Tom Bevers

Op de OCMW-raad hielden we een wat surrealistische discussie over de telefoonvergoeding voor de leden van het Vast Bureau. Die ging gepaard met een stoelendans, want de betrokkenen mogen dan even niet aan de zitting deelnemen. Ik heb uitgelegd waarom ik de vergoeding onnodig en overdreven vond, en heb ook de merites van Skype in de verf gezet. Maar het mocht niet baten. Zonder enige verantwoording of uitleg keurden de (overgebleven) mensen van CD&V en VLD de vergoeding goed. Ik twijfel eraan of ze daarmee echt hun mening weergaven (die hebben ze in elk geval niet uitgelegd) of gewoon braafjes deden wat ze werden verondersteld om te doen.

Ergerlijk, maar op zo’n moment vind ik het vooral heerlijk op een stoel te zitten waar je wél mag zeggen wat je denkt. Ook als je de enige bent in de raad met een mening. En het blijft toch een gek systeem dat meer dan de helft van de raadsleden (de “zwijgende meerderheid”) blijkbaar niets mag zeggen. Dat kan anders, zoals het bijvoorbeeld in Nederland gaat. Na 8 oktober ?

Met de OCMW-raad hebben we deze voormiddag een bezoekje gebracht aan de voormalige kloostergebouwen van Sint-Michaël. Niet omdat we ons collectief uit de wereld willen terugtrekken, al dan niet gewijd aan het gebed. Wel om er mogelijk een woonproject in te realiseren : tijdelijke woningen, gericht op alleenstaanden.

Ik stond er oorspronkelijk nogal sceptisch tegenover, en ook nu nog wil ik vooral duidelijk weten hoe exact de doelgroep bepaald zal worden. Maar ik moet wel toegeven dat het gebouw potentieel heeft, dat de ruimtes bruikbaar zijn en dat mits een verstandige aanpak ook een deel van het aanwezige meubilair nog kan dienen. Al wordt het niet zo evident om het gebouw dat de sfeer van de jaren stillekens hoorbaar uitdament toch als een eigentijdse woongelegenheid in te richten. Ik geloof wel dat het kán, en dan is elke bijkomende woning in Essen -zeker voor een financieel of anderszins minder sterk publiek- natuurlijk pure winst.

Met het bezoek werd het project door de OCMW-voorzitter bovendien in een open sfeer gestart. Dat is ook wel nodig, om het met enige kans op succes over de verkiezingen heen te tillen. Het tegendeel gebeurt met het hele verhaal van de nieuwe sporthal. Soms zit het gezond verstand toch echt aan het Kerkeneind in plaats van aan het Heuvelplein. Al zouden enkele bomen om dat verstand wat extra zuurstof te geven natuurlijk niet misstaan !

Vandaag viel het doek over wat ongetwijfeld het meest Essense assisenproces van de voorbije decennia was. Drie jonge Essenaren werden veroordeeld voor de roofmoord op Francis Ooye en moeten tot 30 jaar naar de cel. Omdat het OCMW enigszins betrokken was en één van de maatschappelijk werksters als getuige moest optreden, heb ik het niet alleen via de kranten wat kunnen volgen – soms helpt het ook om op het juiste moment in de juiste trein te zitten.

Ik heb er wat gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant was het allemaal een mooi stukje Essense folklore, waarbij verschillende onvervalste dorpsfiguren op het getuigenbankje terechtkwamen. Het proces leverde twijfels, suspens, ruzies tussen advocaten… een mooie soap, kortom.

Maar aan de andere kant is het natuurlijk een groot drama. Voor het slachtoffer, uiteraard, en zijn familie. Maar ook voor de daders, natuurlijk, en hun familieleden die zich overigens heel betrokken toonden. Het moet niet eenvoudig zijn plots te worden geconfronteerd met de (juridisch vaststaande) schuld van een geliefde aan een vreselijke misdaad. Zoals het ook niet eenvoudig kan zijn te beseffen dat je je vrijheid nog voor heel wat jaren kwijt bent. Ik hoop dat het einde van het proces voor iedereen een beetje “the first day of the rest of their life” kan zijn. Een nieuwe start. Een vervroegd Kerstmis.

Gisteren naar de OCMW-raad van Kalmthout geweest. Het was de eerste keer dat ik in een andere gemeente een raad ben gaan bijwonen. Hoewel de twee gemeentes niet zo verschillend zijn, lijken de OCMWs niet erg op elkaar. Al verklaren de ernstige problemen tussen de secretaris en de andere betrokkenen bij het OCMW, die al jaren aanslepen, ook wel een aantal zaken. Het dienstenaanbod verschilt sterk. En ook de vergadercultuur. De Kalmthoutse collega’s waren erg mak. Zowel inhoudelijk als over enkele opvallende procedure-mankementen zou ik sowieso zijn tussengekomen als ik niet achter maar rond de tafel zou heben gezeten. Anderzijds hebben ze in de heidegemeente minder studiewerk nodig om in te zien dat een lokaal dienstencentrum voor senioren zinvol kan zijn. En ik heb geleerd dat de woonproblematiek er even dringend wordt als bij ons. Reden temeer om toch nog eens aan een gezamenlijk sociaal verhuurkantoor te denken. Tenslotte blijk je woningen ook met Lottogelden te kunnen inrichten. Goed om weten…

De buur van even verderop, Wuustwezel, kwam deze week dan weer in het nieuws met “het eerste strijkatelier in de provincie Antwerpen”. Vreemd, want in Essen bestaat zo’n atelier ondertussen al weer een hele tijd !