Tom Bevers

Van de voormalige groep VlaamsProgressieven in het Vlaams en het Brussels Parlement schiet niet veel meer over. In het Vlaams Parlement raakte alleen Bart Caron verkozen, voor Groen! (-5), en in Brussel Fouad Ahidar voor de sp.a (-1). Dat de sp.a niet geeft om bekwame parlementsleden die geen electorale hoogvliegers zijn óf niet zijn gepokt en gemazeld in het generatiesocialisme, had geen verrassing mogen zijn voor kleppers als Jan Roegiers of Joris Vandenbroucke, natuurlijk. Bovendien was het ook van meet af aan de bedoeling van sp.a om Vl.Pro zoveel mogelijk op te slokken aan een zo laag mogelijke prijs. Ahidar is zijn eigen zetel waard, dat is dus geen probleem. En Anciaux bracht stemmen aan zonder met een mandaat te gaan lopen (of kost hij hen toch nog een ministerpost ?). Inhoudelijk zie ik ook al geen enkel verschil tussen de sp.a mét en de sp.a zónder de ex-VlaamsProgressieven. De novembercrisis van Vl.Pro na het ontslag van Bettina Geysen blijkt dus vooral een operatie-zelfdestructie te zijn geweest.

En de SLP heeft het dus ook niet gered. Ook wij hebben geen VlaamsProgressieven/sociaal-liberalen in het Vlaams Parlement gebracht. Had dat gekund ? Misschien. Als alles zou hebben meegezeten. In elk geval gaat het niet op de schuldigen helemaal buiten de parij te gaan zoeken. De media hebben ons al bij al nog een redelijke kans gegeven. De peiling die de vrijdag voor de verkiezingen verscheen heeft ons een pak stemmen gekost van kiezers die ons opeens geen zinvolle keuze meer vonden, maar de foutenmarge van die peiling is wellicht nu ook weer niet zo groot dat we zonder dat effect toch de kiesdrempel zouden hebben gehaald. Heeft de partij dan zelf fouten gemaakt ? Nauwelijks eigenlijk. De SLP-campagne zat gewoon goed. Uiteindelijk is het de kiezer geweest die geoordeeld heeft dat het politieke landschap van vandaag geen sociaal-liberale partij nodig heeft. Of toch geen die de kiesdrempel haalt (in Nederland zou het SLP-resultaat wellicht drie zetels hebben opgeleverd). Ik ben ervan overtuigd dat er in het Vlaanderen van morgen wel nood zal zijn aan een afzonderlijke sociaal-liberale partij, maar wanneer die dag komt is moeilijk te voorzien. Het communautaire gegeven maakt dat Vlaanderen nu al relatief veel partijen heeft, omdat er tussen wat tegenwoordig de V- en de B-partijen heeft een extra breuklijn ligt. Dat speelde de SLP overigens ook parten, want niet elke sociaal-liberaal is ook een progressieve Vlaamsgezinde, en omgekeerd.

De SLP heeft beslist om pas in het najaar de knopen door te hakken. Een verstandig besluit, maar dat we ons dat kunnen permitteren “danken” we aan het slechte resultaat, waardoor we uit beeld kunnen blijven en niet onmiddellijk over vanalles en nog wat positie moeten innemen. Ik ga me nu niet uitspreken voor één of ander scenario, al heb ik in mijn bijdrage op de verkiezingsdag hier al aangegeven dat een herhaling van het kamikazescenario niet meteen een optie is voor mij. Ik hoop wel dat de keuze die gemaakt wordt er één zal zijn met respect voor de mening en keuze van iedereen die op 7 juni op onze lijst heeft gestaan of die lijst mee heeft gesteund. We hebben allemaal onze energie én onze reputatie ingezet om van het SLP-verhaal een succes te maken, en dat verdient respect. Hoe de “tweede keuze” van iedereen er ook zal uitzien.

De Vlaamse regering wordt een tripartite, maar niet degene die voor de verkiezingen door iedereen –Kris Peeters incluis- was voorzien. De onverwacht sterke uitslag van N-VA en het verlies van de sp.a en (vooral) Open Vld maakten het voor CD&V moeilijk om de oude coalitie ongewijzigd verder te zetten. Daarnaast was het aan de kant laten staan van de voormalige kartelpartner voor de christen-democraten geen evidente optie.

Binnen CD&V werd daarom in eerste instantie voor een vierpartijenregering gekozen. Groot voordeel : onderweg kan één van de drie partners gedumpt worden. Als de eisen, op sociaal of communautair vlak te hoog worden, bijvoorbeeld. Een weinig aantrekkelijk vooruitzicht voor de “junior partners”, en het aanvoelen van N-VA en sp.a dat het wiel van de Open Vld er het eenvoudigst zou afrollen bracht een tandem Gennez-De Wever tot stand. Zodat Verhofstadt moest toezien dat de regeringsvorming zonder hem werd verdergezet. Volgens mij overigens voor een deel ook omwille van hem : een Open Vld-onderhandelingsteam met bijvoorbeeld Keulen of Van Mechelen aan het hoofd had misschien aan tafel mogen blijven. Maar voor Kris Peeters was het vooruitzicht om met de voormalige premier te onderhandelen wellicht niet zo aantrekkelijk, en bij N-VA zit een soort anti-Verhofstadtgevoel enigszins ingebakken. Al moet het communautaire “palmares” van Leterme toch ook bij hen de “standstill” van Verhofstadt doen relativeren.

Ook inhoudelijk manoeuvreerde Open Vld zich voor de verkiezingen in een moeilijke positie. Over ondermeer de jobkorting en de Lange Wapper werden al te duidelijke standpunten ingenomen, die nu eenmaal ongepast zijn voor een door CD&V geleide regering. Dus komt er een Vlaamse regering zonder liberalen. Wel met sp.a en N-VA, maar hun partijprogramma’s voor het Vlaamse beleid zijn niet echt incompatibel. Op communautair vlak zijn er natuurlijk wel meningsverschillen, wellicht vooral over de te volgen strategie. Maar als Peeters het verstandig speelt, hoeft dat niet heel zwaar te wegen op de werking van de Vlaamse regering zelf.

Federaal premier Van Rompuy moet zich wellicht iets meer zorgen maken. Al is het maar de vraag of het verschil tussen een totale puinhoop (nu) en een nog grotere puinhoop (nu + opnieuw communautaire crisis) zoveel verschil maakt. De arme man blijft er relatief koelbloedig bij, en meer moeten we er wellicht ook niet van verwachten. Net nu de economische en budgettaire situatie een krachtig beleid nochtans zou kunnen gebruiken.

Nadat we deze week met de werkgroep “Essen in Beeld” hebben vergaderd, heb ik de site een opknapbeurt gegeven. Achter de schermen moest er één en ander worden aangepast. Daarnaast hadden we van enkele mensen de opmerking gekregen dat het zoeken van foto’s niet zo eenvoudig is. Dus hebben we nu een “Fotozoeker” die dat een stuk gemakkelijker zou moeten maken. Met een knipoog naar Google…

Verder hebben we beslist om ook oude foto’s die zijn gemaakt tussen 1960 en 1999 aan te nemen. Op die manier zorgen we ervoor dat die ook bewaard blijven. En de oude foto’s trekken heel wat bezoekers naar onze site. Er komen ook veel reacties op, veelal van mensen die iemand herkennen. Er is zelfs iemand die ons meldde nooit te hebben geweten dat er überhaupt oude foto’s van haar eigen vader bestonden. Dat maakt het natuurlijk op zich al de moeite waard.

Ik hoop dat het verleggen van de grens naar 1999 niet als gevolg zal hebben dat er minder foto’s van vóór 1960 zullen verschijnen. Ik vind het namelijk erg fascinerend om te zien hoe sterk onze gemeente, en eigenlijk daarmee onze wereld, veranderd is in de 50 tot 100 jaar die ons scheiden van de foto’s op de site. Vooral de prachtige foto’s van de Eerste Wereldoorlog uit de collectie van Bernaards zijn op dat vlak voor mij telkens weer een beetje een “cultuurschok”. De portretten van Pruisische militairen en hun Essense “gastheren” tegen wil en dank komen zichtbaar uit een wel heel verschillend tijdperk. In plaats van een vreselijke oorlog zoals we die kennen uit de beelden en verhalen van het IJzerfront ziet het er hier allemaal heel clean en netjes uit. Het lijken soms wel familiekiekjes of vakantiebeelden : mensen die door het lot zijn samengebracht, en er het beste van proberen te maken. Zoals deze foto bijvoorbeeld. Ik weet natuurlijk dat dat een zeer vertekend beeld is, en dat ondermeer “Den Draad” ook hier in Essen de oorlogsjaren van 1914 tot 1918 tot zwarte jaren heeft gemaakt. Maar de foto’s lijken een beetje op de “frischer und frölicher Krieg” die de Duitse propaganda er destijds van wou maken. Een waarschuwing om zich nooit zomaar iets te laten aanpraten door wie het voor het zeggen heeft.

Het lijkt een eeuwigheid geleden, maar dat is het niet. Het Essen zoals het op de oude foto’s staat kleurt onze gemeente van vandaag, zoals de Eerste Wereldoorlog het tegenwoordige Europa tekent. Met scha en schande hebben we geleerd dat er geen frisse en vrolijke oorlogen zijn.

Er zitten ongetwijfeld nog meer wijze lessen verborgen in de foto’s van vroeger. En ook veel kleine anekdotes uit het leven van elke dag. Die bovenspitten is één van de leuke kanten van Essen in Beeld, en ik ben blij dat ik daaraan mag meewerken.

Yves Leterme heeft drie vrienden in de politiek. In de kranten wordt gegokt op Jo Vandeurzen en Inge Vervotte, allebei ook CD&V.

Als de derde ook in zijn eigen partij zit, denk ik dat hij echt beter definitief afscheid neemt van de Wetstraat. Het zou voor mij het finale bewijs zijn dat hij zijn eigen gelijk op geen enkele manier kan relativeren. En dat lijkt me een erg ongezonde houding voor iemand die zich (nog steeds) tot zeer hoge ambten geroepen voelt.

Hoera ! We gaan het jaar niet zonder federale regering afsluiten. De kersverse, dynamische en enthousiaste premier heet Herman Van Rompuy. Dat is zo geregeld door Wilfried Martens, ook al een symbool van vernieuwing en verandering. Er is een gloednieuw regeerakkoord : het vorige bestond uit gebakken lucht. Er zat niet veel in, maar het was tenminste vers en krokant. Nu hebben ze het in de microgolfoven gestopt om het terug op te dienen. Zal dat even heerlijk smaken !

Aan de poppetjes verandert niet veel, wordt gezegd, maar schijn bedriegt : het halve kernkabinet verandert. Leterme, Vandeurzen en Dewael worden vervangen door Van Rompuy, Vervotte en De Gucht (?). Gelukkig moeten de drie overigen zich niet inwerken : Reynders, Di Rupp en Milquet blijven zitten. Dat ervaren trio zal de (Vlaamse) nieuwkomers ongetwijfeld met raad en daad bijstaan, zodat ze meteen weten in welke vallen ze niet mogen trappen.

Want er wordt ongetwijfeld een vliegende start genomen. Fortis wordt snel en efficiënt definitief gered, de communautaire knopen worden eindelijk doorgehakt, BHV wordt onverwijld gesplitst en er komt een omzendbrief over het asielbeleid waar Open Vld en CdH broederlijk de uitvoering van zullen verzekeren. Ondertussen wordt de arbeidsmarkt grondig hervormd. 2009 wordt daarmee het jaar van het goed bestuur, en Leterme zal langs de zijlijn luid staan supporteren voor de sterke ploeg – bijgestaan door Kamervoorzitter Dewael en Europees Commissaris De Gucht. En in 2011 geeft de Vlaamse kiezer 800.000 stemmen aan premier Van Rompuy, en bijna even veel aan de grote liberale voorman Guido De Padt.

Optimisme is een morele plicht, maar ik geef toe dat ik het er nu toch even moeilijk mee heb. Ik dacht de voorbije dagen even dat er in de krant een vacature zou komen : “CD&V zoekt federaal eerste minister (ervaring niet noodzakelijk)”. Het maakt me bovendien bijzonder ongerust dat er “afspraken” zijn gemaakt over de onderzoekscommissie naar de afwikkeling van het Fortisdossier, omdat die geen “partijpolitieke spelletjes” mag opleveren. Het zijn verdorie net die spelletjes die onderzocht moeten worden.

Of er buiten koning Albert en Erik Meynen écht iemand gelukkig is met de regering Van Rompuy I zal nog moeten blijven. Ik schat de kans om tot 2011 zonder struikelen door te gaan zo ongeveer op 0. Maar zoals de nieuwe premier zelf aanhaalde stonden zijn kansen op de Wetstraat 16 bij de bookmakers voor de verkiezingen ook 150 tegen 1…

Naschrift (17u15) : Inge Vervotte stapt uit de regering. In haar verklaring pleit ze voor nieuwe verkiezingen en wijst ze ook op de menselijke schade die werd aangericht binnen CD&V. Ik heb Vervotte nooit een sterk minister gevonden (wel een relatief goed beheerder), maar ik vermoed dat dat vooral komt omdat ze te snel minister is geworden. Ik hoop dat ze de tijd neemt en krijgt om zich wat te herbronnen om dan het potentieel (dat ze volgens mij wel heeft) waar te maken. Het zou jammer zijn dat zij voor de politiek verloren zou gaan. En er moet toch eens worden nagedacht over de weinig menselijke manier waarop de politiek in dit land op topniveau wordt bedreven. Si tous les dégoûtés s’en vont, il n’y a que les dégoûtants qui restent.

Er is geen regering meer, wordt gezegd. Maar dat impliceert dat er één is geweest, en dat klopt niet. Er waren wel minister en zelfs een premier, maar het concept “regering” houdt ook in dat er een vorm van beleid wordt gevoerd. Dat is niet het geval geweest. Het formele ontslag maakt wel dat ik volgens de mijzelf opgelegde regel als federaal ambtenaar weer even spreekrecht heb over het federale beleid…

Op geen enkel beleidsdomein is er echt iets gebeurd : sociaal-economisch niet, op het vlak van de staatshervorming niet, omtrent de asielproblematiek niet… Enkele ministers waren niet zo slecht bezig op hun eigen domein, met Jo Vandeurzen wat mij betreft als uitschieter. Maar dat paste allemaal niet in een samenhangende aanpak. Daarvoor ontbrak een minimum aan cohesie, maar ook leiding. Van een premier wordt verwacht dat die op zijn minst probeert om een richting aan te geven, en dat kon of wilde Leterme niet.

De enige beslissing die doortastend léék was die omtrent Fortis (en Dexia), en ook die blijkt alsmaar meer met haken en ogen aan elkaar te hangen. Ik vond het terecht dat er snel en doortastend iets werd beslist (al krijg ik af en toe toch ook de indruk dat men zich door de Nederlanders en vooral de Fransen heeft laten rollen), maar het allerminste wat er moest gebeuren was zorgen dat alles juridisch klopte – desnoods door achteraf een wet te stemmen. Dat zou een beter alternatief zijn geweest dan het geklungel dat we gezien hebben, dat als enige voordeel heeft dat het Vlaanderen nog eens herinnert aan de verwevenheid tussen de klassieke machtspartijen en de rechterlijke macht. Wie denkt dat we de verzuiling voorbij zijn, mag zich nog eens bezinnen.

Als koninklijk verkenner wordt nu Wilfried Martens het veld ingestuurd, en blijkbaar is het de bedoeling om een regering onder leiding van Jean-Luc Dehaene voor te bereiden. Dehaene is een bekwaam politicus en was een sterk premier, maar ik geloof écht niet dat de kiezer die in juni 2007 voor CD&V/N-VA heeft gestemd de bedoeling had om regering onder leiding van Dehaene aan de macht te brengen. Dus stel ik voor om verkiezingen te houden, bij voorkeur natuurlijk met een gesplitst Brussel-Halle-Vilvoorde – eventueel met een regeling voor één verkiezing. Maar BHV mag geen excuus zijn om geen verkiezingen te houden – als je daar niet mee uitkijkt, blijft het huidige parlement voor altijd zitten.

Een tijdelijke regering, eventueel met Dehaene, kan desnoods. Om Fortis en BHV te regelen. Maar ik wens Jean-Luc, en zeker Wilfried, toch vooral snel een voortzetting van hun welverdiend pensioen toe !

Een krantencommentator beschreef Yves Leterme vandaag als de slechtse naoorlogse premier, en die omschrijving valt moeilijk nog te overtreffen. Ik verneem net dat hij zijn ontslag heeft ingediend (alwéér).

Hoe is het in vredesnaam ooit zover kunnen komen dat zijn vertrek nu algemeen wordt gezien als eerste voorwaarde voor goed bestuur ? En wie zorgt ervoor dat de politiek in dit land opnieuw geloofwaardig wordt én erin slaagt om effectief te besturen – die twee hangen niet noodzakelijk samen, maar ze zijn wel allebei hoognodig.

Dit zijn sowieso zeer zwarte dagen. En wij Vlamingen komen er overigens niet vanaf met het excuus dat het “aan de franstaligen ligt”, want die spelen hoogstens een bijrol. De kortstondige terugkeer van de CVP-staat heeft voor een puinhoop gezorgd. En al pleit dit de andere partijen dan CD&V niet zomaar vrij, een terugkeer naar de oppositiebanken lijkt me voor de christen-democraten zeer noodzakelijk en gezond.

Hoe lang al zou ik met een lidkaart van een politieke partij op zak lopen ? Ik vermoed van eind jaren 1980 of begin jaren 1990. Vast staat dat Jaak Gabriëls voorzitter was van de VU toen ik zijn partij vervoegde. En dat al zeer vlug, in 1992, Bert Anciaux de leiding overnam, terwijl Gabriëls met Verhofstadt de VLD oprichtte. Sinds die dag is Anciaux voortdurend de bepalende figuur -of toch minstens één van de twee à drie bepalende figuren- geweest van de (nationale) politieke partij waar ik bijhoorde. Ik ben hem “gevolgd” van de VU toen die streed voor het eigen voortbestaan tot bij de VlaamsProgressieven van vandaag – en de hele tijd zijn het ook -en vaak vooral- zijn keuzes geweest die ook voor mij de richting hebben bepaald. Dat kan niet anders dan betekenen dat ik heel wat waardering heb voor Bert Anciaux, dat hij één van mijn politieke inspiratiebronnen is. Zijn sterke geloof in een betere samenleving, zijn enthousiasme, zijn deskundigheid en zijn gevoel voor wat in de maatschappij leeft heb ik altijd weten waarderen. Bovendien herinnerde hij er Vlaanderen terecht aan dat politiek niet enkel een rationeel-technisch gegeven is, maar over mensen en dús ook over emoties gaat. Bert Anciaux was, is en zal ook morgen nog een degelijk minister en een bekwaam politicus zijn, die overigens veel heeft betekend voor het cultuurbeleid in Vlaanderen. Deze website, tenslotte, is zondermeer schatplichtig aan die van hem.

Maar sinds enkele dagen deel ik met Bert Anciaux niet langer één partij. Ik heb daarvoor niets moeten doen, gewoon mijn lidkaart van VlaamsProgressieven níet opzeggen volstond. Bert Anciaux is sinds enkele dagen niet langer lid van de partij-van-Bert-Anciaux. Want zeker in de beeldvorming was dat de definitie van Spirit/Vl.Pro, meer (véél meer) dan het links-liberalisme. Zijn partij is daarmee verlost van de wispelturigheid van Anciaux, het voortdurend doorkruisen van ook door hem aanvaarde partijstandpunten met al te emotionele, en soms populistisch-linkse oprispingen, van zijn strategische keuzes die soms toch vooral leken te dienen om te bestendigen wat moest bestendigd worden (het ministerschap). Of de partij zonder hem kan bestaan, valt nog te bezien. Maar ik begrijp goed het gevoel van opluchting, zoals dat deze week ondermeer door Nelly Maes werd verwoord.

Anciaux vertrekt niet alleen. Heel veel goede krachten verlaten Vl.Pro. Wie zoals Anciaux uiteindelijk de sociaal-democratie boven het links-liberalisme verkiest, hoort beter inderdaad thuis bij de sp.a. Hopelijk kunnen de nieuwelingen daar een beetje vermijden dat de partij verder rijdt op het doodlopende linkse spoor naar het socialisme à la Martine Aubry of Laurette Onkelinx. Maar dat geloof ik niet echt : Anciaux zal die trein niet proberen te stoppen, en hoeveel respect ik ook heb voor veel van mijn kersverse ex-partijgenoten, tegenover de krachten van de klassieke socialistische zuil werpen ze maar weinig gewicht in de schaal. Wie denkt het Vl.Pro- gedachtengoed binnen de sp.a te kunnen meenemen én daarvoor een forum te vinden (in de vorm van een mandaat) zal volgens mij nog sneller bedrogen uitkomen. Ik kan me niet voorstellen dat de sp.a-achterban in tijden van schaarste (aan verkiesbare plaatsen op de lijsten) echt zit te wachten op -overigens erg bekwame en sympathieke- mensen als Koen T’Sijen of Stijn Bex.

Caroline Gennez windt er geen doekjes om : wie wil meewerken aan een sociaal-democratisch project zal daarvoor aansluiting vinden bij de sp.a – misschien moet er daartoe een lichte aanpassing van de partijnaam komen, van het logo of van de voetnoten in het programma. Maar fundamenteel zal de sp.a de sp.a blijven. Ten gronde zegt zij net hetzelfde als Mieke Vogels, die deze week eventuele dwalende Vl.Pro schapen welkom heette in de eigen stal, als ze maar weten dat Groen! voor het eigen ideeëngoed gaat en geen links-liberale partij is. Ik ben Vogels erg dankbaar voor die duidelijkheid – en vind zelfs Gennez relatief helder, gezien ze strategisch belang heeft bij iets meer mist.

Voor wie er nog aan twijfelt : de sp.a zoals die partij vandaag denkt en handelt is voor mij geen optie – en zou dat overigens ook niet zijn als ik niet lokaal politiek actief zou zijn, voor wie daaraan twijfelt. Al ben ik (weer eens) zeer gelukkig met de lokale PLE-lidkaart die in mijn portefeuille zit. Ik zie ook wel in dat deze week niet meteen een hoogtepunt in de geschiedenis van Vl.Pro is, en dat wat overblijft van de partij sterk lijkt op het orkest van de Titanic. Maar ik ben erg benieuwd naar het muziekstuk dat er gespeeld gaat worden, want de partituur (in korte of lange versie) ziet er nog steeds veelbelovend uit.

En de eerste vioolspeler, briljant maar vaak uit de maat klinkend, is weg. Dag Bert. Het ga je goed.

De mist rond VlaamsProgressieven is nog niet helemaal opgeklaard, en ik wacht dus nog even met een wat meer uitgebreide commentaar. Ik weet wel dat partijen er zijn om de samenleving te sturen op basis van een ideeëngoed. Ook politieke mandaten zijn daarvoor bedoeld : niet om zomaar iets te beheren, maar om een visie in de praktijk om te zetten. Natuurlijk, om op een relevante manier aan politiek te doen heb je een forum nodig (en in een democratie betekent dat : vertegenwoordigers in raden en parlementen, naast media-aandacht). Dat vraagt soms om compromissen, waarbij je de scherpte van een profiel uitruilt tegen een groter draagvlak ervoor : je kan niet alles zeggen en doen, maar wat je zegt of doet heeft meer impact. Maar daar zijn grenzen aan : als wijn water wordt, is de smaak er wel af.

Een partij die met een eigen groot gelijk voor altijd in een hoekje gaat staan hoeft niet op mij te rekenen. Maar een geloofwaardig links-liberaal project zou tot veel meer in staat moeten zijn dan dat, in het Vlaanderen van vandaag. Er is nooit aan een genuanceerde formatie die durft zeggen dat er héél veel fout loopt en dat er geloofwaardige en genuanceerde alternatieven zijn voor een beter beleid. Een formatie die een menselijk verhaal brengt maar harde keuzes niet schuwt, die zegt waar het op staat maar niemand zomaar naar de mond praat.

Kan Vl.Pro die formatie zijn ? Enkele parlementsleden van Vl.Pro hebben de voorbije dagen gezegd dat ze in 2009 niet op een lijst zullen staan waar alleen “VlaamsProgressieven” boven staat. Een uitspraak waarbij ik mij vooralsnog niet aansluit.

Beste Alexander Pechtold,

Om maar meteen met de deur in huis in te vallen : HELP !

Een wegkwijnende links-liberale partij zoekt in een politiek landschap waarin de populisten het toneel domineren en visie iets vies is geworden een politiek leider om zichzelf terug op de kaart te zetten. Ervaring met die situatie strekt tot aanbeveling, en de enige die dat heeft, bent u.

Hebt u een tweelingbroer of een kloon ? Zoniet, dan vrees ik dat u het zelf zal moeten doen. Deeltijds, want het is niet de bedoeling dat u D66 in de steek laat natuurlijk. Maar één dag per week moet volstaan : meer media-aandacht zit er voorlopig niet in, en een voorzitter die op dinsdag niet tegenspreekt wat hij op maandag had gezegd, is al een hele stap vooruit. En een deeltijds voorzitter zou de partijkas ook niet slecht uitkomen, vermoed ik.

U vreest dat het al te laat is, zegt u ? Tja, dat valt moeilijk te ontkennen. Maar, eerlijk gezegd, toen u het roer overnam gaf er ook niemand nog een stuiver voor D66. Nu bent u zowat hét gezicht van de (verstandige) oppositie in Nederland geworden. U moet het mirakel dus gewoon eventjes herhalen.

U bent een Nederlander ? Dat had ik inderdaad al gemerkt. Maar we zijn voor een interculturele samenleving, dus dat is geen bezwaar. En een Nederlander die het in de Vlaamse politiek maakt, dat is Obama in het kwadraat. Past helemaal in de tijdsgeest. Yes, I can, moet u maar denken.

U kan hier niet in het parlement mee komen debatteren ? Klopt. Maar dat is van geen belang, in het parlement wordt hier namelijk niet gedebatteerd – dat wordt wel even wennen voor u. De media volstaan. Af en toe op de sofa bij Frieda, en voor de sérieux al eens een korte reactie op het journaal. Vanop het Binnenhof desnoods, geen Vlaamse kat die het zal merken.

U vindt “VlaamsProgressieven” geen echt sterke naam ? Sorry, maar D66 klinkt ook niet echt sexy. We hebben hier wel iets beters te doen dan over onze náám te gaan discussiëren (er zijn er zelfs die terug willen naar “Spirit” – zouden ze bij Twix ooit overwogen hebben om terug “Raider” te gaan heten ?). De naam is niet belangrijk, dus blijven we er maar af. Obama heet “Barack Hoessein” en is nu president gekozen. Daar hoeft u dus niet van wakker te liggen.

U ziet dat kartel met de sp.a niet zitten ? Reden te meer om voorzitter te worden. Dan kan u eruit stappen, of duidelijk maken dat een links-liberaal geluid de sociaal-democratie goed kan aanvullen, maar dat een mix geen zin heeft. Mayonnaise past perfect bij frieten, maar wie de mayonnaise met de aardappelen mengt en dan in één keer mee in de ketel laat bakken gaat nog vreemd opkijken. Zie, daarmee hebt u meteen een geschikte Vlaamse metafoor om de opslorping door de sp.a te voorkomen. Want over kroket uit de muur zal u het echt even niet mogen hebben, hier.

U twijfelt aan het politiek personeel ? Dat is dan ten onrechte, want er zit veel talent in Vl.Pro dat met een goede sturing echt wel een meerwaarde betekent voor de Vlaamse politiek. Maar dat alleen met een sterk partijmerk ook kans maakt om verkozen te worden. Dat wordt dus uw taak. Waarbij de anderen pas spreken als u uitgesproken bent. Dat klinkt niet erg links-liberaal, maar dat is eventjes nodig. Zoiets als Fortis nationaliseren en dan Gerrit Zalm er de leiding van geven : volstrekt noodzakelijke onzin.

U herinnert zich dat ik hier ooit heb gepleit voor uw tegenkandidate als D66-voorzitter ? Ene Lousewies zegt u ? Is dat geen telenovelle op VTM ? OK, ik geef het toe. Maar ik was ook voor Hillary vooraleer ik voor Obama was, dus daar komt u weer erg goed uit. En bovendien ben ik van geen enkele tel bij Vl.Pro, en dat wil ik zo houden. Doe het dus niet voor mij, maar voor het Algemeen Belang van het Links-Liberalisme.

Wat de procedure is ? Kijk, u doet het nog één keer gewoon zoals Wouter Bos. U belt naar het partijsecretariaat, vraagt naar Nelly Maes, en zegt haar dat u de zaak overneemt (wedden dat ze opgelucht zucht ?). Daarna stuurt u een briefje naar alle leden om hetzelfde te melden – vrees niet, de postzegelrekening zal reuze meevallen. En vervolgens legt u uit waarom Vlaanderen een links-liberaal beleid nodig heeft, en dat Leterme, Dedecker, Gennez noch De Gucht daarvan kaas gegeten hebben (u ziet, in tegenstelling tot de kroket mag u de kaas wél meebrengen). Daarna beginnen we in de opiniepeilingen meteen te stijgen. Dat lijkt al te eenvoudig, maar het is wiskunde : in tegenstelling tot bij de thermometer is bij verkiezingsuitslagen enkel een score bóven nul mogelijk.

Alvast duizendmaal bedankt. En stuur zodra u hier in uw voorzitterskantoor zit even een bosje bloemen naar Bettina Geysen (tulpen, desnoods). Ze heeft het al bij al niet slecht gedaan.