenland zelf heb gevolgd.

In mei legde ik een examen af – Grieks B1 en B2.  Ik weet ondertussen dat ik voor beide geslaagd ben, al dacht ik dat mijn rampzalige spelling me zeker op het hogere niveau de das had omgedaan (wie ooit dezelfde plannen zou hebben als ik – lezen in het Griekse alfabet valt erg goed mee, maar schrijven is een ander paar mouwen omdat dezelfde klank door meerdere letters kan worden weergegeven, wat met name geldt voor de i-klank waarvoor vijf schrijfwijzen bestaan).   Ik heb behoorlijk hard gewerkt voor die examens (en dat is meteen de verklaring waarom het hier in mei erg stil was – maar ook waarom voordien deze blog er af en toe is overgeschoten, en ik ook met het lijstje van “te lezen boeken” zeer ver achterop ben geraakt), en het geluk gehad om enkele weken redelijk intensief te kunnen oefenen.  Ik heb eruit geleerd dat het gemakkelijker gezegd is dan gedaan, die opdracht om “onze taal te leren”.  Voor kinderen niet, die hebben het een stuk gemakkelijker.  Maar voor wie hier als volwassene aankomt vraagt het ongetwijfeld veel tijd en doorzettingsvermogen.  En veel begrip van “onze” kant, het aanbieden van oefenkansen (“Babbelpunt” doet schitterend werk) en ook realistische verwachtingen.

Mijn Hongaarse poetsvrouw die haar werk uitstekend doet maar last heeft met de woordvolgorde in onze taal… Wel, dat zou wellicht iedereen van ons die elders beland is hebben kunnen overkomen.  Wie dat niet gelooft mag anders alvast zelfs eens de juiste volgorde van de werkwoorden in de vorige zin aan iemand proberen uit te leggen…