Af en toe haal ik wel eens de pers, als gemeenteraadslid of ook al eens beroepshalve (met ondermeer een interview in het RTL-middagjournaal vorig jaar…). Maar Atletiekleven leek me toch wat minder haalbaar. Gelukkig heb ik er geen halve of hele marathon voor moeten lopen !
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
elk land, elk huis, laat staan dit lijf is mij te eng.
Aan niets, aan niemand kan ik ooit volledig toebehoren
dan aan die onbetrouwbare innerlijke stem.
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
mijn eigen bouwwerken van het meest flexibel materiaal,
vol gaten, voor wie geen grenzen kan stellen aan zijn dromen,
vol nestelplaatsen in het eigenwijs gekronkel van een taal.
Soms vrees ik dat voor mij de tijd al is gekomen
waarin mij elke kracht ontbreekt
om van de barre steden waar ik ben nog weg te dromen,
maar dan is daar toch weer die stem die in mij spreekt
en mij terug tot mijzelf doet komen,
d.w.z. die mij openbreekt.
Jo Govaerts
De bozbezbozzel
De bozbezbozzel lijkt wat op
Een jenk, maar heeft een klein’re kop.
Zijn poten staan steeds twee aan twee
Als eenmaal bij het stekelree.
Hij hinnikt als een maliepaard,
En als het sneeuwt heeft hij een staart.
Wanneer die staart zijn kop zou zijn,
Was hij precies een spieringzwijn.
En als hij zeven staarten had,
Een kossosale kolbakrat.
Nu lijkt hij nog het meeste op
Een jenk, maar met een klein’re kop.
Cees Buddingh
Onder de sneeuw kiemt
de lente nieuwe kansen
Tweeduizendentien
Veertig jaar geleden zette de mens voor het eerst voet op de maat. In 1969 werd een grens verlegd waarvan de betekenis wellicht pas binnen verschillende decennia echt duidelijk zal worden. Met apparatuur die er in de ogen van vandaag ongelooflijk primitief uitziet en met computers waarvan je de gezamenlijke kracht wellicht niet veel groter was dan het toestel waarop ik dit intik, slaagden drie Amerikanen erin om te landen in de Zee der Stilte. Ik was er geen getuige van, wegens nog niet geboren, maar ik heb natuurlijk de beelden al dikwijls gezien. Bovendien heb ik de voorbije weken enkele documentaires over die eerste maanreis bekeken. Het valt me vooral op hoe snel het op het eind gegaan is. Apollo 8, dat het eerste bemande rondje om de maan draaide, werd in december 1968 gelanceerd. Dan moest de maanlander nog worden getest…
De maanlanding was race tegen de tijd, maar ook zonder dat aspect was het een gedurfde onderneming. Natuurlijk was het de bedoeling om de Sovjets vóór te zijn, om het prestige van het Westen te redden nadat die als eerste een satelliet hadden gelanceerd, en een man in een baan om de Aarde hadden gebracht. Maar die twee mijlpalen stonden min of meer in de sterren geschreven zodra de eerste V2’s (jammer genoeg) het luchtruim ingestuurd werden. Landen op de maan was toch van een heel andere orde. Het vooruitzicht eraan had de mens al zolang geïnspireerd. De fantasieën over de maanmannetjes maakten geleidelijk plaats voor de bijna visionaire fictie van Jules Verne en Hergé. Dat het precies president JF Kennedy was die de maanlanding vooropstelde, was passend : op een unieke manier wist hij de toekomstidealen van zijn generatie te verwoorden. Het was niet zomaar een eenvoudige opdracht, wat wordt aangetoond door het feit dat de mens sinds 1972 niet meer teruggekeerd is naar het maanoppervlak. Het pleit toch voor de veerkracht, de durf en de pioniersmentaliteit van de Verenigde Staten dat ze dit waarmaakten.
Zoals het tegen hen pleit dat ze de bemande ruimtevaart wat verwaarloosd hebben, op het Space Shuttle-programma na. En (daarmee samenhangend) het Internationaal Ruimtestation ISS. Maar laat ons daarbij niet vergeten dat wanneer dat toestel hier overvliegt het een stuk dichter bij ons is dan pakweg Parijs. Buzz Aldrin en collega’s wezen er de voorbije dagen terecht op dat Mars het doel moet zijn de komende jaren. Liefst natuurlijk in een samenwerkingsverband met zoveel mogelijk landen, maar niemand zal eromheen kunnen dat de V.S. het voortouw moeten nemen.
Toevallig zag ik net dit weekend de film Star Trek – zonder een “Trekkie” te zijn kon ik de (eerste) serie wel waarderen, en de recensies beloofden een goede film. Dat was ook zo, al blijft het wat onwaarschijnlijk dat een inslag van een stevig projectiel aan een astronomisch hoge snelheid alleen blikschade veroorzaat… Ik hoop dat ook vandaag dit soort fictie een beetje een leidraad mag blijven om waar te maken wat toch één van de grote roepingen van de mens is : to boldly go where no man has gone before !
D-Day gisteren ? Voor Vlaanderen is D-Day vandaag. Kiezen we voor meer van hetzelfde, of durven we veranderen. Mijn keuze is al lang gemaakt : de problemen van vandaag kan je niet aanpakken met de oplossingen van gisteren. Dus ga ik voor SLP stemmen. En echt niet alleen omdat ik toevallig zelf op die lijst sta…
Dirk staat ook op een lijst zondag. Mijn politieke vriend waarmee ik al jaren samen aan de Essense kar mag trekken. Het geeft een heel vreemd gevoel dat hij wel opkomt, maar dat ik niet voor hem zal stemmen. De geschiedenis van de VU heeft dat zo gewild. We zijn allebei ook goede soldaten, dus als onze partij -onze overtuiging- ons nodig heeft, dan staan we er. Dat is zondag duidelijk het geval. Gelukkig hebben we in Essen de juiste manier gevonden om voluit samen te werken. En tot spijt van wie het benijdt, daar is geen speld tussen te krijgen ! Vandaag niet, zondag niet, maandag ook niet.
Verdoken in het nieuws, maar daarom roept het nog niet minder vragen op. De CREG, het controleorgaan voor de energiesector, heeft vastgesteld dat Electrabel en ook de andere elektriciteitsproducent SPE de emissierechten die ze gratis hebben gekregen toch hebben aangerekend aan hun (industriële) klanten. Die “emissirechten” geven hen het recht om koolstofdioxide uit te stoten, en door de hoeveelheid van die rechten beperkt te houden, probeert de overheid dus de CO2-uitstoot te verminderen.
Electrabel heeft dus de prijs van elektriciteit kunstmatig hoog gemaakt. In 2008 gaat het om 328 miljoen te veel, maar de teller loopt al sinds 2001. Daarmee heeft Electrabel dus extra winst geboekt. Wie profiteert daarvan ? De aandeelhouders en de andere zakenpartners van Electrabel. De Franse staat, dus. Maar ook zowat alle steden en gemeenten in dit land. Allemaal zijn ze wel rechtstreeks of onrechtstreeks gelinkt aan Electrabel (en/of SPE). Waardoor de lokale overheden er belang bij hebben dat de elektriciteitsprijs te hoog is. Wat in het nadeel is van onze bedrijven, en dus van onze economie en van ons allemaal. Wat we uitsparen aan lokale belastingen, betalen we via de omweg van hogere prijzen voor energie of van producten die met energie worden gemaakt – dat zijn ze wellicht zowat allemaal. Of via een lagere werkgelegenheid.
Waarom doet de politiek daar niets aan ? Zou het kunnen zijn omdat al die burgemeester van CD&V, sp.a en Open Vld in het parlement het potje liever gedekt houden ? Omdat ze denken dat hun lokale kiezer liever lagere gemeentebelastingen maar hogere prijzen heeft ? Ook al is dat vreselijk asociaal, want aan belastingen betalen hogere inkomens verhoudingsgewijs méér dan lagere, maar aan energie en andere basisbehoeften betalen de lagere inkomens meer dan de hogere ?
De lokale besturen moeten uit de energiesector – allemaal tegelijk, want anders zal het zeker niet lukken. Het is géén kerntaak van gemeentebestuurders om Electrabel mee te beheren. Dat kan alleen maar fout lopen.
Met deze man wordt alles anders ! Schitterend interview.
Eindelijk gaat ook mijn affichecampagne van start. Ze vroeg nogal wat voorbereiding, omdat ik het net iets groter wilde aanpakken dan de anderen. Geen kleine affiches op bordjes in de tuin, maar grote plakkaten in de stadscentra. Alleen mag dat niet van de wet. Flauw, maar ik zou natuurlijk ongeschikt zijn voor de politiek als ik geen achterpoortje zou hebben gevonden (weeral een reden om niet op mij te stemmen !). Voor affiches die alleen op het internet komen, is er geen toelating of vergunning nodig. Dat spaart de administratie en mijzelf heel wat werk. Bovendien kan ik de affiches zetten waar ik wil, tot in de voortuin van Obama. Ook mijn hele leger bordenzetters is rustig thuis in bed kunnen blijven liggen. Voor mijn affiches zijn bovendien geen bomen gesneuveld, en ze laten na 7 juni geen afval achter. Ideaal, niet ?
Dit is het vijfhonderste berichtje op deze site. Dat kan u als lezer niet weten, tenzij u er een behoorlijke hoeveelheid telwerk voor over zou hebben. Maar het systeem dat ik gebruik houdt het netjes bij. En deze post heeft nummer 500.
Af en toe heb ik er wel eens eentje terug uitgegooid, of geschreven en na enige overdenking niet gepubliceerd. Helemaal juist is de telling dus niet, maar ik roep deze tekst toch uit tot een klein jubileum. Dat is er iets sneller gekomen dan verwacht, want met de verkiezingen in het vooruitzicht heb ik mijn schrijfritme wat opgevoerd – deze site heeft er in dat kader dan ook een soort tweelingbroer bijgekregen. Ik ben uiteraard ook wat meer over de nationale (Vlaamse en Europese, soms ook federale) politiek gaan schrijven. Anders houd ik het veelal eerder bij het lokale en internationale niveau – en ik probeer af en toe ook al eens over iets anders dan politiek te schrijven, al was het maar om te bewijzen dat ik daarnaast ook nog een leven heb.
Maar testmatchen of niet, de voetbalcompetitie uit de doeken doen is toch niet helemaal mijn ding. Ook over het Songfestival heb ik geen mening, wegens niet gekeken. Inge zal het me wel kwalijk nemen, maar dat geldt ook voor de Elisabethwedstrijd. En een jonge olifant vind ik zoals wellicht iedereen een bijzonder schattig beestje, maar verder weet ik er dus niets over te vertellen. Het imago van een “degelijke maar een beetje saaie” politieker ophouden lukt me blijkbaar wonderwel…