Tom Bevers

Enkele berichtjes geleden had ik het over “afstand nemen”. Als je iets doet, moet je het goed doen. De Atlantische Oceaan leek me wel voldoende als afstand…

Om maar te zeggen dat ik in Toronto, Canada ben beland. Omdat de FOD Werkgelegenheid mijn aanwezigheid bij de bespreking van de nieuwe Jobs Strategy van de OESO aangewezen vond. Wat ik natuurlijk niet zou willen tegenspreken.

Dankzij het strenge anti-terrorismebeleid van de V.S. verliep de reis langs een noordelijke route, om zo het Amerikaanse grondgebied te vermijden. We vlogen dus nét over het zuidelijkste stukje van Groenland, en dat uitzicht maakte voor mij de toch wel lange reis de moeite waard : een totaal besneuwd en bevroren landschap zonder enig teken van leven.

Van opwarming van de aarde geen spoor, maar dat is natuurlijk maar schijn. Jammer toch dat de enige echt ongerepte stukjes van onze planeet die zijn waar de diepvries heerst. Hoeplijk gaat de mens dáár dan toch nog verstandig mee om. Of is het ook maar totdat iemand één of andere vorm van “nuttig” gebruik ontdekt ?

Elk jaar organiseert de seniorenraad een fietstocht doorheen de gemeente, om aandacht te vragen voor de problematiek van “veilig verkeer”. Daarbij worden allerlei prominenten uitgenodigd om de senioren en seniorita’s (?) te vergezellen : van gemeenteraadsleden tot parlementaire, ministers… tot en met prins Laurent twee jaar geleden. Ik had zelf nog nooit meegefietst, net zoals de meeste partijgenoten. Vooral omdat het niet zo evident is om er zomaar verlof voor te kunnen nemen. Dit jaar (met de verkiezingen in gedachten) hebben Dirk en ik toch “het stalen ros van stal gehaald”, zoals Jommeke het wellicht zou uitdrukken.

Het was schitterend weer, en Essen is een prachtige gemeente om doorheen te fietsen. Of beter : Essen heeft nog prachtige stukken groen om doorheen te fietsen, maar je ziet en voelt vaak hoe groot de druk erop is. De neiging om alles te blijven volbouwen is groot. Landbouwgronden, bossen en natuur bewaren en de schaarse bouwgrond gebruiken voor sociale woningbouw : het wordt dé grote uitdaging voor onze gemeente de komende jaren. Dat kan alleen met bestuurders die prioriteiten kunnen leggen en ook heel duidelijk “neen” kunnen zeggen als het moet. Neen tegen villa’s in winkelstraten, neen tegen appartementen in het weiland, neen tegen nieuwe woonlinten die de open ruimte definitief kapotsnijden.

Met dank aan de seniorenraad om de inzet van 8 oktober treffend in beeld te brengen. Hopelijk laat ook de wat oudere Essenaar zich niet om de tuin leiden door de huidige bestuurders die Essen alleen voor bouwpromoteren en immobiliënkantoren aantrekkelijk maken.

Een gemeenteraad of OCMW-raad heeft soms iets van een toneelvoorstelling. Niet omdat het niet gemeend zou zijn wat er wordt gezegd, maar wel omdat de “spelers” rond de tafel weten wat ze gaan zeggen en vaak ook de reactie van anderen kan inschatten. Zoals een toneelschrijver het applaus of een lachend publiek vaak ook kan voorzien.

Schepen Willy Hoppenbrouwers is op dat vlak heel dankbaar. Niet alleen zijn repliek, ook zijn lichaamstaal is vaak voorspelbaar. Zodat je ook een zeer boze blik vooraf kan programmeren. Toen ik aan gemeenteraadslid Dirk Smout voorstelde om naar het copyright op de grafiek uit het verslag bij de gemeenterekening te vragen, wist ik dat de schepen daar zeer gebelgd op zou reageren. Wat maakte dat zelfs de CD&V-schepenen moeilijk hun glimlach konden onderdrukken.

De schepen kan in dit soort gevallen vaak moeilijk vermijden om onbeleefd of zelfs grof te worden. Dat hoort natuurlijk niet – en hij zou daarin beter een voorbeeld aan de burgemeester nemen (al gaat die af en toe ook uit de bocht). Maar anderzijds mag er soms best wat pit zitten in het politieke debat, en op dat vlak is Hoppenbrouwers al bij al wel een aanwinst voor de gemeenteraad. Als hij zijn energie nog iets meer zou kunnen kanaliseren…

Misschien zit er wel een groot oppositieleider in hem verscholen !

Politiek is een spel waarin soms vreemde zaken te zien zijn. In Noord-Ierland bood het katholieke Sinn Fein eergisteren de post van eerste minister (First Minister) aan de grote concurrenten van de protestantse DUP aan. Zo ongeveer alsof Dedecker zou voorstellen om Di Rupo premier te maken. En wat deed DUP-leider Ian Paisley : hij weigerde categoriek. Het is natuurlijk nog net wat ingewikkelder dan dat, want het aanvaarden van de post zou meteen maken dat de DUP een regering zou moeten vormen waarvan ook Sinn Fein deel uitmaakt. Dat willen ze vooralsnog niet. Sinn Fein heeft immers banden met het IRA en de DUP wil eerst zien of het inleveren van de wapens van die organisatie wel grondig gebeurd is en of ze het menen met het afzweren van geweld, ook in eigen rangen.

Daar situeert zich immers de grootste uitdaging voor Noord-Ierland : de normale “civiele” maatschappij heeft er gedurende jaren plaats moeten maken voor een soort zelfregulering door de para-militaire organisaties in beide kampen. Waarbij “kneekapping” (het verbrijzelen van de knieschijf, eventueel met behulp van een kogel) een veelgebruikte straf was. Aanvaarden dat de politie voortaan de criminaliteit aanpakt en dat het gerecht de straffen uitspreekt, betekent dat er vertrouwen moet zijn in de goede werking van een rechtvaardig staatsapparaat. Dat lijkt voor ons soms heel vanzelfsprekend, maar Noord-Ierland toont dus aan dat het dat niet is. Dat is niet ver weg in Afrika of Azië, maar vlakbij.

Wie wil weten waartoe oproepen om het recht in eigen handen te nemen zoal kunnen leiden, kan het altijd eens in Belfast gaan vragen (als er al iemand over wil spreken). Misschien kan het VB eens een studiereisje daarnaartoe ondernemen ?

Om terug te keren naar het Noord-Ierse politieke spelletje : de DUP kan het eigenlijk gewoon niet aan de achterban verkopen van met Sinn Fein te regeren. Maar dat kunnen ze niet openlijk zeggen, anders laten de Britten hen vallen. En die hebben ze wel nodig. Dus verschuilen ze zich achhter het dossiers van de wapens, en proberen ze het zoveel mogelijk te rekken. Door altijd te zeggen dat de stappen van het IRA onvoldoende zijn, schuiven ze de hete aardappel voor zich uit. Dat kan een tijdje werken, maar ze houden dat volgens mij hoogstens nog enkele maanden uit. Geen jaren meer.

Gisteren vergaderde de OCMW-Raad. Over zin en onzin van het beoordelen van individuele dossiers door politiek verkozenen heb ik hier elders mijn mening neergeschreven. In elk geval is een goede beslissing -wie ze ook moet nemen- afhankelijk van een grondig, onpartijdig en begripvol sociaal en financieel onderzoek. Om dergelijke beslissingen te kunnen nemen zijn in de eerste plaats bekwame maatschappelijke assistenten nodig. OCMW Essen heeft het geluk om op dat vlak over een schitterend kader te kunnen beschikken. Ik heb in elk geval veel respect voor de inzet en het engagement waarmee zij hun werk doen. Het maakt het voor ons als raadsleden mogelijk om goede beslissingen te nemen.

Een OCMW zonder voorzitter, Vast Bureau of Raad is op zich perfect mogelijk, één zonder maatschappelijk assistenten niet ! Al wie in het OCMW een politiek mandaat opneemt, knoopt dat best in de oren. Alleen op die basis kan je het mandaat immers zinvol invullen. Zeker vanuit de oppositie : het debat moet gaan over politieke keuzes – in individuele of organisatorische dossiers. Die zijn voor ons, en ik ben in de voorbije jaren vaak de eerste geweest om te reageren wanneer het personeel die in onze plaats wilde nemen (wat niet wil zeggen dat hun mening niet belangrijk is, natuurlijk). De begeleiding van het cliënteel en het voorbereiden van dossiers (individuele of andere) is dan weer hun taak, wat ook weer niet wil zeggen dat je een bepaalde problematiek niet kan signaleren.

Maar een duidelijke grens is de enige manier om te vermijden dat de meerderheid zich zou gaan verschuilen achter “het personeel” en dat de oppositie zich tégen het personeel zou keren. Dan is het einde zoek en zijn er alleen nog verliezers. In de eerste plaats het cliënteel.

We zijn al een tijdje op zoek naar geschikte en geëngageerde kandidaten om de gaatjes op onze lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen op te vullen. Dat is geen gemakkelijke maar wel een boeiende taak. Je leert er veel mee over wat mensen bezighoudt, over hoe ze naar de (gemeente)politiek kijken. Zo leer je er ook veel over jezelf mee.

Twee dingen verbazen me ook nu weer : hoe sterk alles wat aan het Heuvelplein gebeurt voor sommigen een ver van mijn bed show is. En anderzijds hoe moeilijk mensen blijkbaar de weg vinden naar een politieke partij, ook al zijn ze eigenlijk gebéten door de maatschappij en alles wat zich erin afspeelt. Maar wie zoekt, vindt soms.

Elke gemeente moet een lokaal sociaal beleidsplan opstellen. Ook Essen begint daar nu (na lang treuzelen) werk van te maken en voorziet naast een werkgroep op ambtelijk niveau een plangroep die politici en ambtenaren samenbrengt. Dankzij een handigheidje van een mij niet helemaal onbekend OCMW-raadslid is ook de oppositie in die plangroep opgenomen, zodat ik er N-VA/PLE vertegenwoordig.

Gisteren werkten we aan een visie, die uiteindelijk luidt : “We werken samen aan een Essen waar we iedereen kansen bieden om zich optimaal in onze solidaire samenleving te ontplooien.” Ik kan me er voor 95% in terugvinden (hoger moet je de lat niet altijd leggen). Maar nu volgt natuurlijk het concretere werk. Dat voor mij uiteindelijk ondermeer moet leiden tot een sociaal huis waarin nogal wat van de bestaande diensten worden gehergroepeerd en tot de overdracht naar het OCMW van alles wat zuiver “sociaal beleid” is en nu nog onder het gemeentebestuur valt. Ik vermoed dat ik het daarmee iets moeilijker zal krijgen dan met het beïnvloeden van het visie-zinnetje…

Zeven jaar lang kwam ik elke werkdag in het Centraal Station in Brussel. Vergane architecturale glorie, een perronkelder die tot de lelijkste ter wereld moet behoren. Een jongen van 17 werd er vermoord omdat hij zijn mp3-speler niet wilde afgeven. Zou ik zelf wél hebben gereageerd als ik er net op dat moment zou zijn voorbijgekomen, of zou de trein op spoor 5 toch voorrang gehad hebben ?

Je kan er allerlei theorieën over bedenken en politieke conclusies aan verbinden. Dat moet ook wel gebeuren. Vooral over de opvoeding van sommige jongeren, ook Maghrebijnse, valt wel wat te vertellen. Gelukkig heeft mijn partijgenoot Fouad Ahidar (Spirit) al snel ingezien dat een gebaar vanuit de allochtone gemeenschap nodig was. Verder is er ook wel iets te zeggen over de bewaking van Brussel-Centraal, waar opvallend veel minder agenten dan in het Noord- of Zuidstation rondlopen.

Maar al die discussies en ook de Stille Mars van vandaag brengen Joe niet terug. Zoals het verkeersbeleid de slachtoffers die dit weekend op de wegen vielen, ook niet terug zal brengen. Al wat je kan doen, is even stilstaan bij wat familie, vrienden… van hen moeten doorstaan. Maar ook dat helpt niet.

Op de agenda van de openbare zitting van de OCMW-Raad van gisteren stond zo ongeveer niets. Toch werd het nog een boeiende vergadering – ondanks de afwezigheid van de secretaris die in meer Zuiderse oorden vertoefde, ondermeer wegens de gestroffeerde “rondvraag” en ook dankzij enkele “geheime” dossiers met een pittig kantje. Eén van de “rode draden” bleek de verhouding tussen politici en ambtenaren. Dat is altijd een beetje koorddansen, zoals ik als lokaal politicus en federaal ambtenaar langs de twee kanten van de barrière kan vaststellen.

In een OCMW word je onvermijdelijk als mandataris al eens over individuele zaken aangesproken. Het is logisch dat je dat zo goed mogelijk doorgeeft en opvolgt. Soms kan je ook zelf bepaalde stappen zetten, maar hoe vermijd je dat je dat achter de rug van de sociale assistenten doet ? Wie verwittig je als een bepaalde actie erg dringend lijkt ? Wat is de rol van de voorzitter, die uiteindelijk ook een politicus is en geen rechtstreekse opdrachten aan het personeel mag geven – maar in de dagelijkse praktijk soms wellicht toch niet anders kan ? Wie moet zich uitspreken over de herinrichting van burelen of de heraanleg van het plein voor het gebouw : het personeel (dat er elke dag werkt) en/of de mandatarissen (die immers verkozen zijn om het beleid te bepalen) ? Wat met politieke beslissingen die de facto onuitvoerbaar (of gewoon dom) zijn ?

Het is altijd zoeken, soms met “trial and error”, maar het belangrijkste is voor mij wederzijds vertrouwen en respect. Ook als politicus krijg je dat niet zomaar, je moet het verdienen. Federaal en lokaal !

Er is de hele week een OESO-delegatie in België om de overgang van school naar werk en de integratie van jongeren op de arbeidsmarkt te bestuderen. Een bezoek waarin veel voorbereiding is gekropen en waar ik ook deze week de handen behoorlijk vol mee heb. Vandaag deden de beide bezoekende expertes zowaar ook Essen aan. Om er kennis te maken met het OCMW (van Essen en Antwerpen) en de werking van de lokale VDAB. Eens iets anders dan de directeurs-generaal, administrateurs-generaal… en andere belangrijke mensen die ze in de loop van de week ontmoetten. Soms ook met een iets ander verhaal dan wat “officieel” wordt verteld. Voor mij was het vooral een bevestiging van wat ik al wist : bij de OCMWs is de begeleiding van werkzoekenden beter want intensiever en breder dan bij de VDAB, maar de OCMWs zijn ook strenger op werkbereidheid en dat is eigenlijk vreemd (want het OCMW is de laatste toevlucht.

Toch wel leuk om voor één keer de band tussen mijn werk en mijn “hobby” te kunnen leggen (de suggestie daarvoor kwam overigens niet van mezelf, maar van mijn “chef”). Al bleek het moeilijker om mensen “op het terrein” samen te brengen dan “de top” van een administratie te mobiliseren, en dat is niet de eerste keer dat ik dat zo ervaar…

Omdat er ook een avondprogramma voor de OESO-mensen voorzien is, mis ik wel het afscheidsetentje ter ere van oud-raadslid Maria Ansoms. Maar iets zegt me dat haar afscheid toch niet definitief was, zeker niet als ik de ontwerp-verkiezingslijst van CD&V zie. Ook de gemeenteraad heb ik moeten missen, maar de agenda daarvan was toch niet veel soeps. Voor een Nieuwsflits reken ik overigens grotendeels op de inspiratie van Dirk Smout, deze keer.

Oh ja, als je er écht op rekent laat de NMBS het nogal gemakkelijk afweten. Zo ook deze keer (en gisteren bleek het vervoer van Brussel naar Charleroi ook al niet rimpelloos verlopen). Vertraging is één ding, een trein afschaffen nog iets anders. Dat doen zónder enige informatie over het hoe en waarom gaat toch echt wel een stapje te ver, niet ?