Tom Bevers

Voor de tweede keer heb ik gisteren mee beslist over het einde van een politieke partij. Ook al voor de tweede keer heb ik me bij de stemming onthouden. In 2001 ging het over de beslissing om binnen de VU een ledenreferendum te houden dat onvermijdelijk zou leiden tot een opsplitsing van de partij. Gisteren ging het over het opgaan van de SLP in Groen!

De uitgebreide partijraad van de SLP besloot met 62 stemmen voor, 8 tegen en 19 onthoudingen om op te gaan in een “nieuwe” groene partij, die naam en partijstatuten van het huidige Groen! overneemt. Ik vind dat geen onverstandige keuze. Voor SLP waren er niet zoveel uitwegen om aan partijpolitiek te blijven doen, en ik heb bewondering voor de realiteitszin van de partij -en in de eerste plaats van Geert Lambert- om dat ook in te zien. Sinds de verkiezingen van 7 juni had de SLP weinig te bieden aan potentiële partners, en alleen doorgaan was ook geen optie. De besluitvorming die heeft plaatsgevonden was het resultaat van een redelijk doorzichtig, democratisch en correct proces. Al is het niet zo heel duidelijk waarom de parallelle gesprekken met Open Vld op niets zijn uitgedraaid, maar dat kan even goed aan Open Vld liggen.

De keuze voor Groen! is ook niet zo vreemd. Groen! is een partij waarvan de partijcultuur niet zo ver ligt van die van de SLP (en daarmee van die van de VU, overigens). Een open intern debat en een wat lager gehalte aan interne en externe machtsspelletjes, de wil om in de eerste plaats op inhoud aan politiek te doen : het bindt de groenen en de sociaal-liberalen. Ik kan me voorstellen dat dit voor een aantal mensen zwaar heeft doorgewogen. Ook inhoudelijk zijn er behoorlijke raakvlakken : de bekommernis voor een duurzame samenleving en een sterk geloof in het Europese project, bijvoorbeeld.

Ik begrijp de beslissing die de partij gisteren heeft genomen, en wens het nieuwe Groen! veel succes. En zoals iemand het gisteren verwoordde : ik kan me goed voorstellen dat de sociaal-liberalen binnen Groen! bij één van de komende verkiezingen mijn stem zullen krijgen. Geert Lambert, Herman Lauwers, Nelly Maes… blijven deel van het politieke kompas waarop ik ook morgen zal varen.

Maar zelf kan ik de stap niet zetten. Daar zijn evidente Essense redenen voor, maar zelfs als er die niet waren denk ik niet dat ik de oversteek zou maken – al moet ik toegeven dat ik het gisteren af en toe voelde kriebelen. Zoals een oud-parlementslid het verwoordde kan ik mij perfect terugvinden in het ecologische programma van de groenen (zij het niet altijd in de manier waarop het aan de man wordt gebracht), maar niet in hun sociaal-economisch en staatkundig ideeëngoed. Ik denk niet dat er voor het sociaal-liberalisme, voor het progressieve Vlaamse regionalisme, voldoende plaats is binnen Groen! Ik hoop uiteraard dat ik me vergis en zal de eerste zijn om zodra het tegendeel blijkt de sociaal-liberalen binnen het nieuwe Groen! te feliciteren. Maar ik geloof er onvoldoende in.

Daarmee is de SLP niet meer. Vorig jaar op nieuwjaarsdag kregen we een sms met de nieuwe partijnaam. 2009 werd daarmee voor mij en veel anderen het jaar van de SLP. Zoals gisteren iemand het zei was het zo het jaar “waarin mijn ideeën voor de eerste keer helemaal samenvielen met de partijpolitieke vertaling ervan”. Ik heb er veel energie in gestoken en veel uit geleerd. Ik ben er trots op dat ik erbij was. Met dank aan iedereen die mee het onmogelijke gevecht heeft gevochten.

Ik had liever gezien dat de partij gewoon was ontbonden en dat iedereen een eigen keuze kon maken. Maar ik begrijp de meerwaarde van de overstap in groep. Ik heb me bij de stemming onthouden om dat dubbel signaal te geven. En ook om meteen duidelijk te maken dat ik niet mee zou stappen.

Tussen de onthouding van 2001 en die van gisteren loopt een rechte lijn die mij heeft gebracht van de VU naar De Toekomstgroep, Spirit, VlaamsProgressieven en SLP. De ironie van de geschiedenis wilde dat de vergadering van gisteren door dezelfde voorzitter (Walter Muls) werd geleid als die van 2001. Voor mij persoonlijk is de ironie vooral dat ik de twee verhalen die mij het best lagen -het VU-verhaal en dat van de SLP- mee heb mogen/moeten beëindigen. Ik heb gisteren een band doorgeknipt die teruggaat tot het ogenblik dat ik een lidkaart van de Volksunie heb gekocht, en dat doet hoe dan ook pijn. Ook al had ik in mijn hoofd de klik al min of meer gemaakt op 8 juni.

Ik blijf uiteraard een Vlaams-progressief sociaal-liberaal. Maar dan één zonder een nationale partijkaart. 2010 wordt het eerste jaar sinds 2001 waarin ik maar één lidkaart van een politieke partij op zak zal hebben : die van PLE. En alles doet vermoeden dat dat ook voor de volgende jaren zal gelden. Het zal goed zijn mijn onverdeelde politieke energie te kunnen steken in het project dat me het meest na aan het hart ligt : een beter bestuur voor Essen.

Op de gemeenteraad gisteren stelde Philip Peeters (Groen!) de vraag wanneer er in het gemeentehuis een schilderij komt van de vorige burgemeester. Zijn voorgangers hangen immers allemaal aan de muur. De huidige burgemeester besloot om niet op de vraag in te gaan, en dat lijkt me een verstandig besluit. De te schilderen man, Frans Schrauwen, besloot om zelf te antwoorden. Frans stelde dat hij geen schilderij wil. Net zoals hij nooit heeft gewild dat op herdenkingsstenen of waar dan ook zijn naam zou worden ingebeiteld. De gemeente wordt immers niet bestuurd door de burgemeester alleen, maar door de hele raad.

Echte of valse bescheidenheid ? Wie zal het zeggen ? Ik geef Frans in dit verhaal het voordeel van de twijfel. Je kan veel over hem zeggen (dat heb ik al gedaan en zal ik wellicht nog moeten doen), maar hij heeft Essen altijd vooropgesteld. De gemeente was voor hem geen carrièrezet, maar het brandpunt van zijn engagement.

Net daarom moet het schilderij er nochtans wel komen. Omdat een burgemeester méér is dan de persoon die in de sjerp zit. De burgemeester staat voor het bestuur, de rechtsstaat, de democratie, de “polis” van de gemeente. Hij (of zij, maar dat hebben we in Essen nog niet mee mogen maken) belichaamt een tijdsvak in het bestaan van de gemeenschap. En dat mag -neen, moet- ook gemarkeerd worden. In Essen doen we dat met een schilderij. Frans mag dan vinden dat hij niet aan de muur thuishoort, burgemeester Schrauwen (1996-2006) moet aan de galerij worden toegevoegd.

Natuurlijk moeten we zijn wens respecteren. Maar ik hoop dat hij van gedacht verandert. Dat hoop ik natuurlijk wel meer, vaak tevergeefs. Al kan ik me voorstellen dat hij deze keer had gedacht dat ik het wel met hem eens zou zijn…

De begrotingsbespreking zou het hoogtepunt van het werkjaar van een gemeenteraad moeten zijn. Toch heb ik er (alweer, eigenlijk) niet echt een goed gevoel aan overgehouden. Maar ik doe aan politiek omdat ik dat een aangename manier vindt om mij voor de samenleving in te zetten. Het moet daarom wel plezant blijven. Dus ga ik mezelf dwingen om het positieve te zien. Hierbij bedank ik dus de collega-raadsleden voor twee mooie avonden. Eén voor één…

Ik bedank Brigitte, omdat die het aandurfde om de vinger op de pijnlijke wonde van het totale gebrek aan planning van onderhoudswerken aan de Essense wegen durfde leggen
Ik bedank Cis, omdat die haarscherp aantoonde dat zelfs het eerste geloofspunt van een partij (de grondbank, in dit geval) na drie jaar besturen zeer sterk kan verwateren – en zo een waarschuwing was voor al wie ooit mee wil besturen
Ik bedank Corry, omdat ze het debat niet langer heeft gerekt dan nodig door het stilzwijgende te ondergaan
Ik bedank Dirk K., omdat hij voor het eerst een poging heeft gedaan om ook eens met mijn cijfers aan het rekenen te gaan
Ik bedank Dirk S., omdat hij met rustige vastheid het voorbeeld van eerlijk, consequent en efficiënt oppositievoeren blijft
Ik bedank Eddy, omdat hij geen geforceerde pogingen deed om uit te leggen wat soms niet uit te leggen valt (en ook omdat hij zich nu misschien toch afvraagt waarom hij bijvoorbeeld tegen een kleine extra toelage voor Natuurpunt moest stemmen)
Ik bedank Erik omdat hij mee aan de kar blijft trekken om de absurditeit van de virtuele dienst “lokale economie” te onderlijnen
Ik bedank Frans, omdat die me eraan herinnerde dat ik aan efficiëntie verlies als ik echt kwaad word
Ik bedank Gaston, omdat zijn antwoorden al bij al van een behoorlijke kwaliteit waren
Ik bedank Geert, omdat alleen al zijn aanwezigheid in de raad na een sportvloer nu ook een jeugdtarief voor de sportploegen heeft geforceerd – en die kunststofpiste komt er ook nog
Ik bedank Gino, omdat hij er zelfs zonder er nog fysiek bij te zijn zijn collega-schepenen een spiegel voorhoudt en de lat voor hen hoog blijft leggen
Ik bedank Guy voor het foutloos in goede banen leiden van het geheel
Ik bedank Imelda, omdat zij even leek te beseffen dat de goede wil van onze kant eigenlijk wel wat wederkerigheid zou verdienen
Ik bedank Jan, omdat hij een goed OCMW-beleid voortzet en dat kort en krachtig kwam toelichten
Ik bedank Jokke, omdat haar zelfrelativerende zucht bij de toelichting over de Kiekenhoeveschuur het dossier perfect samenvatte, en daarmee eigenlijk het eerlijkste antwoord op één van de vragen was
Ik bedank Katrien, omdat zij door zich vast te bijten in het Beckersverhaal de trein der traagheid toch op gang heeft gehouden
Ik bedank Kevin, omdat zijn niet-aflatende aandacht voor een betere openbare infrastructuur zelfs een notoir uitstel-schepencollege regelmatig weer bij de les brengt
Ik bedank Luc, omdat zijn trage handopsteking om uiteindelijk toch tégen het fietspad langs de Huybergsebaan te stemmen misschien iemand in de meerderheid (hijzelf ?) eraan herinnert dat het niet zo moeilijk is om iets te veranderen in Essen
Ik bedank Ludo omdat hij me inkt uitspaart bij het maken van notities voor de Nieuwsflits
Ik bedank Ludwig, omdat hij me de kans gaf om even echt te debatteren over de gemeentefinanciën (al vrees ik dat hij niet meteen staat te springen voor een langere en grondige discussie, jammer)
Ik bedank Marc omdat hij toch iets doet om het energieverbruik in het gemeentehuis omlaag te krijgen, door zijn microfoon te sparen (en daarmee efficiënter is dan een reeks energie-audits !)
Ik bedank Paul, omdat hij op geen enkel moment de aandacht heeft afgeleid van de discussie
Ik bedank Philip, voor het vele werk dat hij in de begrotingsbespreking had gestoken en voor het aantonen dat mijn uitleg over de financiën van het bestuur niet altijd in dovemansoren hoeft te vallen
Ik bedank Vic, omdat hij niet verantwoordelijk was voor de langdradigheid die soms onvermijdelijk in de tweedaagse vergadering sloop
Ik bedank Willy He, omdat hij me een oppositietechniek voordeed die ik nog niet ken (en die ik hier uiteraard niet ga verduidelijken)
Ik bedank Willy Ho., omdat hij me er nu echt wel van overtuigd heeft dat ik dringend meer over SOKREMA te weten moet komen

Gemeenteraadscommissies zijn er in verschillende soorten en maten. De commissie financiën van gisteren was zoals steeds een beetje een schaduwbedoening. Iedereen weet dat de begrotingsdiscussie over de grote lijnen van het financiële beleid zal gaan : belastingen, investeringen, … Maar in de commissie wordt vooral ingegaan op de kleine technische details. Die zitten uitstekend in de vingers van de ambtenaren van de Dienst Financiën, en dat maakt de vergadering (en de voorafgaande mailuitwisseling) altijd leerzaam. Maar het blijft een politiek voorgerecht.

De commissie openbare infrastructuur is wel eens anders. Ik ben daar geen lid van, maar heb ze al enkele keren meegepikt. Zo ook vorige week. Ik heb er veel geleerd over de achterliggende beweegredenen bij de uitbreidingsplannen voor het gemeentehuis – zowel qua opvatting als architecturaal. Dat heeft mij zeker niet overtuigd van de plannen (integendeel), maar het dossier is er wel een stuk helderder door geworden. Al hoop ik dat het college er nu de politieke verantwoordelijkheid voor overneemt van de gemeentesecretaris en het architectenbureau.

Ook het overzicht van de geplande werken was nuttig en leerzaam. Het (nog een beetje nieuwe) afdelingshoofd had alles uitstekend voorbereid, en commissievoorzitster Brigitte Quick (CD&V) leidde de vergadering zoals we dat van haar kennen : efficiënt en met respect voor iedereen. Dat debatteren met schepen Frans Schrauwen niet gemakkelijk is, wisten we al langer. Niets nieuws onder de zon. Toch is er een maar, die ik ook wel eens wil benadrukken. Toevallig moest of mocht Frans enkele keren (in deze commissie en in de commissie financiën) op dezelfde vragen antwoorden als schepen Dirk Konings. Dan valt het toch wel op hoezeer Schrauwen de dossiers in de vingers heeft. En al bij al ook veel minder onnodig rond de pot draait. Al is de waarheid die hij vertelt niet zo goed verpakt en soms zelfs wraakroepend (een raadsbesluit wordt manifest niet uitgevoerd door het college), de informatie is wel gedetailleerd en correct. Op dat vlak toch wel een voorbeeld voor zijn collega’s.

Het Gemeentgedecreet geldt ook in Essen ! Ik had daar wat twijfels over gekregen, omdat er niet was ingegrepen tegen de constructie die werd opgezet voor de viering van “Essen-850”. In plaats van de regels te volgen werd daarvoor immers een volstrekt private vzw gecreëerd door enkele leden van het schepencollege en enkele personeelsleden. Volgens mij kon dat niet, maar voormalig minister van binnenlandse aangelegenheden Keulen had het toch goedgekeurd, weliswaar met een “wait and see”-houding, en enkele nuances.

Maar zelfs die werden niet gerespecteerd, zo bleek enkele maanden geleden uit het niet-ontvankelijk verklaren van een door onze fractie ingediend agendapunt : volgens het college was de vzw “Essen-850” zo privaat dat er zelfs geen vragen over konden worden gesteld in de gemeenteraad. Dat riep bij ons nieuwe vragen op : als ze helemaal privaat is, mogen de leden ervan (in casu de schepenen) dan zomaar zelf beslissen om er geld aan uit te keren ? En als dat niet het geval is (zoals Keulen eigenlijk aangaf), dan mogen we toch vragen stellen ?

We vroegen duidelijkheid : Dirk diende een klacht in. En minister Bourgeois besloot nu dat uit de praktijk wel degelijk is gebleken dat de regels overtreden zijn en dat de volledige procedure voor een “extern verzelfstandigd agentschap” gevolgd had moeten worden – net wat wij van bij het begin hebben beweerd. Dus kan de vzw niet verder functioneren zoals nu. Dat maakt het lastig, maar dat kan ons natuurlijk niet verweten worden : wij hadden van bij het begin gepleit voor de correcte procedure, die ook voor meer transparantie in het financieel beleid en het personeelsbeleid van de vzw zou hebben gezorgd. We moeten eens even bekijken hoe het nu verder moet. Binnen de grenzen van de wet, maar liefst op een pragmatische manier zodat het feestjaar vlotjes kan worden afgerond.

“Essen-850” was immers mooi, met de stoet, de Expo en Plopsaland als hoogtepunten. Maar het blijft jammer dat het via een onwettelijke vzw en zonder inspraak of controle van de oppositiepartijen (dus de vertegenwoordigers van de helft van de bevolking) is moeten gaan. Daarmee zal er voor altijd de zweem over hangen dat het geheel óók tot meerdere eer en glorie van de meerderheidspartijen moest dienen.

Overigens vind ik het ergens jammer dat het (correcte) besluit werd getroffen door een N-VA-minister. Sommigen zullen dat partijpolitiek interpreteren. Ten onrechte : de klacht van Dirk werd ingediend toen Keulen nog minister was en vooraleer duidelijk werd naar wie zijn bevoegdheid zou gaan. De enige vraag die we zijn kabinet hebben gesteld, dat mag wat mij betreft geweten zijn, is het verzoek om de termijnen in het oog te houden. En ik ben er tenslotte van overtuigd dat eender welke minister vanuit het oogpunt van “goed bestuur” dezelfde beslissing had moeten treffen.

Ik zit in Zweden voor mijn werk, maar mijn gedachten zijn niet hier. Ik vernam deze morgen het overlijden van Gino Veraart. Tijdens mijn vorige buitenlandse werktrip, naar het Italiaanse Tivoli, heb ik voor hem een kaars aangestoken in een lokaal kerkje. Dat zou hij een redelijk belachelijk idee hebben gevonden. Zoals wel meer ben ik het daarover volstrekt met hem eens…

Vorige week, tijdens de gemeenteraad, vond iemand het nodig om bij de rondvraag terug te komen op een punt dat tijdens de zitting al was behandeld. Gino en ik wisten van elkaar dat we dat ergerlijk vinden. We wisselden automatisch een schouderophalende blik van verstandhouding uit. Vreemd dat ik nu al zeker weet dat dit op zich banale voorvalletje me heel lang gaat bijblijven. De volgende keer zal ik in de leegte moeten kijken.

Natuurlijk voel ik in de eerste plaats mee met Leen, met zijn moeder en ook met zijn vader en oud-OCMW-collega Cois, die (terecht) heel trots was op het politieke parkoers van zijn zoon. Dat is dan ook indrukwekkend : Gino werd heel jong verkozen in de gemeenteraad, maar vond er heel snel zijn weg en stapt na enkele jaren succesvol in de nochtans niet zo kleine voetstappen van sp.a-fractievoorzitter Helmut Jaspers. Na de vorige verkiezingen –dag op dag 3 jaar geleden- werd hij eerste schepen. Van zolang ik de Essense politiek volg is hij de sterkste schepen die ik heb gekend. Hij had het in zich om op een dag een degelijke burgemeester van Essen te worden. Niet meer maar ook niet minder.

In die negen jaar trokken we vaak samen op, en dan was hij een sterke medestander. Soms stonden we tegenover elkaar, maar daarbij had ik meer dan eens het gevoel zoals dat ook in het voetbal of andere sporten voorkomt : tegen een sterke tegenstander konden we allebei wat meer. Af en toe werd het daarbij wel eens hard, en ik hoop dat dat bij degenen die hem dierbaar waren niet verkeerd is overgekomen. Ook de laatste maanden niet. Ondanks zijn ziekte hebben we hem niet altijd gespaard. Omdat ik (met mijn N-VA/PLE-collega’s) ervan overtuigd ben dat hij dat ook absoluut niet zou gewild hebben.

Ik heb altijd veel respect voor hem gehad, en ik geloof dat hij er hetzelfde over dacht. Gino verstond de kunst om een dossier niet alleen te begrijpen en te beheersen, maar ook om het politiek en strategisch te vertalen én om zinvolle inbreng van anderen (van waar het ook kwam) te herkennen en te verwerken. Velen met meer ervaring, ronkender titels of een groter pakket diploma’s zouden er een puntje aan kunnen zuigen. En de moed waarmee hij de laatste maanden aan politiek is blijven doen, de manier waarop hij zelfs vorige week nog naar de toekomst van Essen durfde kijken, was heel indrukwekkend.

Neen, ik ga hem niet heilig verklaren, want dat zou hij wellicht een nog belachelijker idee hebben gevonden. Maar je hebt het verdorie goed gedaan, Gino. Heel goed.

Gisterenavond bezochten we hier in Stockholm het Vasamuseet. Dat is een uniek museum waar een volledig schip bewaard wordt dat in 1628 te water werd gelaten. Toen het grootste schip van de machtige Zweedse vloot. Veelbelovend, maar het was amper de haven uit toen het zonk – onbegrijpelijk natuurlijk. Pas in de twintigste eeuw werd het terug boven water gebracht. Nu is het bepalend voor de identiteit van Stockholm. De impact van de Vasa vandaag is veel groter dan die van alle andere 17e eeuwse Zweedse schepen samen.

Wat een prachtige dag om Essenaar te zijn ! De historische optocht in het kader van 850 jaar Essen moest het hoogtepunt van de viering worden, en volgens mij is dat opzet meer dan geslaagd.

In zijn toespraakje voor de genodigden, na de stoet in het gemeentehuis, zei Gaston Van Tichelt dat hij er vandaag trots op was om burgemeester te zijn van onze gemeente. Terechte woorden. Toch was ik er vandaag een beetje trots op dat ik aan de andere kant stond : niet in de tribune, maar in de stoet (toegegeven : voor Gaston was dat vanzelfsprekend geen optie). Dankzij het initiatief van Christophe, enkele enthousiaste en deskundige wagenbouwers -met vooral dank aan Peter- en mijn moeder als kleermaakster van de groep -op mijn outfit en die van de pastoor(s) na- kon ook de oud-KSJ-leiding (met enkele gasten) meestappen. Zelf heb ik daar niet zo veel verdienste aan, want wagens bouwen is niet meteen mijn specialiteit. Maar ik ben blij dat ik mee de moord op Pastoor Bos (anno 1557) mocht uitbeelden. Zowat de meest bekende misdaad in de geschiedenis van Essen…

Omdat we redelijk vooraan in de stoet zaten, heb ik er ook nog heel veel van gezien. Zo heb ik een enorme bewondering opgedaan voor al die mensen die de voorbije maanden zo enthousiast prachtige wagens hebben gebouwd, honderden Essenaren van de juiste outfit hebben voorzien en zoveel creatieve ideeën hebben bedacht. Bovendien liep de hele voorbereiding als een perfect geoliede machine. Essen heeft wel wat ervaring met stoeten, maar dit was voor onze gemeente natuurlijk uniek in zijn genre. Maria Gommeren en al wie met haar heeft meegewerkt hebben zondermeer titanwerk verricht.

Het Essense verenigingsleven heeft zich van zijn beste kant kunnen laten zien, en die kans werd niet gemist. De toneel- en muziekgroepen natuurlijk, maar ook allerlei andere verenigingen hebben met hart en ziel een stukje van de Essense geschiedenis in beeld gebracht. Naast het prachtige Hoekse fort viel mij zelf de wagen van EJA (en het gebeuren daarrond) op. De cinema en de “roaring twenties” werden heel mooi tot leven gewekt. Maar je kon zien dat iedereen zijn uiterste best had gedaan om goed voor de dag te komen. Essen op zijn allerbest. Al wie er een steentje, een kei, rotsblok of berg aan heeft bijgedragen verdient vandaag een proficiat. En het gemeentebestuur (op of naast de tribune) mag nog eens goed in de oren knopen wie Essen máákt.

Essen heeft zowat de meest constructieve oppositie die een schepencollege zich maar kan wensen. De gemeenteraad van gisteren werd bijgewoond door elf raadsleden van de “meerderheid” (waaronder nieuwelinge Corry Verhulst : welkom !) en eveneens elf en later op de avond twaalf raadsleden van de oppositie. Toch werd ondermeer een bevoegdheidsoverdracht van de raad naar het schepencollege unaniem goedgekeurd. Als de kar van het gemeentebestuur niet snel rijdt, dan komt dat alvast niet omdat er stokken in de wielen worden gestoken…

Bovendien is de Essense oppositie altijd bereid om enige deskundigheid te leveren. Wordt er een nieuwe voorzitter voor de raadscommissie onderwijs gezocht ? N-VA/PLE zorgt voor een ervaren leerkracht, in de persoon van Geert Vandekeybus. Met 11 stemmen tegen 10 bij 1 onthouding kreeg hij de voorkeur op Paul Andriessen (CD&V). Is er een nieuwe commissaris nodig om toezicht te houden op de financiën van het Autonoom Gemeentebedrijf ? N-VA/PLE zorgt voor een licentiaat in de toegepaste economische wetenschappen. Ik haalde 12 stemmen, Corry Verhulst (CD&V) strandde op 11. Zo wordt een sp.a-voorstel uit de vorige legislatuur alsnog gerealiseerd : zij vroegen toen één commissaris uit de meerderheid en één uit de oppositie, naast de uiteraard neutrale commissaris-revisor. Wel slim van de sp.a om zélf de vertegenwoordiger van de meerderheid te leveren (schepen Jokke Hennekam).

Ik was voor de derde keer kandidaat voor deze functie, waarvoor overigens volgens mij geen zitpenning voorzien is, dus daar ging het alvast niet om. Ik had vooraf natuurlijk niet voorzien dat ik het ook zou halen en we hadden afgesproken dat Dirk mijn kandidatuur vooral omwille van het principe naar voren zou schuiven. Maar dankzij het vertrouwen van de collega’s van de oppositie en (impliciet) ook van de twee afwezige CD&V’ers lukte het nu toch. Uiteraard is het commissariaat een heel beperkte opdracht, maar ik ga er toch proberen voor te zorgen dat de werking van het A.G.B. een beetje doorzichtiger wordt. Want zoals Philip Peeters (Groen!) gisteren opmerkte zijn de voordelen van de constructie -ook financieel- vooralsnog niet erg duidelijk. En als we aan gezonde financiën kunnen meewerken, dan helpen we graag een handje !

Ik onderhoud een levendige correspondentie met het schepencollege. Een keer of tien per jaar kruip ik in mijn (virtuele) pen. Een brief is soms geschikter dan een vraag of tussenkomst in één of andere vergadering. Als het om iets gaat dat niet meteen van groot algemeen belang is, of dat iets gemakkelijker op papier kan worden uitgelegd. Als het op voorhand vaststaat dat er wel wat opzoekwerk nodig zal zijn om op de vraag te antwoorden. Of om het antwoord meteen “zwart op wit” te krijgen.

Zo schreef ik op 23 mei een brief met enkele kleine verkeersproblemen, maar vooral om enkele uitspraken die op de buurtinfoavonden door het schepencollege werden gedaan te verifiëren. Op 26 juli schreef ik opnieuw een brief (op deze site in een geanonimiseerde versie), om te vragen waar het antwoord op de vorige brief bleef en om twee nieuwe vragen te stellen over IGEAN en het containerpark en over het toekennen van een raamcontract voor het opmaken van bestemmingsplannen. Deze week kreeg ik een antwoord.

Wat hebben we geleerd ?

1. De bewering van de schepen van openbare infrastructuur dat het gemeentebestuur géén voorstander was van een dubbelrichtingsfietspad langs de Moerkantsebaan aan de noordzijde blijkt vooralsnog niet hard te maken. Het kan niet dat een standpunt van het gemeentebestuur over iets zo fundamenteels geen sporen nalaat, dus ga ik er vanaf nu vanuit dat het gemeentebestuur hiermee wel ondubbelzinnig heeft ingestemd. Zoals ik ook uit andere bronnen al bevestigd kreeg. Dat is op zich overigens een keuze die men kan verdedigen, maar men moet ook maar de moed hebben om dat te doen in plaats van zich achter anderen te verschuilen. Volgens mij is er staalhard gelogen tegen de bewoners die voor het nieuwe fietspad een stuk grond moeten afstaan. Tenzij het tegendeel alsnog wordt bewezen, maar dan wil ik ook weten welk tracé het gemeentebestuur wél zou gewild hebben.

2. Als de schepen van openbare infrastructuur tegen de inwoners van een straat (in dit geval de Kloosterstraat) zegt dat een heraanleg van hun straat “in de planning voor de komende jaren is opgenomen”, dan betekent dat dat op lange termijn de mogelijkheid van een heraanleg bestaat…

3. Als in de krant staat dat IGEAN het containerpark van onze gemeente gaat overnemen, is dat daarom nog niet waar. Vraag is dan waar het bericht vandaan komt en waarom het college geen inspanningen heeft gedaan om het te laten rechtzetten.

4. Prijzen vergelijken is nog niet zo eenvoudig als het lijkt, vooral als er verschillende “producten” worden aangeboden. Toch lijkt het mij logisch dat je in zo’n geval vooraf uitmaakt welke prijs het sterkst gaat doorwegen, omdat je uit het verleden toch moet kunnen weten hoe dikwijls je welke dienst nodig hebt. Als ik altijd tien kilo aardappelen, twee kilo tomaten, een kilo wortelen en één ei ga halen, dan ga ik de winkel waar ik naartoe ga niet kiezen op basis van een klein verschil in de prijs van de eieren ! Met andere woorden : het lijkt me verstandig om in een dergelijk geval vooraf een wegingsschema uit te werken. Iets voor een volgende keer ?

Het begon in de gemeenteraad, maar nu blijkt ook mijn werkgever, de FOD WASO, ervan in de ban : de opmars van het kraantjeswater. Waar tot voor kort de vertrouwde flessen met rode of blauwe dop klaarstonden om de dorst der vergadertijgers te lessen, staan nu alleen nog enkele karaffen. Gevuld met een Cuvée Pidpa 2009, waarvoor het waterbedrijf de gemeente Essen ook met kunstige karaffen en een bijhorend glasservies heeft bedacht. Wat er in Brussel op het menu staat, daarnaar heb ik vooralsnog het raden.

De voordelen van de vrucht der watertorens zijn natuurlijk legio, maar bondig samengevat komt het erop neer zoals het in een onvolprezen dienstnota van de federale overheid te lezen stond : “om redenen van duurzaamheid en budgetbeheersing”. We zullen het begrotingstekort van Herman Van Rompuy weg moeten drinken, als ik het goed begrijp. Kraantjeswater is even gezond -zoniet nóg gezonder- en even verfrissend als Spa Reine of Chaudfontaine. Het kost ook minder, al verdenk ik Pidpa & C° ervan dat ze niet alleen jaloers zijn op het imago van de sjieke flessen mineraalwater, maar ook op de bijhorende prijs. Allen aan de kraan, dus ?

Nee, verdorie ! Want kraanwater is niet zomaar water, het is plat water. Het bruist niet, sprankelt niet, bevat niet de minste pit. Dat is een onaanvaardbare beperking van de keuzevrijheid. Je hebt mensen die zoute chips verkiezen, andere opteren voor paprika. Je hebt consumenten van appelen en van peren, liefhebbers van witte wijn of rode wijn, mannen (vooral mannen) die kiezen voor donkere of voor blonde Leffe – en voor dito vrouwen, maar dat doet in mijn verhaal niet zo terzake. In de Essense frituren kan je zelfs kiezen tussen “Belgische” of “Hollandse” mayonnaise. Dat laatste is een walgelijk zoete brei : een mens kan net zo goed kandijsiroop over de frietjes smeren. Maar dat is het punt niet : het mág, en dat is goed zo. Het recht om te kiezen, waar onze voorvaderen have en goed voor gaven, blijft overeind.

Even zo goed zijn er drinkers van plat water, maar net zozeer mensen die in eer en geweten hun water liever met koolzuurgas verkiezen. Door alleen Pidpa Reine te serveren, worden zij in hun vrijheid bedreigd. Ik zal niet zeggen dat zoiets in strijd is met de Rechten van de Mens. Maar dat is natuurlijk wel het geval : er moet een jurist te vinden zijn die dat waterdicht kan aantonen.

Bovendien zijn de nadelige effecten moeilijk te overzien. Ik besef dat er voorlopig nog weinig wetenschappelijk onderzoek naar is verricht, maar het is natuurlijk zonneklaar dat plat water onafwendbaar leidt tot een futloze besluitvorming en tot slaapverwekkend kabbelende vergaderingen. Om uiteindelijk in een algehele vervlakking van de maatschappij uit te monden. Terwijl anderzijds het bruisen van het water ook tot sprankelende en vernieuwende ideeën inspireert, tot een opstoot van creativiteit en zo alleen daardoor al één van de essentiële motoren van vooruitgang is. Als de prik is uit de kan, is de wijsheid uit de man !

Het zou uiteraard wat overdreven zijn te stellen dat onze Westerse samenleving in gevaar wordt gebracht door het eenvoudigweg ontbreken van een beetje gas in het drinkwater. Maar laten we daarbij toch niet vergeten dat de Amerikaanse revolutie begonnen is met een dispuut over thee, en van daaruit in rechte lijn heeft geleid tot de atoombom, Guantanamo en Paris Hilton.

Het is nog niet te laat, maar het plat water staat ons wel reeds aan de lippen. Zullen alle waterkranen worden uitgerust met een knop om naast koud en warm water ook bruiswater te spuien ? Zullen de watermaatschappijen aan de overheden toestellen bezorgen waarmee zij koolzuurgas in perfect herbruikbare waterflessen kunnen spuiten ? Is het nog mogelijk een oplossing te bedenken die een catastrofe afwendt – of is de macht reeds te zeer in handen van platwaterhoofden die de koolzuurparels voor de zwijnen hebben geworpen ?

Het is pas fijn als er bubbels zijn, maar de tijd drinkt !