Danny Van Schoors is gisteren met pensioen gegaan, nadat hij in 1963 voor het gemeentebestuur begon te werken. Vanaf het ogenblik dat ik in de gemeentepolitiek actief werd, hoorde ik zijn naam regelmatig vallen in allerlei vergaderingen. Danny was duidelijk een belangrijke rader in de machine van het Essense gemeentebestuur, die regelmatig ook controverse uitlokte. Zelf heb ik hem beter leren kennen zodra ik in de gemeenteraad ben beland. Zeker in het perspectief van zijn loopbaan een korte periode. Toch heb ik hem leren waarderen.

Op de afscheidsreceptie typeerde Gaston Van Tichelt hem als “civil servant” in alle betekenissen van dat woord. Gaston (ja, hier volgt een compliment) vindt bij dit soort gelegenheden wel vaker de juiste woorden. Diensthoofd Van Schoors kwam bij mij over als iemand die zijn taak nauwgezet uitvoerde, met een ruime dossierkennis, maar die ook niet aarzelfde om aan de politiek duidelijk te maken wanneer een bepaald idee zijn gezond verstand te boven ging. Die wist wanneer alles best strak volgens het boekje ging, maar ook aanvoelde wanneer iets best meteen en zonder veel papierwerk kon en mocht aangepakt worden. Iemand die wist waar zijn rol ophield en die van de politiek begon, maar af en toe ook in de huid kroop van Sir Humphrey in de BBC-reeks Yes (Prime) Minister en er dus voor zorgde dat de administratie aan het langste eind trok in plaats van de politiek. De politicus in mij vindt zoiets uiteraard onaanvaardbaar, de ambtenaar die ook in mij schuilgaat vindt het af en toe een kwestie van zuiver algemeen belang…

In de voormiddag was ik er min of meer toevallig getuige van dat hij aan de burgemeester vroeg wat hij exact moest antwoorden aan de bewoners van de Velodreef, die goed onderbouwd en goed georganiseerd de verkeerssituatie in hun straat aanklagen. Wie op zijn laatste werkdag daar nog zijn tanden in zet, verdient een lang en aangenaam pensioen !