Tom Bevers

De Six Nations zijn een echte thriller geworden, waarbij twee late tries beslissend werden. Ierland liet Italië op het einde van de wedstrijd terugkomen” tot 51-24. Frankrijk zou de winnaar worden indien ze in de kort daarna te spelen wedstrijd met een verschil van 24 punten of meer Schotland versloegen. Op het einde van de officiële speeltijd was de stand in het Stade de France 39-19, maar in het rugby wordt het spel niet stopgezet zolang het niet stilligt. Elvis Vermeulen (er speelt ook een Heymans in de Franse ploeg, of het familie is van de Essense Open VLD-fractieleider weet ik niet) raakte over de Schotse doellijn, maar of hij de bal op de grond had gedrukt was ook voor de scheidsrechter niet zo duidelijk. Die riep de hulp in van de (Ierse !) videoreferee, en de try werd toegekend (en vervolgens ook geconverteerd). 46-13.

Frankrijk winnaar, tenzij Engeland vervolgens met 57 punten verschil Wales zou verslaan. Maar voor de Welshmen is er één wedstrijd die te allen prijze niet verloren mag worden : die tegen Engeland. Onder impuls van fly-half James Hook hield Wales met 27-18 de overwinning in Cardiff. Zodat de Franse overwinning niet meer werd bedreigd, al verdiende Ierland de titel wellicht meer. Italië beëindigt het toernooi vóór Wales en Schotland, en dat is een historisch resultaat voor de Italiaanse vijftien.

Maar geen van de “six” gaf echt de indruk klaar te staan om in het najaar de landen van het zuidelijk halfrond -met Nieuw-Zeeland voorop- te verslaan. Al blijft de bal natuurlijk… ovaal.

De OCMW-raad besliste gisteren, op voorstel van N-VA/PLE, om Thomas Dekkers in het Vast Bureau te vervangen door Suzanne Kerstens. Dat zou een “interne keuken”-verhaal van ons kartel zijn, als de aanleiding niet de weigering zou zijn van de meerderheidspartijen om (nog maar te overwegen om) met dat Vast Bureau buiten de kantooruren te vergaderen. We hebben even overwogen om via de toezichtsoverheid (minister/gouverneur) de strijd aan te gaan -we zouden dat ook gehaald hebben-, maar dat leek ons uiteindelijk niet in het belang van het OCMW, waar de instabiele meerderheid sowieso al voor problemen zorgt. Vandaar onze beslissing.

Begrijp me niet verkeerd : wie aan politiek doet moet daarvoor de nodige tijd kunnen vrijmaken. Maar er is een duidelijk verschil tussen de mandaten waarvoor een wedde wordt toegekend (burgemeester, schepen, OCMW-voorzitter) en de andere waarvoor per vergadering een zitpenning wordt uitgekeerd. In het eerste geval is het evident dat wie daartoe geroepen wordt er geen voltijdse baan bij kan nemen. Maar van gemeenteraadsleden of OCMW-raadsleden koudweg eisen dat zij overdag beschikbaar moeten zijn, leidt ertoe dat politieke mandaten voorbehouden worden aan een beperkte categorie van mensen. Het politiek verlof is daarbij een gedeeltelijk antwoord, maar voor wie een verantwoordelijke baan heeft zijn er ook daarbij in de praktijk serieuze beperkingen (zelfs in de publieke sector). En het lijkt me toch wel gezond om in politieke organen óók mensen te hebben die in hun beroepsleven enige verantwoordelijkheid dragen.

De weigering om naar avondvergaderingen voor het Vast Bureau te gaan is in hoofde van CD&V en sp.a overigens nogal kortzichtig : ook zij zouden vroeg of laat met hetzelfde probleem geconfronteerd kunnen worden.

Dat alles neemt tenslotte niet weg dat ik er het volste vertrouwen in heb dat Suzanne haar plaats heeft in het Vast Bureau en dat mandaat op een erg competente wijze gaat invullen, natuurlijk.

Je zou van mijn bijdragen van de laatste tijd hier kunnen afleiden dat ik nog weinig anders doe dan werken, treinreizen en gemeenteraadslid zijn. Dat is ook een indruk die ik af en toe heb, maar helemaal klopt ze gelukkig niet met de werkelijkheid. Gisterenavond stond het jaarlijkse etentje van het ESAK-kwisteam op het programma – een speling van het lot heeft mij inderdaad in één van de teams van de lokale atletiekclub doen belanden, ondanks de volstrekte afwezigheid van enig atletisch vermogen. We trokken dit jaar naar het Braziliaanse restaurant “Fogos” in Antwerpen, en laat ik dat maar meteen aanraden. Niet meteen de ultieme gastronomische fijnproeverservaring, maar wel een tip voor een geslaagde avond met een uitstekend prijs-kwaliteitsverhouding.

Misschien komt het ook de kwisresultaten ten goede. Hoewel… vrijdagavond hebben we het zéér sterk laten afweten op een Kalmthoutse kwis, maar we hebben ons wel goed geamuseerd. Het omgekeerde komt ook al eens voor ! Zoals in de politiek (daar ben ik er weer mee) komt enig relativeringsvermogen altijd van pas…

De eerste volwaardige gemeenteraad van de nieuwe legislatuur was een onvervalste marteling. Nadat enkele routinepunten waren afgehandeld, hebben we twee uur en een half besteed aan geheime stemmingen. Dat moest allemaal wel gebeuren, maar het zou toch wel wat eenvoudiger moeten kunnen. En vooral : het kan ook op het einde van de vergadering. Dat kon deze keer blijkbaar niet, al is de reden daarvan niet helemaal duidelijk. Maar de voorzitter beloofde beterschap, en aangezien ik de aanpak van Guy tot op heden wel kan smaken heb ik daar dus vertrouwen in. Het publiek hield het natuurlijk al héél snel voor gezien, en of ze gelijk hadden !

Als resultaat van al dat gestem ben ik voorzitter geworden van de commissie bestuurszaken en informatie. Dat ik daar meer mee wil doen dan de agendapunten aflezen, zal ook voor de meerderheid vooraf wel duidelijk geweest zijn, veronderstel ik. Ik heb nogal wat bedenkingen bij de procedure waarmee die commissievoorzitters zijn aangeduid, maar met het resultaat voor mezelf ben ik wel tevreden. Dat de juristen Gaston Van Tichelt en Ludwig Caluwé in de discussie een onbestaande bepaling uit het gemeentedecreet nodig hadden als argument, vind ik vooral grappig. Ludwig heeft de betrokken fictieve tekst zelfs letterlijk geciteerd ! Nu ja, hij zal het wel weten, hij máákt immers de decreten…

Het voorstel dat Katrien en ik hadden ingediend over de gemeentelijke sociale toelagen heeft het bij de stemming niet gehaald. De discussie erover liep zoals ik ze had verwacht, maar was toch leerrijk. Nu, met de afwijzing is uiteraard de eerste stap gezet naar de onafwendbare realisering van het voorstel.

Tenslotte heb ik wellicht talloze levens gered door een overlijdensverplichting te laten schrappen uit het reglement op de begraafplaatsen. Om hun concessie niet te verliezen, dienden sommige mensen binnen de drie maanden hun laatste adem uit te blazen ! Een klein foutje in het reglement, en ook een kleine moeite om het even vooraf te signaleren natuurlijk. Het heeft niet veel zin om dat soort zaken in een gemeenteraad te brengen…

HEERSCHER

Hij schreed
en ruimte was hem soepel kleed
aan ’t koele lijf.

de gladde luchten spatten uit elkander
en roode sterren walmden àl hun wonder
in wankelenden nacht.

hij schreed
en ruimte brak aan zijn metalem tred
en lucht verkromp voor zijn doorzengden zucht.

leven was enkle vlokken violette geur.

hij at
en aarde trok haar gillende spiralen
door schrompelenden nacht:
hij had geproefd.

hij stond
atoom en kosmos beide,
en heerschend was in ertsen greep
over den werveldans der elementen
d’ivoren glimlach van den stillen knaap.

Hendrik Marsman

POËZIE

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:

zo helpt poëzie.

Herman de Coninck

ZONDER VERHAAL

Poëzie is schemering
Te licht wordt het proza
Daar zit geen nevel in
Die alles verheldert
Als een lens

VLD-voorzitter Michel Zegers in het Aankondigingsblad over de stemming waarbij VB-raadlid De Waal één van de zes mandaten in de Politieraad kregen : “Het alternatief was kiezen voor een bijkomend gedeeld mandaat met CD&V, iets waarvoor wij niet veel voelden. Zeker niet nadat deze partij achter onze rug om bij de verkiezingen een tweede voorakkoord afsloot met sp.a.”

Waar of niet waar ? Niet zo belangrijk. Het gaat hem over dezelfde mentaliteit als in Hoogstraten : politiek als een spelletje Blind Date in plaats van een inhoudelijk debat. Not my cup of tea, dus.

Gisteren ging de nieuwe OCMW-raad van start. In een nieuwe vergaderzaal en met veel nieuwe gezichten. Zodat het al bij al bij mezelf niet zo vreemd overkwam dat ik er niet tussenzat. Een goede zaak trouwens, die nieuwe vergaderruimte : er hoeft niet meer met dossiers gesjouwd te worden, en de raad zal ook niet meer voor de deur van het gemeentehuis moeten wachten om binnen te mogen. Anderzijds is de openbaarheid wel een uitdaging : de raadszaal is op de eerste verdieping en ondertussen staat beneden de deur open. Misschien kan er via art. 60 een bewaker worden aangesteld ?

Voor N-VA/PLE zitten Thomas Dekkers en Suzanne Kerstens in de nieuwe raad. Ik ben vast van plan hen zoveel ze willen bij te staan, maar ik vertrouw er ook op dat ze hun eigen weg wel zullen zoeken en vinden. Evident wordt dat nochtans niet, want de meerderheid schijnt vast van plan om het Thomas zo moeilijk mogelijk te maken om zijn mandaat in het Vast Bureau uit te oefenen. Omdat de gemeenteraad beslist heeft dat de OCMW-voorzitter geen deel uitmaakt van het schepencollege, heeft hij alvast 5 vergaderingen per maand minder dan zijn collega’s elders – elk nadeel heb zijn voordeel. Dan kan het toch niet zo moeilijk zijn een beetje flexibel om te gaan met het vergadertijdstip van 2 Vaste Bureaus per maand. Of zijn de mooie woorden over samenwerking met alle partijen uit het bestuursakkoord dan toch alleen maar praatjes ?

Zo dreigen ze de constructieve sfeer die in het OCMW werd opgebouwd grondig te verpesten. Dat zou bijzonder jammer zijn : het OCMW is een uniek stukje lokale politiek, waar men de kans krijgt een verstandhouding over partijen heen te creëren die je elders niet vindt. Dat ga ik zeker missen.

Een nieuw jaar. 365 nog niet ingevulde dagen. 365 kansen om iets goed te doen. Of om fouten te maken om eruit te leren. 52 weken om uitdagingen aan te pakken. Of om gewoon te genieten. 12 maanden om mensen duidelijk te maken dat je om hen geeft. Of om te ontdekken waarom je dat zou moeten doen. 4 seizoenen om ervoor te zorgen dat de seizoenen terug seizoenen zijn (doordenker).

Moge 2007 de helft van ieders verwachtingen inlossen, zodat er ook daarna nog over blijven voor 2008. Als 2007 toch alles waarmaakt, dan wens ik iedereen gloednieuwe verwachtingen toe. Want stilstaan is altijd achteruitgaan. En “optimism is a moral duty” om via premier Verhofstadt Karl Popper te citeren. Een mooi motto voor een nieuw begin !

N-VA kiest voor het kartel en neemt na een dikke week terug afscheid van Jean-Marie Dedecker. De rekening van winst en verlies van deze omgekeerde operatie is natuurlijk het spiegelbeeld van wat ik hier vorige week schreef, dus hoef ik die niet te maken. Al zijn de posities van de “winnaars én verliezers” van toen wel uitgeklaard. N-VA is een netto-verliezer geworden, want de onafhankelijkheid tegenover CD&V is vooral in de beeldvorming zwaar aangetast (in de realiteit wellicht een heel stuk minder, trouwens). En het ACW is een netto-winnaar, want hun positie binnen CD&V is overduidelijk versterkt. Het kartel als geheel lijkt me er ook verzwakt uit te komen, wat maakt dat niet alle winst van Paars terug verloren is.

De Partijraad van N-VA stond voor een moeilijke afweging. In de politiek kan je meestal tussenwegen en compromissen zoeken, maar hier was een Salomonsoordeel gewenst. In hun plaats zou ik de gok gewaagd hebben om alleen naar de verkiezingen te gaan. Dan zou er later nog terug een kartel kunnen zijn gevormd, maar dan wellicht met gunstiger voorwaarden voor N-VA. Wat niet wegneemt dat ik de beslissing ook wel kan begrijpen. Het is geen oneer om voor een beetje zekerheid te kiezen in de onzekere wereld van de politiek.

Met een lekkere, gezellige en serieus overboekte brunch in De Bosrust hebben we met N-VA/PLE de verkiezingsperiode min of meer afgesloten. De ideale formule om samen nog eens even terug te blikken op enkele drukke en spannende maanden. En om nog eens te beseffen wat we hebben verwezenlijkt, vooral dankzij de heel verscheiden maar ijzersterke groep die we hebben samengebracht. Heel wat mensen die elkaar voordien helemaal niet kenden vonden bij ons een uitvalsbasis om samen te werken aan een beter Essen.

De opdracht is nu om de komende zes jaar voortdurend een verschil te maken, en om daarbij vooral onze jonge mensen volop de kans te geven zich op de politieke kaart te plaatsen. Ik zie het in elk geval helemaal zitten.