Tom Bevers

De sp.a heeft dan toch gereageerd op mijn mail. Ik kreeg dit antwoord :

Het is uiteraard niet de bedoeling van SP.A om rond dit thema een polemiek te starten (of misschien beter: de polemiek die er reeds is groter te maken). Het eerste doel dat wij met dit artikel trachten te bereiken is om de lezer van De Voorbode op de hoogte te houden van de stand van zaken rond de nieuwe sporthal. Het tweede doel is om het standpunt van SP.A te duiden in de discussie die er blijkbaar gerezen is tussen vooral CD&V en N-VA/PLE.

Om op je vraag te antwoorden: de reden waarom SP.A vindt dat N-VA/PLE over dit onderwerp ‘niet bepaald collegiaal handelt’. Het gaat over de manier (of beter: de toon) van communiceren in het persbericht over de sporthal. Volgens SP.A krijgt de lezer van de nieuwsbrief over de sporthal de indruk dat het AGB (en dan SP.A en CD&V in het bijzonder) in de zaak rond de concessieovereenkomst geknoeid heeft. Het staat dan ook letterlijk in jullie persbericht te lezen: “… en nu kunnen we alleen vaststellen dat CD&V en sp.a er een knoeiboel van hebben gemaakt.” Dit is een beschuldiging die volgens SP.A pertinent onjuist is. Hierin nemen we als meerderheidspartij (niet verrassend) hetzelfde standpunt in als de collega’s van CD&V: het AGB heeft naar best vermogen en goed gehandeld, in samenspraak met het aangestelde advocatenkantoor. En niet onbelangrijk: een advocatenkantoor gespecialiseerd in bestuursrecht, wat betekent dat zij niet aan hun proefstuk toe zijn wat betreft dit soort contracten.

Met vriendelijke groeten,
Arnout Aerden, in naam van de mandatarissen van SP.A-Essen

Ik wil de polemiek ook niet verder voeren, maar blijf me zeer ergeren aan het verwijt dat we niet collegiaal zouden zijn, omdat we een woord als “knoeiboel” gebruiken. Tegenover het woordgebruik van CD&V in deze zaak is dat van ons erg gematigd, maar de sp.a verbindt zich in deze mail wel uitdrukkelijk met het standpunt van de collega’s van CD&V…

Zich verstoppen achter gezagsargumenten is ook gemakkelijk : het is niet omdat een advocatenkantoor iets zegt, dat je er als politicus zomaar blind op moet vertrouwen. Volgens de gouverneur hadden de advocaten trouwens geen gelijk, dus enige kritische zin zou wel aangewezen zijn geweest (en de sp.a is toch een partij met zeker in Essen een traditie van een kritische kijk). Bovendien had de sp.a -eventueel met de argumenten van het advocatenkantoor- kunnen antwoorden op mijn mails, dan hadden we erover kunnen discussiëren en een oplossing kunnen zoeken.

Ook de sp.a heeft gereageerd op het sporthalverhaal. Omdat het artikel nergens op het net staat, heb ik het maar even ingescand. Ik vind het namelijk altijd leuk om te worden vermeld in De Voorbode, een blad met een rijke traditie in onze gemeente.

Ik heb de sp.a een e-mail gestuurd. Omdat ik een correct debat met hen belangrijk vind. Ik waardeer het dat ze toen wij in de meerderheid zaten (1995-2000) hard maar meestal fair kritiek uitbrachten, en probeer dezelfde principes na te leven. Daarom vond ik het toch belangrijk even te reageren. En wel zo…

Beste collega’s,

Het artikel in de Voorbode over de sporthalconcessie is heel wat genuanceerder dan wat we elders te lezen hebben gekregen, en dat waardeer ik (ook al omdat jullie er tenminste wel in slagen om onze partijnamen correct te spellen). Alleen worden wij –en omwille van het onderwerp ik in het bijzonder– erin beschuldigd van “niet bepaald collegiaal handelen”. Dat doet pijn als het komt van mensen die ik met name als collega’s in de gemeenteraad erg waardeer.

Kunnen jullie verduidelijken hoe we wel collegiaal hadden kunnen handelen ? Had ik jullie vooraf een mail moeten sturen om jullie van het probleem op de hoogte te brengen ? Of ben ik ten onrechte niet ingegaan op vragen om het probleem te verduidelijken of om te overleggen ?

Ik wil graag bijleren hoe het een volgende keer beter kan. Alvast bedankt voor de tips.

Vriendelijke groeten,
Tom Bevers

Ik heb nog geen reactie gekregen. Mocht die wel nog komen, dan plaats ik hem hier.

Toevallig ontdekt : de nieuwe site van schepen Frans Schrauwen. Waaruit zijn bekende grote liefde voor onze gemeente blijkt én ook zijn goed fotografisch oog waarvan we met “Essen in Beeld” hebben kunnen meeprofiteren – of soms zijn talent om aan de foto’s te geraken die anderen genomen hebben, ook belangrijk !

Een fotoreeks zoals die over de afbraak van het gemeentehuis is redelijk uniek. Hopelijk houdt Frans alles ook netjes op DVD en harde schijf bij, zodat ook de volgende generaties Essenaren er iets aan hebben. Alleen jammer dat de foto’s op de site niet iets gemakkelijker bekeken kunnen worden.

Op 13 juni (de zondag van de parlementsverkiezingen…) heb ik een mail verstuurd naar de Raad van Bestuur van het Essense Autonome Gemeentebedrijf (AGB). Ik stelde daarin vast dat het ontwerp van concessieovereenkomst tussen het AGB en de kandidaat-uitbater van de nieuwe sporthal een ernstig probleem inhield. Volgens de samenwerkingsovereenkomst mag het gemeentebestuur aan het AGB de kostprijs van de lening voor de bouw van de hal terugbetalen, na aftrek van wat het AGB van de conssiehouder krijgt. Niet minder, maar ook niet meer. In de concessieovereenkomst stond echter dat het AGB ook de energiekost voor zijn rekening zou nemen. Waar moet dat geld dan wel gehaald worden, als het niet van de gemeente komt ?

Als commissaris ben ik mee verantwoordelijk voor de financiën van het AGB. Ik had het probleem al op 25 april gesignaleerd, toen ik voor de eerste keer een ontwerp voor de concessieovereenkomst had ingezien. Maar er was niets mee gebeurd. Ook mijn nieuwe melding haalde niets uit : de overeenkomst werd ondertekend. Er dreigde een onmogelijke situatie : het AGB moet de energiekosten betalen, maar heeft geen geld. Daardoor zou ook de rekening van de concessiehouder niet meer kloppen, want die krijgt wel de facturen voor water, gas en elektriciteit. Zowel voor het AGB als de concessiehouder dreigt dan vrij snel het failliet. Waarna de belastingbetaler voor de kosten opdraait, de sporthal mogelijk een tijd moet worden gesloten omdat er een nieuwe concessie moet worden uitgeschreven. Dan staan bovendien ook de nu vastgelegde maximumtarieven op losse schroeven. Geen goed begin voor de nieuwe hal !

De provinciegouverneur bevestigt nu het probleem : de financiële constructie klopt niet. Bovendien vindt ze ook dat de werkwijze in strijd is met het oorspronkelijke bestek, want andere mogelijke kandidaten wisten niet dat ze de energiekosten op het AGB zouden kunnen afwentelen. De concessieovereenkomst is geschorst. Gelukkig maar dat nu wordt ingegrepen, en niet pas op het moment dat de eerste energierekeningen binnen komen !

Oh ja, ik heb inderdaad zelf de zaak bij de gouverneur aangekaart. Nogal evident : als medeverantwoordelijke voor de AGB-financiën zou ik er anders terecht op zijn aangesproken zodra het probleem boven water zou zijn gekomen. In de recente bankencrisis hebben de revisoren en commissarissen het vaak mee moeten ontgelden omdat ze niet op tijd verwittigden voor moeilijkheden. Terecht, natuurlijk.

Met N-VA/PLE hebben we een persbericht verstuurd. Daarin bieden we aan om mee na te denken over een oplossing. Dat was ook al zo op 25 april. En op 13 juni. Maar CD&V en sp.a hadden ons niet nodig, blijkbaar. En dan maar verwijten dat wij het hen moeilijk maken. We signaleren preventief mogelijke problemen en bieden aan om mee een uitweg te zoeken. Wat kunnen ze nog meer van ons verwachten ?

De meerderheidspartijen blijken ondertussen behoorlijk hardleers, zeker als het op het niet naleven van de regels voor het “uitbesteden” van gemeentelijke taken gaat. De onwettige constructie van de vzw Essen 850 ligt nog vers in het geheugen, de procedureproblemen rond de overheveling van het Paviljoen naar de VVV zijn enkele jaren langer geleden. Wie stoot zich alweer geen twee keer aan dezelfde steen ? Bovendien zou de recente ervaring met de concessie van het Sportkaffee ook op dat vlak tot iets meer voorzichtigheid hebben moeten aanzetten.

Het gemeentebestuur heeft net voor de zomer een tevredenheidsenquête georganiseerd. Dinsdag hebben we de resultaten daarvan besproken op de commissie bestuurszaken en communicatie, nadat het schepencollege eerder al een aantal maatregelen had bekendgemaakt die op basis van de resultaten werden genomen. Zo wordt het voorstel van sp.a en N-VA/PLE voor een avondopening van het gemeentehuis nu ook daadwerkelijk gerealiseerd. Al moeten de details nog worden vastgelegd (en “the devil is in the detail”).

De enquête was een goed initiatief, maar de conclusies worden uiteindelijk vooral getrokken op basis van de afsluitende commentaren die de ondervraagden aan hun formulier konden toevoegen. En dan wordt het soms wat twijfelachtig : ik vind ook dat het zwembad verouderd is, maar het is niet omdat een stuk of vijf mensen dat op hun formulier invullen dat het gevoel noodzakelijkerwijs bij de hele bevolking leeft. Uit de gesloten vragen leren we eigenlijk alleen dat de Essenaren over het algemeen tevreden zijn over de gemeentelijke dienstverlening. Dat is nuttige informatie, en het gemeentepersoneel verdient er een pluim voor.

Maar met een wat meer gesofisticeerde vraagstelling hadden we meer kunnen leren. Bovendien zou er met een iets ander opzet ook over gewaakt kunnen worden dat het feit dat niet iedereen een enquête invult de resultaten niet te sterk vertekent. Ik vind het daarom jammer dat de bevraging niet vooraf werd voorgelegd aan de commissie, en niet alleen omdat het me nu eenmaal nuttig lijkt dat een gemeente die toevallig een raadslid heeft dat ook lid is van de Hoge Raad voor de Statistiek die persoon bij het uitwerken van een bevraging betrekt.

De resultaten die nu werden bekomen bieden in elk geval veel kansen om de volgende keer nog meer te leren.

Wie probeert om de samenleving te veranderen doet aan politiek. Daarvoor zijn verschillende instrumenten beschikbaar : lezersbrieven, actiecomités, deelnemen aan hoorzittingen, lid worden van adviesraden… Ook via politieke partijen kan je proberen je visie op de maatschappij kracht bij te zetten en er delen van te realiseren.

Een politiek mandaat is één zo’n instrument om aan politiek te doen. Een sterk instrument, maar het heeft ook nadelen. Het vergt wat kennis en kunde om het te kunnen inzetten : er zijn op alle niveaus mandatarissen (van minister tot OCMW-raadslid) die ondanks een mandaat er niet in slagen om iets te realiseren of zelfs om hun punt te maken. Het kost ook veel tijd, die je zelf niet altijd controleert. Je moet er nogal wat procedureverplichtingen bij nemen : formele goedkeuringen, waar je inhoudelijk maar weinig kanten mee uitkan. Om al die redenen kan je snel de indruk krijgen dat je een verschil maakt, maar dat is niet altijd zo.

Bovendien betekent een mandaat meestal dat je op een relatief breed terrein actief moet zijn. Als je één of enkele thema’s heel belangrijk vindt, is een actiecomité of een drukkingsgroep vaak een efficiëntere manier om je tijd te besteden. In een mandaat vertegenwoordig je tenslotte ook mensen : je kiezers, je achterban. Je moet met hun mening en hun belangen rekening houden, en wat je zelf denkt komt daar niet noodzakelijk altijd mee overeen.

Laat er geen misverstand over bestaan : ik ben zelf heel graag gemeenteraadslid en vind het een erg zinvol en boeiend engagement. Maar ik merk soms dat mensen met het idee rondlopen dat een mandaat de uitgelezen, of zelfs enige, manier is om aan (partij)politiek te doen. Dat is lang niet altijd en voor iedereen zo. Ik heb zelf zaken kunnen realiseren vanuit een adviesraad, en ook vanuit het afdelingsbestuur van een politieke partij : dat Essen een speelpleinwerking heeft, maar ook dat de gemeentebelastingen in 1997 gedaald zijn, was (mee) het resultaat van die inzet.

Ook vandaag zie ik dat mensen met een goed idee vanuit ons kartelbestuur, vanuit activiteiten in andere partijen, via de Cultuurraad of de Sportraad, of af en toe zelfs via een brief of meldingskaart aan het gemeentebestuur de agenda mee bepalen zonder daar zelf uren tijd in te moeten steken of dossiers van naaldje tot draadje uit te zoeken. Weten wat je wil, en de instrumenten die je in handen heb goed gebruiken, levert op die manier meer op dan op een mandaat zitten wachten, of eens je het hebt bereikt tevreden en zelfingenomen in je “zetel” te gaan zitten.

Tenzij je het mandaat niet echt nastreeft om aan politiek te doen, natuurlijk. Maar waarvoor dan wel ?

Het is een typisch dilemma voor partijen die na jaren in de oppositie aan de macht komen. Enkele van de beleidsvoorstellen die ze al jaren koesteren, hun “kroonjuwelen” komen in een bestuursakkoord terecht. Maar bij de uitvoering stribbelen de coalitiepartners wat tegen, en allerlei “wetten en praktische bezwaren” blijken in de weg te staan. Wat op papier de ideale aanpak leek, blijkt op het terrein ook nadelen te hebben. Uiteindelijk is de keuze die tussen het opgeven van het kroonjuweel -dat veel van zijn glans heeft verloren maar waar wel de jarenlange strijd aan vastkleeft- en de coalitie zodanig onder druk zetten dat het er toch komt, of de stekker eruittrekken. Vaak wordt het de eerste uitkomst, en met een waterig afkooksel van het kroonjuweel kan de pijn wat worden verzacht.

Het overkwam D66 in de Nederlandse regeringscoalitie met CDA en VVD in 1999, toen het correctief referendum sneuvelde in de “Nacht van Wiegel”. Het overkomt de Essense sp.a nu met hun jarenlang gekoesterde voorstel voor een “grondbank” : een gemeentelijk fonds dat via het kopen en verkopen van gronden de immobiliënmarkt kan sturen. In het nieuwe woonbeleidsplan -dat technisch goed onderbouwd is maar waarvan het beleidsdeel wat mij betreft veel te licht uitvalt- is er alleen nog sprake van een gemeentelijk beheer van gronden en gelden die min of meer toevallig in gemeentebezit komen. In de commissie woonbeleid gaf de burgemeester ook toe dat het niet zou toelaten de markt kwantitatief te beïnvloeden; misschien wel om kwalitatief bij te sturen. Op zich misschien niet slecht, maar die aanpak verdient de naam “grondbank” niet.

Nu geef ik eerlijk toe dat ik zelf ooit ook enthousiaster ben geweest voor het grondbank-concept dan vandaag. De daadwerkelijke realisatie ervan vergt een stevige eenmalige financiële injectie. Nu kan de gemeente Essen het zich volgens mij permitteren om pakweg 3 miljoen EUR hierin te investeren, maar volgens de rekenwijze van de meerderheid kan dat niet. En natuurlijk vraagt het een organisatie en expertise die er (nu) niet is. Bovendien is het de vraag of een krachtig gebruik van regulerende instrumenten (waar overigens de wil op vandaag bij het schepencollege toe ontbreekt) voor een overheid niet efficiënter is dan zelf de markt te gaan bespelen. Ook al omdat wat volgens mij absoluut vermeden moet worden de én/én-aanpak is : de privémarkt ongebreideld laten bouwen, en daarnaast veel sociale woonprojecten opzetten. Daarmee raakt Essen immers in snel tempo gebetonneerd.

Maar los van de discussie over voor- en nadelen van de grondbank op zich moet het sp.a pijn doen om dit kroonjuweel te zien sneuvelen. Wat de vraag waar de socialisten in deze meerderheid, los van de opener stijl waarmee hun mandatarissen het aanpakken, écht een inhoudelijk verschil hebben gemaakt weer iets moeilijker te beantwoorden maakt. Het is ook niet gemakkelijk, natuurlijk. En ik weet ook wel dat ze wellicht gaan antwoorden dat de beste stuurlui aan wal staan. Maar ik ben er wel van overtuigd dat er meer te halen valt uit een deelname aan het bestuur.

Het Belgische EU-voorzitterschap heeft me de voorbije maand behoorlijk opgeslokt. Twee conferenties, en tussendoor een reeks vergaderingen die bijzonder boeiend maar wel tijdrovend waren. Door de “green jobs” conferentie die we in Terhulpen organiseerden heb ik ook de gemeenteraad gemist. Dat ik diezelfde middag op het tv-journaal ben geweest, maakt dat natuurlijk niet goed. Al had de raad wel een lichte agenda. En vond ik de combinatie vice-premier / Europees commissaris / ik wel een goede keuze van de VRT-Nieuwsdienst…

Daardoor zijn een aantal commentaren die ik hier had kunnen of willen schrijven natuurlijk blijven liggen. Ik ga dat een beetje goedmaken met enkele korte bedenkingen…

Op 25 september organiseerden we met N-VA/PLE een opleiding “ruimtelijke ordening”. Ik vind het heel belangrijk dat we binnen onze lokale werking investeren in vorming. Ik heb in elk geval een aantal zaken bijgeleerd, in een materie die me van nature iets minder ligt maar wel essentieel is voor de toekomst van onze gemeente.

Op 2 oktober heeft Groen! zijn tweejaarlijkse “Keesje Mohammed”-prijs uitgereikt aan de mensen van PAT (Pleegouders Actie Tsjernobyl). Een terechte prijs voor de mensen die al vele jaren in de zomer een aantal Wit-Russische kinderen een mooie vakantie bezorgen. En natuurlijk symbolisch mooi voor de groenen, omdat zo de band kan worden gelegd tussen kernenergie en internationale solidariteit. De uitreiking werd zoals steeds een gezellige avond (met als hoogtepunt de onovertroffen groene tombola), waar we ook met drie gemeenteraadsleden van N-VA/PLE bij waren. Inhoudelijk en strategisch verschillen we soms van mening met Groen!, maar dat houdt ons niet tegen om vaak samen op te trekken. Wellicht geholpen door de vaststelling dat onze partijculturen ook wel bij elkaar passen.

Op 8 oktober was het één jaar geleden dat Gino Veraart overleed. Na een jaar is de leegte die hij achterliet in de Essense politiek nog lang niet opgevuld. Enkele cruciale debatten over de toekomst van onze gemeente zijn niet meer hetzelfde zonder hem, en het beleid dat eruit voortvloeit mist zijn energie.

Vandaag legt de Nederlandse regering de eed af. Het CDA heeft volgens mij een grote vergissing gemaakt door mee te doen met het minderheidskabinet met de VVD, ondersteund door Geert Wilders. Voor ongeveer 1/3 van de Nederlandse CDA’ers bleek te gelden dat zij vinden dat christen-democraten wel principes hebben. Voor de anderen bleek het machtsinstinct sterker. De nieuwe regering staat voor precies het verkeerde beleid : sociaal-economisch worden de nodige hervormingen in de koelkast gestopt, daarnaast wordt vooral de verdeeldheid in de samenleving benadrukt. Ook de rechts-liberale VVD laat overigens zien dat zij vooral rechts is, en veel minder liberaal. Niet zo verrassend dat een aantal prominenten de oversteek naar D66 hebben gemaakt.

Met het nieuwe kabinet-Rutte wint Nederland overigens wel overtuigend de Derby der Lage Landen. Van een nieuwe Belgische federale regering is nog lang geen sprake. De N-VA heeft er vorige week “de stekker uitgetrokken”. Terecht, want de Franstalige bereidheid om de cruciale knopen in de financiële architectuur van dit land door te hakken bleek al te klein. Al is er niet echt een alternatief is, zodat De Wever nu zelf moet proberen de patiënt te reanimeren die hij had afgeschreven. Ondertussen wordt er langs Franstalige kant steeds meer gesproken van hun plan B, dat neerkomt op een Waals-Brusselse staat (al dan niet als opstap naar Frankrijk). In de “ontboezemingen” die vorige week in La Libre verschenen stond daarover een interessant stukje : er sprak een lichte frustratie uit de vaststelling dat De Wever niet gewoon opstaat en de Vlaamse onafhankelijkheid uitroept. Om dan echt te kunnen onderhandelen en de Vlamingen voor het blok te zetten. In de hoop dat ofwel een partij als CD&V bijdraait, ofwel Vlaanderen (of wat er na referenda rond de taalgrens van overschiet) tot een soort internationale paria maakt.

Kijk, zo dom is De Wever volgens mij dus niet. Ik geloof ook niet in de theorie dat de internationale gemeenschap ooit de onafhankelijkheid gaat erkennen van een staat (in caus Vlaanderen) die daar zelf niet om gevraagd heeft, gewoon “omdat er met die mensen niet meer te werken valt”. Wie eenzijdig België wil opheffen –of de mogelijkheid daartoe wil openen–, moet een parlement vinden dat zichzelf soeverein verklaart. Wat mij betreft, en dat heb ik in 2007 al tegen enkele mensen gezegd, moet de Franse gemeenschapsraad dat dan maar doen, als ze er echt genoeg van hebben. Maar zo ver zie ik het niet komen : zodra de PS beseft dat De Wever zich niet gaat laten vangen, en dat CD&V vooralsnog niet klaar staat om een bocht van 180% te maken, is een redelijk akkoord volgens mij niet zo ver meer verwijderd. Kerstmis ?

Tenslotte nog even over het Kanaal kijken : de Britse Conservatief-Liberale regering heeft de wittebroodsweken ondertussen achter de rug, en de coalitie blijkt stevig genoeg. Dat er bij de LibDems af en toe gemord wordt, is onvermijdelijk en wordt in de hand gewerkt door de minder gunstige peilingen. Maar uiteindelijk heeft de partij volgens mij op lange termijn baat bij deze machtsdeelname, die een deel van haar programma verwezenlijkt én hen als bestuurders op de kaart zet. De Labour-oppositie koos vorige week voor de verkeerde van de Miliband-broers (Ed, en dus niet David) als leider, wat mij betreft iets te ver links van het centrum waar Labour het verschil moet maken. Maar hem onderschatten zou ook niet meteen verstandig zijn. Een goed bestuur heeft een goede oppositie nodig, en daar kan Milliband wellicht wel voor instaan.

Twee dagen na elkaar naar de parochiezaal van Nieuwmoer… Gisteren voor de jaarlijkse quiz in het kader van de Maatjesfeesten, zoals altijd voortreffelijk in elkaar gestoken door Gino Van Oers. Eergisteren voor de informatieavond die Kalmthout en Essen organiseerden over het project om vier windmolens in en rond industrieterrein De Rijkmaker in te planten.

Een goed initiatief van de twee gemeentebesturen. Wel jammer dat ze daar in Kalmthout het “Essens uur” niet respecteerden, zodat ik de eerste tien minuten heb gemist. Al denk ik niet dat dat veel verschil heeft gemaakt. Toen ik binnenkwam, waren de partners in het windmolenproject met hun toelichting begonnen : Mega-Windy -prachtige naam- dat 75% van de investering voor zijn rekening wil nemen, en Ecopower dat de rest bijdraagt. Aangezien Ecopower een coöperatieve is, kan via die weg trouwens iedereen meedoen.

Dat Ecopower iets van windmolens kent, was voor mij al geen geheim meer. Professioneel werd op vragen geantwoord, en werden misverstanden weerlegd. Maar het is vooral de combinatie met de Kalmthoutse ondernemers van Mega-Windy die het geheel ijzersterk maakt. Zij kennen de situatie ter plaatse, wat geruststellend werkt. En ze kunnen natuurlijk ook niet worden weggezet als wereldvreemde groene jongens, integendeel.

De vier windmolens, één in Essen en drie in Kalmthout, komen op een geschikte plaats. Als Vlaanderen Rusland zou zijn, zouden ze natuurlijk veel verder van de bewoonde wereld kunnen worden geplaatst. Maar de Kleine Aa is de Wolga niet, en dan is Rijkmaker geen slechte locatie. Bovendien zowat de enige plaats die het voor Essen en Kalmthout mogelijk maakt om op het eigen grondgebied zichtbaar voor groene stroom te kiezen. Voor Essen, met een traditie van “eigen stroomvoorziening”, een mooie nieuwe kans.

Uiteraard kwamen er bedenkingen en vragen naar boven. Wat mij betreft werden ze degelijk beantwoord, al vond ik de toezeggingen voor het vermijden van lichthinder een beetje vrijblijvend. Het kwam neer op “bel ons, en we komen het oplossen – of we leggen de windmolen stil”, maar dat is me net iets te veel… Mega-Mindy. Wellicht kan daar nog eens naar gekeken worden.

Dat neemt zeker niet weg dat ik een sterk economisch en ecologisch project zag. De N-VA/PLE-fractie heeft nog geen standpunt bepaald, maar ik ga er voor pleiten om een positieve houding aan te nemen. Wat mij betreft moeten Essen en Kalmthout “ja” zeggen – en ondertussen uiteraard blijven waken over een zo minimaal mogelijke hinder.

Overigens heb ik ook de “(acting) chairman of the Working Group on Employment and Climate Change of the Employment Committee of the European Union” geraadpleegd. Deze morgen, in de badkamer. Hij vond het óók een goed project, en hoopt dat Europa nog veel meer dan vandaag een voortrekkersrol gaat spelen op het vlak van CO2-arme energie. Het zou mooi zijn als Essen daar een steentje aan zou kunnen bijdragen.

Wie aan politiek doet, vertrekt daarbij vaak vanuit een gevoel van verontwaardiging : iets in de samenleving loopt niet zoals het zou moeten. Daarom moeten er dingen veranderen (of bestaande zaken moeten juist worden bevestigd of versterkt, dat kan ook). Verontwaardiging over wat er in Pakistan gebeurt zonder dat de wereld wakker schiet, over ellenlange discussies over nochtans evidente aanpassingen aan de Belgische staatsstructuur, over een absurde toeslag die de NMBS heft op internationale tickets.

En in de gemeentepolitiek ? Daar ook, ja. Soms zit het in een klein hoekje. Ik vraag één tot twee keer per maand allerlei stukken op die ter bespreking aan het college zijn voorgelegd. Ik ga daarvoor af op het verslag van de collegevergaderingen, maar daar kan je niet altijd veel uit afleiden. Dus moet je soms je intuïtie volgen.

Zo kreeg ik vandaag een nota over het dierenparkje in het Sportpark onder ogen. Met deze passage :
“De veearts trof:
– Een damhert aan dat met zijn gewei gekneld zat;
– En drie jonge damherten waarvan een al zeker een paar dagen dood omdat -zo deelt hij me mee -er ruim een halve kg wormen opzaten. Het tweede hertje was aan het doodgaan. Het derde was nog fit.”
Minder dan twee weken later volgt dit :
“(de veearts) ging ter plaatse en trof er een dood geitje aan. De andere hadden diaree en heeft hij ontwormd. Een bijkomende vaststelling was het ontbreken van drinkwater.”

Het gemeentebestuur (“wij”, moet ik als raadslid eigenlijk schrijven) laat hertjes en geitjes voor dood achter. We wachten tot er klachten komen om ze water en eten te geven. Blijkbaar.

Ja, er zijn ergere dingen in de wereld, véél ergere. En toch is dit zonder meer schandalig. Te meer omdat het niet de eerste keer is dat er hier problemen zijn.

Gelukkig zijn er in dit soort omstandigheden ook mensen aan het Heuvelplein die hun verantwoordelijkheid nemen en toch (hoewel het hun taak niet is) iets doen. Maar het is hoog tijd dat er ook op politiek niveau, in het schepencollege, wordt opgetreden. Quousque tandem abutere, Catilina, patientia nostra ?