Tom Bevers

Op mijn tekst “Grootkruis of Rood Kruis” kreeg ik de onderstaande reactie van Jeroen Clous, die ik (met zijn toelating) hier graag publiceer.

Beste Tom,

Het zal je wellicht niet verbazen, van iemand waarvan je gewoon bent zijn huiswerk goed te maken, dat ik met heel veel aandacht je artikels heb gelezen op je persoonlijke website.

Eerst en vooral voelde ik me gevleid “je vriend” genoemd te worden. Voor wie beweert dat je in het politieke vak geen vrienden maakt, … daarvan bewijzen wij het tegendeel. Ik hoop dat dit ook in de toekomst zo zal blijven, waarbij het wederzijds respect niet in verval raakt.

Doch kan ik niet anders om mijn reactie te geven op je artikels. Wellicht heeft de passage waarin je mijn initialen onomwonden verbindt als zou ik christelijk bloed in mijn aderen hebben stromen, mij het meeste verongelijkt!
Hier verwar je toch wel echt mijn loyaliteit t.o.v. de coalitie (waarvan ik één van de grondleggers was) die je redelijkerwijs mag verwachten.

Voorts vind ik je weergave erg éénzijdig. Zo rep je bij voorbeeld geen woord over het verlaten van de raadsleden van de OCMW-raad wanneer de sociale dossiers aan bod moeten komen, maar schroom je niet woorden in de mond te nemen als “politiek fatsoen”! Ik vrees dat ik hier een ander beeld van heb. Evenmin zou ik dit met opgeheven hoofd doen en betuigd het niet van “respect voor de instellingen van de lokale democratie”. Meer nog, ik zou een OCMW-raad zeker niet willen vergelijken met “het speelveld”.

Ik kan niet anders zeggen dat, en ik geloof dat ik ook namens sp.a mag spreken, ik ook niet gelukkig was met de gang van zaken maar jullie hebben het circus (=opzet geslaagd!!!) compleet gemaakt.

Ik nodig je hierbij uit om nogmaals mijn tussenkomst op de raad van 16 juli l.l. nogmaals te lezen (Ik neem aan dat je in het bezit bent van de notulen, anders stuur ik je ze graag toe.).

Je zal zien dat ik een verklaring geef voor het feit dat wij de verkiezing tot voorzitter van Maria Ansoms verdedigden om zo de politieke spelletjes te stoppen (waar overigens sp.a zich volledig heeft van gedistantieerd) om de goede werking van het OCMW te verzekeren. Ik geloof niet dat je daarmee mij kunt of mag beschuldigen dat ik mijn integriteit zou verloren hebben.

Even goed, ik verwacht van niemand noch bloemen, noch kransen… Als je je daarbij toch nog geroepen voelt om mij te huldigen, laat het mij dan maar weten, ik zal gaarne aanwezig zijn voor zover je mij kan garanderen dat wanneer er met bloemen wordt gegooid, het zonder pot zal zijn.

Mijn kameraadschappelijke groeten.
Jeroen Clous
sp.a – fractieleider OCMW

Het enige commentaar dat ik wil geven gaat over de sociale dossiers : die konden op de zitting van 13/7 volgens ons niet meer wettelijk behandeld worden. Waarnemend voorzitter Brigitte Bouvé (Open Vld) heeft diezelfde avond de meest dringende beslissingen zelf genomen, en alle dossiers zijn minder dan drie dagen later, op 16/7, alsnog besproken.

De visie van Ludwig Caluwé (CD&V-fractieleider in de gementeraad) op deze gebeurtenissen staat hier te lezen. Hopelijk blijkt zijn belangstelling voor het OCMW niet eenmalig.

Vandaag het vervolg van het OCMW-verhaal. Het aanvankelijke verzet vanuit de meerderheid tegen het Kiekenhoevescenario bleek gebroken, en alles verliep dus exact zoals wij het samen met Open Vld dinsdagavond hadden uitgetekend. Met OCMW-raad deze morgen. CD&V ging op zoek naar een OCMW-voorzitter binnen de OCMW-raad, en vond Maria Ansoms. Geen slechte keuze, want Maria kent het OCMW en aan haar inzet moet niet worden getwijfeld. Ik ben ook blij dat de OCMW-raad uiteindelijk in staat bleek om gewoon het heft in eigen handen te nemen, zelf orde op zaken te stellen en een voorzitter aan te duiden. Al blijft het natuurlijk een lichtpuntje in een reeks van zwarte bladzijden voor het OCMW, en zou Jos Van Loon gewoon terug op zijn stoel moeten zitten.

Mijn vriend Jeroen Clous, socialist voor zover ik mij herinner, nam gloedvol de verdediging van de CD&V-carrousel op. Blijkbaar vond CD&V zelf geen verdedigers meer. “With friends like these, who needs enemies” zegt een Engels spreekwoord – het moet niet altijd in het Latijn. Ik ben niet zeker dat Jeroens eigen partijgenoten het apprecieerden, maar met initialen “JC” zit er natuurlijk onvermijdelijk christelijk bloed verscholen in zijn rode aderen. En het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet kan gaan. Ik reken erop dat hij mij uitnodigt op de receptie waar hij tot erelid van CD&V wordt gedecoreerd. Mocht niemand bereid zijn de feestrede te houden, dan bied ik mij alvast aan.

Met een nieuw persbericht hebben we de samenwerking van deze week met Open Vld afgerond. Het was me aangenaam om intensief met hen aan hetzelfde zeel te mogen trekken, al zou het met oud-OCMW-raadslid Roger Budin erbij nog leuker zijn geweest. Maar ik ben trots op Thomas, Annemie, Suzanne en natuurlijk Brigitte die plots een hoofdrol in een kleine soap kreeg opgedrongen.

Het hele verhaal heeft me een halve zaterdag, drie avonden en twee halve verlofdagen gekost – voor een bijrol achter de schermen. Ik hoop dat de andere spelers er niet méér in hebben geïnvesteerd, want dat was het niet waard natuurlijk. Hopelijk ziet iedereen die relativiteit nu achteraf ook in.

Overigens zijn wij op elk moment bereid geweest tot overleg; dat hadden we intern zelfs expliciet afgesproken. Op voorwaarde dat er redelijk en met respect gesproken kon worden. Maar is er gepraat met “God en klein Pierke”, dan is er op geen enkel moment contact opgenomen met Dirk, met Bart of met mij. Ook goed, wat ons betreft.

De oplossing van vandaag was natuurlijk dinsdag ook al perfect mogelijk geweest. Zonder de gemeenteraad samen te roepen, zonder reisplannen te verstoren, zonder faxen uit Tsjechië. Ik ga ervan uit dat verdere zomerse politieke escapades van die aard ons dan ook bespaard zullen blijven. Al betekent dat natuurlijk niet écht “politiek verlof”. Daarvoor heeft deze week me nét te veel energie gegeven…

Het nieuws van 13 juli werd gedomineerd door de grachtentocht van Oranje. De Nederlandse verliezende finalist van het WK werd gehuldigd in Amsterdam. Ondanks de nederlaag worden de “helden” gevierd – gedeeltelijk omdat niet-vieren een veiligheidsrisico had kunnen meebrengen. Maar toch. Eigenlijk wel mooi – al bedoel ik dat niet in de esthetische zin van het woord.

In Essen was dit de “radenloze” dag. Zowel de gemeenteraad als de OCMW-raad waren samengeroepen. De gemeenteraad met als enige bedoeling om het ingewikkelde scenario van de CD&V-stoelendans in de praktijk te kunnen omzetten. Vanuit N-VA/PLE hadden we niet veel zin om daaraan mee te werken : een raad houden kost de gemeenschap 150 EUR per aanwezig raadslid. Zeker niet te veel, als er daar ook voor gewerkt moet worden. Maar deze keer was enkel 5 minuten politieke moedeloosheid gewenst om “akte te nemen” van papierwerk. Dat bovendien perfect netjes rond had kunnen zijn tegen de raad van 30 juni. Alleen waren toen nog niet alle katten in CD&V gegeseld. Dus bleven we weg van de raad, en we probeerden de oppositiecollega’s te overtuigen om dezelfde houding aan te nemen.

Om geldig te zijn, moest op de gemeenteraad de helft van de raadsleden aanwezig zijn. Normaal geen probleem : een nogal essentieel kenmerk van “de meerderheid” is dat die over meer dan de helft van de zetels beschikt. 13 van de 25 in Essen, om precies te zijn. Alleen bleken niet alle leden van de meerderheid zomaar bereid om van hun vakantieplannen af te zien voor vijf minuten gemeenteraad. Dus probeerde CD&V om enkele oppositieleden te verleiden. Het heeft hen (en ons) wat werk gekost, maar uiteindelijk bleven de rangen gesloten. Op de raad ontbraken Eddy Mertens en Jokke Hennekam (sp.a) én burgemeester Van Tichelt (CD&V). Enkele anderen hadden voor niets de verplaatsing naar Essen gemaakt…

Natuurlijk hadden we dit scenario langs beide kanten voorzien. De OCMW-raad vergaderde een half uur na de gemeenteraad. De voorbije weken was het besef gegroeid dat het OCMW tijdens die raad een voorzitter moest kiezen. Tenzij… Tenzij het recht van de burgemeester werd bovengehaald om een punt op de OCMW-raad uit te stellen. Probleem : de burgemeester was dus niet beschikbaar. Daar kon een mouw aan worden gepast, zodat Frans Schrauwen de sjerp (symbolisch) even terug mocht omgorden. Probleem van de baan. De meerderheid kon dan de gemeenteraad nog eens samenroepen en vervolgens het zaakje in het OCMW regelen. Al wie een rechtendiploma heeft in en om CD&V mocht het mee uitzoeken en bevestigen.

Rechtendiploma’s hebben wij niet. Maar we zijn ook niet van gisteren. Dus toch maar even in de wetgeving gedoken, en de adder onder het gras gevonden – om die vervolgens door enkele gezaghebbende bronnen te laten bevestigen. Terecht gaat de verplichting voor het OCMW om operationeel te blijven en een voorzitter te kiezen vóór op het uitstelrecht van de burgemeester. Zo bleek. De OCMW-raad verliep volgens één van de scenario’s die we vooraf hadden voorzien. Wij wel. Samen met Open Vld verstuurden we een persbericht. En we legden ’s avonds in de Kiekenhoeve vast hoe de rest van het verhaal zou lopen. Dag en uur inbegrepen. Alleen de meerderheid moest er nog even van op de hoogte worden gebracht…

Uiteindelijk staat onze nederlaag in de sterren geschreven. De stoelendans zal exact eindigen zoals CD&V het voorzien heeft. Wie zal verliezen, staat ook vast: het gezond verstand, het OCMW, het goed bestuur en het politiek fatsoen. Al wat ons zal resten is met opgeheven hoofd, en respect voor de instellingen van de lokale democratie, het speelveld verlaten. Het CD&V-Oranje zal winnen in Essen, ondanks een reeks own-goals, maar een triomftocht zal er niet inzitten.

Dan er liever alles aan gedaan hebben, maar toch verliezen.

Het was vijf jaar lang een goede gewoonte : de zaterdagmorgen voor de OCMW-raad kwamen we met de oppositieraadsleden samen. Met Jeroen Clous (sp.a) en Lieve Wuyts (Groen!). Na één jaar werd Lieve vervangen door Cois Veraart (sp.a). Ik vond het altijd aangename bijeenkomsten. Ik heb er veel mee geleerd, over politiek en over het OCMW.

Deze morgen was ik er opnieuw bij. We kwamen samen met de huidige oppositieraadsleden en hun partijvoorzitters om de OCMW-raad van dinsdag voor te bereiden. Al is “oppositie” even een relatief begrip, want dezer dagen wordt het OCMW geleid door Brigitte Bouvé (Open Vld). De CD&V-stoelendans heeft er immers toe geleid dat waarnemend voorzitter Jos Van Loon nu ook als raadslid ontslag moest nemen – kwestie van zeker te zijn dat zoveel mogelijk ervaring uit het OCMW wordt weggehaald, neem ik aan. Waardoor de voorzittershamer min of meer toevallig tijdelijk in handen is van Brigitte – een geluk bij het ongeluk dat het OCMW de voorbije weken is overkomen. Ze houdt de hamer net iets steviger vast dan sommigen hadden voorzien. Goed zo !

Ik vond het aangenaam om nog eens aan Kerkeneind te vergaderen. Ik heb hier het OCMW als eens omschreven als mijn “eerste liefde” in de politiek, en dat lijkt me wel een juiste typering. En zoals dat met eerste liefdes gaat, doet het me pijn om te horen en te zien dat het niet zo goed gaat met het OCMW. Ondanks, overigens, de dagdagelijkse inzet van zoveel personeelsleden voor wie OCMW Essen veel meer is dan een 9 tot 5-baantje. Ik weet niet of en hoe ik er veel aan had kunnen veranderen, maar nu had ik toch echt wel OCMW-raadslid willen zijn. Ik zou me wellicht iets minder machteloos hebben gevoeld.

Hopelijk komt het goed, en legt de raad van dinsdag ondanks alles de basis voor een degelijke sturing van het OCMW in de resterende 2,5 jaar van deze legislatuur.

Een gemeenteraad zonder veel geschiedenis deze week. De boeiendste discussie vond wat mij betreft vooraf plaats, in de commissie ruimtelijke ordening. In het kader van de opmaak van het provinciaal ruimtelijk structuurplan (PRSP) kwam daarbij het al dan niet erkennen van Hoek als “woonkern” ter sprake. Ook al bij het vorige PRSP kwam dit ter sprake : nieuwe ruimtelijke ontwikkeling is in principe enkel mogelijk in “hoofddorpen” zoals Essen en “woonkernen” zoals Wildert en Horendonk. Waar minder dan 500 gezinnen wonen, erkent de provincie in principe geen woonkern. De burgemeester pleitte in de commissie hard om die erkenning voor Hoek wel te vragen. Dat riep bedenkingen op bij zowel Vic De Backer (Open Vld) als Philip Peeters (Groen!) : gaat de erkenning de deur niet open zetten voor al te ambitieuze projecten die de maat van Hoek overstijgen en dus het karakter van de wijk in gevaar brengen ? Als Vic en Philip het eens zijn, dan is er reden om voorzichtig te zijn !

In de commissie was afgesproken dat het college een voorzichtige en genuanceerde tekst voor het advies zou maken, maar toen die niet in de stukken opdook besloot ik om zelf een poging te wagen :

De gemeenteraad is van mening dat het landelijk karakter van de wijk Hoek voorop staat. In dat kader moet ook de leefbaarheid van Hoek worden gegarandeerd. Daartoe kunnen de bestaande bouwmogelijkheden benut worden, maar zeer kleinschalige woonprojecten, uitdrukkelijk gericht op de bevolking van Hoek en zonder lintbebouwing verder aan te moedigen, zouden wel mogelijk moeten zijn. Daarnaast zou ook ruimte voor enkele gemeenschapsvoorzieningen, passend bij het eigen karakter van de wijk, mogelijk moeten worden gemaakt. De gemeenteraad stelt de erkenning van Hoek als woonkern voor, gekoppeld aan het engagement en de uitdrukkelijke opdracht aan het schepencollege om zeer voorzichtig met de mogelijkheden die deze erkenning zou bieden om te gaan.

Die tekst komt uiteindelijk ook in het advies; alleen Philip leek niet helemaal overtuigd. Ik ben niet zeker dat het de provincie op andere gedachten zal brengen, maar ik hoop wel dat dit het uitgangspunt blijft voor het ruimtelijk beleid van de komende jaren in de mooiste wijk van onze gemeente. Of die nu een woonkern wordt of niet…

Overigens hebben we in de gemeenteraad een nieuw patroon gehoord in het discours van de meerderheid : na het “meenemen” van goede maar politiek ongewenste voorstellen van de oppositie en het presenteren van onaf beleid als “groeimodel” worden duidelijk onvolmaakte maatregelen doorgedrukt met de belofte ze te zullen “evalueren”. In de praktijk hebben we van die grote evaluatiedrang in elk geval nog niet veel gemerkt !

Gazet van Antwerpen publiceerde deze week een overzicht van de afwezigheden in de gemeenteraad. Daarbij werd de periode van september 2009 tot mei 2010 bekeken. Wat de plotse interesse voor de deelname aan de raadszittingen verklaart, is niet zo duidelijk. In Essen blijkt het aantal afwezigen overigens beperkt, zoals in de meeste gemeenteraden. In de districtsraden in de stad Antwerpen ligt het absenteïsme blijkbaar hoger.

Sommige gemeenten gaven de informatie blijkbaar niet. Dat de krant dan niet de moeite deed om even verder te graven, verbaast me. Het gaat om informatie die volledig openbaar is; als ik morgen wil weten wie er in pakweg Erpe-Mere naar de gemeenteraad komt, dan krijg ik die gegevens 100% zeker te pakken. Misschien met wat aandringen, maar een krant mag toch een béétje werken om aan informatie te komen.

Los daarvan kan je je afvragen wat de relevantie is van het in de krant vermelden van mensen die toevallig één raadszitting hebben gemist. Ik ben zelf in dat geval (voor mijn werk in het buitenland tijdens één zitting), en bijvoorbeeld ook Willy Heymans (voor de eerste keer in tien jaar een zitting gemist, wegens ziekte). Dat ik er door het artikel nu op wordt aangesproken dat ik één raad heb gemist, vind ik een beetje overdreven. Maar goed, de pers moet natuurlijk zijn werk doen.

Overigens bleven deze week op de commissievergadering “woonbeleid” alle drie de CD&V-vertegenwoordigers afwezig (zonder vooraf te verwittigen, zelfs). Ik vermoed dat het voor de eerste keer in de Essense politieke geschiedenis is dat de raad zonder christen-democraten heeft vergaderd. Of het daarin ligt, kan ik niet zeggen, maar het wel een goede vergadering. Kwatongen beweren dat ze nog wat verder moesten puzzelen aan de stoelendans waar ik het hier al over heb gehad. Hopelijk heeft iemand in de vergadering ook het concept “goed bestuur” aangehaald…

Voor het Essense woonbeleid betekenden de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 een duidelijke trendbreuk. De oorzaak ligt deels bij de vervanging van Open Vld door sp.a in de meerderheid en deels bij de grillen van de timing van de sociale huisvestingsmaatschappijen die in Essen actief zijn. Vóór 2006 had de private markt, opgejaagd door kandidaat-inwijkelingen vanuit Nederland, vrij spel in onze gemeente. Vanaf 2006 werd werk gemaakt van een sociaal woonbeleid. Een pluim voor het schepencollege en een bank vooruit ? Neen, integendeel.

In de eerste plaats werd gekozen voor een én/én-beleid. Essen werd voor 2006 door de private markt aan een redelijk snel tempo volgebouwd. Dat ritme vertraagde niet; de sociale woningen kwamen er alleen bij. Waardoor de open ruimte nog sneller verdwijnt. Maar in de nieuwe private verkavelingen worden toch deels sociale objectieven opgelegd ? Inderdaad, en daardoor lijkt het er soms op dat ze nog sneller goedgekeurd raken. De sociale redenen geven zo een extra versnelling aan de bouwwoede.

Is dat dan geen sociaal beleid ? Op korte termijn een beetje, op lange termijn absoluut niet. Het volbouwen van Essen zorgt voor mobiliteitsproblemen, maar ook voor sociale spanningen. Ook het verlies van het groene karakter van de gemeente en van het typische dorpsbeeld tast de sociale samenhang aan (om maar te zwijgen van de gevolgen voor het leefmilieu). En de grondschaarste gaat op termijn ongetwijfeld de vastgoedprijzen nog verder in de hoogte jagen.

Bovendien werd voor de verkeerde woningen gekozen, zowel in private als sociale verkavelingen. In het kader van grootschalige projecten werden typisch voorstedelijke koop- en huurwoningen ingeplant, vaak bovendien aan een prijs die voor de (jonge) Essenaar niet gemakkelijk op de tafel kan worden gelegd. De logica van de projectontwikkelaars, maar ook die van de sociale huisvestingsmaatschappijen, primeerde op de noden van de bevolking. Zo wordt een sterke inwijking aangemoedigd, terwijl jonge Essenaren ofwel wegtrekken ofwel als ze over voldoende geld beschikken noodgedwongen zelf bouwen in plaats van een woning te kunnen kopen – nog een factor die het snelle volbouwen van de gemeente. Dat die bouwactiviteit zich dan ook nog vaak in de weekendzone afspeelt, is een bijkomend probleem voor het beleid.

Als we het hebben over “voorstedelijk” aandoende projecten, dan komen we natuurlijk snel uit bij de appartementsbouw in onze gemeente. Die gaat voor een belangrijk deel uit van een denkfout : heel wat Essenaren (jongeren, eenoudergezinnen, senioren…) zoeken een kleine en betaalbare woning. Maar dat is niet hetzelfde als een appartement ! Nogal wat van die groepen zijn op zoek naar een klein huisje. De appartementen zullen de Essenaren niet in Essen houden, maar ze integendeel wegjagen naar plaatsen waar het plattelandskarakter wel gewaarborgd is.

De woningbehoeftestudie die de gemeente Essen liet uitvoeren legt de vinger op een aantal van deze wonden. De studie bevat ook de voorzichtige aanzet voor een ander beleid, maar lijkt in de eerste plaats toch vooral te moeten dienen om nog een aantal jaren op de ingeslagen bouwsnelweg te kunnen doorgaan.

Wat is er dan wel nodig ? Volgens mij een beleid dat “bescheiden en duurzaam wonen” als uitgangspunt neemt en vanuit volgende principes vertrekt :
1. Een restrictief beleid voeren waarbij bijkomende bebouwing met mondjesmaat wordt toegestaan.
2. Bij de realisatie van woningen de voorkeur geven aan kleinschalige sociale projecten, van enkele huizen, afgestemd om het inkomen van jonge Essense gezinnen.
3. Zeer restrictief omgaan met nieuwe appartementen.
4. Heel sterk inzetten op renovatie van bestaande woningen, door wie zelf aan de slag wil gaan sterk financieel aan te moedigen én door als overheid zelf huizen te kopen, te renoveren en vervolgens aan betaalbare prijzen te verkopen.
5. Sociale verkavelingen opzetten, waarbij niet al te grote stukjes bouwgrond op de markt worden gebracht.
6. Al deze zaken vertalen in sterke ruimtelijke ordeningsinstrumenten (stedenbouwkundige verordeningen) waarbij zoveel mogelijk gebruik wordt gemaakt van de decretale mogelijkheden (zoals wonen in eigen streek).

In de woningbehoeftestudie wordt gesproken van een trendbreuk, maar hoe die zal worden gerealiseerd komt onvoldoende tot uiting. Het is nochtans meer dan ooit tijd om ongebonden aan projectontwikkelaars én sociale woninggiganten, stevige knopen door te hakken.

Overigens past het Sociaal Verhuurkantoor dat door het OCMW werd opgezet wel in de juiste beleidslijn. Het voorstel uit 2003 dat aan de basis daarvan ligt, toont meteen aan dat mijn analyse niet zomaar uit de lucht komt gevallen…

Na één jaar neemt OCMW-voorzitter Jan Suykerbuyk ontslag. Echt verrast daarover ben ik niet : hij leek mij altijd al veel minder voor politiek in de wieg gelegd dan de locatie van die wieg zou doen uitschijnen. Het maatschappelijk engagement van Jan kan volgens mij veel beter op een andere manier tot zijn recht komen dan in een politiek mandaat. Ik wens hem er veel geluk bij toe.

CD&V schuift Imelda Schrauwen als opvolger naar voren. Dat vind ik geen goede beslissing. Het OCMW krijgt zo een vierde voorzitter in een zestal jaren. Imelda heeft zich als schepen nooit een sterk bestuurder getoond met een duidelijke visie en de kracht om die over te brengen. Zij is niet wat ze aan het Kerkeneind nodig hebben. Bovendien is er een goed alternatief : Jos Van Loon heeft aangetoond het OCMW-voorzitterschap wél aan te kunnen. Ik vraag me echt af wat CD&V bezield heeft om hem niet te vragen de draad terug op te pakken en de legislatuur af te werken. Het OCMW verdient veel beter dan als sluitstuk van een postjespuzzel te dienen.

De stoelendans zou vervolgens Brigitte Quick in het schepencollege brengen. Dat is wel een terechte beslissing : Brigitte is het sterkste raadslid in de huidige CD&V-fractie. Ook persoonlijk gun ik het haar van harte. Ik vind het wel jammer dat ze het wellicht met hetzelfde karige bevoegdheidspakket als Imelda zal moeten doen. Ze wordt nu voor 100% mee verantwoordelijk voor een (manklopend) beleid, maar of ze er ook echt invloed op zal kunnen uitoefenen is wel de vraag.

Tenslote zou Fons Tobback terug in de gemeenteraad komen. Fons is altijd een goed raadslid geweest, die voor zijn eigen mening durfde uitkomen. Hopelijk doet hij dat ook op de CD&V-banken.

Ik ben nog eens rondgereden om wat extra fotootjes te maken voor de “Veilig Verkeer Essen”-site. Dat was in de eerste plaats een goede reden om een eind te gaan fietsen in de lentezon (eindelijk !). Daarnaast is het natuurlijk ook een manier om de site levendig te houden. Met de foto’s zijn op dit ogenblik alle alle 63 problemen die op de site staan netjes geïllustreerd. Al heb ik hier en daar wel een beetje mijn fantasie gebruikt. In Scham staan wachten tot er een hert oversteekt heb ik niet gedaan, hoe frequent dat volgens de site ook gebeurt !

De problemen fotograferen heeft bovendien als voordeel dat je ze natuurlijk ook eens ter plaatse moet gaan bekijken. Dat geeft extra inzicht, en ik geef eerlijk toe dat ik dat wel kan gebruiken. Weten waar wat in Essen er hoe uitziet, is niet mijn sterkste punt, maar dankzij www.veiligverkeeressen.be schaaf ik mijn kennis stevig bij. En ik geef de “fotoloze” problemen een eerlijke kans om te stijgen op de prioriteitenlijst, want we hadden al gemerkt dat een foto daarbij echt help. Het leert iets over het belang van visuele communicatie !

De site bestaat nu exact twee weken. Er zijn 2.213 stemmen uitgebracht, er staan 287 reacties op. Ik vind dat een succes. Bovendien ben ik gelukkig dat de “top” nu wordt aangevoerd door problemen die de Essenaar zelf heeft aangebracht, en niet door één van de 9 die wij op de site hebben gezet.

Hopelijk vinden nog enkele extra mensen de weg naar de site, zodat we een zo volledig mogelijk overzicht krijgen. Daarmee gaan we deze zomer dan aan de slag. Met een kleine knipoog naar Michel Daerden gaan we een witboek maken, met (waar mogelijk) een voorstel voor een oplossing. Waar we vervolgens via de gemeenteraad, commissies, brieven… hard aan gaan werken. Want dat zijn we natuurlijk verplicht aan de mensen die op de site mee hebben nagedacht over een beter verkeer in Essen.

Wat hebben ik ondertussen geleerd ?

Ten eerste : De burger is gelukkig mondig geworden. Soms evenwel met een beetje te weinig inlevingsvermogen in de situatie van een ander.
Ten tweede : Dat geldt blijkbaar minder voor de Hoekenaren, of zijn er daar geen verkeersproblemen ?
Ten derde : N-VA/PLE neemt een positie in het Essense politieke landschap in die kansen biedt, maar ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Die mogen we dus niet uit de weg gaan, ook al brengt het oppositiebestaan op dat vlak beperkingen mee.

Omdat gisteren de Week van de Zwakke Weggebruiker van start ging, hebben we de site www.veiligverkeeressen.be gelanceerd. Nu, iets meer dan 24u later, blijkt dat de Essenaren de weg ernaartoe hebben gevonden. Mobiliteit en verkeersveiligheid zijn dan ook problemen die iedereen aangaan. Met de site willen we een tweerichtingsverkeer op gang brengen. Over mobiliteit wordt zowel aan het Heuvelplein als in de Essense straten en wijken gesproken, maar de informatie stroomt niet altijd even vlot door (net zoals het verkeer zelf, overigens). Met de site willen wij nog beter leren wat er leeft, maar ze houdt van onze kant ook het engagement in om de problemen op de agenda te zetten en constructief mee te werken aan oplossingen.

Het concept hiervan werd geboren in een bestuursvergadering van N-VA/PLE. Wat meteen aantoont dat ook wie geen mandaat heeft er bij ons niet voor “spek en bonen” bijzit. Daarna heb ik ook plezier beleefd aan het uitdenken en opzetten van het webproject. Een paar lesjes uit “Essen in Beeld” zijn daarbij erg nuttig gebleken…

De site is overigens zo transparant dat ook de andere politiek partijen de informatie meteen ook op een presenteerblaadje krijgen. Besturen zou altijd zo open moeten gebeuren. Voorlopig moet Essen het maar met een “open oppositie” in plaats van een “open bestuur” doen…