Archief van
Jaar: 2010

Freedom of speech

Freedom of speech

Via Facebook ontdekte ik de onderstaande speech. Ondertussen stelde ik vast dat Siegfried Bracke (N-VA) er op zijn nieuwe site naar verwijst. Het is dan ook een briljante speech, in het kader van een intelligence²-debat over de motie “The Catholic Church is a force for good in the world” – waartegen Stephen Fry zich hier uitspreekt. Of ik het al dan niet met alle argumenten eens ben, weet ik niet zomaar. Maar wat een schitterende toespraak. Ook de rest van het debat is overigens de moeite waard. Het dateert overigens van vóór de meest recente schandalen rond kindermisbruik in de Kerk…

Niet in een regering zonder oplossing ?

Niet in een regering zonder oplossing ?

Zoals verwacht heeft de Britse kiezer donderdag niemand een absolute meerderheid in het House of Commons gegeven. Jammer genoeg niet door de LibDems te versterken : uiteindelijk leidde het kiessysteem er toch weer toe dat de meesten in het stemhokje voor Labour of de Conservatieven hebben gekozen.

Labour heeft de schade al bij al goed weten te beperken, in die mate dat Gordon Brown zichzelf nog niet uitgespeeld acht. Maar David Cameron is duidelijk eerst aan zet. In een spel dat wij heel goed kennen, en dat bij ons máánden kan duren. De Britten zijn er veel minder vertrouwd mee. Hoewel het in de lijn der verwachtingen lag, blijkt het “hung parliament” waarin geen enkele partij de helft van de zitjes bezet een situatie waarop zowel de kiezers als de politici (en de financiële markten) onwennig reageren.

Iedereen gaat er ook vanuit dat alles binnen enkele dagen rond moet raken. Dat lijkt me nog niet zo evident. Een coalitie tussen Conservatieven en LibDems ligt voor de hand. De vraag is op welk gewicht de LibDems zich daarin laten taxeren : als partij die in stemmen ongeveer half zo groot is als Camerons Tories, of als fractie met zes keer minder zetels ? Inhoudelijk is de belangrijkste vraag vooral wat de LibDems gaan doen met hun (terechte) eis voor een nieuw kiesstelsel : doorbijten of het laten verhuizen naar een commissie, een werkgroep, een raad van wijzen… Jean-Luc Dehaene kan zijn Engels misschien al beginnen bijschaven !

Zonder hervorming van het kiesstelsel in de regering stappen… doen of niet doen ? Waar kennen we dat dilemma nog van – al gaat het voor de LibDems in alle eerlijkheid niet alleen over een principe, maar uiteraard ook over de tientallen extra zetels die een ander kiessysteem hen zou opleveren (en waar ze recht op hebben, maar in de politiek is ergens “recht op hebben” niet altijd voldoende als argument).

Ik zou het in elk geval een goede zaak vinden als er een sterke coalitie met de LibDems kwam, al was het maar omdat dat op zijn minst de sterkste anti-Europese uitingen bij de Conservatieven zou afremmen. Ook een meerderheid rond Labour behoort nog tot de mogelijkheden, maar daarbij zouden dan wellicht meer partijen betrokken moeten worden dan er vandaag in de Belgische regering zitten (Labour, LibDems, SNP, Plaid Cymru, SDLP, Alliance en misschien de DUP). Dat de Ierse Republikeinen van Sinn Féin hun (5) zetels in het Lagerhuis niet opnemen, is overigens in de huidige politieke situatie niet zonder betekenis. Het principe dat ze de eed van trouw aan de koningin niet willen afleggen, klinkt mooi. Maar de Vlaamse Beweging heeft zich gelukkig nooit door die (loze) eed laten tegenhouden om macht uit te oefenen wanneer het kon.

Hoeveel water kan men in de wijn doen zonder dat die smaakloos wordt ? Maar ook : hoe lang kan men wachten tot de wijn voldoende gerijpt is – wetende dat het rijpingsproces ook wel eens azijn oplevert. Antwoord over het Kanaal wellicht in de komende week. Aan deze zijde van de plas is het nog wat langer wachten…

Verkeer(d)

Verkeer(d)

Omdat gisteren de Week van de Zwakke Weggebruiker van start ging, hebben we de site www.veiligverkeeressen.be gelanceerd. Nu, iets meer dan 24u later, blijkt dat de Essenaren de weg ernaartoe hebben gevonden. Mobiliteit en verkeersveiligheid zijn dan ook problemen die iedereen aangaan. Met de site willen we een tweerichtingsverkeer op gang brengen. Over mobiliteit wordt zowel aan het Heuvelplein als in de Essense straten en wijken gesproken, maar de informatie stroomt niet altijd even vlot door (net zoals het verkeer zelf, overigens). Met de site willen wij nog beter leren wat er leeft, maar ze houdt van onze kant ook het engagement in om de problemen op de agenda te zetten en constructief mee te werken aan oplossingen.

Het concept hiervan werd geboren in een bestuursvergadering van N-VA/PLE. Wat meteen aantoont dat ook wie geen mandaat heeft er bij ons niet voor “spek en bonen” bijzit. Daarna heb ik ook plezier beleefd aan het uitdenken en opzetten van het webproject. Een paar lesjes uit “Essen in Beeld” zijn daarbij erg nuttig gebleken…

De site is overigens zo transparant dat ook de andere politiek partijen de informatie meteen ook op een presenteerblaadje krijgen. Besturen zou altijd zo open moeten gebeuren. Voorlopig moet Essen het maar met een “open oppositie” in plaats van een “open bestuur” doen…

Geloof

Geloof

Deze morgen op de radio, in het persoverzicht, zat het gerucht dat Siegfried Bracke in de politiek zou stappen. Ik was nog niet helemaal wakker, en hoorde een partijnaam die een beetje als sp.a klonk… Dat had ik dus fout gehoord. Toevallig was ik deze voormiddag thuis, en toevallig zag ik de N-VA-persconferentie rechtstreeks op het internet. Bracke moet het klappen van de politieke zweep natuurlijk niet leren. Hij vertelde een geloofwaardig verhaal. En dat is wat hij en N-VA elkaar te bieden hebben : geloofwaardigheid. Toevallig gaan de komende verkiezingen vooral daarover – zie ook het verhaal van Stijn Meuris. Ik zou het een godsgeschenk voor Bart De Wever noemen, maar dat lijkt me in Brackes geval net te veel een contradictio in terminis.

De Wever bleek ondertussen zelf min of meer van de schok bekomen, maar er moeten er anderen in de Wetstraat vreemd hebben opgekeken. En hier en daar misschien ook wel binnen de N-VA, een partij die plots heel wat groter en daardoor meteen ook breder wordt dan ze zelf pakweg drie jaar geleden voor mogelijk hield. Een positieve evolutie, als je het mij vraagt, maar groeipijnen zijn wellicht hier en daar onvermijdelijk.

Op de persconferentie kreeg De Wever de vraag of hij federaal premier wordt als zijn partij de grootste wordt. Dat hij niet in lachen uitbarstte, is eigenlijk heel veelzeggend. Sinds wanneer zou hij het voor mogelijk zijn beginnen houden dat hij ooit nog eens ernstig op die vraag zou moeten antwoorden ? En zou hij al beseffen dat een behoorlijk deel van zijn toekomstige kiezers inderdaad van hem -zoals eerder van Leterme- wel eens zou kunnen verwachten dat hij én de communautaire problemen aanpakt én het land goed gaat besturen ?

Dat hij niet eens bij voorbaat kansloos is, moet ook de analyse van Bracke zijn geweest. Ik onthoud van de kersverse politicus dat hij hoopt dat we het hier zelf kunnen regelen voor het IMF langs moet komen. Terecht. Ook al zou een behoorlijke dosis van het IMF-medicijn erg gezond kunnen zijn, de nevenwerking houden we misschien toch beter zelf onder controle.

Voorgoed gevallen

Voorgoed gevallen

Ik heb getwijfeld om deze tekst te schrijven, hij komt dus ook wat later dan had kunnen worden verwacht. Ik heb hier min of meer het principe gehanteerd dat ik enkel over federale regeringen schrijf eens ze zijn afgetreden – niet eens een echt zware beperking, tijdens de voorbije legislatuur. Ik heb getwijfeld omdat alleen een zeer hard oordeel mogelijk is. Ik ga het niet zelf vellen, mar het overlaten aan Yves Desmet, die op de vooravond van het ontslag in De Morgen het volgende schreef : “De afgelopen regeerperiode was waarschijnlijk, met mogelijke concurrentie van de regering Eyskens begin jaren tachtig, de allerbelabberdste ooit. Verstikkend wederzijds wantrouwen, immobilisme, van crisis naar crisis strompelend, wanhopig en vruchteloos proberend te doen alsof ze wel tot iets in staat was, quod non. Daar de stekker uittrekken is eerder iets als een genadeschot geven aan een kreupel paard.” En inderdaad, Open Vld had absoluut geen enkele reden om in deze regering te zitten. Ze hadden het genadeschot al lang moeten geven. Toch verdient Alexander De Croo een schouderklopje voor zijn consequente houding.

Wie heeft de schuld van deze mislukte legislatuur ? In de eerste plaats degene die beloofde dat hij én BHV ging oplossen op 5 minuten én het land goed ging besturen – zonder de inherente tegenspraak van beide beweringen te onderlijnen. Yves Leterme heeft er niets van gebakken, en het is goed en logisch dat ook CD&V dat heeft ingezien. Een CD&V die wel met lege handen campagne zal moeten voeren, en eigenlijk alleen de aloude christen-democratische lijn kan aanhouden : “We hebben nergens een duidelijke mening over, maar alles komt goed zolang wij maar mee besturen.”

Degenen die de PS aan boord hebben gebracht van deze regering, hebben unieke kansen verprutst om sociaal-economisch vooruitgang te maken. De Franstaligen in de regering hebben collectief schuld, omdat ze veel te laat hebben ingezien dat de Vlamingen zich niet met een (heel klein) kluitje in het riet gingen laten sturen. De MR heeft extra schuld, omdat ze dubbel spel hebben gespeeld (Reynders/Maingain) en omdat ze er zowaar in zijn geslaagd de PS opnieuw in pole-position te brengen. De Vlamingen in de regering hebben ook collectief schuld, omdat ze de keuze niet durfden maken om niet zonder BHV-akkoord in de regering te stappen en -daarna- niet inzagen dat de parlementaire procedure voor het splitsen van BHV wél het conflict op scherp stelt maar te veel hindernissen bevat om binnen een redelijke termijn echt tot resultaten te leiden – terwijl tussendoor het “goed bestuur” zo goed als voortdurend lam werd gelegd. In een economische crisis.

Nu is het dus voorbij. Oef. De verkiezingen zullen dan wel niet helemaal wettelijk zijn, wenselijk zijn ze natuurlijk wel. Hopelijk komt er na de verkiezingen snel een regering die voor een ordentelijk EU-voorzitterschap kan zorgen. Europa heeft dat absoluut nodig. Om vervolgens de sociaal-economische uitdagingen aan te pakken. Vlaanderen en Wallonië hebben dat absoluut nodig. Wat het communautaire betreft, lijkt het mij het verstandigst om dat parallel aan te pakken, al worden de krijtlijnen van een BHV-oplossing natuurlijk best wel in het regeerakkoord ingeschreven. Ik stel voor om daarvoor beroep te doen op buitenlandse bemiddelaars : het binnenlandse aanbod is uitgeput, en al wie Nederlands of Frans spreekt is sowieso bij voorbaat verdacht. Ik stel een duo voor. Blair en Aznar bijvoorbeeld. Of Kohl en Prodi. Zoiets.

Zelf ga ik voor het eerst in een kieshokje staan zonder lidkaart van één van de deelnemende partijen. Met PLE zijn we een beetje verrast door de val van de regering, en onze Senaatslijst raakt niet helemaal rond. Ik ga mijn stem in elk geval in twee splitsen : voor Kamer en Senaat worden het twee verschillende partijen. Ik weet nog niet welke, maar CD&V moet natuurlijk niet echt hopen. Dewinter en Dedecker komen ook niet in aanmerking. En de huidige sociaal-economische koers van de sp.a vind ik zeer onverstandig. De twee keuzes zullen tussen de anderen gaan. Als ze willen weten hoe ze mij kunnen overtuigen, kunnen ze het programma van wijlen de SLP raadplegen. Laat de campagne maar beginnen…

PS(!) Wie eens wil lachen met de crisis en tegelijk iets wil begrijpen van de Franstalige kijk erop, kan niet voorbij de cartoonsvan Kroll in Le Soir.

Rups

Rups

Een gemeenteraad zonder veel geschiedenis, vorige dinsdag. Het verhaal van het mobiliteitsplan zal elders wel voldoende aan bod komen, dus dat hoef ik niet te herhalen. Aan de bespreking van de Ruimtelijke Uitvoeringsplannen (RUPs) wil ik wel nog iets toevoegen. Ik ben nog niet zo heel lang geleden lid geworden van de commissie ruimtelijke ordening. Daarvoor volgde ik dat beleidsdomein vanop een afstand. Ik wist dat de besluitvorming er in het verleden niet altijd even helder was. Met Gino Veraart als verantwoordelijke schepen leek dat probleem voor een belangrijk deel weggewerkt, maar onder zijn opvolger Cis Dictus vrees ik dat het helemaal terug is.

Stilaan zou Cis toch helemaal ingewerkt moeten zijn, maar ik heb de voorbije maand toch wel heel sterk de indruk gekregen dat hij niet helemaal vat heeft op wat er gebeurt. Wie dan wel de lijnen uittekent, is niet helemaal duidelijk. Maar het gevolg is dat afspraken die in een commissie worden gemaakt niet worden opgenomen in de plannen die dan een tijd later aan dezelfde commissie terug worden voorgelegd. Waarna je als commissielid in de gemeenteraad dezelfde afspraken nog eens moet herhalen. En daarna nog eens moet gaan controleren of het toch wel degelijk allemaal opgenomen is. Zucht…

Met plannen werken is niet mijn sterkste kant, maar een goede ruimtelijke ordening is wel van cruciaal belang voor de leefbaarheid van onze gemeente. Dus moet ik me er maar in vastbijten. Dat is heel hard nodig, heb ik ondertussen begrepen.

Jezus Christus

Jezus Christus

De schokgolf naar aanleiding van het ontslag van de Brugse bisschop Van Gheluwe is nog lang niet uitgedeind. Ik dacht dat we het stilaan wel hadden gehad met pedofilieschandalen in de Katholieke Kerk. Maar het ontslag van een Vlaamse bisschop bracht het de voorbije week allemaal wel heel dichtbij – al wisten we in Essen al wel hoe dicht het kon komen, natuurlijk.

In de eerste plaats past uiteraard medeleven met het slachtoffer, en bij uitbreiding met alle slachtoffers van soortgelijke misdaden. Maar daarnaast ook met al diegenen die zich dag na dag inzetten voor de Kerk, vanuit een oprecht geloof – in God en/of de mensheid. In het bisdom Brugge en daarbuiten. Medeleven met al voor wie de Kerk houvast bood en biedt in kwade en goede dagen.

Een krant relateerde de kwestie de voorbije dagen aan het (niet) bestaan van (een) God. Ik zie het verband niet, al kan ik wel begrip opbrengen voor die vraag. Ik zou het in vreemd vinden als deze kwestie iemand ertoe zou brengen zich in plaats van als “gelovig” nu als “ongelovig” te definiëren. Dat mensen “Rooms-Katholiek” schrappen, lijkt me dan weer wel zéér aannemelijk.

Bos

Bos

Voor de tweede keer in deze legislatuur werd een nieuwe brandweerwagen plechtig in gebruik genomen. Het gaat om een bosbrandweerwagen, in opvolging van de wagen “Koen” die de Essense brandweer zelf in elkaar zette na de grote heidebrand van 1996. De nieuwe wagen is een indrukwekkend staaltje techniek, en uit filmbeelden bij de inhuldiging bleek ook dat het een bijzonder handig en manoeuvreerbaar monster is, dat in bos en hei ondanks zijn redelijk stevige omvang goed uit de voeten kan.

Het gemeentebestuur heeft hiervoor een behoorlijke som geld neergeteld. Zo rond de 250.000 EUR. Bovendien kreeg Essen hiervoor geen enkele subsidie. Dat heeft trouwens de buurgemeente ervan weerhouden om tot een soortgelijke aankoop over te gaan. Met 250.000 EUR kan een gemeente natuurlijk veel andere dingen doen. Toch vind ik dit een verantwoorde investering. Omwille van de natuur, en uiteraard omdat in de weekendzone ook veel Essenaren in “het bos” wonen. Bovendien heb ik vertrouwen in ons brandweerkorps : zij zullen het materiaal optimaal onderhouden en goed gebruiken. En “topvrijwilligers” zoals de brandweermannen verdienen “topmateriaal”. In de hoop dat ze het vooral bij oefeningen zullen moeten inzetten, maar ook in de wetenschap dat het klaar staat als het nodig zou zijn.

De nieuwe wagen kreeg de naam “Gaston”. Gelukkig is het maken van die keuze het voorrecht van de brandweer zelf, maar voor zover ik kan oordelen is de naamgeving niet onterecht.

Mobiel

Mobiel

Maandag vergaderde de commissie mobiliteit. Over het aangepaste mobiliteitsplan voor de gemeente. Het werd een redelijk boeiende discussie, ook door Gaston (binnen het schepencollege verantwoordelijk voor mobiliteit) met een zekere openheid aangepakt. Het plan zal na de goedkeuring in de gemeenteraad niet onmiddellijk iets op het terrein veranderen : het geeft vooral de richting van het toekomstige beleid aan. Maar de gemaakte keuzes hebben wel hun belang.

Eén van de blikvangers is de voorziene ondertunneling van de spoorwegovergang in de Heikantstraat, en vervolgens de aansluiting van die Heikantstraat naar het Spijker. Daarmee moet de ontsluiting van Heikant verbeterd worden. Ik zie de logica daarvan wel in. Ik heb wel bedenkingen bij de concrete keuze die gemaakt wordt : een tunnel in een drukke woonstraat, de Veldweg die doodlopend wordt, een nieuwe weg doorheen één van de schaarser wordende open vlaktes… He zijn geen evidente keuzes. Ik weet niet of er voldoende naar alternatieven gekeken is, en of de effecten grondig zijn nagegaan. Om maar iets te noemen : hoeveel autobestuurders zouden hoeveel tijd winnen met een tunnel ?

Bovendien kijkt het plan wat eenzijdig naar de verkeersafwikkeling binnen Essen. De buurgemeenten worden enigszins genegeerd, zoals Willy Heymans aankaartte in de commissie. Zo gaat het plan ervan uit dat wie van Wildert naar Brasschaat wil door de Sint-Jansstraat naar de Antwerpsesteenweg gaat rijden, in plaats van naar Kalmthout en dan naar Achterbroek – terecht opgemerkt door Geert. En doorgaand verkeer naar Achtmaal bestaat in het plan ook niet echt.

De grote knoop die niet wordt opgelost loopt van de stationsomgeving tot aan de Kiekenhoeve, over viaduct en Moerkantsebaan. Zeker met de nieuwe projecten die op stapel staan dreigt daar grote drukte in een ingewikkeld kluwen van wegen en uitritten. Dat dit wordt doorverwezen naar een specifiek “masterplan” is een zwaktebod : wat als uiteindelijk blijkt dat de omgeving daar al dat verkeer niet kan slikken ? Een mobiliteitsplan dat hier geen richting aangeeft en de grote lijnen niet vastlegt, is op zijn minst onvolledig.

Tenslotte roept het hele plan bij mij een fundamentele bedenking op : de sterke inwonersgroei van onze gemeente maakt de verkeersafwikkeling alsmaar ingewikkelder. Dat gaat ten koste van de leefbaarheid, zoals we bijvoorbeeld in Heikant duidelijk kunnen zien. Het mobiliteitsplan laat volgens mij zien dat het Essense stratennet is voorzien op een gemeente van pakweg 12.000 à 14.000 inwoners. Waarin een wijk als Heikant vooral een rustige woonwijk is.

Hopelijk kunnen we mits de juiste aanpassingen de mobiliteitsbehoeften van alle Essenaren opvangen. Maar ergens ligt er ongetwijfeld een grens. Die tussen plattelandsgemeente en voorstad. Ik ben al lang bang dat we aan de verkeerde kant van dat onderscheid aan het terechtkomen zijn. Tijd om, zeker in de ruimtelijke ordening en het woonbeleid, keuzes te maken.

Rule Brittania

Rule Brittania

In de Britse opiniepeilingen staan vandaag niet de Conservatieven op de eerste plaats. Waar ze nochtans met de vingers in de neus zouden moeten staan, na dertien jaar oppositie voeren, met een weinig populaire premier als tegenstander. En met David Cameron als leider, de ideale schoonzoon die de scherpe kanten van het Conservatieve gedachtengoed heeft afgevijld, of toch goed uit beeld weet te houden.

Ook Labour staat niet aan de leiding. Premier Gordon Brown wist de voorbije weken wel een aardige comeback te maken. Het wantrouwen van de Britse samenleving tegenover de partij van Thatcher is ook na dertien jaar nog niet helemaal weg. Browns voorganger Tony Blair sprong bij in de campagne, symbool voor een herwonnen tijdelijke eenheid bij Labour. Met als motto : “laten we op zijn minst de schade proberen te beperken”. Minstens een aantal kiezers leek wel wat te voelen voor de relatieve zekerheid die de sociaal-democraten bieden.

En toen was er het televisiedebat. Met Brown en Cameron, maar ook met Nick Clegg, de leider van de Liberaal-Democraten. Die zich van “Mr. Nobody” in één keer wist te positioneren als aantrekkelijk alternatief. Want vandaag voeren de LibDems de peilingen aan – voor de eeuwige derde van de Britse politiek moet dat een relatief nieuw gevoel zijn. Zelfs als Clegg nog wat moet inleveren, verhoogt dit in elk geval de kans op een “hung parliament”, een Lagerhuis waar geen enkele partij de meerderheid heeft. Wat met het Britse kiesstelsel een uitzonderlijke situatie is, maar wat mij alvast op dit moment een heel wenselijke uitkomst lijkt. Bijvoorbeeld om te vermijden dat de dwaze ideeën van de Conservatieven over de EU zouden worden doorgezet. En om dat kiesstelsel zelf een beetje te moderniseren.

Dat ik als Brit (neen, als Engelsman) bij de voorbije verkiezingen voor Blair zou hebben gestemd, is voor niemand die hier af en toe eens iets leest een verrassing. Ik had sowieso de switch gemaakt ondertussen, richting LibDems. Blijkbaar zijn er ook over het Kanaal heel wat die dat overwegen. Volhouden, Nick !