Archief van
Jaar: 2010

O, Nederland, let op u saeck !

O, Nederland, let op u saeck !

In onze buurgemeenten waren er gisteren gemeenteraadsverkiezingen.

In Woensdrecht wordt de lokale partij Algemeen Belang Zuid-Westhoek de grootste. Het links-liberale D66, dat er het verzet tegen de vliegveldplannen zowat aanvoerde, levert er tegen de nationale trend in een zetel in.

In Roosendaal eindigen de Roosendaalse Lijst en de VVD op negen zetels. Dat is één zetel winst voor de lokalen en twee voor de rechts-liberale VVD. D66-afsplitsing “Nieuwe Democraten” gaat van één naar drie. De sociaal-democratische PvdA betaalt het gelag : van acht naar vier.

In Rucphen wint de VVD. D66 komt meteen met twee zetels in de raad, en ook hier is de PvdA het kind van de rekening.

In Zundert wordt het christen-democratische CDA de grootste partij. Daarnaast verschuiven er vooral zetels tussen de lokale partijen.

Als raadslid bij de buren past het in de eerste plaats om de verkozenen te feliciteren en te hopen dat zij samen met ons het leven in dit stukje Brabant nog aangenamer kunnen maken. Want deze verkiezingen gingen natuurlijk in de eerste plaats om hún visie, ideeën en plannen. Niet over het Binnenhof in Den Haag. Nog meer dan bij ons probeert de nationale politiek gemeenteraadsverkiezingen altijd al te “kapen”. En met de val van het kabinet-Balkenende was dat nu natuurlijk nog sterker het geval dan anders. Het verdwijnen van een kabinet dat al lang niet meer regeerde is natuurlijk geen groot gemis (en wie het schoentje past…). Maar als lokaal partijmilitant zou ik me toch behoorlijk bekocht voelen. En de kiezer trapt er natuurlijk ook niet in, zoals uit de goede resultaten van de lokale partijen blijkt. Knap werk van de lokalo’s !

Vanzelfsprekend worden in de media uit de lokale resultaten nationale tendensen afgeleid, ook al omdat er op dezelfde dag een brede opiniepeiling werd georganiseerd. Zo kan het dat met een totaal van 17 raadszetels de PVV van Geert Wilders als de grote overwinnaar wordt uitgeroepen. Toch nog maar even afwachten of hij zijn favorietenrol bij de Kamerverkiezingen kan waarmaken. Mij verbaast het ondertussen alvast dat Nederland niet helemaal lijkt te beseffen dat heel wat uitspraken van Wilders nooit over de lippen van Dewinter zijn gekomen. Hoe lang gaat het Nederlandse debatmodel, dat ik zeer bewonder, hem aan boord kunnen houden ? Of zal uit pure noodzaak ook bij onze Noorderburen aan een “cordon sanitaire” moeten worden gedacht ? Ik denk niet dat ik het hen zou aanbevelen, maar het mag er hen niet blind voor maken dan hún extremist een heel stuk extremer is dan die van ons (en die van Frankrijk, Oostenrijk…).

D66 deed het uitstekend. In de opiniepeiling komen ze op vijf keer meer kamerzetels uit dan ze vandaag bezetten. Blijkbaar groeit het besef dat een sociaal-liberaal beleid een alternatief is voor zowel het extremisme als de lethargie. Maar als Nederland een kiesdrempel had gehad, zou de partij niet meer bestaan. Net zoals de ChristenUnie, die uiteindelijk de meest redelijke regeringspartij bleek tijdens de crisis. De versnippering van het partijlandschap doet ook Nederland zich afvragen of er niet gesleuteld moet worden aan kieskringen of het kiessysteem. Niet doen, zou ik zeggen. Ik ben ervan overtuigd dat dat een fundamentele verarming van hun politieke bestel zou betekenen.

Hemelrijk

Hemelrijk

Geen gemeenteraad in februari. Blijkbaar rondde het schepencollege de voorbije weken geen dossiers af die voor een eindoordeel aan de raad kunnen worden voorgelegd. Wat doet een goede oppositie dan ? Zelf het debat op gang houden ! Dus pakken N-VA/PLE en Groen! uit met ons plan voor de gehele site “Hemelrijk”, het gebied tussen de grens, het spoor, en de Moerkantsebaan tot voorbij de Kiekenhoeve.

Het gaat om een plan dat lang heeft gerijpt, en daardoor versterkt is. Al had ik het zelf graag wat vroeger afgerond. Maar we zijn wel nog op tijd : er is de voorbije jaren geen enkele beslissing genomen die onze plannen onmogelijk zou maken. Bovendien maakt de samenwerking tussen twee verschillende partijen (eigenlijk drie) dat het plan vanuit meer dan één invalshoek bekeken is.

Met dit plan vervullen we de belofte van anderen : één visie, één masterplan voor het gehele domein. Als we kunnen helpen, doen we dat graag. Zeker als het echt nodig is, want het grote drama van Hemelrijk is dat het hokjesdenken er heel sterk is : zovelen steken er enthousiast hun werkuren en/of hun vrije tijd in, maar niemand bekommert zich om het geheel. Daardoor blijven kansen liggen, die uiteindelijk iedereen belemmeren.

Ons plan moet de hele site opwaarderen. Daarmee krijgt het sportpark zowel meer sport als meer park. Het Karrenmuseum krijgt de uitstraling die het verdient. Tentoonstellingen in onze gemeente vinden plaats waar ze thuishoren (in Hemelrijk) maar worden niet in een donkere schuur weggestoken. De cultuurzaal komt er, maar door de samenwerking met Muzarto komt ze niet leeg te staan. En er zit nog meer in het plan.

Natuurlijk kan je over veel zaken discussiëren. Dat is ook onze bedoeling : een discussie op gang brengen. Maar op één punt hoop ik dat we het debat definitief in een plooi hebben gelegd : Hemelrijk moet als geheel worden bekeken, niet als afzonderlijke puzzelstukjes. Vaak heel mooie puzzelstukjes, daar niet van, maar als ze niet in elkaar passen klopt het niet.

Selectieheren

Selectieheren

Sinds 15 februari ziet de website van Essen in Beeld er anders uit. Daarmee is ons project nu ook zichtbaar in de tweede fase aanbeland : die waarbij uit 16.000 foto’s een fotoboek van (wellicht) 128 blz. zal worden gedestilleerd. Dat betekent dat Steven, Rudi en ik al die duizenden foto’s opnieuw moeten bekijken. Een aangename taak, want het is een unieke kans om het hele jaar opnieuw te beleven.

Maar niet gemakkelijk. Ik was natuurlijk een regelmatige bezoeker van de site. Maar zoals wellicht voor de meesten het geval was viel bij mij toch vooral steeds de “laatst opgeladen nieuwe foto” op. Omdat die niet altijd meteen een foto was met een blijvende waarde, moet ik eerlijk toegeven dat ik de kwaliteit van het verzamelde fotomateriaal wat heb onderschat. Achter die laatste foto gingen vaak heel mooie beelden schuil. Zodat er heel moeilijke keuzes gemaakt moeten worden. Met wat ik na een eerste selectie overhield kunnen honderden bladzijdes gevuld worden, alleen al voor de thema’s waar ik de eerste schifting doorvoer.

Het boek zal dus onvermijdelijk teleurstellen door wat er niet in zal staan. Sommige heel waardevolle foto’s zullen het niet halen. Het doet soms echt pijn om bepaalde beelden uit de “longlist” te halen, en dan moet de “shortlist” nog gemaakt worden. Maar ik geloof ook dat de foto’s die wél in het boek zullen komen een uniek beeld van Essen zullen schetsen. Een heel ander beeld dan de website ook. Wordt vervolgd, in het najaar…

Achter de lege schermen

Achter de lege schermen

Februari is een iets te stille maand geworden op deze site. Daar zijn allerlei redenen voor, niet in het minst drie (en een half) nieuwe sites die in ontwikkeling zijn of waren. Eentje daarvan heeft ondertussen het officiële levenslicht gezien : de nieuwe site van atletiekclub Esak. Waar ik overigens vooral met de architectuur en het design bezig kon zijn, omdat de Esak’ers zelf voor heel veel inhoud zorgen en duidelijk de ambitie hebben om de site levend(ig) te houden. Ga er dus regelmatig eens een kijkje nemen, zou ik aanraden.

Met een lid van de Esakquizploeg als site-ontwerper kon het niet anders dan dat er ook een quizgedeelte zou zijn. Onze uitslagen staan er ook op. Hopelijk staan daar de komende maanden even mooie resultaten te lezen als bij de prestaties op de piste en in het veld !

Haast en spoed…

Haast en spoed…

In april 2007 werd een voorstel van Philip Peeters (Groen!) en mijzelf over het voorzien van een toelichting bij straatnaamborden goedgekeurd in de gemeenteraad. Het college van 25 november 2009 besloot om dat raadsbesluit ook uit te voeren, en nam dit prompt op in een persmededeling. Uiteraard zonder naar het raadsbesluit te verwijzen.

De timing riep toch wat vragen op : wat heeft de uitvoering van het besluit tussen april 2007 en november 2009 belet ? Ik schreef dus een brief met tien vragen, netjes genummerd. Ik kreeg op 29 januari een antwoord. Daarin werd de nummering niet overgenomen, en dat maakte me een beetje ongerust. Beroepshalve weet ik immers dat dit procédé bij het antwoorden op parlementaire vragen soms wordt gebruikt om een aantal vragen eerder te ontwijken dan te beantwoorden. Bij lezing bleek die vrees ook terecht : wie wil kan zelf even de test doen. Dus zal ik een nieuwe brief moeten schrijven, met een verzoek om ook op de overige vragen te antwoorden. Al gaat mijn dank wel uit naar de diensten die op enkele van de vragen wél een uitgebreid antwoord hebben voorbereid.

Overigens vrees ik dat ik op de ene fundamentele vraag geen antwoord zal krijgen : hoe is het in vredesnaam mogelijk dat voor het uitvoeren van een al bij al erg eenvoudig besluit over straatnaambordjes 31 maanden nodig zijn ? Misschien moeten we met N-VA/PLE nog maar een prijs in het leven roepen : de gouden slak. Dit schepencollege verdient bij de uitreiking daarvan alvast een “lifetime achievement award”.

LAT-relatie

LAT-relatie

Gisteren reikte N-VA/PLE een nieuwe Moeial uit, aan de Essense BINs. Voorafgaand aan die viering stelden we op een persconferentie onze halftijdse evaluatie van het beleid van de CD&V-sp.a-coalitie voor. Bij de Moeialuitreiking kreeg ik als pas twee dagen voordien voor drie jaar herkozen PLE-voorzitter het woord. Om dit te zeggen…

We gaan het vandaag niet te veel over politiek hebben. Dat hebben we trouwens daarstraks al gedaan. Voor jullie hier allemaal waren hebben we met de gemeenteraadsleden en de OCMW-raadsleden van N-VA/PLE onze evaluatie voorgesteld van het gemeentebeleid, halfweg tussen de vorige en de volgende gemeenteraadsverkiezingen. Als grootste oppositiefractie vonden we dat onze taak.

We hebben geprobeerd om dat eerlijk en genuanceerd te doen. Voor elk beleidsdomein hebben we een stand van zaken opgemaakt, en uiteindelijk ook een score op tien gegeven. Die scores lopen uiteen tussen 8/10 en 2/10. Bij de deliberatie hebben we het college er trouwens voor enkele vakken nog net doorgesleept, dus van slechte wil kunnen we alvast niet beschuldigd worden. Wie het wil nakijken, kan morgen op onze site terecht. Ik ga kan misschien wel verklappen dat de score van het schepencollege voor sport dezelfde is als die ik vroeger op mijn rapport had. Daar zou ik dus niet al te gerust in zijn, als ik van hen was…

Welke conclusie kunnen we trekken uit die evaluatie ? Natuurlijk gaan we niet beweren dat alles slecht loopt in Essen. We leven hier niet in het Charleroi aan de Kleine Aa, en Gaston Van Tichelt is Papy Daerden niet. We vinden wel dat CD&V en sp.a de lat te laag leggen. Essen heeft geen slecht bestuur, het heeft een niet-goed-genoeg bestuur.

Er wordt te weinig geïnvesteerd in verkeersveiligheid en in wegenonderhoud, grote projecten zoals de sporthal of de verbouwing van het gemeentehuis worden niet verstandig aangepakt, van een lokaal economiebeleid is ondanks de crisis geen sprake, het beloofde open bestuur hebben wij alvast nog niet gezien en waar het hele Hoekomstverhaal toe moet leiden ontgaat ons.

Op veel andere vlakken kan het beleid er net meer door, vaak omdat de ambtenaren of de oppositie het college bij de les houden. Als er al wordt geluisterd, want het zomaar wegstemmen van 22 oppositievoorstellen bij de bespreking van het budget voor dit jaar zijn we nog niet vergeten. Of een voorstel nu van de meerderheidspartijen, van ons of van de andere oppositiepartijen komt, ideeën die in het belang van Essen zijn, moeten gewoon worden uitgevoerd. De Essenaar heeft niet zo veel aan Heuvelpleinspelletjes. Jammer genoeg denkt niet iedereen daar zo over.

Wij gaan alvast de komende drie jaar niet stilvallen. We gaan in de gemeenteraad en de OCMW-raad kritisch maar opbouwend alle beleidsinitiatieven blijven bekijken, en met eigen voorstellen gaan we blijven proberen te zorgen voor een Essen dat boven de middelmaat uitkomt. We hopen dat het schepencollege onze evaluatie aangrijpt om met hetzelfde doel ook hun beleid bij te sturen. Tot 2012 rest er nog heel wat tijd, het is veel te vroeg om nu al te beginnen uitbollen.

In 2012 geven wij trouwens de punten niet, dan is het aan de kiezer. Aan die kiezer zullen wij dan in elk geval de keuze geven voor een beleid dat hoger mikt.

De voorbije jaren hebben bewezen dat het kartel van N-VA en PLE werkt. Een N-VA die in Brussel bewijst dat krachtig besturen zonder elke dag beloftes in te slikken wél kan. En ook dat duidelijk zijn niet hetzelfde betekent als extreme prietpraat verkopen. Met daarnaast een PLE dat al lang geen eendagsvlieg meer is en met een ondubbelzinnige keuze voor een leefbaarder Essen onderlijnt dat politiek moet vertrekken vanuit de straat, de wijk, de vereniging. Van bij jullie allemaal dus.

Ons kartel staat er, en zal er blijven staan. En samen met alle Essenaren die het goed menen gaan we onze gemeente over de lat tillen.

In het begin was het Woord

In het begin was het Woord

Nadat ik de hele dag een vergadering had voorgezeten stond dinsdagavond nog de gemeenteraad op het programma. Wat daaruit te onthouden valt, komt in de Nieuwsflits. Daarnaast trek ik nog twee conclusies…

We mogen het volgens Gaston en Ludwig niet over het jeugdsporttarief hebben, want dat staat in de beleidsnota. Tenminste, het staat er niet echt in, maar het had er moeten instaan. Niet dat het college geprobeerd heeft om het erin te zetten -een eenvoudig amendement zou daarvoor volstaan hebben- maar ze hebben het er wel over gehad. Hun woorden zijn wet geworden (het proces doet me wat denken aan de eerste verzen van het Johannesevangelie). Ik raad het college aan om geen voorstellen van mij meer goed te keuren, want dat zou ik er wel eens vanuit kunnen gaan dat alles wat ik bij de bespreking heb vermeld óók mee goedgekeurd is.

Oud-schepen Jos Van Loon is unaniem verkozen als voorzitter van de Gecoro. Het is op zich niet zo evident om drie jaar na het einde van een schepenambt alle stemmen van de eigen partij, van de oud-coalitiepartners en van de voormalige opposanten te krijgen. Ik hoop dat het hem plezier doet, maar vooral dat hij het draagvlak gebruikt om met een sterk en onafhankelijk gezag het belang van de goede ruimtelijke ordening in onze gemeente te dienen.

Gedichtendag 2010

Gedichtendag 2010

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
elk land, elk huis, laat staan dit lijf is mij te eng.
Aan niets, aan niemand kan ik ooit volledig toebehoren
dan aan die onbetrouwbare innerlijke stem.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
mijn eigen bouwwerken van het meest flexibel materiaal,
vol gaten, voor wie geen grenzen kan stellen aan zijn dromen,
vol nestelplaatsen in het eigenwijs gekronkel van een taal.

Soms vrees ik dat voor mij de tijd al is gekomen
waarin mij elke kracht ontbreekt
om van de barre steden waar ik ben nog weg te dromen,
maar dan is daar toch weer die stem die in mij spreekt
en mij terug tot mijzelf doet komen,
d.w.z. die mij openbreekt.

Jo Govaerts

De bozbezbozzel

De bozbezbozzel lijkt wat op
Een jenk, maar heeft een klein’re kop.

Zijn poten staan steeds twee aan twee
Als eenmaal bij het stekelree.

Hij hinnikt als een maliepaard,
En als het sneeuwt heeft hij een staart.

Wanneer die staart zijn kop zou zijn,
Was hij precies een spieringzwijn.

En als hij zeven staarten had,
Een kossosale kolbakrat.

Nu lijkt hij nog het meeste op
Een jenk, maar met een klein’re kop.

Cees Buddingh

De Sint

De Sint

Ik heb destijds niet gestemd voor de “Grootste Belg”. Als ik dat wel zou hebben gedaan, zou ik wellicht voor Rubens hebben gekozen, zoals ik op deze site lang geleden heb uitgelegd. Niet voor pater Damiaan dus. Sint-Damiaan, moet ik eigenlijk zeggen.

Toch ben ik met veel interesse maandag in de kerk van Horendonk gaan luisteren naar het verhaal van Jef Vermassen over Damiaan. Een bijzonder goed initiatief trouwens van Essen en de Derde Wereld, de gemeente en de parochie. Een volle kerk leek me ook wel een geschikte omgeving om het verhaal tot zijn recht te laten komen. Al is het een vreemd land waar de advocaten de kerk vol laten lopen. O tempore, o mores…

Vermassen heeft me verbaasd. Ik had natuurlijk verwacht een uitstekend spreker in actie te zien. Dat was wellicht zelfs de belangrijkste reden dat ik naar Horendonk was afgezakt. Maar zelfs die redelijk hooggespannen verwachting heeft hij voor mij nog overtroffen. Ik zou niet graag in de assisenjury zitten die hij probeert te overtuigen. Wel voor het genot om naar hem te luisteren. Maar ik vrees dat hij me desgevraagd van de onschuld van Stalin en de schuld van Gandhi zou kunnen overtuigen…

En Damiaan ? Die komt zo natuurlijk goed uit de verf. Vermassen stelde hem heel Vlaams voor, als rebel die pragmatisch en met lak aan gezag -ik schreef bijna “aan God en gebod”- vocht voor wat hij juist vond. Dat maakt de man natuurlijk onvermijdelijk sympathiek. Soms ontbrak de mens een beetje in het verhaal. De Jozef De Veuster die af en toe onvermijdelijk moet hebben getwijfeld. Maar dat doen helden niet.

Heiligen misschien wel. Het concept “heiligverklaring” vind ik nogal vreemd, maar als er iemand het verdiende dan is het natuurlijk Damiaan. En voor een priester lijkt me dat uiteindelijk toch een heel wat grotere eer dan “Grootste Belg”…

Aartsgevaarlijk ?

Aartsgevaarlijk ?

Ik ben verbaasd. Verbaasd dat de benoeming van bisschop Léonard van Namen tot aartsbisschop zoveel verbazing opwekt. Ik zou immers pas echt verbaasd zijn geweest als Léonard het niet was geworden. Een bisschop wiens ideeën naadloos aansluiten bij die van de vorige én de huidige paus, perfect tweetalig, en bovendien met een onmiskenbare charme en charisma. Ze zouden in Rome wel gek zijn geweest om hem niet te kiezen, toch ?

Ik ben het (uiteraard) niet eens met de ideeën eens die hij de voorbije jaren heeft verkondigd. Het katholicisme waar hij voor staat is niet het mijne. Maar je kan mij dan ook eerder als “sociologisch katholiek” omschrijven, zoals het de voorbije dagen in een krant werd genoemd. En ik denk dat het Karen Armstrong was die zichzelf ooit een “soms praktiserend monotheïst” noemde, een omschrijving die ik ook nog wil aanvaarden. Mocht een godsdienstkeuze helemaal los staan van de cultuur waarin je opgroeit en leeft (quod non), ik zou wellicht bij een andere branche van dat monotheïsme uitkomen dan bij de Katholieke Kerk. Wil Léonard wel “katholieken” zoals ik ?

De Kerk in West-Europa lijkt er enigszins voor te hebben gekozen om de randkatholieken, zij die alleen de kerk betreden voor een doopsel, een huwelijk, een begrafenis en misschien een Kerstviering, los te laten. Niet met harde hand, maar gewoon door niet te proberen hen bij te houden. Om dan verder te doen met een stevige, rechtlijnige Kerk. In partijpolitieke termen vertaald : een programmapartij worden in plaats van een volkspartij.

Het verschil tussen dat randkatholicisme en het sociologische katholicisme in Vlaanderen (mijn definities) zit niet in de geloofsbeleving, maar wel in het feit dat in Vlaanderen heel veel, en heel grote, instellingen een formele of traditionele band met de Kerk hebben. Van CM tot KWB, van Caritas tot menig lokale harmonie. In tegenstelling tot de “losse” randkatholiek levert dat sociologische katholicisme de Kerk een bepaalde macht en invloed op, die ze op basis van de harde kern van gelovigen niet zou hebben. Om die te behouden, of toch om ervoor te zorgen dat de afkalving zéér langzaam verloopt, moet de Kerk dan wel de gemiddelde sociologische katholiek min of meer aan boord houden. En die (ik kan dat weten, want ik ben er één) verwacht dat de Vlaamse Kerk zich rekkelijker toont dan Rome, en zonder zich daarom al te actief te verzetten tegen de pauselijke leer vooral de nadruk legt op de inclusiviteit en de barmhartigheid van Christus’ boodschap. Vooral uitspraken over de individuele moraal liggen moeilijk, in het bijzonder wanneer de Kerk die moraal aan de gehele maatschappij (ook het niet-katholieke deel) probeert op te leggen. Kardinaal Danneels slaagde er als aartsbisschop meesterlijk in om daarbij de kerk én de Kerk in het midden te houden.

De uitdaging voor Léonard is volgens mij de manier waarop hij met dit gegeven zal omgaan. Bovendien denk ik dat dit veeleer een vraagstuk is dat in Vlaanderen speelt, en veel minder in Wallonië, waar de katholieke zuil sowieso minder sterk is. Ik kan me inbeelden dat de bisschop van Namen zich daar toch even zal in moeten inwerken. Misschien zit de oplossing er wel in dat hij trouw blijft aan zijn ideeën, maar veel ruimte biedt voor tegenspraak, voor dialoog en voor een praktijk die kan verschillen met zijn theorie. Ik kan me bijvoorbeeld inbeelden dat op die manier -om de organisatie te noemen die ik op nationaal niveau het beste ken- KSJ-KSA-VKSJ (drie K’s!) aan boord kan worden gehouden. De conservatieve waarden als enige ware vooropstellen, lijkt me de beste manier om het middenveld in Vlaanderen de komende vijf jaar grondig overhoop te zetten. Met mogelijk verstrekkende gevolgen : wat is de CM, want kan de CM zijn zonder de C ? Om er maar één te noemen.

Léonard lijkt me een verstandig man. De keuze zal dus bewust gemaakt worden. Ik zal er met interesse naar kijken.