Archief van
Maand: december 2024

In memoriam Leo van Gink

In memoriam Leo van Gink

Vandaag namen we afscheid van Leo van Gink. Ik leerde Leo kennen toen ik leider, later bondsleider was van KSJ Heidelbloempje Essen (voordien, en nu opnieuw KSA). Leo was toen voorzitter van de Kernraad van Jeugdheem Deken Verbist, die namens de vzw Dekenale Werken het Jeugdheem -ook onze thuis- beheerde. Ik wist natuurlijk dat Leo één van mijn voorgangers was in de rol die ik toen had, en bij het schrijven van het boek over 100 jaar Heidebloempje besefte ik hoe belangrijk hij was geweest – hij had het roer in handen tijdens een moeilijke periode. Verder wist ik ook dat de start van de “Kern” niet zonder moeilijkheden met KSA/KSJ was verlopen. Die tijden lagen wel achter ons, maar ze hadden toch sporen nagelaten. Leo was een KSA-er : werker, doorzetter, met een groot hart en met het gelijk aan zijn kant. Maar wegens dezelfde achtergrond had ik dat gelijk ook aan mijn kant – en soms was het niet hetzelfde gelijk. Ik was nog onervaren, maar met de hand op mijn hart : Leo was de meest onverzettelijke waarmee ik in mijn leven ooit heb onderhandeld. Toch heb ik er geen seconde aan getwijfeld dat hij het goed voorhad met zijn Jeugdheem, zijn KSJ – zijn mensen.

Later werd Leo diaken, en hij richtte ’t Schakeltje op. Hij verkondigde Gods Woord, maar leefde het vooral voor : “Wat je aan de geringsten van de mijnen hebt gedaan, heb je aan mij gedaan” (Matteüs 25,40 – Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε). Hij deed dat met humor en begrip voor mensen. Leo paste -zij het als diaken- in de traditie van de onderpastoors die onze gemeenschap zo lang hebben mee gesmeed – wellicht de laatste in die rol in onze gemeente. Hij verlegde stenen in een rivier op aarde – maar de loop van de rivier boeide hem veel minder dan het geluk van de kleine visjes die erin mogen zwemmen. De kleur of grootte van de vis was daarbij nooit een punt. Leo was er voor iedereen.

Zijn vriend Jos Daems ging voor in de afscheidsviering. Jos verwees naar Palmzondag. Die dag had voor hen beiden natuurlijk een religieuze betekenis. Maar ik herinner me ook hún eerste Palmzondag. Jos was net een stage begonnen in de parochie, in het kader van zijn priesteropleiding. Samen met Leo kwamen ze na de mis naar het Jeugdheem, waar het jaarlijkse KSJ-weekend doorging. Ik heb hen ontvangen en weet zeker dat ik de eerste was die heb gevraagd wat ze wilden drinken, waarop Jos antwoordde dat het Palmzondag was, en dat er dus Palm moest worden gedronken. Het was nog vroeg en het zijn er die dag meer dan één geworden. Daarna zijn er nog veel Palmzondagen gevolgd. Jos sprak in de kerk de hoop uit dat ze er nog samen zouden vieren, ergens in het hiernamaals. Als er een hemel bestaat, dan staat Leo’s glas daar al koud.

Het Heidebloempje verloor één van zijn grootste zonen – een Hollander die bij de scouts was geweest, om maar te zeggen dat het niet in de sterren stond geschreven – maar ook een vader, grootvader en goede herder. En we zijn niet alleen, heel onze gemeenschap verliest een vriend. Bedankt, Leo.

Foto : Kamp Koersel 1972 : de Jongknapen met Leo van Gink en Guy Damen (Archief Heidebloempje / Essen in Beeld)
Net als in de film

Net als in de film

Een auto valt in het water. Een schip zinkt, de drenkelingen redden zich op een vlot, dra omcirkeld door beesten met akelig grote tanden. De duikboot loopt vast – redden de opvarenden het ? De spannendste filmscènes spelen zich vaak op, in, onder het water af. Latent weet je als kijker dan natuurlijk dat die scènes niet echt worden opgenomen op volle zee, of in het één of ander kanaal. Dat zou al te moeilijk zijn op ze te filmen. Maar waar speelt het zich dan wel af ?

In Vilvoorde, blijkt vaak het toch wat verrassende antwoord. Dat ligt dan wel aan een kanaal, maar daar houdt de associatie met water wel op. Nochtans : het aldaar gevestigde Lites gaat er prat op over de meest geavanceerde waterstudio ter wereld te beschikken. Zodat Tom Cruise of Idris Elba er al eens kopje onder gaan en/of weer boven komen. Of Rammstein (waar heb ik die recent nog vernoemd ?) er een gezellig boottochtje houden voor de clip van “Zeit”. Dankzij een netwerkevent van VDAB -lang verhaal hoe ik daar terechtkwam- kreeg ik de kans om Lites te bezoeken. Naast de absoluut indrukwekkende waterstudio kregen we ook de andere studio’s te zien, met decors die er geloofwaardig uitzien en muren die zo zijn gezet dat ze er absoluut niet – maar in beeld wél echt gaan uitzien. Alleszins de moeite van een bezoek waard.

En de volgende keer dat er zich nog eens een schip in de Bermudadriekhoek verdwijnt vraag ik me dus af : Vilvoorde ?

Foto : IMDB

Le grand Nicolas

Le grand Nicolas

Ondertussen is de nieuwe Europese Commissie aan de slag gegaan. De Roemeense Roxana Mînzatu heeft de portefeuille werk en sociaal beleid overgenomen van de Luxemburger Nicolas Schmit. Mogelijk kent u die niet. Dat is eigenlijk vreemd, want volgens het door het Europees Parlement gehanteerde systeem van “Spitzenkandidaten” gingen de Europese verkiezingen in juni in de eerste plaats over de keuze voor een nieuwe commissievoorzitter, en dan met name tussen de kandidaten van de EVP (de Europese christendemocraten en hun bondgenoten), Ursula Von der Leyen, en die van de tweede grootste Europese Partij, S&D (de scoiaaldemomcraten) – en dat was dus de Luxemburgse socialist Nicolas Schmit. Zoals bekend haalde die het niet en zo kreeg Von der Leyen een tweede termijn.

Voor hij Europees commissaris werd was Schmit meer dan tien jaar lang minister van (o.a.) werkgelegenheid in zijn land. Hij nam dus deel aan de EPSCO-ministerraden die de ministers van werk en sociaal beleid samenbrengen. Daar leerde ik hem ook kennen. Von der Leyen zetelde overigens een tijd lang gelijktijdig in die raad, als Duits minister van werk. Schmit vertegenwoordigde niet de grootste Lidstaat, maar sprak altijd met overtuiging en kennis van zaken, waarbij de hem toegemeten spreektijd zelden volstond. Daardoor had hij vaak impact op de besluitvorming. Hij waardeerde ook het werk van de comités die voor EPSCO werken, EMCO en SPC, en als EMCO-voorzitter hielp me dat uiteraard. Naast de vergaderingen spraken we elkaar af en toe – in het Frans, al was dat hoorbaar ook niet zijn moedertaal (maar mijn Duits of Letzeburgs is ook niet optimaal), en dat bleef ook zo tijdens zijn commissariaat.

Tijdens de conferentie van La Hulpe liep er protocollair even iets mis, waardoor ik plots degene was die de commissaris ontving. Van de nood een deugd makend heb ik hem dan gebrieft over de onderhandelingen over de “Verklaring” – niet zo moeilijk, want Schmit had aan een half woord genoeg om inhoudelijk en politiek méé te zijn. De laatste keer dat ik hem sprak, terwijl we beiden aan een ontbijtbuffet stonden, hadden we het over de Belgische politiek. Hij dacht dat het nog wel een tijd ging duren vooraleer er een nieuwe regering zou zijn, ik vermoedde toen dat het tegen half november wel rond zou zijn en dat de Belgische regering er vóór de nieuwe Europese Commissie zou zijn. Hij bleek eens te meer een goed politiek observator…

Als commissaris bouwde Schmit verder op het werk dat Marianne Thyssen had verricht. Vooral de richtlijn over het minimumloon was baanbrekend, maar ook op andere terreinen verzette hij de bakens. De Luxemburgse coalitie, zonder socialisten, besliste uiteindelijk om hem geen nieuw mandaat te geven in de Commissie. Anders had dat zeker met een vice-voorzitterschap gekomen, maar de nationale politiek besliste er anders over. Zo ging begin december voor het eerst in een jaar of 15 een EPSCO-raad door zonder Schmit. Maar de stempel die hij op het werkgelegenheidsbeleid en het sociaal beleid van de EU drukte blijft daar nog wel een tijd opstaan !

Die Wende

Die Wende

“Ik zweer dat ik de verplichtingen van mijn mandaat trouw zal nakomen.” Met 14 mandatarissen van N-VA/PLE, Dirk, Kevin, Katrien, Geert, Anne, Robin, Joris, Sally, Steve, Ellen, Johnny, Josée, Koen en ikzelf, hebben we gisteren 18 keer deze tekst opgezegd, en daarmee een historische verandering in het bestuur van onze gemeente tot stand gebracht. Dat is het resultaat van de verkiezingen van 13 oktober, maar ook van vele jaren hard werk. Zovelen hebben mee folders gebust, affiches geplakt, meegewerkt aan teksten en folders, mee vergaderd, meegeholpen om mensen te overtuigen. Anderen hebben mee op verkiezingslijsten gestaan en keihard mee campagne gevoerd. Vandaag bouwen we verder op hun werk, en op dat van iedereen die in de voorbije decennia vanuit onze ploeg een eed heeft afgelegd en de verplichtingen van het daarbij horende mandaat in de gemeenteraad, de OCMW-raad of het Bijzonder Comité trouw en met veel energie zijn nagekomen. Marcel, Wim, Gerbrand, Sooi, Louis, Guy, Fons, Paul, Suzanne, Thomas, Agnes, Jasper, Cathy, Annemie, Liesbeth, Veerle, Bianca, Annemie, Guy en Bob : we beseffen heel goed dat we waar we vandaag staan ook aan jullie te danken hebben. En hoewel hij nooit de eed aflegde wil ik toch ook Bart Van Esbroeck vermelden, die mee aan de wieg stond van N-VA Essen en N-VA/PLE. Ik ben blij dat hij er gisteren bij was in de overvolle raadszaal.

Ik had gisteren de grote eer om namens de hele ploeg iets te zeggen :

Voorzitter,

Het is lang niet de eerste keer dat je een vergadering voorzit waar ik bij ben, Dirk. Ik vermoed dat de eerste van een jaar of 35 geleden dateert. Het is wel de eerste keer dat ik je ook als voorzitter aanspreek, denk ik. Welkom in die stoel, voorzitter.

Collega’s,

De gemeenteraadsverkiezingen van 13 oktober leverden een duidelijke uitslag op, en een nieuwe politieke situatie. Laat ik beginnen met iedereen te feliciteren die in deze raad gaat zetelen. De kiezer heeft ons, met ons 25, de opdracht gegeven deze gemeente te besturen, en dat is een mooie maar belangrijke verantwoordelijkheid.

Met de coalitie van N-VA/PLE en Vooruit komt hier een meerderheid tot stand van 17 zetels op 25. Dat is de meerderheid met het grootste draagvlak in deze raad sinds de verkiezingen van 1976. Uiteraard gaan we daarvan gebruik maken, maar zoals ik hier vele jaren in de raad heb geleerd betekent een meerderheid niet dat je ook alle wijsheid in pacht hebt, en dus rekenen we op een constructieve samenwerking en dialoog met de oppositiepartijen.

Collega’s,

Vanuit deze raad stellen we vandaag een burgemeester en een schepencollege aan. Zij krijgen de opdracht om onze beslissingen uit te voeren, om te zetten in dagelijks beleid, en ook om ze te voor te bereiden. Wij hebben veel vertrouwen in burgemeester Geert -het klinkt eigenlijk al meteen vertrouwd- en in Robin, Arno, Helmut, Joris en Katrien, en ook grote verwachtingen. We rekenen op een doordacht en dynamisch beleid, waarvan de resultaten op het terrein zichtbaar moeten zijn. Laat ik hen daarom de goede raad meegeven om goed maar ook snel te plannen, en meteen te starten met de uitvoering.

Het klopt dat het genderevenwicht in het college en eigenlijk in de hele raad beter had gekund, we moeten daar geen excuses voor zoeken. Dat is een werk voor alle partijen, want ik stel ook vast dat waar cd&v de keuze had tussen twee verkozenen raadsleden die wegens onverenigbaarheid niet samen mochten zetelen ook voor de man is gekozen.

Voorzitter,

Er zijn heel wat uitdagingen voor onze raad en voor het college. Het mobiliteitsbeleid is er zeker één van. Veilig en vlot verkeer is essentieel, maar in dezelfde straten waar we door rijden moet het ook gezellig winkelen en gerust en betaalbaar wonen zijn. Essen mag niet verstedelijken, maar moet een open, landelijke en groene gemeente blijven – die op eigen benen kan staan en ook economisch voldoende draagvlak heeft. Samen met de politie moeten we ook werken aan meer veiligheid, zeker in de buurten waar daar terecht vragen over zijn. Het Woonbos heeft bij de verkiezingen duidelijk om meer aandacht gevraagd. De problematiek daar is niet gemakkelijk, maar dat mag ons niet tegenhouden. Tenslotte wil ik graag de socio-culturele infrastructuur vernoemen. Kwalitatieve ruimte bieden voor de verenigingen, voor de sporters, waaronder ook de zwemmers, voor de bouwers van carnavalswagens, voor al wie iets in onze gemeente wil organiseren en tegelijk een efficiënt patrimoniumbeleid voeren is ook al niet de gemakkelijkste opdracht, maar ze is heel belangrijk om het DNA van onze gemeente te versterken. Ik zou nog veel meer kunnen noemen, maar ik wil Geert en zijn team ook niet te veel schrik aanjagen. Toch vandaag nog niet.

Op de inhoud gaan we ook nog uitgebreider kunnen terugkomen, want volgende maand zal hier het bestuursakkoord liggen.

Collega’s, het worden zes boeiende jaren. Vanuit N-VA/PLE kijken we er naar uit om mee aan de slag te gaan.

Daarmee is de nieuwe legislatuur echt van start gegaan. Ik heb er in elk geval zin in.