In de V.S. hebben de Democraten het wel degelijk gehaald. Al zijn het in de eerste plaats de Republikeinen die verloren hebben, maar je hoeft niet ver van huis te gaan om te zien dat er ook iemand moet zijn om de stemmen die bij de andere partij weggaan naar de eigen partij te halen. De monsterscore van Hillary Clinton in New York plaatst haar ook meteen in een sterke positie voor 2008. Waaruit nogmaals blijkt dat de Amerikaanse verkiezingsstrijd eigenlijk nooit stopt.

Nu, de Democraten hebben nog lang geen gewonnen spel. Om iets te realiseren zullen ze met Bush moeten samenwerken. Die heeft inmiddels “het signaal van de kiezer” begrepen en eindelijk defensieminister Rumsfeld gedumpt. Maar daarmee is er nog lang geen oplossing voor de situatie in Irak, en de Democraten weten ook niet goed wat de uitweg wel zou kunnen zijn (ik heb eerlijk gezegd ook geen idee, gelukkig is de Essense gemeenteraad niet bevoegd…). Ook voor een aantal binnenlandse problemen is het niet meteen duidelijk hoe Bush en Nancy Pelosi, die de Democratische fractieleidster wordt, samen tot oplossingen kunnen komen. Maar als ook de Democraten niets te bieden hebben, dan zou de kiesstrijd in 2008 toch de te vrezen culturele confrontatie tussen een moderne wereldstaat en een fundamentalistische plattelandsrepubliek kunnen worden.