Tom Bevers

Ik heb nog niets geschreven over de gemeenteraad van vorige week. De tweede zitting deze maand. Om op die manier aan een totaal van tien zittingen te komen. Voor mij had dat niet gehoeven : dat minimum aantal zittingen is er om de oppositie te beschermen tegen een schepencollege dat geen verantwoording wenst af te leggen voor haar beleid. Twee raden op twee weken dragen daar alvast niet noodzakelijk toe bij.

Niet dat de raad op zich niet belangrijk was. Die ging namelijk over het budget. De burgemeester had beslist om in dat kader Fidel Castro naar de kroon te steken en bijna een uur lang een overzicht te geven van het gevoerde “beleid”. Dat was leerzaam, ook al omdat een waslijst van kleine en grote, genomen en te nemen, maatregelen duidelijk maakte dat er niet meteen een lijn zit in dat “beleid”. Vandaar de aanhalingstekens. En voor mij als raadslid was de opsomming ook wel gewoon interessant omdat we dat nergens meer op papier vinden in deze tijden van “BBC” : een overzicht van wat er wel en niet gebeurt in de gemeente. Wie bedacht had dat die “Beleids- en Beheerscyclus” de transparantie zou vergroten, had duidelijk nooit op de oppositiebanken van een gemeenteraad gezeten.

Mijn kritiek op het budget hebben we grotendeels in een persbericht verwerkt. Niet dat ik echt veel persaandacht verwacht, want om één of andere reden is elke kritiek op het beleid van een regering altijd nieuws, en kritiek op beleid in een gemeente zo goed als nooit. Dat hangt niet samen met wie er waar in een meerderheid zit, overigens. Het is blijkbaar een algemene regel.

Dat het “BBC”-systeem voor de gemeentelijke boekhouding ondertussen enkele jaren bestaat, had toch ook wel een voordeel. Zowel de burgemeester als ikzelf deden de vaststelling dat we nu terug kunnen vergelijken en evoluties zien, en ook kunnen kunnen onderscheiden wat de feiten zijn en wat alleen te wijten is aan een andere manier van voorstellen. Dat maakte dat we bijna voor het eerste in deze legislatuur opnieuw een debat hadden over het niveau van de belastingen in onze gemeente. Dat is namelijk onnodig hoog. Natuurlijk sprak het schepencollege dat tegen, maar echt weerleggen konden ze onze argumenten niet. Tenzij dan met de “schuldafbouw”, een al even theoretisch concept als de vroegere “goudberg”, het reservefonds waar we het in het verleden vaak over hadden. Nochtans is het zonneklaar dat zonder een ander financieel beleid in de volgende legislatuur een échte goudberg gaat ontstaan : de gemeente gaat dan een netto belegger worden van belastinggelden. De opmaak van het financieel meerjarenplan voor de volgende legislatuur wordt een boeiende oefening. Waarbij deze schipper alvast liever niet aan de wal zou staan…

Als het in de New York Times staat, en het gaat niet over New York, dan overstijgt het onderwerp van het artikel wellicht het lokale belang. Dat lijkt me een zinvolle vuistregel. Toch hadden we het op de gemeenteraad eigenlijk vooral hierover.

We moesten beslissen of Essen voor de opsplitsing van één van de energie-intercommunales zou stemmen, en ermee konden instemmen dat één van de delen vervolgens in de andere intercommunale zou opgaan. En ook aan de kant van de overnemer moesten we met de operatie instemmen. Want de gemeente Essen is mede-eigenaar van beide intercommunales. Het ging over een complexe miljoenenoperatie, die het energielandschap in Vlaanderen moet vereenvoudigen – of daar toch moet aan bijdragen. Voor alle zekerheid kreeg ik in de namiddag nog een telefoontje vanuit Eandis, één van de twee koepels van energienetbeheerders (de koepels zijn ook in fusie, overigens).

Frans Schrauwen stelde dat niemand in de raad echt wist wat er zou worden goedgekeurd. Dat had ik zelf niet durven zeggen, want ik ging ervan uit dat hij het zelf als enige wel wist. Dus had hij gelijk. Ik ben op tijd in de Essense politiek gestapt om de evolutie nog te zien, maar Frans kent er elk detail van : van een eigen gemeentelijke elektriciteitsregie zijn we beland in een mondiaal verhaal. Als lokaal mandataris hebben we daar geen zinvolle rol in te spelen. De Vlaamse en federale overheid hadden ons een jaar of twintig geleden dan ook moeten verlossen van bevoegdheden -eigenlijk veel meer zakelijke belangen- die niet meer bij de gemeenten thuishoren. Waarom dat niet gebeurd is, legt de New York Times uit…

We zijn als gemeentelijke mandatarissen verslaafd geraakt aan de dividenden die we krijgen. De hoge elektriciteitsprijzen omvatten eigenlijk een verkapte gemeentebelasting, en we willen niet graag aan de burger uitleggen dat we de belastingen verhogen om de elektriciteitsprijs te laten dalen (ook al is dat véél sociaal rechtvaardiger). Ook aan de mandaten zijn we gehecht, want die compenseren voor de te lage vergoedingen voor burgemeesters en schepenen in kleinere gemeenten. In die mandaten wordt nu flink gesnoeid (hoera) zonder het probleem ten gronde aan te pakken (diepe zucht).

Zoals ik hier al meer heb aangehaald : één gemeente kan er niet uitstappen – zelfs de stad Antwerpen niet, dus zijn de verwijten aan het adres van Koen Kennis wat mij betreft misplaatst. Maar de parlementen en regeringen kunnen wel schoon schip maken. In één keer en doortastend. En de bevoegdheden leggen waar ze thuishoren. Het heimwee naar de Gemeentelijke Elektriciteitsdienst volstaat voor ons.

Maar neen dus, we moesten een beslissing nemen. De gemeenteraad keurde de operatie unaniem goed, maar in andere gemeenten gebeurde dat niet. Aangezien die keuze even irrationeel is als de onze, is het niet evident om hen te bekritiseren. De operatie kaderde in een (per definitie halfbakken) poging om het energielandschap te rationaliseren, dus zal het wel jammer zijn dat ze niet kan doorgaan. Maar veel tranen kan ik er niet om laten. Er is namelijk maar één zinvol uitgangspunt : “Van onze energiebelangen, verlos ons Heer !”

Als oppositiepoliticus kan je alleen de ruimte invullen die het bestuur je geeft. Soms geeft het die goedschiks, uit bekommernis om open te besturen of om een draagvlak te creëren. Soms gaat het om ruimte die wordt afgedwongen : tegenstand in de samenleving of ongenoegen dat een uitlaapklep nodig heeft, verdeeldheid binnen de bestuursmeerderheid, een beleid dat zodanig rammelt dat er gaten vallen (praktische of juridisch)… Maar wat het bestuur niet wil, kan je vanuit de oppositie niet realiseren. Dat is niet eens eigen aan het democratische proces : ook de oppositie in pakweg China of Rusland kan soms meer of minder doen, afhankelijk van de ruimte die door de machthebbers wordt gegeven.

De calimeromentaliteit van sommige Essense bestuurders, die beleidsprojecten die ze niet gerealiseerd krijgen soms op de rekening van de oppositie willen schrijven, zou dan ook vooral lachwekkend zijn, als ze niet af en toe tot “fake news” zou leiden. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Want wat wél eigen is aan de democratie is dat de oppositie enkele rechten heeft waar niet op kan afgedongen worden. Dat zijn geen rechten om het beleid mee te bepalen. Zelfs het recht om de agenda te zetten berust grotendeels bij de meerderheid. Maar het recht op informatie én het spreekrecht kan ons niet zomaar afgenomen worden. Pogingen om die rechten in te perken zijn dan ook echte “aanslagen op de democratie”.

In de gemeenteraad kregen we van Brigitte Van Aert (CD&V) het verwijt dat we onze vragen en opmerkingen over de turnhal niet in de commissie maar op de raad hadden gemaakt. De meerderheidspartijen roepen de commissies samen en bepalen de agenda (onze commissievoorzitterschappen uit de vorige legislatuur hebben ze afgenomen om daar zeker van te zijn). Ze roepen ook zelf de gemeenteraad samen. Zij bepalen tegen wanneer welk dossier wordt voorbereid, en hoe en wanneer het wordt voorgesteld. Wij kunnen enkel reageren. Als er dan ook nog geprobeerd wordt om te bepalen hoe en wanneer wij dat spreekrecht zouden moeten uitoefenen, dan is dat voor mij meer dan een brug te ver.

De meerderheid mag gerust bepalen op welk moment en waarover ze gelijk wil krijgen. Maar laat het toch maar aan ons over om te kiezen wanneer we willen aantonen dat we gelijk hebben…

De beloofde nieuwe turnhal had er al lang moeten staan. Maar het gemeentebestuur maakte in 2016 een onrealistisch lastenboek op. Nu, een jaar later, wordt een nieuwe start genomen. Met een juridische constructie die zo ingewikkeld is, dat ze vroeg of laat tot problemen moet leiden.

Na lange onderhandelingen werd vorig jaar afgesproken dat het gemeentebestuur een lastenboek moest opmaken en offertes opvragen. Maar het CD&V/sp.a-schepencollege maakte een onhaalbaar plan op. Alle voorstellen die de aannemers binnenbrachten gingen ver over het budget. En het hele project viel stil.

Nu, een jaar later wordt opnieuw geprobeerd. De gemeente trekt extra geld uit. Of dat wél genoeg zal zijn, is nog maar de vraag. Er wordt daarom op verschillende subsidies gerekend. Om die binnen te halen wordt er een ontzettend ingewikkelde constructie opgezet : de hal wordt gebouwd op grond die in erfpacht wordt gegeven, er werd een vzw Turnhal opgericht om ze te bouwen, die zal de hal verhuren aan een vzw die de scholen overkoepelt. Die vzw zal de hal dan ter beschikking stellen aan de vzw Turnhal, die ze dan weer verhuurt aan de scholen en laat gebruiken door de turnkring ! Zo ingewikkeld dat het vroeg of laat moet mislopen.

Ik heb in de gemeenteraad gisteren veel vragen hierover gesteld. Gaat het nu wel lukken om de hal te bouwen ? Waarom moet het zo ingewikkeld ? Wie gaat de deur open doet en de vloer kuisen ? Antwoorden kwamen er nauwelijks. Wel gepikeerde reacties, want vragen hierover zijn duidelijk niet welkom.

We hadden het liever anders gezien. N-VA/PLE is een groot voorstander van de bouw van een nieuwe turnhal. Ook als die meer kost dan voorzien. En willen het eenvoudig maken : de gemeente bouwt de hal en verhuurt die aan de scholen en de turnvereniging. Die betalen huur, maar hoeven niet mee te investeren. Zodat vrijwilligers die vandaag actief zijn in de turnvereniging binnen 15 jaar de rekening niet moeten afbetalen. Ook de hele wirwar waarin maar liefst vier vzw’s betrokken zijn, kan grotendeels vermeden worden.

Maar goed, er werd niet geluisterd. Ook niet toen we voorstelden om deze keer minstens de nodige marge te voorzien, en extra geld uit te trekken zodat de plannen zeker betaalbaar zijn. CD&V en sp.a stemden zelfs tegen die verhoging van het budget (enkel voor het geval het nodig is). Hopelijk staat de hal er toch snel. En zorgt de ingewikkelde constructie er niet voor dat de bouw of de uitbating van de hal binnen één, vijf of tien jaar helemaal vastloopt.

En de turner ? Die had al lang op de mat kunnen staan in de nieuwe hal. Als het gemeentebestuur voor één keer doordacht en doortastend had gewerkt toch.

Het Gemeentelijk Ruimtelijk Structuurplan (GRS) wordt herzien. Het zal tijd worden. Bij het aantreden van de huidige meerderheid werd de herziening van dat structuurplan, dat de basis vormt voor de ruimtelijke ordening in onze gemeente, al in het vooruitzicht gesteld. Maar ofwel werd er bewust niet aan begonnen (wat in de complottheorie past die ik hier al eerder heb uiteengezet), ofwel werd het dossier gewoon opzijgelegd (en dat is ook heel erg). Maar goed, CD&V en sp.a hebben nu toch besloten dat het plan echt wel herzien moet worden. En ze hebben daar een proces voor opgestart.

Na aandringen van mezelf en Arno Aerden (sp.a) werd er zowaar besloten om ook naar de visie van de gemeenteraadsleden te peilen. Dus mochten we gisteren naar het gemeentehuis komen om onder begeleiding van Arcadis mee vast te leggen wat de grote uitdagingen zijn. Tot mijn vreugde blijkt daarover redelijk wat eensgezindheid : het landelijk karakter van de gemeente behouden en zorgen dat de verkeersknoop niet nog erger wordt scoorde erg hoog in het lijstje. Afwachten of bij de uitwerking van het plan daar toch niet allerlei toegevingen op worden gedaan.

Samen met onder meer Ludo Somers (CD&V) bracht ik ook het inzicht aan dat een landelijke dorpskern uitbouwen om die leefbaar te houden (een nieuwe wijk bouwen zodat de school kan blijven bestaan) net het karakter van die dorpskern zodanig onderuit kan halen dat de gezochte leefbaarheid verdwijnt. Wie klanten naar de dorpswinkel wil aantrekken moet opletten om niet het pad te effenen voor de supermarktketen, met andere woorden. Vooral voor Hoek, maar ook voor Horendonk, is op dat vlak voorzichtigheid geboden.

Het proces is gestart. Hopelijk mondt het snel uit in een goed GRS, onderbouwd met een mobiliteitsplan en een woonbehoeftenstudie. Die wat mij betreft moet zorgen dat Essen de 20.000 inwoners niet haalt. Dat getal gaat de draagkracht van onze gemeente immers te boven.

Ik geloof niet snel in complottheorieën. Twee uitzonderingen : de Bende van Nijvel, uiteraard, en het RUP Meergezinswoningen. Dat laatste is minder bekend, en gelukkig ook minder gevaarlijk. Onschuldig is het nochtans niet : het ontbreken van een RUP om het aantal meergezinswoningen, zeg maar appartementen, te beperken heeft er de voorbije decennia voor gezorgd dat Essen aan een hoog tempo volgebouwd wordt. Dat onze gemeente van een landelijke gemeente een voorstad is geworden.

Dat werd in gang gezet met het een aantal bestemmingsplannen (toen heetten die BPA, nu RUP) die in grote delen van Essen-Centrum appartementsbouw toelieten, en met een wel erg liberaal vergunningenbeleid buiten Essen-Centrum. In het begin van de vorige legislatuur rijpte het besef bij onder meer schepen van ruimtelijke ordening Gino Veraart dat daar iets aan moest gebeuren. De woorden „overdruk-RUP” en „toetsingskader” vielen al snel. Wij zaten al van bij het begin op dezelfde golflengte als de sp.a hierover. CD&V bewees lippendienst, in commissies bijvoorbeeld.

En toen… gebeurde er niets meer. De drive was er snel uit, zeker na het overlijden van Gino. Het dossier bleef af en toe opduiken. Er werd naar de juiste formule gezocht. Dat kregen we wel tien keer te horen. Zo kabbelde het verder naar de gemeenteraadsverkiezingen. Het engagement ertoe werd herhaald in het nieuwe bestuursakkoord tussen CD&V en sp.a. Om vervolgens weer onderaan de stapel te belanden. In een, jammer genoeg hypothetisch, coalitie-akkoord tussen N-VA/PLE en sp.a zou dit één van de topprioriteiten zijn geweest, zeker weten. Wie stond zo lang op de rem ?

En wie haalde uiteindelijk de voet toch van die rem ? Want gisteren hebben we het RUP wel unaniem goedgekeurd. Zoals ik in de raad zei : van onze kant niet met blijdschap, wel met opluchting. Het RUP gaat zelfs verrassend ver : er worden veel potentiële appartementen in de kiem gesmoord (er blijven er nog, en al wat in aanbouw of vergund is komt er uiteraard sowieso nog). En met de opmerkingen in de commissie die wij maakten en waarvoor we de steun kregen van sp.a en van enkele voorzichtige stemmen binnen CD&V, werd ook echt rekening gehouden. Tot gisteren, want onze twee amendementen om nog een tandje bij te steken werden weggestemd. Zonder debat, zonder uitleg. Voor sp.a haalde Arno Aerden aan dat het plan niet perfect is, maar goed genoeg. Om mijn uitnodiging om het dan beter te maken, ging hij niet in. Dat deed niemand.

Een omerta die me eens te meer deed afvragen wie dit RUP al die jaren tegengewerkt heeft. Robotfoto’s noch DNA-onderzoek zullen het antwoord geven, en meerderheidspolitici blijkbaar ook niet. De karaktermoord op Essen blijft zo wellicht onbestraft (in tegenstelling, laat ons hopen, tot de Grote Doofpot van de Bende Van Nijvel). Of zou Jef Vermassen ook interesse in ruimtelijke ordening hebben ?

Vijf jaar geleden opende het Lokaal Dienstencentrum (LDC) “’t Gasthuis” de deuren. Het werd voorlopig in de oude gebouwen van De Bijster gevestigd. Het LDC werd een vaste waarde in Essen, en een nieuwbouw drong zich dan ook op. De afspraken met de groep rond De Bijster namen wat tijd in beslag : de geplande “Woonzorgzone” vereiste onder meer aanpassingen van de bestemmingsplannen. Eens dat achter de rug, ging het snel. In januari van dit jaar verwierf het OCMW zekerheid over de Vlaamse subsidies. De bouw kon van start gaan.

Gisteren werd die nieuwbouw geopend. Hier en daar is nog wat afwerking nodig, maar het geheel ziet er goed uit – al heb ik zelf wat twijfels over de toog en het geïntegreerde kunstwerk. Dat geheel lijkt mee op de “bodega’s” die we vroeger opbouwden in de scoutslokalen, om tijdens het KSJ-weekend cocktails te serveren aan wie van bier niet snel genoeg dronken werd. Wel met meer licht dan toen, want het LDC is een echt “glazen huis” geworden.

Zoals werd opgemerkt realiseert daarmee het OCMW net voor zijn “inkanteling” in de gemeente de enige nieuwbouw die het Essense bestuur tijdens deze legislatuur zal neerzetten. Dat zou erop kunnen wijzen dat het meer doordachte “patrimoniumbeleid” dat werd aangekondigd ook in de praktijk is gebracht, maar dat zou veel te veel eer zijn voor het huidige college. Met alle goede voornemens daarrond is vooralsnog zo goed als niets gebeurd. Vooral overbodig patrimonium afstaan blijkt een ernstig probleem.

Nu goed, dat is niet de schuld van het OCMW, en al zeker niet van het Lokaal Dienstencentrum. Ik wens de verantwoordelijken, de medewerkers, de vrijwilligers en de bezoekers van ’t Gasthuis veel geluk met hun nieuwe onderdak !

Het gebeurt niet zo vaak dat ik het gemeentehuis verlaat en echt tevreden ben met de beslissing die ik mee heb genomen. Dat is nu eenmaal vaak het lot van een oppositieraadslid. Dat lag gisteren anders. Nochtans ging het om een vergadering van de vzw Kobie, en het is bekend dat ik van die structuur niet meteen een grote fan ben. Maar het project dat nu binnen de vzw op stapel wordt gezet ziet er gewoon erg goed uit. OK, het had ook zonder de vzw gekund, en de bestuurlijk-financiële bezwaren tegen de constructie blijven bestaan. Maar daar gaat het even niet om.

In september volgend jaar organiseert Essen een groot musicalspektakel rond het einde van de Eerste Wereldoorlog, honderd jaar nadat de wapens in 1918 eindelijk zwegen. Het wordt een duur project, geraamd op 170.000 EUR uitgaven (en hopelijk per saldo ongeveer even veel inkomsten !). Er zullen meer dan 400 vrijwilligers nodig zijn. Het project is gelukkig erg grondig tegen het licht gehouden, zodat het plaatje netjes in elkaar past. Namens de werkgroep die er achter zit stelde Steff Nouws een heldere planning en een realistische begroting voor. Het blijft een stevig project, met heel wat uitdagingen. Dat het eerst voorzichtig en kritisch werd onthaald, is dan ook meer dan terecht. Dat heeft er ook voor gezorgd dat het plaatje nog beter in elkaar ging passen.

Er zitten nog wel wat risico’s aan vast, met name meteorologische : in het budget zou misschien nog geld kunnen worden voorzien om vanaf nu tot in september volgend jaar elke dag een gros eieren naar de Arme Klaren te brengen (heb me altijd al afgevraagd wat die dames daarmee doen, en maak me ook zorgen over hun cholesterol, doch dit geheel terzijde).

Het risico dat gisteren het meeste aandacht kreeg – wat als er te weinig vrijwilligers worden gevonden – schat ik zelf redelijk klein in. Ik vermoed dat het er te veel zullen zijn. En de tegenkanting vanuit ACW-kringen, omdat de vrijwillige inzet voor dit project ten kosten zou kunnen gaan van de bestaande verenigingen, vond ik zelfs bizar.

De vereiste sponsors zoeken zal mogelijk wat moeilijker worden. In de filosofie van Kobie moet het immers om sponsors gaan die anders niet op Essens niveau actief zouden zijn, zodat het lokale sponsorpotentieel voorbehouden blijft voor de Essense verenigingen. Hopelijk worden de mensen die het geheel praktisch gaan uitwerken niet met die zoektocht naar ondersteuning belast.

Nu, misschien kan de NMBS wel sponsoren. Als Wiedergutmachung, nadat ze het project bijna torpedeerde. Dat deed ze op de haar eigen virtuoze manier : de beoogde regisseur/organisatiebureau wilde met de trein naar Essen komen voor een eerste gesprek, maar bereikte onze gemeente nooit. Trein afgeschaft, vertraagd… Gefrustreerd wilde de man helemaal afhaken. Begrijpelijk. Gelukkig kon er een mouw aan worden gepast. 20.000 EUR sponsorgeld, en zand erover, beste NMBS. We regelen vervoer van het station naar het college, en jullie verkopen combitickets. Jullie komen op alle affiches. Zelfs een trein in het scenario verwerken moet bespreekbaar zijn (ja toch, Steff ?). En we beloven met zoveel mogelijk Essenaren dat we drie maanden lang niet over jullie dienstverlening zullen klagen. Al is dat misschien wat meer waard. Laten we zeggen 25.000 EUR en het terrein tussen de Moerkantsebaan en de goederenloods aan Hemelrijk. Een koopje zeg ik u, beste spoorwegvrienden !

Kortom, ik zag gisteren een project dat alle kansen verdient om de slogan “kom bijeen in Essen” inhoud te geven. Ik werd er helemaal goedgezind van. Wanneer kan ik inkomkaarten bestellen ?

Een gemeenteraad zonder verhaal. Of misschien dat er bij openbare werken altijd wel iets misloopt. Wie ooit een huis heeft gebouwd of verbouwd, kan het zich wellicht voorstellen. Toch blijft het me verbazen, ook voor wat die huizen betreft. Maar veel verhaal zat er dus niet in die raadszitting.

En over de vorige heb ik niets geschreven. Nochtans hebben we toen een beslissing genomen met een wisselmeerderheid. De eerste van deze legislatuur. We hebben de beslissing over een wegentracé namelijk uitgesteld, en daarmee het college belet om een verkavelingsvergunning af te leveren. Voor mij was dat belangrijk. Ik ben er al heel lang van overtuigd dat onze gemeente aan een veel te snel tempo wordt volgebouwd. Nu bijna 18 jaar geleden zetten we de veel te lange slogan “Essen mag geen voorstad van Antwerpen of Roosendaal worden” op onze verkiezingsaffiches. Voor een groot deel van onze gemeente is het wellicht te laat. Wie door Essen-Centrum rijdt kan er niet omheen dat de verkeersdrukte, het type bebouwing, … steeds meer aan voorsteden als Kapellen of Ekeren doen denken. We hebben al lang relatief het minste open ruimte in de noordrand van de provincie Antwerpen.

Ik ga het hele verhaal niet herhalen, maar ik wel Essen niet verder verkavelen. En zeker niet “zomaar”. Dat het ruimtelijk structuurplan niet werd herzien, is voor mij de zwaarste beleidsfout die dit college deze legislatuur heeft gemaakt. Een afdwingbare visie op waar we in Essen nog wel, en waar we niet meer willen bouwen is absoluut noodzakelijk om te vermijden dat de leefbaarheid van onze gemeente wordt verstikt onder verkeersdrukte, gebrek aan groene ruimte en een zo hoog inwonersaantal dat álle aanwezige voorzieningen hun grenzen bereiken, en ze allemaal uitbreiden de enige optie wordt. Alleen in het kader van zo’n visie heeft het zin om over één bepaalde verkaveling te discussiëren. Zonder visie wil ik ze niet. Hoe doordacht de plannen ook en voor welke doelgroep dan ook. Natuurlijk zijn er gradaties, maar een “beter” plan is niet noodzakelijk een “goed” plan. Een plan wordt pas goed als het in een goede totaalvisie past.

The Mississippi Delta
Was shining like a National guitar
I am following the river
Down the highway
Through the cradle of the Civil War

I’m going to Graceland
Graceland
In Memphis,Tennessee
I’m going to Graceland
Poorboys and pilgrims with families
And we are going to Graceland
My traveling companion is nine years old
He is the child of my first marriage
But I’ve reason to believe
We both will be received
In Graceland

Paul Simons Graceland is één van de eerste platen die ik kocht – op cassette, zoals dat toen soms ging. Ik kan er bijna elke lijn van meezingen (maar wil dat niemand aandoen). Ik heb dus genoten van het “’t Park Zomert” concert waarop Sioen de hele plaat bracht, hier en daar aangevuld met andere nummers. Het was gezellig druk in het park achter de Oude Pastorij en we beleefde een mooi avond.

Toch hoor ik in het kader van elf juli liever Nederlandstalige muziek. Eén keer per jaar moet dat toch kunnen. Ik weet het, het is niet altijd eenvoudig om dat te realiseren : de goede, betaalbare, Nederlandstalige artiesten lopen onvoldoende dik gezaaid. Dat is dus geen kritiek op de organisatie. Alleen een vaststelling.