Over de Puma’s, de Azzurri… en de “Essen XV” ?
Mijn broer is behoorlijk succesvol een Essense rugbyploeg uit de grond aan het stampen. Toen hij het inzamelen van spelers startte op een bierkaartje in de nieuwsjaarsnacht leek het me niet erg realistisch, ondertussen wordt het allemaal erg concreet. Als ik er mijn steentje (verder) aan kan bijdragen, zal ik het zeker niet nalaten.
Maar dit weekend stond op rugbygebied voor mij toch vooral opnieuw in het teken van het Six Nations-toernooi. Dat er “geen kleine ploegen” meer zijn horen we af en toe in het voetbal, nu houden ze er ook bij het spel met de ovalen bal beter rekening mee. Italië boekte de eerste uitoverwinning in het toernooi ooit, en wat voor één : na zes minuten keken de Schotten op het eigen Murrayfield tegen een 21-0 achterstand aan. Dat bleek niet meer goed te maken. Jammer voor Schotland, mooi voor de Azzurri en voor het rugby in het algemeen. Ierland klopte ook zeer overtuigend de Engelse ploeg, waar Wilkinson deze keer het verschil niet kon maken. Frankrijk versloeg Wales en dankzij de gevleide overwinning van de Bleus tegen de Ieren twee weken geleden staan onze zuiderburen er nu het beste voor. Maar Engeland-Frankrijk blijft wellicht de sleutelwedstrijd.
Ondertussen werd hier en daar geopperd dat de Argentijnen, als zij van de Six Nations een Seven Nations zouden mogen maken, wel eens voor Brussel als thuishaven zouden kunnen kiezen. Het lijkt me nogal onwaarschijnlijk, maar dat leek een Essense rugbyploeg tot voor kort ook…
“There’s a god and his name is Jonny”, zo stond het op een spandoek in Twickenham. Maar vooraf waren er toch vooral twijfels bij het wederoptreden van Jonny Wilkinson in de Engelse nationale rugby-15. Nadat hij in 2003 de Engelsen naar de wereldtitel had gevoerd -met een memorabele drop-goal op de valreep- had hij het witte shirt niet meer gedragen. Elf verschillende blessures hadden hem in tussentijd parten gespeeld. Na de laatste daarvan speelde hij één helft voor de eigen club. Toch stond hij aan de start van het Six Nations-toernooi. Met een nieuwe bondscoach; de vorige liet nog even weten dat hij hem niet zou hebben opgesteld… Resultaat : Engeland won 42-20 tegen Schotland, 27 punten op naam van Wilkinson, al was de try die hij scoorde wat betwistbaar. 
Het Vlaamse wielrennen heeft niet echt de mooiste week uit zijn geschiedenis beleefd. Monument Museeuw die toegeeft wat iedereen toch al wist, namelijk dat hij wel degelijk doping heeft genomen. En de lawine die met een steuntje van Jean-Marie Dedecker vervolgens op de QuickStep-hoofden is terechtgekomen. Ik geloof niet zo veel van de beschuldigingen aan het adres van Lefevere en C°, maar mijn hand ervoor in het vuur steken zou ik nu ook weer niet doen. En dat is net wat nefast is voor het wielrennen : de twijfel die onvermijdelijk zal toeslaan bij elke mooie prestatie. 
Het wordt stilaan een traditie om (minstens) één keer per jaar naar het Stade de France te trekken voor toprugby. Deze keer stond de confrontatie tussen de nummers één en twee van de wereld op het programma : Frankrijk – Nieuw-Zeeland, of beter : Les Bleus – the All Blacks. Nadat dezelfde confrontatie vorige week op een wel erg overtuigende 3-47 was geëindigd, hadden de poulains van Bernard Laporte iets goed te maken. De viering van 100 jaar Frans rugby laten ontsieren door een tweede walkover van Carter & C° was ook al geen optie. Dus zagen we een stug verdedigend Frankrijk, dat met wat geluk vroeg in de wedstrijd zelfs even op voorsprong kwam maar het uiteindelijk toch moest afleggen tegen het superieure spel van de Kiwi’s. Om op het einde alsnog goed in de westrijd te komen, maar zonder echt gaten te kunnen slaan in de defensie van de Blacks. 
Nog nooit leed Engeland een grotere thuisnederlaag dan deze namiddag in Twickenham tegen de All Blacks : 20-41. De Europese tour van het Nieuw-Zeelandse rugbyteam is dus begonnen. De regerende wereldkampioen, Engeland, zal het geweten hebben – en er zouden nog enkele andere teams kennis kunnen maken met Dan Carter en zijn ploegmaten, vastbesloten om zich in 2007 de wereldtitel niet te laten ontsnappen.
Bad timing… toen ik mijn tv-toestel aanzette bleken enkele minuten voordien twee Vlaamse meisjes goud te hebben behaald op de Europese Atletiekkampioenschappen. De vorige gouden EK-medaille was enkele dagen oud, die dáárvoor maar liefst 35 jaar. De prestatie van Kim Gevaert is natuurlijk schitterend, maar voor mij steekt die van Tia Hellebaut er nog bovenuit : dit seizoen verlegde ze het Belgische record hoogspringen van 1,97m naar 2,03m – waarmee ze meteen tot de absolute wereldtop behoort. 
Nu ook de tegenexpertise bevestigd heeft dat Floyd Landis de Tour heeft gewonnen met behulp van een fikse dosis extra testosteron, kunnen we er niet meer omheen : de Tour 2006 is herleid tot een totale maat voor niets. Zonder winnaar, met een onverwachte maar verdienstelijke tweede : Perreiro Sio. Zoals hij zelf lijkt te beseffen wordt die hiermee nog geen Tourwinnaar.
Mijn Tourvoorspellingen blijken niet erg accuraat te zijn geweest. Bovendien hoopte ik tot gisteren dat rekenaar en tactische blunderaar Floyd Landis zeker niet zou winnen. Op dat vlak zag het er tot deze morgen nog goed uit. 
Le quatorze juillet – nationale feestdag, wél met vuurwerk. Ik vrees desondanks dat Frankrijk dit jaar niet zoveel te vieren heeft. Ondanks mijn morele steun wonnen ze de finale van het WK voetbal niet. Wat de populariteit van president Chirac en premier De Villepin geen goed zal doen. Op wat langere termijn is dat geen slechte zaak, maar dat zal de Fransen nu wellicht worst wezen. Ook de kopstoot van Zizou draagt bij tot de ellende. Al blijft hij voor mij een zeer groot sportman en het levende bewijs dat integratie kan lukken zonder je eigenheid te verliezen.
Een wielerkenner kan je me zeker niet noemen, en ook wielerliefhebber ben ik maar enkele weken per jaar. Maar de