Tom Bevers

Driekoningen. Drie wijzen kwamen uit het Oosten. Ze gaan daar best zo snel mogelijk terug naartoe, want nu Ariël Sharon van het politieke toneel verdwijnt is de richting die Israël en daarmee het hele Midden-Oosten zal inslaan zéér onduidelijk geworden. Blijft de partij die hij kort geleden oprichtte (Kadima) overeind of gaat de verkiezingsstrijd tussen het Likoed van Nethanyahu of het Labour van Peretz ? Met de eerste lijkt vrede verder af dan ooit, de laatste dreigt een te klein draagvlak te zullen vinden om echt stappen vooruit te kunnen zetten. Gaat Sharon -remember Sabra en Shatila– dan toch de geschiedenis in als (potentiële) vredesduif ? Drie wijzen zullen wellicht niet volstaan om op alle vragen te antwoorden. Er is dan ook niet echt een ster om te volgen…

Vandaag in de krant : “Negenenzestig van de zeventig gemeentehuizen in de provincie Antwerpen zijn één keer per week open na 17 uur.” De uitzondering ? Jawel, Essen. In de vorige legislatuur hebben we al geprobeerd om dat te veranderen, maar dat bleek onbespreekbaar voor CD&V (toen nog CVP). Hoewel het Essense OCMW wel al lang zorgt voor één openingsavond per week. Maar waarom zou het gemeentehuis voor de Essenaar ook niet even toegankelijk mogen zijn als voor de inwoners van alle andere gemeenten ?

Gisteren nieuwjaarsreceptie van het Essense OCMW. Aan een aantal in Essen verblijvende asielzoekers was gevraagd om voor wat hapjes te zorgen, en daarin hadden ze veel tijd en werk gestoken. Echt lekker, en eens iets anders dan het obligate toastje met kip-curry. De gelegenheidskoks zijn vooral dankbaar dat ze eens iets terug kunnen doen voor het OCMW, dat natuurlijk tegenover hen in de eerste plaats gewoon zijn wettelijke plicht doet. Velen weigeren zelfs om de kosten die ze maken in te brengen, al leven ze van het (equivalent-)leefloon. Uiteraard zorgt het OCMW wel voor een passende compensatie.

Natuurlijk kan Vlaanderen het leed van de hele wereld niet opvangen. Natuurlijk is niet elke vluchteling in eigen land direct in gevaar. Maar niemand verlaat zomaar de familie en laat have en goed achter om in een ver en vreemd land een nieuw leven te starten. Al kan het soms niet anders dan maar tijdelijk zijn, een “plaats in de herberg” is een mensenrecht.

De Essense gemeenteraad vergaderde gisteren. Wat daar gebeurde, heb ik in een nieuwe Nieuwsflits gezet. Omdat het de laatste raadszitting van het jaar was, bood het gemeentebestuur achteraf een glaasje aan, zoals gebruikelijk. Ook het publiek mag daarvan meegenieten, maar erg veel belangstelling lokte de raad ook daarmee niet. Vind ik dat jammer ? Aan de ene kant wel, omdat zo weinig kiezers echt weten hoe hun verkozenen het ervan afbrengen (hoeveel stemmen zou anders iemand krijgen die het volhoudt om zes jaar te zwijgen ?). Anderzijds is het allemaal niet zo eenvoudig te volgen : het gaat vaak om één aflevering in een verhaal dat al heel lang loopt. Sommige punten zijn ook zo technisch dat ze niet echt te begrijpen zijn zonder het dossier te lezen. Alles netjes opnieuw uitleggen zou een oplossing zijn, maar voor de raadsleden natuurlijk alleen een tijdrovende herhaling. Maar wie alleen leest wat er in de krant over de gemeenteraden verschijnt, weet nog niets. Ook de besluitenlijst in “Uit het gemeentehuis” is nietszeggend. En hoevelen zouden zelfs daar niet naar kijken.

De oplossing ? Weet ik veel. De Nieuwsflits is een poging, maar ook niet meer dan dat, natuurlijk.

21u30, trein, Brussel-Noord. Duidelijk orthodox-joodse man stapt in, gevolgd door een jongeman van Noord-Afrikaanse afkomst. Deze laatste vraagt nogal overbodig : “Vous êtes juif ?” (let op de beleefdheidsvorm) Joodse man knikt ja. Jongeman maakt veelzeggend handgebaar en slingert nog wat beledigingen na. Stelt dan vast dat hij op de verkeerde trein zit en stapt terug uit. Ik knik de man even begrijpend toe, maar die haalt de schouders op en lijkt “ik ben dit al gewoon” te suggereren.

Bewijst dit nu het gelijk van Dewinter, of zijn ongelijk ? Dat laatste natuurlijk. Maar krijg dat maar eens uitgelegd.

Gisteren OCMW-raad, met enkele onvervalste dilemma’s. Een asielzoekster wordt illegaal wegens een klaarblijkelijke fout bij de Raad van State : steunen of niet ? Een leefloner verdient een schorsing, maar moeten we dat in het belang van de kinderen niet even uitstellen ? Een zelfstandige zegt een grote som geld te verwachten maar nu geen inkomsten te hebben : wat doen we ? Telkens opnieuw een hele verantwoordelijkheid, vind ik.

Voor raadslid Maria Ansoms (CD&V) was het de laatste raadszitting. Op basis van een partij-afspraak staat ze haar zitje af. Jammer, want Maria durfde voor haar mening uitkomen (al gebeurde dat soms in de wandelgangen). Bovendien werkte ik samen met haar het voorstel rond de participatiecheques uit. Hopelijk blijft ze het politieke leven volgen, en misschien komt ze nog wel eens terug in de OCMW-raad.

Verschillende politici riepen de voorbije dagen op om, zeker tijdens de winterperiode, de elektriciteit bij niemand af te sluiten. Ook werd voorgesteld om de minimum-stroomvoorziening op te trekken van 6 naar 12 Ampère. De OCMWs verzetten zich daar nu tegen, via de VVSG. Op het eerste gezicht heel vreemd, maar bij nader inzien niet zo onlogisch. Wie problemen heeft met de elektriciteitsfacturen, kan meestal ook andere rekeningen niet betalen. Maar aankloppen bij het OCMW gebeurt vaak pas wanneer er geen elektriciteit uit het stopcontact komt. Om verborgen armoede, waarbij mensen gaan leven op 12 Ampère, te vermijden, is het soms toch beter de stroom dus af te sluiten. Dat gebeurt overigens altijd via een daarvoor opgericht comité (het LAC) waarin ook het OCMW vertegenwoordigd is.

De moraal van het verhaal is dat allerlei goedbedoelde maar van elkaar losstaande maatregelen niet altijd het gewenste resultaat opleveren. Meer mogelijkheden voor de OCMWs om bijkomende steun te geven en die (zonder al te veel rompslomp) gedeeltelijk terug te krijgen van de federale of Vlaamse overheid zou volgens mij een veel zinvoller denkpiste zijn.

Deze morgen op bezoek geweest in de Nederlandse taallessen die ons OCMW, samen met IVORAN, organiseert. Met enthousiaste en gemotiveerde cursisten van alle leeftijden en verschillende hoeken uit de wereld. En veel creativiteit en een vleugje humor van de lesgeefster. Het ging over de woordvolgorde in “Waarom…/Omdat…”-constructies. Niet zo eenvoudig voor de cursisten die in september begonnen zijn en twee keer per week 3 uur les krijgen. En kennis van het Engels speelt hen hierbij soms parten.

Ik ben blij dat we enkele jaren geleden dit initiatief genomen hebben, vooral onder impuls van CD&V-raadslid Jan Goosen. Om echt deel uit te maken van onze samenleving is het Nederlands onontbeerlijk. Ik heb me alvast voorgenomen om zo weinig mogelijk op het Engels of het Frans over te schakelen als iemand me in het Nederlands aanspreekt. Want zonder oefening leer je natuurlijk nooit een taal. Als Vlamingen schakelen we te snel over zodra we merken dat iemand onze taal niet helemaal perfect spreekt. Bijvoorbeeld omdat de woordvolgorde klopt niet helemaal !

VLD-senator Patrik Vankrunkelsven heeft natuurlijk meer dan gelijk met zijn oproep aan de rechters om in gevallen van ernstige kindermishandeling bijvoorbeeld strafvermindering toe te staan bij een vrijwillige sterilisatie. Van mij had hij zelfs verder mogen gaan, maar de karikatuur die zijn tegenstanders nu al van zijn standpunt maken, doet vrezen dat de politieke wereld daar niet echt rijp voor is. Als OCMW-raadslid kom ik ook wel eens (uitzonderlijke) dossiers tegen waarvan ik denk dat het “bruto maatschappelijk geluk” zou kunnen worden verhoogd door de kinderwens voor sommige mensen in te perken. Ik zeg niet dat er naar analogie van het rijbewijs meteen een “kinderbewijs” zou moeten worden ingevoerd. Maar soms moet de maatschappij, in het belang van ouders en kinderen, toch grenzen kunnen stellen.

Pas vandaag naar de allerlaatste (?) aflevering van het legendarische Leugenpaleis geluisterd, dankzij het internet. Hét radioprogramma “van mijn jeugd”. Ik herinner met dat we ooit uit van een KSJ-leidingsweekend in het verre Limburg met een viertal auto’s naar huis kwamen gereden. Zonder onderlinge communicatie, want in de Late Middeleeuwen waren er geen gsm’s, wisten we dat we allemaal de radio op hetzelfde programma hadden afgestemd. Zodat niemand echt verbaasd was dat in elke auto werd meegezwaaid toen Peeters & Matthysen “Vrolijke vrienden” van Nonkel Bob opzetten (op Studio Brussel ! ’t Was de tijd van vóór Censydiam). Ik stel een eenmalige Nobelprijs voor de absurde humor voor, te delen door Bart en Hugo.