Tom Bevers

„We moeten dat bekijken.” Twee jaar geleden beloofden alle politieke partijen aan de jeugdraad om meteen werk te maken van een repetitieruimte voor beginnende muziekgroepjes. Een dossier dat al twintig jaar aansleept, dus er mocht wel wat vaart achter worden gezet. En nu, na twee jaar zoeken naar een geschikte ruimte voor een repetitieruimte is het meest concrete dat de schepen kon toezeggen „we moeten dat bekijken”. Robin en ik hadden nochtans een concreet voorstel, dat met wat goede wil en de nodige investeringen (waarvoor sowieso een budget is voorzien) snel voor een concrete oplossing kan zorgen. Maar -ik plak even twee citaten aaneen- „er is geen onenigheid in de meerderheid” maar ook „er is geen eensgezindheid over dit voorstel” (in het college). En „de ideale oplossing bestaat niet” maar „dit voorstel is niet ideaal”. Zodat de meerderheid het voorstel eensgezind met 12 stemmen en 1 onthouding wegstemde. Ik denk dat we het binnen een maand of zes nog eens gaan agenderen. Tenzij de ideale oplossing ondertussen gevonden wordt, natuurlijk.

Een mens zou dan denken dat dit het dieptepunt van de gemeenteraad was. Maar neen hoor. Ere wie ere toekomt : dit dossier was van de kant van het college ongetwijfeld één van de best voorbereide. Voor de rest waren de onvolledige stukken, de gemiste deadlines, de niet nagekomen afspraken en dubieuze beslissingen alweer legio. Met als hoogtepunt wellicht het pleidooi van de burgemeester om de subsidiereglementen voortaan niet door de raad maar door het college aan te laten uitvaardigen – omdat ze dan gemakkelijker tijdens de toepassing ervan nog kunnen worden aangepast. Al is de redenering „sommige kandidaten voor de aanwerving waren op tijd, andere te laat en dus hebben we alleen de mensen die in Essen wonen op een gesprek uitgenodigd” ook een pareltje van goed bestuur. En de verwondering dat de tekst van een reglement zich niet spontaan zelf had aangepast aan wat toch echt wel de bedoeling was leek me ook niet gespeeld.

Amusant, dat wel. Maar zijn we alle 25 zeker dat onze kiezers op deze manier zo goed mogelijk gediend worden ?

Oud-OCMW-voorzitter Jos Van Loon is overleden. Nieuws dat erg onverwacht komt. Jos was nog jong (68) en erg actief in het Wildertse verenigingsleven. Maar voor mij was hij vooral de OCMW-voorzitter met wie ik in de laatste jaren van de legislaturen 2000-2006 mocht samenwerken. Na de verkiezingen van 2006 mocht hij nog enkele jaren verder doen, om dan de fakkel door te geven. Dat vond ik al getuigen van een gebrek aan waardering. En toen zijn opvolger er na één jaar onverwacht de brui aan gaf, nam zijn partij de voor mij (en wellicht ook voor hem) onbegrijpelijke beslissing om hem niet opnieuw de voorzittershamer in handen te geven. Zodat het OCMW helemaal zonder hem, zijn inzicht en energie, verder moest.

Bij zijn afscheid in 2009 schreef ik mijn mening over hem hier neer. Ik blijf achter mijn analyse van toen staan. Ik had hem graag nog heel wat mooie jaren gegund, in zijn Wildert, met zijn harmonie Essentia, met zijn Hilda. Jos had een rotsvast geloof, dus is hij nu hierboven wellicht al aan een eerste vergadering begonnen, met Jan en Roger, om het lokale OCMW in goede banen te leiden. Ik reken op een verslag van de vergadering, dat ik dan met argusogen kan bekijken…

Ondertussen zijn mijn gedachten bij zijn vrienden, zijn familie, zijn OCMW.

Wat te zeggen over de gemeenteraad van gisteren ? Die liet een behoorlijk zure smaak in mijn mond na (en dat kwam niet alleen doordat ik nadien op de redactie van de Ronde van Essen nog enkele “zure matten” heb gegeten). De weigering om enkele punten die we anderhalve dag te laat indienden alsnog te behandelen is alleen te verklaren als pure pesterij, of vanuit sterke inhoudelijke verdeeldheid over de inhoud ervan binnen de meerderheid. Het eerste vind ik in principe onwaarschijnlijk : normaal probeert iedereen in Essen in de eerste plaats op een inhoudelijke manier aan politiek te doen, en procedures staan enkel ten dienste daarvan. Zelf hebben we er in de gemeente- en OCMW-raad nooit een probleem van gemaakt om in dit soort gevallen de hoogdringendheid in te roepen. Ook al is er een behoorlijk verschil tussen professionele politici en een ambtenarenapparaat die de termijnen niet respecteren, en mensen die in hun vrije tijd een mandaat opnemen.

Dus blijft enkel de tweede verklaring over, die van de verdeeldheid. Wat ons voorstel over de repetitieruimte betreft, kan ik dat aannemen. Het hele dossier lijkt erop te wijzen dat het schepencollege het hier intern totaal over oneens is. Maar die uitleg past dan weer niet zo goed bij het andere punt, dat enkel een agendering op een commissie van een idee van de Werkgroep Leefmilieu beoogde. Blijft dan echt alleen een gebrek aan collegialiteit over ? Ik moet ervoor vrezen.

Vandaar dus die zure smaak. Inhoudelijk onthoud ik vooral de korte discussie over het “Algemeen Nood- en Interventieplan”. Ik heb het uiteraard even gehad over de mogelijke stroomonderbrekingen – al blijf ik het verbijsterend vinden dat een land als het onze daartoe zou moeten overgaan. En over vuurwerk. Eigenlijk is dat mijn grootste schrik op veiligheidsgebied, dat er ooit eens een stevige voorraad vuurwerk ontploft in onze gemeente. Ik ben het met de burgemeester eens dat we dat in de eerste plaats preventief, via een juiste inrichting van de opslagplaatsen, moeten aanpakken. Maar in de eindejaarsperiode is er volgens mij altijd meer vuurwerk in onze grensgemeente aanwezig geweest dan er veilig kan opgeslagen worden. En ik vrees dat die situatie niet helemaal onder controle is. In het nieuwe plan staat er niet veel over, en ik hoop dat die leemte alsnog wordt ingevuld.

Dat is namelijk potentieel van levensbelang. En dat weegt gelukkig ook in mijn hoofd veel zwaarder dan een verloren stemming over procedures.

Zaterdag stond de 21e Roefel op het programma. De foto’s die de zes jonge Roefelfotografen en ikzelf hebben gemaakt vind je hier – en ik hoop later ook die van Rudi nog toe te voegen. Roefel hield het droog, en gezien de voorspellingen was dat alleszins een meevaller. Zodat alles gewoon kon doorgaan. De kinderen die ik ben tegengekomen leken er alvast van te genieten.

Ik kwam ook Jokke tegen. Die twintig jaar getrouwd was (proficiat, nog eens). Gemakkelijk te onthouden, want ze trouwde tijdens de eerste Roefel, met Roefelburgemeester en al. Over politiek hebben we het niet gehad. Want Roefel en politiek ? Natuurlijk is er geen verband. Of stiekem toch wel. Destijds gebruikten we het feit dat Essen géén Roefel had als breekijzer om het gemeentebestuur te overtuigen dat Essen een jeugddienst nodig had. Ik herinner me een cartoon in “Broer” die het gebrek aan Roefel aanklaagde. Waarbij onze gemeente in schril contrast stond met de Kalmthoutse buren, waar Roefel een groot succes was.

Veel minder abstract natuurlijk dan de nood om een “Jeugdwerkbeleidsplan” op te stellen, al wilden we die jeugddienst toch vooral dáárvoor. Maar concrete zaken verkopen zoveel gemakkelijker dan abstracte. Dat is niet altijd gemakkelijk te aanvaarden : vaak zijn die abstracte zaken objectief belangrijker. Ik blijf dus af en toe proberen om het belang van budgetten en reglementen te benadrukken. Maar soms is er geen ontkomen aan. In het ideale geval kan je het ene aan het andere koppelen. Bij Roefel lukte het perfect. Of hoe politieke krachtmeting van 20 jaar geleden al heel veel kinderen een leuke dag heeft bezorgd.

En Kalmthout… daar vond de laatste Roefel ondertussen erg lang geleden plaats. ’t Kan verkeren !

Het OCMW sluit de deuren van het strijkatelier „Essen Rimpelvrij”. Dat is jammer. Ik heb destijds in de OCMW-raad de oprichting van dat atelier sterk gesteund. Omdat het in een win-win-win-situatie opleverde : het atelier zorgde voor werk, maakte het tweeverdieners of alleenstaanden gemakkelijker om een baan met het huishouden -de strijk, in casu- te combineren, en het zorgde ervoor dat er ook een minder klassiek cliënteel de weg naar het OCMW vond, daarmee de drempel van het Kerkeneind verlagend.

Ik betreur dat het verdwijnt. Al zijn er ondertussen anderen strijkateliers in Essen, wat het minder noodzakelijk maakt om dit vanuit de overheid te organiseren. Maar ondertussen bleek vooral dat de dienstenchequeregels niet erg compatibel zijn met de regels die voor overheidstewerkstelling gelden. Al zou daar misschien met wat creativiteit een mouw aan te passen zijn geweest. Maar in budgettair krappe tijden werd het exploitatieverlies te zwaar om te dragen, ook al ben ik ervan overtuigd dat de maatschappelijke meerwaarde per saldo positief bleef.

Ik blijf er blij mee dat het OCMW tien jaar geleden een voortrekkersrol opnam. En neem bovendien als een erg tevreden klant afscheid. Ik laat het aan degenen die mijn hemden bekijken over om te beoordelen hoe groot het verlies op dat vlak zal zijn…

De FC zwartgeelrood heeft zich gekwalificeerd voor de tweede ronde van het Wereldkampioenschap. De Rode Duivels hebben niet echt goed gespeeld, maar in deze fase telde alleen de kwalificatie. In de volgende fases overigens ook. Mooi voetbal is meegenomen.

Ik ben niet meteen een groot voetbalfan. De enige wedstrijden die ik gezien heb zijn die van de Belgische ploeg, tegen Algerije (de eerste helft met een half oog), Rusland (vijf minuten voor het einde van de eerste helft beginnen kijken) en Zuid-Korea (de eerste helft zat ik nog in de trein). Het zou wel kunnen dat ik het nu wat meer ga volgen.

Minstens even interessant dan het voetbal vind ik de randfenomenen. Zo verbaast het me dat de supporters van zwartgeelrood zich veel euforischer gedragen dan het spelniveau van hun idolen in de eerste ronde verantwoordt. Is het de lange afwezigheid op een groot toernooi, of de belofte die ontegensprekelijk van dit team uitgaat ? Alleszins doen zich taferelen voor die men eerder na een halve finale of zo zou verwachten.

Ook de discussie over de politieke relevantie vind ik wel boeiend. De belgicisten die zich verward afvragen hoe iemand die een „VL”-sticker op de wagen heeft, of nauwelijks een maand geleden N-VA stemde, of (godbetert) verkozen is voor die partij, nu de driekleur kan voeren. En de flaminganten die zich al even verward dezelfde vraag stellen, om zelf voor oranje of voor „eender wie behalve België” te supporteren – ook al spelen er beduidend méér Vlamingen bij de Rode Duivels dan bij de andere WK-deelnemers.

Voor mij is het raadsel eenvoudig : meer dan ooit is FC zwartgeelrood een voetbalploeg, met een duidelijke binding aan deze streek. De vlaggen die uithangen, al dan niet met Jupilerlogo, hangen daar heus niet ter ere van koning Filip en de zijnen. Daarom werken pogingen om het (voorlopige) voetbalsucces politiek te recupereren helemaal niet.

Niemand vindt het raar wanneer de (vorige) Antwerps burgemeester een rood-witte A draagt en tóch overduidelijk tegen dezelfde kleuren supportert door een paars-wit team te steunen.

Natuurlijk is er een band tussen politiek en voetbal – tenminste, als men die band wíl. Alleen is de band hier ten lande vakkundig doorgeknipt door de marketing rond de “Red Devils” zelf – en door de kiezer/supporter. Als een marketinggenie morgen beslist dat er teveel in het rood spelende ploegen zijn (al valt dat op dit WK dankzij de Zuid-Amerikanen goed mee) en de Duivels beter in het op WK’s unieke paars zouden spelen, dan hangt binnen vier jaar het hele land (hoe dat er dan ook uitziet) vol paarse vlaggen. Wat erg jammer zou zijn voor de politieke analisten met voetbalambities, of voetbalgoeroes die zich op de politiek willen storten.

Ik hoop dat zwartgeelrood het WK wint. Al vind ik eigenlijk Team USA ook sympathiek. Jammer dat ze het tegen elkaar moeten opnemen. Misschien hang ik nog wel een Star Spangled Banner buiten, na 1 juli dan wel. Of de Γαλανόλευκη, want Griekenland zou wel een opkikker kunnen gebruiken. Als supportersvlaggen, natuurlijk.

CD&V en sp.a hebben eind december vorig jaar een meerjarenbegroting ingediend met een bewust tekort van 500.000 EUR. Door géén financiering te voorzien voor het Autonoom Gemeentebedrijf (AGB). Dat is toen onopgemerkt gebleven door uitstel te vragen voor de invoering van het nieuwe BBC-systeem voor het AGB. Om dat mogelijk te maken, was dan weer valsheid in geschrifte nodig : een brief aan de minister namens de Raad van Bestuur, die de beslissing nooit had besproken. Dat doelbewuste tekort van 500.000 EUR werd gisteren op de gemeenteraad niet eens ontkend. De schepen van financiën was nog niet aanwezig toen het probleem werd besproken. Toen het werd gecreëerd – was hij er toen wél bij ?

Er werd alleen „toegezegd” dat het in augustus zou worden bekeken. Waarmee eigenlijk meteen werd toegegeven dat het hele meerjarenplan moet worden overgedaan. Meteen de kans om deze keer ernstig te werk te gaan, en onder meer ook de adviesraden erbij te betrekken ? Natuurlijk niet. Het wordt financieel oplapwerk. Maar of de onverwachte inkomsten van de weekendzone-planbaten en het uitstel van de turnhal gaan volstaan om het gat van 500.000 EUR op te vullen en de verkrotting van de douaneloods te stoppen is nog maar de vraag. En nóg een zwembad sluiten gaat niet. Ik ben benieuwd.

Ik heb de voorbije twee weken nogal wat avonden in Brussel doorgebracht, om na een late vergadering de trein naar Essen niet meer te moeten nemen. Vijf min of meer opeenvolgende vergaderdagen voorzitten kruipt niet in je kleren. Op het waarom daarvan kom ik nog wel eens terug, als het hele proces afgerond is.

Vorige dinsdagmorgen was ik dus niet in Essen. Maar onze vergadering begon pas in de namiddag. Tussen de voorbereidingen door checkte ik even een nieuwssite. Daar stond het schokkende nieuws dat in Essen een 7-jarig meisje was omgekomen bij een verkeersongeval. Toen ik doorklikte stond erbij dat het ongeval gebeurd was op de hoek van de Molenstraat en de Hofstraat. Even verder surfen leidde me naar foto’s met een ambulance, een afschermingstent. En mijn eigen voordeur.

Genoeg om heel stil van te worden. Hoe onwezenlijk moet het voor de ouders van Nikki zijn geweest om hun kind zo te moeten afgeven. Hoe angstwekkend voor haar vriend(innet)jes om het te zien gebeuren en te beseffen dat de komende zomervakantie er één zonder haar zal zijn. Hoe pijnlijk voor alle betrokkenen.

Het straatnaambord, op een paar stappen van mijn huis, hangt vol met bloemen en knuffels. Het raakt me elke keer als ik mijn eigen deur uitstap. Onmacht gevat in schoonheid en schattigheid.

Ik woon al 42 jaar aan dit kruispunt. Ik heb het zien veranderen. Wie nog 20 jaar verder wil terugkijken kan in dit fragment terecht, van 3:00 tot ongeveer 3:20. Dat ontkracht meteen één mythe : dat kinderen nu minder goed zouden opletten dan vroeger. In het fragment, geregisseerd door een leerkracht (!) lopen kinderen zonder te kijken hier de straat over. Wat is er dan wel veranderd ? Op het eerste gezicht vooral het autoverkeer. Er rijden onnoemelijk veel meer auto’s -en bussen, en vrachtwagens- hier voorbij. Het verkeer is in de loop der jaren stelselmatig toegenomen. Dat heeft voordelen : ik herinner me als kind dat ik af en toe ’s avonds een auto of motorfiets aan sneltreinvaart zonder te stoppen van de Oude Baan de Kloosterstraat hoorde inrijden. Dat gaat nu gewoon niet meer. Maar de nadelen zijn natuurlijk veel groter.

Waar komen die auto’s vandaan ? Er zijn geen scholen bijgekomen in mijn buurt. Ook geen winkels, integendeel. Kinderen worden wel meer met de auto naar school gebracht, maar dat is wellicht meer gevolg van de drukte dan oorzaak (omdat er zo veel auto’s zijn, durft niemand met de fiets rijden, zodat er nog meer auto’s bijkomen).

Wat veranderde er wel in mijn buurt ? Ik denk niet dat het aantal auto’s per bewoner heel sterk is toegenomen. Ik herinner me niet anders dan dat elke buur een auto had. De verkeersroutes doorheen Essen zijn ook niet drastisch veranderd, de Molenstraat is niet meteen de hoofdas. Een drukke fietsweg voor schoolverkeer is het wel. En was het altijd.

Blijft over : de toename van het aantal huizen hier. Er woont gewoon meer volk dan vroeger. Dat is het resultaat van een maatschappelijke evolutie : de algemene bevolkingstoename en de ontstedelijking, bijvoorbeeld. Maar de cijfers voor Essen zijn wel héél uitgesproken : sinds 1970 nam de bevolking met 70% toe. Die stijging heeft óók met beleid te maken. Met ruimtelijke ordening en met woonbeleid. Met de wijk die hier vlakbij werd ingeplant, met de appartementen in -godbetert- de Molenakkerstraat. Beleidsdomeinen waarop ik al jaren voor een trendbreuk pleit. Maar waar het woonbeleidsplan dat vorige maand in de gemeenteraad werd goedgekeurd opnieuw niet het verschil zal maken. De Essense dorpskom, de wegen, de voorzieningen zijn niet op maat van binnen afzienbare tijd 20.000 inwoners.

Neen, de dood van Nikki is niet zomaar iemands schuld. Niet van de chauffeur. Nog veel minder van de ouders. Of van het vrolijke meisje zelf. Gelukkig maar, want de last zou veel te zwaar zijn om te dragen. De straathoek die spontaan tot gedenkplek uitgroeide is ook niet het terrein voor een politieke polemiek. En er is geen eenduidige, eenvoudige verklaring. Een ongeluk is ook altijd gewoon wat het woord zelf zegt : een ongeluk. Er zijn geen eenvoudige oplossingen, al moeten we toch eens nadenken over pakweg het zwaar verkeer in de Essense woonstraten. Maar als ik nog eens tégen het woonbeleidsplan zou kunnen stemmen, ik zou het overtuigd doen. En ik zou toch even moeten denken aan het beertje dat mijn kruispunt nu bewaakt.

Deze verkiezingsuitslag doet me een beetje aan de Essense gemeenteraadsverkiezingen van 2012 denken. De N-VA, in casu weliswaar niet geholpen door PLE, eet een groot stuk van de oppositie op, maar slaagt er niet echt in om ook gaten in de meerderheid te slaan. Die twee combineren was geen gemakkelijke opgave, maar volgens mij had het wel kunnen werken, zonder de „angstcampagne” die vooral sp.a (inhoudelijk begrijpelijk) en CD&V (alleen geïnspireerd door machtsbehoud) de voorbije weken voerden. Dat betekent dat er dus nog meer inzat voor De Wever. Wat geen afbreuk doet aan de gigantische overwinning. In 2009 schreef ik hier dat het zijn historische verdienste is om het Vlaams-nationalisme uit de handen van Dewinter te hebben gered. Die operatie nadert zijn voltooiing. Dat dit op de verkiezingsavond ook door Guy Verhofstadt werd erkend, zegt veel over De Wever. En ook iets over Verhofstadt.

Gelukkig kan een meerderheid in de Wetstraat, in tegenstelling tot het Heuvelplein, niet in 5 minuten worden gevormd. Dat maakt dat De Wever zijn troefkaarten wel kan uitspelen. Hij heeft er wel een aantal. Zo is op alle niveaus een centrum-rechtse meerderheid mogelijk. Het vertrouwen in De Wever in eigen rangen is naar democratische normen gigantisch. Iedereen wil ook redelijk snel gaan, maar om de N-VA er geloofwaardig af te rijden en niet de indruk te wekken dat ze de partij geen kans hebben gegeven zouden met name CD&V en Open VLD heel wat tijd nodig hebben. En in die tijd moet De Wever ook nog fouten maken. Als dat niet lukt, dan creëren ze een sterk draagvlak voor N-VA om vijf jaar lang aan hún basis te gaan knabbelen, nu die van het VB weg is. Vijf jaar is een eeuwigheid. To ze voorbij zijn. De Wever wil zelf ook niet noodzakelijk naar de 16, wat maakt dat hij de sleutel daarvan kan gebruiken om pakweg Didier Reynders over de streep te trekken.

Maar ook Di Rupo heeft een aantal goede kaarten. De „grootste familie” mag dan al een gedeeltelijk fictief concept zijn (niet elke kiezer voor de sp.a is ook een overtuigd PS-kiezer, en vice versa), en bovendien gebaseerd op het kiesstelsel en niet op de stemmen, de zetels zijn er natuurlijk wel. Centrum-rechts heeft zowel in de parlementen als in de machtsstructuren in het zuiden een zwakke basis. MR en CdH moeten bovendien ook een bocht maken om toch met N-VA in zee te gaan. De PS heeft op links ook minder schade geleden dan te voorzien of te vrezen viel. En de wil om te regeren blijkt sterk bij alle zes de partijen van de zittende meerderheid.

Twee mogelijke uitkomsten liggen op tafel : de tripartite Di Rupo, of centrum-rechts. Het kan en zou best snel gaan. Hoe langer het duurt, hoe groter de kans op andere, meer ingewikkelde constructies. En hoe dwingender het „staatsbelang” wordt. De visie daarop ziet er langs Franstalige kant wellicht nog altijd hetzelfde uit : het objectieve staatsbelang is een regering zonder N-VA. Maar wordt dat beeld aan Vlaamse kant nog algemeen gedeeld ? Indien niet, dan volstaat zelfs dat argument niet meer. Dan zijn we misschien wel weg voor méér dan 541 dagen…

Tenslotte. De vreugde bij CD&V over het feit dat de partij de twééde grootste van Vlaanderen is, met maar iets meer dan 10% van de stemmen minder dan de grootste partij, is redelijk opmerkelijk. Generaties christen-democraten hadden zich dat ongetwijfeld nooit kunnen voorstellen. En dat op links de sp.a niet van een uitgesproken socio-economische campagne kan profiteren en de (onmiskenbare) progressieve groei aan Groen moet laten moet ook bij de sociaal-democraten vragen oproepen.

Ik geef het toe, dit tekstje werd met een paar weken geantidateerd. Maar ik wil toch nog even terugblikken op het Paasweekend. Onder meer omdat ik de inzet van de Esakmensen die op Paaszaterdag de 10 Mijl organiseerden even wil onderlijnen. Ik heb hier al wel eens mijn waardering uitgesproken voor wat onze atletiekclub met een beperkt aantal mensen realiseert. De 10 Mijl verhuisden van het najaar naar het Paasweekend, en van Horendonk naar Essen-Statie. Wat mij betreft een goede keuze, omdat de wedstrijd zo meer “midden de mensen” terecht kwam.

Ik mocht zelf als seingever het verkeer mee in goede banen leiden op het kruispunt Oude Baan – Molenstraat – Kerkstraat – Beliestraat. Met een Oude Baan die volledig was afgesloten aan de Heikantstraat, een Kerkstraat waar niemand nog in mocht en een Beliestraat die een eenrichtingsstraat was geworden toch niet zo evident. Ik vond het nochtans wel aangenaam. En wie krijgt de kans om eens zo dicht bij het eigen huis het verkeer te regelen ? Ik heb er wel het besef aan overgehouden dat seingever zijn bij de zoveel sneller verlopende wielerwedstrijden geen evidente opdracht is. Mijn symbolisch pet af dus voor al wie die taak af en toe of regelmatige op de vrijwillige schouders neemt.

Op Paaszondag heb ik de hele dag achter het fornuis doorgebracht. Met name over het dessert (de wat verrassende combinatie van ijs met olijfolie) ben ik erg tevreden. Paasmaandag bracht me traditioneel naar de voorstelling van De Spycker, waarna ik op de N-VA stand wat kiesjes ben gaan nemen van Artuur die daar fotogeniek stond te wezen. Ik heb zo het gevoel dat het pluchen roofdier nog wel eens in Essen gaat opduiken…