BHV
Vandaag is het Pasen. Zo had Jean-Luc Dehaene het toch aangekondigd. Want vandaag zou hij met de oplossing komen voor het dossier van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Volgens sommigen een symbooldossier. Dat is het natuurlijk óók. Maar het gaat volgens mij in de eerste plaats om een symptoomdossier : de niet-gesplitste kieskring is een symptoom voor de dubbelzinnige houding van de politieke partijen in het zuiden van dit land tegenover de grenzen van het Vlaams Gewest. Eigenlijk erkennen ze die niet. Wat op zijn beurt maakt dat Vlaanderen het moeilijk heeft om de Franstalige minderheid in de zuidrand van het Gewest te erkennen. Nogal vanzelfsprekend.
Een Vlaanderen met een “harde” grens, die ook door de beide andere Gewesten als blijvend zou worden erkend, zou wellicht op een meer ontspannen manier met die minderheid kunnen omgaan – al dan niet met ondertekening van het Europese Minderhedenverdag. Waarbij een goed stelsel zoals “wonen in eigen streek” op een wettelijke en onpartijdige manier wordt toegepast, bijvoorbeeld. Zonder juridisch betwistbaar geknutsel in de marge van de wet. Zodat het systeem uiteindelijk ook de Franstaligen in de Rand ten goede komt.
Onvermijdelijk wordt er gesproken over “compensaties” voor de splitsing van BHV. Ik deel niet de mening van degenen die zeggen dat daar absoluut geen sprake van kan zijn. Ik vind wel dat de prijs die wordt betaald redelijk moet blijven. Ik zou kunnen leven met een uitdovend inschrijvingsrecht in Brussel, zodat wie dat wil daar kan gaan stemmen – alleen geldig voor de huidige inwoners van de zes faciliteitengemeenten, uiteraard. Ook de rechtstreekse verkiezing van de burgemeesters in de Rand lijkt me aanvaardbaar, vanuit democratisch oogpunt – uiteraard met ingang van 2012. En een herfinanciering van Brussel is in elk geval nodig, dus mag dat ook in het pakket zitten. Als er voorwaarden aan gekoppeld worden, bijvoorbeeld om te vermijden dat het Brussels Gewest het extra geld in gesubsidieerde tewerkstelling steekt. Meer bieden lijkt me niet echt aangewezen. In dat geval is het sop de kool wellicht niet waard.
Gelukkig zit ik niet mee aan tafel, want het zou natuurlijk niet verstandig zijn om vooraf al “toegevingen” aan te kondigen. Maar zo heb ik wel een “benchmark” om het akkoord mee af te toetsen. Eens zien waar Dehaene mee afkomt…
Ik heb de (extra) vergadering van de EMCO-Indicatorengroep deze morgen geopend met een minuut stilte, naar aanleiding van de vliegtuigcrash in Smolensk waarbij de Poolse president om het leven is gekomen. 
Net terug uit Barcelona. Ik wist nog niet zo lang dat ik daar naartoe werd gestuurd, en ik wist eigenlijk ook niets van de stad – vaag zeiden “Sagrada Familia” en “Ramblas” me wel iets. Toch had ik besloten om er een beetje langer te blijven dan strikt noodzakelijk voor de conferentie, kwestie van even uit te blazen. Wel even van hotel veranderd, want voor eigen rekening zag ik een verlengd verblijf in een vijfsterrenkamer toch niet zo zitten – dat de Spaanse belastingbetaler me dat wel had gegund, is gezien de economische situatie van het land trouwens ook niet zo evident. 
Te vroeg gelijk hebben is in de politiek dikwijls een slechte uitgangspositie. Je krijgt dezelfde -vaak unanieme- reactie als wanneer je ongelijk hebt, en het is niet evident om die te doorprikken. Terwijl je daar helemaal niet op bent berekend, want je hebt immers gelijk. Als je wéét dat je ongelijk hebt, kan je dat paradoxaal genoeg toch nog gemakkelijker onderbouwen. 
Onze gemeente krijgt een Essen-Oldenburgstraat. En trouwens ook een Witzenbergstraat, een Zilinastraat en een Hraditskostraat. Een terechte verwijzing naar onze zustergemeenten, zoals overigens als in 2007 in een 
V.S.-president Obama is er in geslaagd om zijn belangrijkste verkiezingsbelofte waar te maken : een nieuwe wet op de gezondheidszorg. Nadat het er enkele maanden niet zo goed uitzag, is het hem uiteindelijk toch gelukt. De politieke kaarten in de V.S. worden daarmee opnieuw flink geschud. Gemakkelijk was het niet, want in het Amerikaanse stelsel moeten er flink wat hordes overwonnen worden. Zo heeft de oppositie allerlei mogelijkheden -vooral in de Senaat- om wetgeving tegen te houden of toch minsten te bemoeilijken.
Het was ongewoon lang geleden, maar de voorbije dagen heb ik nog eens buiten de grenzen gewerkt. De informele EMCO-vergadering ging door in het Spaanse Oviedo, en dus heb ik daar mee nagedacht over de “Europe 2020”-strategie. Meteen ben ik zo ook de lente ingestapt : 20°C om 22u ’s avonds kan ik wel waarderen. Oviedo bleek ook een charmante stad, met een rijke geschiedenis, in een mooie streek. Waar we door de Spaanse collega’s bovendien uitstekend zijn ontvangen – zodat ze de lat hoog hebben gelegd voor het volgende voorzitterschap, en laat dat nu toevallig het onze zijn…
Tout cela ne nous rendra pas le Congo… Dat is de ironische titel van een Franstalig tv-programma. Gelukkig maar dat de tijd van Belgisch-Congo inderdaad nooit meer terug zal komen. Ondertussen is het land 50 jaar onafhankelijk. België heeft destijds een knoeiboel achtergelaten, en de Congolezen (gedurende enkele decennia op last van Mobutu de Zaïrezen) hebben die lijn perfect doorgetrokken. Niemand die de situatie zo helder kon verwoorden als voormalig buitenlandminister De Gucht, die zoals gelukkig de meeste Vlaamse politici niet onder een soort Congo-nostalgie gebukt gaat die een heldere kijk op het land volledig vertroebeld. Bezuiden de taalgrens heeft men er vaak wel last van.
Hans Van Mierlo is overleden. Met hem verliest de Nederlandse politiek een zeer verstandige en vooral zeer begeesterende voorman. Hij stond aan de wieg van D66 en leidde die partij gedurende vele jaren. Vanuit een diepe democratische bekommernis en een sociaal-liberale visie (al hield hij niet zo van die woordkeuze) toonde hij aan dat er een alternatief is voor de verzuiling en voor het inhoudsarme machtsdenken van vooral de christen-democratie in zijn land. Van Mierlo maakte uiteindelijk paars mogelijk in Nederland, en zette daarmee ook Vlaanderen aan het denken. Daarmee is hij dus ook een beetje de vader van de regeringen-Verhofstadt. Paars bleek uiteindelijk geen wondermiddel, in het noorden niet en ook niet hier. Maar het maakte wel een einde aan de vanzelfsprekend van een christen-democratisch bestuur – iets waar op dit ogenblik overigens vooral de N-VA baat bij lijkt te hebben.