Ik ben op 13 en 14 november twee dagen voor mijn werk in Madrid geweest. Toen ik terug thuiskwam, wachtte een uitnodiging van de politie op mij. Die wilde mij verhoren. Ik word namelijk beschuldigd van laster en eerroof. Op de uitnodiging staat er voor alle zekerheid dat daarvoor een vrijheidsstraf kan worden opgelegd. Iemand wil mij dus veroordeeld en bestraft zien, wellicht liefst in de gevangenis. Dat kwam uiteraard hard aan, ook al omdat ik zodra ik de brief zag met mijn moeder naar een belangrijke afspraak moest, en ik haar natuurlijk niet ongerust wilde maken.

Van wie de klacht kwam, dat was op dat ogenblik niet duidelijk, maar de “feiten” waar ik van werd beschuldigd, zouden zich voorgedaan hebben in de Moerkantsebaan 163, en na een korte opzoeking bleek dat het adres van collega-fractievoorzitter Marc Scheepers van Vlaams Belang.

Tijdens het verhoor bij de politie heb ik vandaag begrepen dat het inderdaad over laster een eerroof t.a.v. Marc zou gaan, met name in deze tekst. Daarin zou ik hem ervan beschuldigen een racist te zijn, en hem vergelijken met Poetin. Ik heb dan de passage uit de tekst getoond waar het wellicht over gaat, en verklaard dat ik hem daarin geen racist noem, en hem niet met Poetin vergelijk. De tekst zelf heb ik bij de verklaring laten voegen, ik heb namelijk niets te verbergen.

In de gemeenteraad heb ik altijd correct met Marc gewerkt, hem gelijk gegeven als hij gelijk had en tegengesproken als ik het niet met hem eens was. Ik heb ook met hem persoonlijk geen probleem, enkel met zijn opvattingen en soms ook wel de manier waarop hij aan politiek doet – maar ik verschil uiteraard wel met meer mensen van mening. Ik vind hem daarbuiten ook bijvoorbeeld wel een sympathieke student muziek bij Muzarto en kan de muziek die hij (mee)speelt wel smaken. Zijn favoriete groep, Rammstein, staat ook in mijn playlists – zij het in beperkte dosissen. In een “cordon humanitaire” heb ik bovendien nooit geloofd – mensen verdienen respect, wat hun opvattingen ook zijn. Maar ik bestrijd de ideeën en werkmethoden van mijn politieke tegenstanders al eens. Altijd met open vizier overigens, niet anoniem of via roddels – mijn mening over zo ongeveer alles dat ik belangrijk is gewoon hier online terug te vinden.

Over wat in de tekst staat mag de lezer zelf oordelen. Je kan hem ongelukkig vinden, onverstandig, ondoordacht, veel te hard of veel te zacht. Je kan hem bekritiseren, nuanceren, tegenspreken. Dat behoort tot de essentie van een democratie. Maar wie ermee dreigt om iemand als crimineel te laten veroordelen voor een tekst als deze, op basis bovendien van wat er manifest niet instaat, met in mijn geval een gevangenisstraf tot een jaar en een geldboete tot 16.000 EUR, en met bijvoorbeeld ook alle professionele gevolgen van dien, doet dat om te intimideren en die persoon zo het zwijgen op te leggen. De reactie van sommige mensen in mijn omgeving op de klacht was dan ook : “Schrijf dan maar nooit meer iets over het Belang”. Dat is een totalitaire methode -ik zal me voor de gelegenheid ervan weerhouden andere adjectieven te gebruiken- en kan en mag niet aanvaard worden.

Eerder had Marc ook al eens geprobeerd met een deontologische klacht over een collega van cd&v, omdat die niet het door hem gewenste antwoord op een vraag had gegeven. Hoewel die klacht onterecht werd bevonden vond hij het blijkbaar een interessante formule. Een strafklacht is uiteraard een nog veel straffer middel. Tijd om een lijn te trekken, anders durft er binnenkort niemand in de gemeenteraad of daarbuiten Marc nog tegenspreken. Om de cirkel met mijn korte trip naar Madrid rond te maken : ¡No pasarán!