Tom Bevers

Ken Livingstone was acht jaar lang burgemeester van Londen, en vervulde die taak uitstekend. Hij werd verkozen als onafhankelijke, omdat Tony Blair hem niet als Labourkandidaat wilde, wegens zijn al te linkse imago. “Red Ken” versloeg vervolgens de officiële Labourkandidaat, en deed zijn werk voortreffelijk. Hij verdient overigens een standbeeld voor de invoering van het rekeningrijden in Londen. Hij werd terug opgenomen in Labour en werd in 2004 opnieuw verkozen, en bleef zijn eigen degelijke zelf, al kon hij het af en toe niet laten om zijn oud-linkse reflexen te veruiterlijken door aan te pappen met president Chavez van Venezuela, bijvoorbeeld.

Eergisteren verloor hij de verkiezingen (waarvan de resultaten gisterenavond definitief bekend waren) tegen Boris Johnson. Johnson, Conservatief parlementslid, was het resultaat van een zoektocht van de Conservatieven naar een BB (bekende Brit) om de verkiezingen niet al te zwaar te verliezen tegen Livingstone. Buiten de eigen rangen vonden ze er geen, en dus werd Johnson gevraagd. Die is namelijk vooral bekend omwille van zijn nogal kleurrijke levensloopbaan en omwille van frequente gastoptredens in één van de allerbeste BBC-programma’s (dat wil wat zeggen) “Have I Got News For You ?”. Daar ken ik hem ook van.

Johnson moet wellicht de politicus zijn met het meeste humor, die er bovendien niet aan twijfelt om zichzelf als voorwerp van spot te kiezen. Hij voerde een prachtige campagne, maar eigenlijk had hij die nooit mogen winnen. Livingstone heeft vooral verloren omdat de kiezer Labour echt wel beu lijkt te zijn, en omdat de Conservatieven onder David Cameron erin geslaagd zijn om zich terug min of meer verkiesbaar te maken. Toch lopen ze met Johnson een behoorlijk risico, want het hart op zijn tong en zijn voorliefde voor soundbites veroorzaken regelmatig uitspraken waarvoor excuses nadien onvermijdelijk zijn. Als burgemeester van Londen gaan die nog meer aandacht krijgen.

Labour heeft een probleem, zoveel is duidelijk. Na 11 jaar regeren ben je altijd kwetsbaar op de “goed bestuur”-flank, en dan helpt alleen een stevige en enthousiasmerende visie. Waarvan huidig premier Brown nog te weinig heeft laten zien.

Ik zou onder geen beding voor Johnson hebben gestemd (wellicht voor de Liberaal-Democratische kandidaat, met een tweede keuzestem voor Livingstone). Maar ik vind hem alleszins wel een boeiend personage. Met Sarkozy heeft hij een soort “energiek en niet wereldvreemd rechts” imago gemeen, en versterkt daarmee de uitdaging waar progressief Europa op moet antwoorden, in tijden waarin links-conservatieve eisen opnieuw in zijn. Johnson is nu de facto één van de boegbeelden van de Conservatieven, en ik ben erg benieuwd hoe de chemie zal werken tussen vaak verkrampte Thatcheristen en de komiek-burgemeester. Hij lijkt me een man van uitersten. Als hij niet heel snel terug bij “af” belandt (dat kan), dan zou de weg van het stadhuis naar Downing Street 10 wel eens overbrugbaar kunnen blijken.

Gelukkig vroeg RTL niet naar de Brabançonne…

Et pour les flamands : de VRT-versie (waarin toch iets ontbreekt, vind ik).

Voor wie het mocht interesseren : het rapport waarover het ging staat hier. Om maar aan te tonen dat ik tijdens de werkuren ook al eens iets doe…

Vandaag verspreidt N-VA/PLE in Horendonk een folder om een veiliger fietsoversteek te vragen. Die folder is een typisch N-VA/PLE-product waarmee we ons op allerlei vlakken van onze sterkste kant laten zien. Van concept tot verspreiding gebruiken we als groep onze mogelijkheden optimaal. Hopelijk vindt de actie wat weerklank én halen we er ook resultaat mee.

De rest van Essen moet nog wat langer wachten vooraleer N-VA/PLE in de brievenbus verschijnt, maar ook daaraan wordt gewerkt. Ik geloof niet in een politiek die net voor de verkiezingen met allerlei grote plannen uitpakt om dan zes jaar niets van zich te laten horen (en ook weinig te doen).

‘k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid. Ik doe in huis het een’ge dat ik kan: ‘K gooi mijn vuilwater weg en vul de kan; Maar ‘k heb geen droogdoek; en ik mors altijd. Zij zegt, dat dat geen werk is voor een man. En ‘k voel me hulp’loos en vol zelfverwijt, Als zij mijn lang verwende onpraktischheid Verwent met wat ze toverde in de pan.En steeds vereerde ik Hem, die zich ontvouwt Tot feeërie van wereld, kunst en weten: Als zij me geeft mijn bordje havermout, En ‘k zie, haar vingertoppen zijn gespleten, Dan voel ik éénzelfde adoratie branden Voor Zon, Bach, Kant, en haar vereelte handen. Johan Andreas dèr Mouw DIE LÖSUNG Nach dem Aufstand des 17. Juni Ließ der Sekretär des Schriftstellerverbands In der Stalinallee Flugblätter verteilen Auf denen zu lesen war, daß das Volk Das Vertrauen der Regierung verscherzt habe Und es nur durch verdoppelte Arbeit zurückerobern könne. Wäre es da Nicht doch einfacher, die Regierung Löste das Volk auf und Wählte ein anderes? Bertold Brecht

GUDRUN Gudrun, weet je dat we kleine meisjes waren, dat we lachten en zouden roken en zouden drinken en weggaan, weet je dat nog?Ik wou je dit maar schrijven, nu mijn oren suizen en heimweeën naar dat lachen, naar dat zouden, nu alles al zo is is. Jo Goovaerts HERTOGINNEDAL Grijs en gotisch zwijgt het huis stil starend naar dat gedraaf en gedruis. Herman Van Rompuy

Er komt stilaan zicht op de voorverkiezingen in de V.S., en de evolutie lijkt me positief. Bij de Republikeinen is John McCain nu duidelijk de koploper. De gok van Giuliani om alles op Florida te zetten is mislukt en hij geeft op. Romney en Huckabee blijven in de race, maar liggen toch duidelijk achter nu. McCain is een Republikein, en die partij zie ik liever niet aan de macht. Maar hij is de minst erge uit het pak en durft ook al eens tegen de gevestigde ideeën in te gaan. Hij heeft ook altijd duidelijk afstand gehouden van Bush (die hij bij eerdere voorverkiezingen ook bekampte). De strijd tussen McCain en de Democratische kandidaat zou wel eens minstens gedeeltelijk over de inhoud van het te voeren beleid kunnen gaan, en daar kan iedereen alleen maar baat bij hebben. Bovendien vermijdt zijn aanduiding wellicht dat ook Michael Bloomberg als derde kandidaat in de race zou stappen, wat de keuze nodeloos ingewikkeld zou maken en het mandaat van de toekomstige president bij voorbaat zou verzwakken.

Bij de Democraten zou John Edwards de handdoek in de ring gooien, waarna de tweestrijd zich zal beperken tot Hillary Clinton en Barack Obama. Wie ik graag zou zien winnen, is bekend. Maar beiden zijn volwaardige kandidaten en zouden een goede president van de V.S. kunnen zijn. Ik hoop alleen dat ze nu in de voorverkiezingen opletten dat ze het elkaar niet onmogelijk maken om later het hele Democratische spectrum terug te verenigen. Het zit er niet zo in, maar Obama als kandidaat-vice-president zou een “dream team” vormen met Clinton. En een uitstekende uitgangspositie kunnen opbouwen om haar op te volgen.

Ik las overigens dat Hillary “When the lady smiles” van Golden Earring als één van haar campagnenummers zou gebruiken. Een nummer dat zowaar enig jeugdsentiment bij mij oproept (ondermeer hierom). De wereld blijkt alweer klein.

11.11.11. Je kan geven aan die actie, of je kan dat niet doen. Je kan voor beide goede redenen bedenken. Je kan je er voor inzetten of niet, ook alweer met goede redenen. Ik heb gisteren in een aantal straten de enveloppes opgehaald, en het verbaast me niet dat een aantal mensen welbewust niets geven. Zoals het me uiteraard ook niet verbaast dat heel wat mensen een kleine tot grote bijdrage doen, gelukkig maar. Gisteren heb ik in een aantal Heikantse straten die bijdrages naar jaarlijkse gewoonte opgehaald. Het blijft me daarentegen wél zeer sterk verwonderen dat veel Essenaren, ook al wonen ze hier al een hele tijd, gewoon niet weten waar je het over hebt als je de woorden “11.11.11” uitspreekt. Zowat altijd spreken ze hun verbazing uit met een accent dat hun Nederlandse herkomst verraadt.

Nu is al wie hier woont wat mij betreft van harte welkom (dat is niet hetzelfde als zeggen dat we onbeperkt nieuwe inwoners moeten aantrekken, al was het maar omwille van de vastgoedprijzen). Maar wie een minimale belangstelling voor het leven in Vlaanderen aan de dag legt, moet na een tijdje toch wéten wat 11.11.11 is. Desnoods om er radicaal tegen te zijn.

11.11.11 steunt structurele projecten in de Derde Wereld, en dat is een verstandige keuze. Essen koos zo dit jaar voor een project in Togo. Daarnaast is er, ondanks alles, vaak nog noodhulp nodig, zeker in Afrika. Met name in Darfoer. Daarnaar gaat de opbrengst van dit nummer van Mattafix. Eerder nooit van gehoord, maar de song viel me meteen op toen ik hem hoorde, zelfs voor ik de Darfoer-connectie kende. De optimistische boodschap en de vormgeving daarvan spreekt me in elk geval enorm aan.

Het eerste bericht op deze site staat gedateerd op 11 november 2005, om 11u11. Hoewel ik het niet zeker meer weet, kan ik me niet voorstellen dat die datering ook exact juist is. Daarmee was meteen de toon gezet, want dat antidateren (en soms ook prodateren) gebeurt bij de meeste van mijn posts hier. Als ik even terugblik, stel ik vast dat ik soms redelijk lang niets schrijf, maar dat vaak weer goed maak door net met die datum te spelen. Ik merk bij mezelf ook dat er regelmatig in mijn hoofd zit waarover ik ga schrijven en soms zelfs wat, maar dat het er niet altijd onmiddellijk van komt om dat dan ook te doen. Soms gaan er zo wellicht zaken verloren, soms ook wordt de argeloze lezer ongetwijfeld onzin bespaard. Elk nadeel heb zijn voordeel, naar het woord van de beroemde Nederlandse filosoof.

Ik schrijf vooral over de Essense politiek, maar dat lag natuurlijk ook in de lijn van de verwachting. Ik probeer dat wel te doen met een andere invalshoek dan in de N-VA/PLE-Nieuwsflits of in persberichten. Niet zo eenvoudig, want mijn pen is sowieso één van de meer bezige in het Essense politieke wereldje. Toch tracht ik hier de andere kant van de medaille te laten zien, met wat meer (of soms net minder) nuance. Wat af en toe tot meer persoonlijke kritiek of complimenten bij mijn medespelers in het Heuvelpleinspelletje leidt. Vaak vind ik het wel jammer dat die geen soortgelijk forum hebben om te reageren. Ik zou af en toe ook wel eens een verbale draai om de oren kunnen gebruiken, neem ik aan. Zonder dat dat dan meteen in de krant of de gemeenteraad moet zijn…

“Wereldje”, “spelletje”… Mijn woordgebruik geeft het al aan : de Essense politiek is natuurlijk iets waar niet zoveel mensen mee bezig zijn. Hoewel ik het ook wel over andere dingen heb, is het wellicht toch vooral die microkosmos en de observatoren daarvan, die hier af en toe een kijkje nemen. Een massa bezoekers levert dat dus niet op, al merk ik af en toe toch een behoorlijk aantal “hits” op de teller. Al belandt men hier af en toe met zoekwoorden die eerder op een dwaling duiden. Maar misschien blijft er zo toch af en toe iemand hangen. Of dat dan iets met enige literaire kwaliteit te maken heeft, laat ik maar in het midden.

Elke verkozene in de politiek vertegenwoordigt mensen, en die hebben het recht op één of andere manier te weten waar hun vertegenwoordigers mee bezig zijn. Ik kan proberen dat iedereen persoonlijk te vertellen, maar dat lukt me toch niet – en vermoedelijk zou ik er velen alleen maar stierlijk mee vervelen. Dus is dit het alternatief, dat iedereen toelaat min of meer na te gaan wat me bezig houdt – voor wie dat nodig of nuttig zou vinden. Bovendien is het voor mezelf een instrument om mijn gedachten te ordenen en ook al eens bewust stil te staan bij wat er in Essen of de wereld gebeurt. Dus probeer ik het vol te houden.

Een trouwe lezer vertelde me deze week dat “twee jaar” daarbij vaak de cruciale grens is, waar veel “bloggers” het opgeven – zonder te vermoeden dat die tweede verjaardag er inderdaad aankwam. Laat ik het ongelijk van die statistiek maar eens proberen te bewijzen. Ook al kan ik dat als lid van de “Hoge Raad voor de Statistiek” natuurlijk alleen maar een vermetele gedachte vinden…

Een paar maanden lang hebben ze het volgehouden, de meerderheidspartijen. Op enkele gemeenteraden hebben ze de voorstellen van de oppositie op hun waarde bekeken en er een aantal goedgekeurd. Maar blijkbaar begint het hen al tegen te steken. Als je voorstellen goedkeurt, moet je ze ook uitvoeren, en dat is niet zo gemakkelijk voor dit college dat niet uit noodzaak maar uit principe ervoor kiest om zich zoveel mogelijk tot “lopende zaken” te beperken. Als je beslist dat de gloeilampen door spaarlampen moeten worden vervangen, dan moet je tegen de administratie zeggen dat er voortaan spaarlampen moeten worden aangekocht. Zoiets vraagt om een inspanning, natuurlijk.

Dus kozen ze eergisteren opnieuw voor de gemakkelijkste oplossing. In plaats van even te zoeken naar een manier om onze voorstellen voor hen aanvaardbaar te maken, stemden ze die gewoon weg. Met een grote democratische legitimiteit : CD&V en sp.a die samen minder dan de helft van de kiezers vertegenwoordigden brachten 12 stemmen in, de andere partijen (samen ook niet goed voor de helft van de kiezers, maar wel voor méér dan de meerderheidspartijen)hadden eveneens 12 stemmen. Zodat de voorstellen bij staking van stemmen werden verworpen.

Stel even dat die andere partijen net zo onverantwoordelijk zouden zijn en alvast van het principe zouden uitgaan dat de voorstellen van het schepencollege best worden weggestemd. Dan zou in deze raad geen enkel voorstel van dat college zijn goedgekeurd. Nu werden ze allemaal aanvaard, waarvan slechts twee na een stemming (en één daarvan ging dan nog over een kerkfabriek, waar enkele partijen zich ritueel onthouden). Essen is bestuurbaar dankzij de redelijkheid van de oppositie. Dat is geen verdienste natuurlijk, dat wij redelijk zijn. Maar mogen we dan ook van de meerderheid een redelijke houding verwachten ? Of moeten we de volgende keer dat de stemverdeling 12/12 is toch eens enkele punten wegstemmen ? Op redelijke gronden natuurlijk : omdat het dossier manifest onvolledig is, of zo.

Wat levert een dagje “politiek bijwerken” zoal op ? Een stapeltje collegedossiers ingekeken, een achttal ervan gekopieerd, zes ingescand. Een uurtje overlegd met de fractievoorzitter. Enkele reacties op de Nieuwsflits beantwoord, twee mails naar de secretaris gestuurd, twee naar andere diensten, één naar de burgemeester. Twee voorstellen uitgetikt, enkele artikels geschreven voor een nieuwe publicatie. Een uitnodiging ontworpen en een kleine wijziging aan de website aangebracht. Ik vergeet wellicht nog wat tussendoortjes.

Als reactie op onze vorige Nieuwsflits schreef iemand die vorig jaar kandidaat was voor het VB dat we er beter wat minder moeite zouden insteken, want dat het toch niets uithaalt. Ik ben ervan overtuigd dat dat niet waar is – al is het resultaat niet altijd direct voelbaar of meetbaar, maar daar kan ik perfect mee leven . We hebben trouwens wel degelijk al mooie dingen waargemaakt de voorbije maanden, voor en achter de schermen van de Essense politiek. En zelfs als het waar zou zijn dat het allemaal verloren moeite is, dan is het onze (verdomde) plicht tegenover onze kiezers om er alles aan te doen om te proberen onze ideeën en ons programma te realiseren. Elke keer opnieuw. Ieder op zijn eigen manier, want gelukkig hebben we niet allemaal dezelfde kwaliteiten of manier van werken. Waarbij we de inhoud van wat we doen meer dan ernstig nemen, maar onszelf wel blijven relativeren. Dat is trouwens de enige manier om er ook plezier aan te blijven beleven. Ik heb me vandaag alvast uitstekend geamuseerd !