Tom Bevers

Roefel is een mooie traditie in Essen. Dit jaar voor de 17e keer, en het evenement bleek meer dan springlevend : veel kinderen bleken geroepen, en jammer genoeg minder uitverkoren om in het traject van hun keuze te kunnen meegaan. Ik mocht weer foto’s maken, dit jaar bijgestaan door een tweede fotografe én door echte Roefelfotografen. De kinderen kregen inderdaad zelf het toestel in handen, en zorgde voor extra veel foto’s met soms al eens een andere kijk. Je vindt de foto’s hier.

De jeugddienst, de vrijwilligers van de stuurgroep, de begeleiders en zéker de middenstanders en verenigingen die zich mee inschakelden in een traject verdienen ook dit jaar weer een grote pluim op hun hoed – en dat geldt uiteraard ook voor mijn privé-chauffeur. Hopelijk staan ze er volgend jaar weer. Ik zal ze met graagte opnieuw kieken.

Sinds 15 februari ziet de website van Essen in Beeld er anders uit. Daarmee is ons project nu ook zichtbaar in de tweede fase aanbeland : die waarbij uit 16.000 foto’s een fotoboek van (wellicht) 128 blz. zal worden gedestilleerd. Dat betekent dat Steven, Rudi en ik al die duizenden foto’s opnieuw moeten bekijken. Een aangename taak, want het is een unieke kans om het hele jaar opnieuw te beleven.

Maar niet gemakkelijk. Ik was natuurlijk een regelmatige bezoeker van de site. Maar zoals wellicht voor de meesten het geval was viel bij mij toch vooral steeds de “laatst opgeladen nieuwe foto” op. Omdat die niet altijd meteen een foto was met een blijvende waarde, moet ik eerlijk toegeven dat ik de kwaliteit van het verzamelde fotomateriaal wat heb onderschat. Achter die laatste foto gingen vaak heel mooie beelden schuil. Zodat er heel moeilijke keuzes gemaakt moeten worden. Met wat ik na een eerste selectie overhield kunnen honderden bladzijdes gevuld worden, alleen al voor de thema’s waar ik de eerste schifting doorvoer.

Het boek zal dus onvermijdelijk teleurstellen door wat er niet in zal staan. Sommige heel waardevolle foto’s zullen het niet halen. Het doet soms echt pijn om bepaalde beelden uit de “longlist” te halen, en dan moet de “shortlist” nog gemaakt worden. Maar ik geloof ook dat de foto’s die wél in het boek zullen komen een uniek beeld van Essen zullen schetsen. Een heel ander beeld dan de website ook. Wordt vervolgd, in het najaar…

Cis Kerstens is overleden. Op honderdjarige leeftijd, tenminste als je het naar voltijdsequivalenten omrekent.

Gedurende jaren stond op een Essense fuifaffiche “DJ Stancis” zoals er “vrij van zegel” opstond : als een vast gegeven. Cis heeft meer dan één generatie Essenaren muziek -goede muziek- geschonken. Met een draaitafel, een paar lampen en een serie plaatjes of CD’s (die als het slechte waren de zaal in werden geslingerd) bepaalde hij het Essense fuifcircuit.

Legendarisch was de strijd tussen hem en Rex-uitbater Martin Soeterbroek wanneer ’s nachts het feest moest worden beëindigd. Martin wilde het feestje stoppen, Cis wilde doorgaan. De winnaar was altijd dezelfde, de morele winnaar altijd Cis.

Met zijn Magazijn maakte hij zelfs zijn eigen Rex – wat volgens mij de eerste aanzet is geweest die heeft geleid tot een gemeentelijke fuifzaal.

Zelf heb ik niet zo veel contact met hem gehad, DJ’s regelen was altijd de bevoegdheid van iemand anders – waarbij soms verbazend voordelige deals kon worden afgesloten met hem, dat weet ik wel. Maar met hem is wel een stukje jeugd ten grave gedragen. En lang niet alleen van mij, integendeel.

Volgende week staat de uitbreiding van het gemeentehuis op de agenda van de gemeenteraad. We verstuurden daarover gisteren een persbericht. Ik hoop dat we op die manier toch nog een beetje een debat kunnen uitlokken. Want de voorbije weken kreeg ik de indruk dat de discussie al lang voorbij wordt geacht. Terwijl ze voor mij nog niet is begonnen.

Laat ik maar beginnen met te stellen dat ambtenaren over een ruime en aangename werkomgeving moeten beschikken. Dat geldt uiteraard niet alleen voor federale ambtenaren, ook voor lokale… Daar gaat het dus niet over. En als dat dan geld kost, dan moet dat maar worden uitgetrokken. Dus gaat het me op zich ook niet over het prijskaartje van 1,5 miljoen EUR. Als dat nodig is, dan is dat maar zo.

Toch vind ik dat het schepencollege de bal misslaat door uit de gegevens die nu voorliggen te besluiten dat een uitbreiding van het gemeentehuis onafwendbaar is. Daarbij stoort het me geweldig dat het gebouw (dat er nog lang moet staan) moet worden aangepast aan het organogram van het bestuur (dat is per definitie veranderlijk). Ook de obsessie dat alle diensten onder één dak moeten zitten stoort me enorm. Als er op vijf minuten wandelen extra ruimte kan worden vrijgemaakt, dan zie ik echt niet in hoe het daar huisvesten van enkele mensen de werking en de dienstverlening in het gedrang kan brengen. Zeker niet als er voor wordt gekozen om de inrichting van het gebouw af te stemmen op de behoeften van de burger, met één loketruimte waar je voor alle courante diensten terechtkan (een identiteitskaart, vuilniszakken, inkomkaarten voor een voorstelling, een kleine inlichting over bouwen en verbouwen…). Dat kan volgens mij perfect georganiseerd worden.

Ik vind 1,5 miljoen niet te veel geld. Maar wel als het onnodig wordt uitgegeven, omdat andere oplossingen met erg zwakke argumenten al vooraf van tafel worden geveegd. Hopelijk houden sommigen binnen CD&V en sp.a het dossier toch even wat beter tegen het licht, alvorens hun raadsleden dinsdag stemmend het debat vroegtijdig beslechten.

Die conceptuele discussie vind ik persoonlijk ook veel belangrijker dan de architecturale. Daar kan en mag je ook van mening over verschillen, maar dat is uiteindelijk toch meer een verhaal van “smaken en kleuren”. Laten we het daarover (hoe willen we bouwen) hebben nadat we grondig hebben besproken wat we willen bouwen.

Het gemeentehuis verdient een ruimer draagvlak dan de 49% van de bevolking die de meerderheidsraadsleden vertegenwoordigen. Mits een goed besluitvormingsproces kan dat er ongetwijfeld ook komen. Maar dat zal niet lukken als het dossier nu al in de raad zijn beslag moet krijgen. Dat zou ik erg jammer vinden.

150 jaar parochie Hoek. Betwist gebied tussen Huybergen, Kalmthout en Essen. Grensgeval in een grensgemeente. Eén van de twee dorpen in Essen die de naam “dorp” nog waardig zijn. Daar over de beek. Maar hoe lang zal dat in Horendonk nog duren ? Achtergesteld gebied. Soms echt, vaak vooral ingebeeld. Wie in de hoek gaat staat, kan er niet in gezet worden. Wat op zichzelf, maar smekend om aandacht. Calimero, maar dan met veel veerkracht. Viert 150 meer dan 850. Stond er wel toen het er op 6 september moest staan. En hoe. Typisch.

Klasseloze maatschappij van boeren en arbeiders. Zoals de DDR destijds, nu alweer twintig jaar geleden. Communisten onder de kerktoren, niet achter een muur. Toch niet van steen. Waar de veearts nog belangrijker is dan de huisarts. En geen van beiden meer aanzien heeft dan de boer met de meeste velden of koeien. Rebels, maar wel trouw aan CD&V. Tenzij misschien in de beslotenheid van het stemhokje, wie zal het zeggen ? Verdoken plaatsje waar de halve wereld aan de toog van Bostella te vinden is. Anonieme plek waar de mensen elkaar nog kennen. Voor elkaar klaarstaan. En waar zich verstoppen dus niet kan. Er is dan ook niets te verbergen.

Hoewel, volgens sommigen zit er veel geld. De fiscus twijfelt. Gelukkig weet hij de weg niet. Ondanks de wegwijzers. En de eigen straatnaamborden. Voorwerp van spot, waar de krant elke week op het plein wordt voorgelezen. Zo hoorden we het vroeger. Het blijkt niet waar, op het plein worden alleen frieten verkocht. En in het café worsten en bloemkool. Of wat je maar had gewild. Probeer wel fatsoenlijk te parkeren.

Object van heimwee naar de tijd van de ansichtkaarten met dorpswegen van kasseien. Maar wat maken die een lawaai. Dorp zonder fietspad. Dat telkens weer de belofte ervan gelooft. Waar één winkel alles verkoopt. “Het geschiedenisboek is te koop in Het Graantje !” Waar anders, denk je dan. Dorp met een eigen t(H)oekomst, die begint met een nieuw kerkhof. En een bloemenpoort. Dan zal alles opgelost zijn. Kunstenaarsdorp, ons eigen Sint-Martens-Latem. Maar dan zonder School. Of toch bijna. Nu zijn er nog twee. En twee kerktorens ook. Maar die ene telt niet mee. De kerktoren, bedoel ik. En de school ook niet. Het schooltje is ook al geen school. Meer. Dorp dat zichzelf wil redden. En dreigt soms net daardoor zichzelf te verliezen. InZicht zonder UitZicht doemt.

Parochie van gepensioneerden. Die het dorp elke dag springlevend houden. City. Zoals New York. If I can make it there, I can make it anywhere. Meer vee dan mensen has made it here. They do it their way.

Gesloten gemeenschap met een open geest Eén straat, maar veel wegen. Die allemaal naar nergens leiden. Waar rust nog een betekenis heeft. En dus heel wat valt te beleven. Hoekig in de omgang. Gelukkig maar.

Denoek. Eind van de wereld, achter het (voorgelezen) gazettenpapier. Mooiste stukje van Essen. Om van te houden.

Essen in Beeld heeft een erg moeilijke week achter de rug. In die zin kan je gerust de eerste drie woorden door mijn naam vervangen, want als webmaster stond ik min of meer in de vuurlinie. Of de drukte op onze site er iets mee te maken had, is vooralsnog niet echt duidelijk. Feit is dat de provider waar onze website wordt gehost (op een aan het net aangesloten computer wordt bijgehouden) net nu besloot om naar een nieuwe server over te gaan. Die mededeling op zich vond ik redelijk onrustwekkend : ik wist dat er allerlei speciale instellingen voor onze site waren doorgevoerd, en de vraag was of die meteen zouden worden overgenomen op de nieuwe site. Niet dus. En bovendien wist ik dat de communicatie met de provider correct maar traag verloopt. Ook al omdat het bedrijf de neiging heeft om ’s avonds en ’s nachts te antwoorden op vragen die overdag worden gesteld. Zodat er gemakkelijk 24 uur voorbijgaat tussen vraag, antwoord en wedervraag.

Daar komt natuurlijk bij dat ik een dagtaak heb, die bovendien (zoals Murphy het zou willen) deze week redelijk druk was. Als ik de hele week achter de pc zou hebben gezeten, vermoed ik dat de gebruiker van “Essen in Beeld” niet eens zoveel van de problemen zou hebben gemerkt : de communicatie met de provider zou gemakkelijker zijn geweest, en ik had tijdelijke omwegen kunnen creëren.

Maar zo is het dus niet gegaan. Net in de dagen na de historische stoet was dat uiteraard erg jammer, al hebben toch nog veel mensen de stoetfoto’s op onze site bekeken. Het is ook redelijk frustrerend om je verantwoordelijk te voelen voor een probleem dat je niet hebt veroorzaakt en waar je ook niet zoveel aan kan doen. Want al wie denkt dat er eenvoudige oplossingen/alternatieven waren/zijn mag het me altijd komen vertellen. Hopelijk zijn de problemen stilaan voorbij. Het zou leuk zijn de komende week niet te moeten ontbijten achter de computer, bijvoorbeeld…

Dit bericht had ik gisteren willen plaatsen, maar toen bleek ook déze site niet te werken. Dat heeft geen enkel verband met wat ik hierboven beschrijf (andere provider), behalve… Murphy. Maar goed, als er vandaag niets misloopt op Essen in Beeld, verklaar ik de patiënt voor genezen. Het schijnt dat nog niet helemaal is uitgemaakt wie er patroonheilige is voor het internet, maar ik ga toch alvast een kaars laten branden !

Essen in Beeld verjaart ! Dat klinkt wellicht vreemd : de site is pas op 1 januari echt actief geworden. Toch kreeg ik op 8 augustus vorig jaar de eerste mail binnen die meldde dat er een nieuwe foto werd opgeladen. Weinig verrassend stond er ook bij dat ik dat zelf had gedaan. Ongetwijfeld is er toen nog vanalles misgelopen met die foto, maar het was natuurlijk een begin. De URL “esseninbeeld.be” is trouwens pas op 4 augustus geregistreerd – bij het vastleggen van de webruimte moest ik plots een naam kiezen, iets waar we voordien nog helemaal niet over hadden nagedacht… Die eerste foto is trouwens al lang terug weg, want ze was uiteraard niet in 2009 gemaakt !

Ondertussen staan er in mijn mailbox meer dan 10.000 mails naar “Essen in Beeld”. Naast de foto’s komen ook de registratie-aanvragen en de informatie over foto’s waarop iets wordt herkend als mail bij mij aan. Dat heeft de praktische consequentie dat ik bij het opzetten van mijn computer vaak een half uurtje moet wachten tot mijn inkomende post allemaal netjes verwerkt is. Maar dat heb ik er wel voor over : de site blijft goed lopen, en er duiken minder technische problemen op dan ik had verwacht/gevreesd.

Want het was natuurlijk een beetje een gok : op 8 augustus vorig jaar was ik nog niet zeker dat ik het concept op zich wel zou kunnen realiseren. Een paar keer ben ik dan ook tegen de grenzen van “niet door kennis gehinderde overmoed” gebotst. Maar echt opgeven heb ik niet overwogen, en uiteindelijk is alles min of meer op zijn pootjes terechtgekomen. En gelukkig kan ik het dagdagelijkse niet-technische onderhoud met een gerust geweten aan Rudi Smout (of één van zijn pseudoniemen op de site…) overlaten, zodat het nog een beetje overzichtelijk blijft. Dus blijft de boodschap : er kunnen nog veel meer foto’s bij, zowel nieuwe als oude. En al zullen we de site nog wel even open houden na 31 december, zijn tweede verjaardag in de huidige vorm gaat hij niet halen. Er is geen tijd de verliezen !

Essen vierde dit weekend elf juli. Op vrijdag trad Yevgueni op. Hoewel het weer wat tegenviel en er opnieuw voor werd gekozen om het optreden achter de Oude Pastorij te organiseren -en niet op het Heuvelplein- was er behoorlijk wat volk. Het organiserend comité had mij alvast een plezier gedaan door net Yevgueni te programmeren : ik hou erg van hun muziek. Hun “Sara” is één van de mooiste Nederlandstalige liedjes die ik ken. Ik heb er dus van genoten, en wellicht zouden dat nog meer mensen hebben gedaan als het optreden gewoon gratis was geweest, zoals wij in de gemeenteraad hadden voorgesteld. Yevguenizanger Klaas Delrue zou dat zelf waarschijnlijk ook wel zinvol hebben gevonden. In een interview in Metro zegt hij : “Ik voo mezelf ook wel in de eerste plaats Vlaming en dan pas Belg, dus ik heb 11 juli altijd iets meer een feestdag gevonden dan andere mensen. Het is fijn dat het de laatste jaren zo’n culturele wending heeft gekregen. (…) In die zin vind ik dat het geen kwaad kan om ook de Vlaamse identiteit één keer per jaar in de verf te zetten.” Op 7 juni stond Delrue op de Groen!-lijst, dus misschien krijgen we volgend jaar Groen! (en sp.a ?) wel mee in ons “gratis”-voorstel.

Op zaterdag stond een academische zitting op het programma. Brusselaar Paul De Ridder bracht zijn verhaal over het verleden en heden van onze hoofdstad. Een verhaal waarin ik me wel kan herkennen. Net zoals hij wil ik dat Vlaanderen Brussel niet loslaat, ook als daarvoor een prijs moet worden betaald.

Ik volg hem ook in het moedige pleidooi om in Vlaanderen wat meer ontspannen om te gaan met het Engels : een basisdienstverlening voor bezoekers en toeristen moet zeker kunnen. Zo zou het inderdaad logisch zijn om de informatie in stations en treinen ook in het Engels te verzorgen. Ik was vorige week in Italië, en wie daar een bus moet nemen zonder Italiaans te kennen (ik dus) is behoorlijk hulpeloos. Ik kan me voorstellen dat het openbaar vervoer in “metropool” Antwerpen niet veel gemakkelijker is. Ten onrechte.

Op zaterdagavond stond “Essen zingt” op het programma. Dat zou helemaal baat hebben bij een verhuis naar het Heuvelplein in plaats van weggestopt achter de Oude Pastorij te zitten. En de Happy Swingers die openden zijn wellicht goed in hun genre (dat is niet het mijne) maar trekken toch een wat ander publiek dan dat waar “Essen zingt” op mikt. Met bovenmenselijke inspanningen slaagde de Nederlandstalige covergroep Averechts er toch nog in om veel sfeer te brengen in het park. Heel knap werk.

De zondagnamiddag ging door in het Karrenmuseum, en bracht ondanks enkele regenvlagen veel volk op de been. De Sint-Sebastiaansgilde en Hoger Streven deden hun ding, net zoals de folkmuzikanten van Wendel, maar het publiek kwam vooral voor Marc Dex en die deed wat van hem werd verwacht. Allemaal niet meteen mijn smaak, maar het hoort er natuurlijk onlosmakelijk bij.

Heel wat mensen werkten mee aan deze elf juli, ik wil toch even een bijzonder pluimpje op de hoed steken van sp.a-cultuurschepen Jokke Hennekam en van cultuurambtenaar Wekke Buyens. En ook N-VA-afdelingsvoorzitter Bart verdient een compliment voor zijn niet-aflatende inzet voor een optimale elf juliviering in Essen. Ik kijk al vol verwachting uit naar 11/7/2010 !

Ik hou wel van stand-up comedy. Ik ben sowieso nogal een liefhebber van mensen die verbaal sterk zijn, en stand-uppers moeten bij uitstek veel realiseren met weinig middelen. Mensen aan het lachen maken met alleen wat je zegt is bovendien niet gemakkelijk. Het lijkt mij in elk geval “een uitdaging” om het met een vreselijk cliché te zeggen, om zo alleen op het podium grappig te staan wezen.

De mannen van het Keldertrapken gingen die uitdaging aan. Hun “Keldertrapken Komedy Kup” bracht henzelf op de planken met korte stand-up-acts, aan elkaar gepraat en afgesloten door een meer ervaren comedian. Ik weet niet zeker of ik er naartoe zou zijn gegaan als Keldertrapken die avond ook niet de Culturele Prijs van de gemeente zou hebben gekregen. Dat zou jammer zijn geweest, en dat had ik kunnen weten : als Keldertrapken iets doet, dan is het altijd goed gedaan. Ik vind het heel knap wat zij realiseren : vanuit een oud-leidingsgroep (zonder anderen uit te sluiten) een structuur opbouwen die erin slaagt om zéér knappe dingen te realiseren.

Ze hadden niet zoveel inschrijvingen voor hun “comedycursus”, dus trokken ze zelf de stoute schoenen aan, zoals ik al vermeldde. En dat deden ze met verve. Natuurlijk niet met het “métier” van een professional, maar de Uilenaars kwamen soms aardig uit de hoek. Naast Yvan “De Verschrikkelijke” Andriessen kijken -met gepaste sterretjes op het gelaat- is natuurlijk niet mogelijk, maar mij viel vooral Tim Pockelé op. Zou die zich nog herinneren ooit samen met mij als zes- à zevenjarige op een podium te hebben gestaan, in zijn (korte) loopbaan bij KSA/KSJ ? Als hij ooit een BV wordt, kom ik met dat verhaal misschien nog wel in de “boekskes”…

Afsluiter Jeroen Leenders kende ik niet, maar was een openbaring. Met een absurde act die vooral over walvisgeluiden ging, voor zover ik mij herinner, een volle zaal doen vergeten dat het veel te warm is en dat de kleine helft van de aanwezigen moet rechtstaan : het is niet iedereen gegeven.

De uitreiking van de Culturele Prijs ging tenslotte een klein beetje de mist in, maar dat maakt hem vanzelfsprekend niet minder verdiend. Keldertrapken legt de lat hoog voor wie die prijs in onze gemeente in de toekomst in de wacht wil slepen !