Tom Bevers

Eén dag, twee historische wedstrijden en de rugbywereld kleurt onverwacht terug zéér Europees. Engeland met Wilkinson (dat is een ander land dan Engeland zónder hem), versloeg Australië. Frankrijk maakte in een onvervalste thriller het onmogelijke waar en dompelde de All Blacks in diepe rouw. Nog nooit raakte Nieuw-Zeeland niet door de kwartfinales. De absolute topfavoriet, die zonder overdrijven vier jaar lang naar dit toernooi toeleefde, moest het afleggen tegen de moed van de Fransen en de superieure tacktiek van coach Laporte. Die stapt na het W.K. op vraag van Sarkozy in de politiek. Dat Sarko maar uitkijkt en binnen enkele jaren niet zelf tegen een stevige “plaquage” oploopt…

Vorig jaar zagen we in het Stade de France Frankrijk met 23-11 onderuitgaan tegen Nieuw-Zeeland. De week voordien in Marseille was het zelfs 47-3 geworden. Strooide dat zand in de ogen van de Blacks ? In elk geval komt mijn voorspelling, dat het toernooi een walkover voor Nieuw-Zeeland zou worden, totaal niet uit. Nu weet ik het ook niet meer. Kunnen de Bokke het wel waarmaken ? Mijn favoriete team dat nog in koers is zijn de Schotten. Het zou een verrassing van wereldformaat zijn als die het zouden halen. Maar met Ierland, Wales, Australië en Nieuw-Zeeland naar huis, kan natuurlijk alles. Een finale Engeland-Schotland, in Parijs zou het thuispubliek (en Koen en Tom) aanzetten tot een welgemeend “Allez les Bleus (foncés)”. En Alex Salmond zou voor een wereldtitel heel wat overhebben, vermoed ik. In alle redelijkheid vermoed ik niet dat ze voorbij de Puma’s zullen raken. Maar gisteren is bewezen dat gelukkig ook in rugby de bal (figuurlijk) rond is…

Georgië-Namibië 30-0. Daarmee is ook zowat alles gezegd. Georgië is een stevig geheel waar niet zo meteen veel doorkomen aan is, maar heeft niet de ambitie om ook flitsend rugby te brengen. En Namibië probeerde wel, maar raakte niet door de muur. Het was ook al dertig jaar geleden dat de Namibische nationale 15 nog in de regen had gespeeld…

Daarmee is de laatste wedstrijd in Lens achter de rug, en zit het “live” WK erop. Voor mij dan toch, voor Koen en Tom niet : die hebben zowaar (via een loting) de kans gekregen om tickets te kopen voor de finale. Het is hen van harte gegund.

Dit weekend worden de laatste wedstrijden van de voorronde gespeeld. Ik supporter vooral voor Argentinië, dat hopelijk het (verrassend zwakke) Ierland kan verslaan. Liefst zonder tries tegen, zodat de laatste die ze moesten incasseren op naam blijft staan van… België, in een oefenwedstrijd net voor het WK. En natuurlijk hoop ik ook dat Tonga erin gaat slagen om Engeland uit de kwartfinales te houden. Al maakte de terugkeer van Wilkinson tegen Samoa duidelijk dat Engeland met hem toch een trapje hoger staat. Wait and see.

Wat weet u over Tonga ? Ik geef toe, ik ook niet zo veel. Het land bestaat uit 170 eilanden in de Stille Zuidzee, waarvan 36 bewoond zijn. De hoofdstad is Nuku’alofa en er wonen ongeveer 120.000 mensen. Maar dat heb ik ook maar op Wikipedia gevonden. Toch heb ik deze namiddag enthousiast voor hun nationale rugbyteam gesupporterd. Rugby is er de nationale sport, en hun “Ikale Tahi” stonden in het Félix Bollaertstadion tegenover de Zuid-Afrikaanse Springbokke. Dat stadion ligt in Lens, zodat Koen, Tom, Roel, Erwin en ik er ook bij waren.

Zuid-Afrika won de wedstrijd met 30-25, maar de terechte ereronde was voor de Tonganen (of hoe zeg je dat ?). De Springbokke vatten de match min of meer met hun tweede team aan tegen een Tonga in de “winning mood” dat eerder de V.S. versloeg en de “derby” tegen Samoa op zijn naam had geschreven. Vroeg in de tweede helft keken de Bokke dan ook tegen een 10-7 achterstand aan, nadat ze enkele trykansen zondermeer verkwanselden en nadat Pretorius verschillende penalties naast de palen trapte. Zuid-Afrika bracht een aantal eerste keuze-vervangers in, waaronder sterspelers Habana en Steyn. Die zorgden er meer voor dat hun team flitsend rugby op de mat toverde en snel na elkaar drie tries scoorde. Maar het moedige en ook fysiek sterke team van Tonga drukte daarna de bal nog twee keer over de try-lijn. Met aan elke kant een omgezette penalty kwam de stand op 30-25 en bleef het tot het einde spannend. Maar de Engelse scheidsrechter floot de wedstrijd af, net voor er een finale line-out op 5m van de de Zuid-Afrikaanse try-lijn kon worden genomen. Pikant detail : een overwinning van Tonga zou vooral dramatisch zijn geweest voor… Engeland. In het voetbal zou de scheidsrechter vermoedelijk gelyncht zijn; een rugby-publiek houdt het bij beleefde teleurstelling.

De Fransen (en Belgen) in het zonovergoten, uitverkochte, sfeervolle en enthousiaste stadion gunden Tonga een verdiende ereronde. Engeland krijgt het met dit team niet onder de markt, en zal in elk geval geen topspelers op de bank kunnen laten. Wat hen in de volgende rond zuur zou kunnen opbreken. Dit Tonga kan misschien zelfs voor de verrassing zorgen door de Engelsen uit de kwartfinales te houden. Maar zelfs als het dat niet doet, is hun team de revelatie van het toernooi. Ongetwijfeld goed voor een ontvangst op de Grote Markt van Nuku’alofa. Of zouden ze dat daar niet hebben ?

Na de overwinning tegen Ierland zit Frankrijk ondertussen terug helemaal in het W.K., tot opluchting uiteraard van het hele gastland. Al blijf ik ervan uitgaan dat de finale zal worden gespeeld tussen Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Al hoop ik dat de Bokke zich dan wat minder door de “haka” dan vandaag door de “kailao” laten intimideren.

Zuid-Afrika – Engeland 36-0.

Het gaat tussen the Blacks en die Bokke. En tussen Engeland, Samoa en Tonga voor een plaats in de kwartfinales. Dat zullen ze in de Pacific ook niet gedacht hebben vooraf. Wie verdedigt de eer van de noordelijke helft van deze wereld ?

Het WK Rugby is begonnen. Gisteren zijn we in Lens naar Engeland – V.S. gaan kijken. Een mooie wedstrijd, met de Engelsen als de verwachte winnaars, maar met een kleiner verschil dan ze wellicht hadden gehoopt – ze bleven steken op drie tries, één minder dan de vier die hen een extra punt zouden hebben opgeleverd in de rangschikking. De V.S. hebben dan ook een sterk team dat niet te zeer onder de indruk leek van de Engelsen (die uiteraard voor eigen publiek speelden, in Noord-Frankijk, al konden we wel vaststellen dat we niet de enige Belgen in het stadion waren). In de tweede helft kwamen de “Eagles” er zelfs goed door, wat ze bekroonden met een try.

Hoewel de V.S. zich wellicht door niemand zomaar in de pak gaan laten hakken, laat de wedstrijd toch vermoeden dat Engeland zichzelf niet gaat opvolgen als wereldkampioen. Het openingsweekend doet vermoeden dat superfavoriet Nieuw-Zeeland, dat eenvoudig Italië opzij zette, vooral zal moeten afrekenen met Zuid-Afrika (dat Samoa versloeg) en met Australië (dat Japan wegveegde). Al lijkt er nauwelijks iemand aan te twijfelen dat de All Blacks uiteindelijk de titel gaan pakken.

Gastland Frankrijk verloor de openingswedstrijd tegen Argentinië en in een groep waar ook Ierland nog in zit belooft de strijd om de twee plaatsjes in de kwartfinale nog spannend te worden. Enkele weken geleden werd de Belgische ploeg overigens lang niet weggespeeld door datzelfde Argentinië; de Belgen scoorden zelfs een try. Dus zou een wedstrijd tegen Frankrijk -of in elk geval Schotland of Italië- stilaan een reëel perspectief moeten worden, al had de Belgische ploeg voor de gelegenheid wel enkele Franse oud-spelers “geleend”.

Maar België raakte niet gekwalificeerd voor dit W.K., en de Vlaamse tv-kijker zal dat geweten hebben : geen zender op de kabel die de wedstrijden in beeld brengt. Gelukkig is er het internet.

Nieuw binnengekomen en meteen erg hoog op de lijst van de sterkste Belgische sportprestaties aller tijden : het brons van de 4×100-dames gisteren op het WK Atletiek in Osaka.

Hopelijk schat ook de sportpers dit naar waarde, voor één keer misschien het tranendal van het vaderlandse (?) voetbal even relativerend.

De 35e Ronde van Essen zit er weer op . De 20e, 25e en 30e zijn speciaal gevierd, deze niet. Maar goed ook, zo zal de 50e de glans krijgen die hij verdient. Voor mij was het dit jaar nummer 20 : in 1988 werd ik voor het eerst tot medewerker gebombardeerd – zoals me nog meer zou overkomen lag Dirk Smout daarvan aan de basis. Ik ben vergeten in welke functie ik ben aangeworven : op Heikant om de rekken te verstevigen, of op Horendonk om als paal te dienen. In elk geval ben ik dat jaar ook op de redactie geweest, waar de uitslagen met de hand werden uitgeteld en vervolgens uitgetikt op een mechanische typmachine – voor de jongste lezers : dat is een toetsenbord waar een printer aan vasthangt. Om de haverklap vroeg er iemand om de Typp-Ex door te geven teneinde fouten recht te kunnen zetten. Lang geleden dat die vraag nog door een redactielokaal ging. Andere vragen van toen hadden dan weer even goed deze week op de redactie van de Ronde-Echo gesteld kunnen zijn : “weet iemand nog een wist-je-datje ?”, “suggesties voor de letter Q in het alfabet ?”, “hoeveel lopers hebben we al ?” of “rijdt er iemand om frietjes ?”…

1988 was het laatste jaar vooraleer een nieuw Jeugdraadbestuur de Ronde een tweede adem gaf. Dat blijkt ook uit de grafiek met de deelnemersaantallen. Onder impuls van Rudi Smout, Koen Cools en Cis Somers werden belangrijke vernieuwingen ingevoerd : de nevenactiviteiten, onder de naam “Week van de Jeugd”. En de computer deed zijn intrede : met een programma in dBase (het Access van de Late Middeleeuwen) verwerkte Leo Peeters de uitslagen in een mum van tijd. Zodra hij de toog achter zich had gelaten dan toch, wat er één keer toe leidde dat we om één uur ’s nachts in het redactielokaal nog op Leo zaten te wachten. “Nog vijf minuten, en dan maken we een boekje zonder uitslagen” hadden Wim Besters en ik net tegen elkaar gezegd. De flair waarmee hij kwam binnengewaaid maakte dat je er niet kwaad om kon worden, gelukkig maar. Met de computer kwam ook het tweede boekje op zaterdag. De eerste jaren absoluut gekkenwerk : de hele zaterdagnamiddag in het gemeentehuis van het ene trage kopieerapparaat naar het andere, tot ze allemaal in panne lagen. De eerste keer dat we daar zaten kregen we zelfs de politie op ons dak : weekendwerk in het gemeentehuis hadden ze zich (toen) niet kunnen voorstellen…

De jaren 1989, 1990, 1991 brachten ook het Ronde-debuut van mensen als Werner Janssens, Geert en Wim Vandekeybus, Leen Kerstens… . Later werd het groepje aangevuld met Gert Konings, die kwam toen vader Jos ging (vader van Gert, maar ook van de Ronde !). Goed voor jarenlange Rondecarrières, zolang we het zelf plezant vinden en de jongeren niet in de weg lopen (dat ze dat dan op tijd even zeggen !).

1989 was de tweede start, maar zeker geen breuk met het verleden. In Hoek, bij Willemsen, werd er gezakloopt, in Heikant aan de kapel stonden de rekken, bij de Chiromeisjes van Horendonk werd gezigzagd en aan het zwembad sjorden de scouts hindernissen zoals het altijd was geweest en altijd zal blijven. De Ronde zelf bleek een ijzersterke formule, en zoveel veranderde er niet aan. Op Wildert zochten we naar het juiste parkoers, en uiteindelijk trokken we met de zakken weg uit het dorpscentrum van Hoek, naar het College. En aan de Oude Pastorij of het Jeugdheem is het al jaren puzzelen om tussen de plassen een parkoers uit te stippelen. Daar zit de continuïteit in de jaarlijkse variatie…

Ook de organisatiestructuur varieerde, al zullen lopers noch ouders dat altijd hebben gemerkt. Soms heerste achter de schermen de absolute chaos. Geen speldjes op maandag, of geen enkele balpen aan de inschrijftafel. Gele truien te laat besteld en alleen nog in het wit of het blauw verkrijgbaar. Ik zou de opsomming erg lang kunnen maken, en heb vaak mee depanneur van dienst gespeeld . Het lijkt bijna onvoorstelbaar, voor wie de perfectie van de “methode-Annemie Van Loon” van de laatste jaren gewoon is. Die werd mogelijk gemaakt door in het nieuwe millennium de organisatie van de Ronde sterker los te koppelen van de Jeugdraad. Jammer voor die raad, goed voor de Ronde. Maar het zorgt wel voor een minder sterke band met de jeugdbewegingen en dus met de medewerkers. Al is dat wel vaker moeilijk geweest, en zeiden we jaar op jaar tegen elkaar dat het altijd dezelfden zijn die we in de Ronde zien. Dat doen we nu nog, alleen waren die “dezelfden” van nu nauwelijks uit de luiers in 1989. Blijkbaar zit er in elke nieuwe generatie jeugdleiders toch Rondebloed : soms net genoeg, soms erg veel. Volgend jaar weer eens een extra dosis ?

Dan zijn er de nevenactiviteiten : de gouden zet van 1989 bracht soms heel wat extra animo voor de Ronde mee. Het bleek een middel om veel mensen bij de organisatie te betrekken en om de Ronde levend te houden. Schitterende heksentochten of avondwandelingen (al dan niet met vervoer in kar of bus) of volle zwembaden waren het bewijs ervan. Maar het bleek vaak lastig om ze tijdig te vernieuwen. De kracht van de Ronde zit in zijn continuïteit, die van de nevenactiviteiten in regelmatige verandering. Zo is de tijd van activiteiten na het einde van het lopen misschien wel voorbij, al laat ik ook dat graag aan de wijsheid van de Stuurgroep over. Een stuurgroep die trouwens een schouderklopje verdient, en lang niet alleen van mij.

Als ik terugkijk, dan zie ik dat ik in al die jaren veel verschillende taken heb ingevuld. De algemene coördinatie, synoniem voor “alles en niets” – omdat het zo op papier stond, of omdat ter plekke bleek dat er niemand zich echt mee bezig hield. De eindredactie van de Echo, smekend bij Geert om eindelijk aan de poëzie-rubriek te beginnen en steevast zelf gedwongen om het meest stukje, het “redactioneel”, vol te pennen (hierbij mijn hulde aan al wie er zich ooit aan heeft gewaagd). Ik heb ingeschreven, boekjes verkocht, de drank mee aan- en afgevoerd, speldjes afgenomen, enkele keren de start gegeven, enkele uren in de ijscokraam gestaan, in een overmoedige bui het huidige computerprogramma in elkaar geknutseld, en ik maak en verwerk nu alweer heel wat jaren de foto’s – op papier en op het internet. Toch is het eigenlijk vreemd dat je 120 dagen aan de Ronde kan meewerken zonder ooit meer dan één reeks als omroeper of omroepassistent te dienen, zonder ooit achter de toog te hebben gestaan of zonder één keer de uitslag te noteren van de meer dan 1.500 reeksen die in al die tijd werden gelopen. Duidelijk specialistenwerk. Ook typisch voor de Ronde : als ik het goed voorheb is Werner de derde omroeper uit de Rondegeschiedenis, Geert de derde startmeester. Voor Koen Heryegers en Gert Konings stond Marc Nelen jarenlang achter de toog, en hoe lang heeft Danny Scheepers de boekjes niet verkocht ? Die routine maakt dat het er soms ook gemakkelijker uitziet dan het is, de Ronde : het blijft een reizend circus dat om 18u ergens neerstrijkt en enkele uren later alle sporen alweer uitwist. Het blijft een gedurfde zet van de pioniers van 1973, Frans Schrauwen op kop. Die later als schepen van jeugd en als burgemeester overigens sterk achter de Ronde is blijven staan, wat op sommige momenten ook nodig was. Nu, met Gino Veraart als bevoegde schepen is de Ronde ongetwijfeld nog steeds in goede gemeente-handen.

Waarheen leidt de weg ? Rechtdoor, of zig-zaggend en met hindernissen, naar de 50e Ronde in 2022, daar ben ik van overtuigd. Meelopen heb ik nooit veel gedaan, maar ik ga zeker nog een eindje mee.

Mijn “analyse” van de regeringsformatie van gisteren bevatte het zinnetje Leterme zal de komende dagen alvast een “Vinokourov” moeten doen : vanuit een onverwacht slechte positie terug de leiding nemen.

Nu Vino betrapt is op doping en met zijn ganse ploeg de Tour verlaat, krijgt mijn vaststelling natuurlijk een dubbele betekenis. Ik vrees dat ze er echter alleen maar méér waar door wordt : Leterme heeft de col nog lang niet beklommen, en het is niet zeker dat hij het “gewoon” op kracht zal halen.

En waar moet het ondertussen met het wielrennen heen ? Het is wat vroeg voor een analyse : ofwel toont dit ten overvloede aan dat ze “allemaal pakken”, en dan moet doping maar gewoon toegelaten worden – of het wielrennen worden afgeschaft. Ofwel is dit het bewijs dat er niemand meer ontsnapt, en dat zou eigenlijk positief zijn. Maar dat werd vorig jaar omtrent Landis ook al gezegd.

In Humo zegt Frank Vandenbroucke (niet die van de sp.a) dat hij de Tour nog kan winnen. Misschien moet hij Vermassen of zo eens aanspreken : als ze het verstandig aanpakken, dan maakt hij een goede kans om déze Tour nog als (juridische) winnaar te beëindigen.

De Tour 2007 is begonnen. Ik ga proberen er zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden, want ik vind het wielrennen dat op dit ogenblik niet waard. Zolang er meer wordt gesproken over wie wat heeft genomen dan over wie waar heeft gewonnen, lijkt het mij beter het hele gebeuren maar te laten voor wat het is. Zolang de winnaar van de Tour 2006 niet gekend is, lijkt die van 2007 me niet zo belangrijk. Wie als snelste in Parijs aankomt, is bovendien ook dit jaar volgens mij zeker niet zeker om uiteindelijk ook op de erelijst terecht te komen, ondanks het “charter” dat ze allemaal hebben ondertekend.

Mijn broer is behoorlijk succesvol een Essense rugbyploeg uit de grond aan het stampen. Toen hij het inzamelen van spelers startte op een bierkaartje in de nieuwsjaarsnacht leek het me niet erg realistisch, ondertussen wordt het allemaal erg concreet. Als ik er mijn steentje (verder) aan kan bijdragen, zal ik het zeker niet nalaten.

Maar dit weekend stond op rugbygebied voor mij toch vooral opnieuw in het teken van het Six Nations-toernooi. Dat er “geen kleine ploegen” meer zijn horen we af en toe in het voetbal, nu houden ze er ook bij het spel met de ovalen bal beter rekening mee. Italië boekte de eerste uitoverwinning in het toernooi ooit, en wat voor één : na zes minuten keken de Schotten op het eigen Murrayfield tegen een 21-0 achterstand aan. Dat bleek niet meer goed te maken. Jammer voor Schotland, mooi voor de Azzurri en voor het rugby in het algemeen. Ierland klopte ook zeer overtuigend de Engelse ploeg, waar Wilkinson deze keer het verschil niet kon maken. Frankrijk versloeg Wales en dankzij de gevleide overwinning van de Bleus tegen de Ieren twee weken geleden staan onze zuiderburen er nu het beste voor. Maar Engeland-Frankrijk blijft wellicht de sleutelwedstrijd.

Ondertussen werd hier en daar geopperd dat de Argentijnen, als zij van de Six Nations een Seven Nations zouden mogen maken, wel eens voor Brussel als thuishaven zouden kunnen kiezen. Het lijkt me nogal onwaarschijnlijk, maar dat leek een Essense rugbyploeg tot voor kort ook…