Vandaag start de Ronde van Essen. Hopelijk kunnen we tussen de buien door lopen, zodat ik als fotograaf en foto-layouter voor de Ronde-Echo wat beeldmateriaal kan bijeensprokkelen !
Ik probeer de foto’s ook zo snel mogelijk op het net te zetten, maar de technologie speelt me daarbij wellicht af en toe parten : mijn reservecomputer herkent geen muizen meer. Zou er een kat met USB-aansluiting bestaan om dat probleem op te lossen ?
Vlaams minister-president Leterme heeft de komkommertijd doorbroken met zijn uitspraken over de kennis van het Nederlands van de franstaligen in de Rand rond Brussel. Zijn interview in de Franse krant Libération kwam erop neer dat ze het ofwel niet willen, ofwel niet kunnen. Dat laatste was wellicht ironisch bedoeld, maar zoals zovelen die zich ooit in een andere taal – of a fortiori via de omweg van een vertaling – hebben proberen uit te drukken weet ik dat ironie vaak het slachtoffer is van de overgang tussen twee talen. In elk geval is het Nederlands geen gemakkelijke taal, maar ik ken franstaligen genoeg die het meer dan behoorlijk beheersen. Dus kan het zeker wel.
Bovendien moeten de Vlamingen ook de hand in eigen boezem durven steken. In de eerste plaats omdat de hele faciliteitenregeling niet echt ondubbelzinnig is vastgelegd in de wet, wat de interpretatie langs franstalige kant als zijn ze “eeuwigdurend” mogelijk maakt. Tussen haakjes : Schiltz’ Egmontpact kwam daaraan voor een stuk tegemoet. Maar de Vlamingen zouden ook de reflex moeten aankweken om franstaligen die hen in het Nederlands aanspreken ook geduldig in het Nederlands (en dus ook niet in één of ander dialect) te woord te staan. Daar wringt het schoentje soms, zodat franstaligen de moed opgeven. Een (franstalige) collega die een tijdje in Vlaanderen (niet eens in de Rand) heeft gewoond, vertelde me dat ze bij de bakker altijd probeerde Nederlands te spreken, maar steevast in het Frans werd beantwoord.
Nu, de vaststelling dat er soms ook onwil bij is, blijft natuurlijk terecht. Of Leterme dat had moeten herhalen, is een vraag die hij zelf moet oplossen. Hij danst op de evenwichtsbalk tussen zijn Vlaamse functie en zijn federale ambities. En deze week wankelde hij !
De oorlog in het Midden-Oosten die ergens in de jaren 1940 is begonnen neemt een pauze – aan één front tenminste. Deze ochtend ging de wapenstilstand tussen Israel en de Hezbollah in. Die laatste, en vooral de Iraanse bondgenoten, vieren dat als een onverwinning. Dat is het misschien ook wel : hun doelstelling, de totale oorlog, kwam alvast weer wat dichter bij. Met aan de ene kant Israel en al wie daarmee wordt vereenzelvigd – zoals blijkt uit de mislukte aanslagen in Duitsland hoort ook dat land daar nu bij, o ironie van de geschiedenis. Aan de andere kant de militante Islam en al wie daarmee wordt vereenzelvigd – voor velen ook Mohammed-met-de-pet die al jaren in Europa woont.
Er komt een vredesmacht. België zou daaraan meedoen. Zou daaraan moeten meedoen : het leger werd hervormd in functie van dit soort operaties, dus moet het daar ook maar klaar voor zijn. Maar natuurlijk brengt een gewapende macht, hoe groot ook, nooit échte vrede. Daarvoor zal een duurzame oplossing van het “Palestijnse vraagstuk” nodig zijn. Die ook door de extremisten van de twee kanten moet worden aanvaard. Door Netanyahu en Ahmadinejad. Goedschiks of kwaadschiks, maar wel definitief.
Deze kort maar bloedige oorlog heeft het er niet gemakkelijker op gemaakt. Dat had Israel vooral kunnen weten. De tijd van snelle operaties om een tegenstander op enkele dagen tijd het zwijgen op te leggen (de Blitzkrieg, voor wie het zo wil noemen) is voorbij. Voor de burgerbevolkingen van deze wereld (de overgrote meerderheid van de zeven miljard aardenaars) is dat slecht nieuws, want zo loopt het aantal slachtoffers snel op.
Altijd iemands vader, altijd iemands kind…
Bad timing… toen ik mijn tv-toestel aanzette bleken enkele minuten voordien twee Vlaamse meisjes goud te hebben behaald op de Europese Atletiekkampioenschappen. De vorige gouden EK-medaille was enkele dagen oud, die dáárvoor maar liefst 35 jaar. De prestatie van Kim Gevaert is natuurlijk schitterend, maar voor mij steekt die van Tia Hellebaut er nog bovenuit : dit seizoen verlegde ze het Belgische record hoogspringen van 1,97m naar 2,03m – waarmee ze meteen tot de absolute wereldtop behoort.
Of hoe het zo gemakkelijk is om na een stortvloed van dopingverhalen toch telkens weer in aansprekende sportprestaties te geloven. Al is in de Vlaamse/Belgische sportwereld de vraag wel telkens of er ook enige opvolging en doorstroming is : wat komt er na Clijsters/Henin, wat na Gevaert/Hellebaut. Dat die laatste ook het Belgische indoorrecord vérspringen in handen heeft, toont aan dat er in de breedte wellicht nog wel wat werk is…
We hebben onze lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen bekendgemaakt. Alea iacta est, zoals de Latijnkundigen dat zouden kunnen zeggen. Daarmee begint het natuurlijk pas : alle 25 staan we nu voor de uitdaging om zoveel mogelijk kiezers achter ons programma en onze mensen te krijgen. Waarbij ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Dat is wellicht ook het leuke aan deze lijst : de grote verscheidenheid van mensen, stijlen en interessesferen maakt dat we een breed publiek zouden moeten kunnen aanspreken. Maar gemakkelijk wordt het natuurlijk niet : het eerste campagnemateriaal waarmee ik CD&V en sp.a zie uitpakken, doet je als klein kartel met beperkte middelen sowieso even slikken. Waar wie niet rijk is, moet slim zijn en bescheiden blijven. En dat gaan we dus proberen de komende twee maanden.
In Leuven stelt een schepen voor om de jeugdbewegingen “in te zetten” om het onkruid te wieden op stoepen en pleinen. De wet verbiedt immers pesticiden en de groendienst inzetten is te duur ! Het idee komt van een sp.a-er, maar het had even goed van iemand van een andere partij kunnen zijn. Voor heel veel politici zijn de jeugdbewegingen een verzameling van jongeren die in principe wel geëngageerd zijn maar zich toch vooral met onnuttige spelletjes bezighouden. Als goedkope werkkrachten voor allerlei goede doelen. Waarbij het bovendien “normaal” is dat ze een heel groot deel van hun energie moeten steken in het verzamelen van geld om hun eigen werking gewoon draaiende te houden (“ze moeten er maar iets voor doen”) terwijl dat anderzijds met allerlei regeltjes en beperkingen zo goed als onmogelijk wordt gemaakt. Want “overlast”, weet u wel.
Daar kunnen ze me nu nog eens echt kwaad mee maken, zie. Ook al is het misschien goed bedoeld. Gaston Van Tichelt stelde enkele jaren geleden voor om de jeugdbewegingen in te zetten als nachtwacht om op huis (en eventueel kinderen) te passen wanneer pa en ma een avondje uitgingen. Ook daarop heb ik toen behoorlijk furieus gereageerd. Ik moest er nu toch aan terugdenken, al ben ik ervan overtuigd dat Gaston zijn vergissing snel genoeg heeft ingezien zodat het wat onsportief is van mij om hem er nog eens mee om de oren te slaan…
Gewoon door er te zijn, gewoon door te doen wat ze doen (ja, vooral spelen dus), gewoon door jongeren de kans te geven samen iets op te bouwen -met vallen en opstaan, als het moet- dragen de jeugdbewegingen ongelooflijk veel bij aan het “maatschappelijk weefsel” van onze maatschappij.
Een groepje van zeven heeft doorheen mijn KSJ-carrière het geluk (?) gehad om mij met wat onderbreking vijf jaar lang als leider te hebben. Ze hebben alle zeven voor altijd een onvoorwaardelijk plaatsje in mijn hart veroverd – daar moest ik aan denken toen het voorbije weekend de tweede van de zeven in het huwelijksbootje stapte (tussen haakjes : het huwelijk op een vrij jonge leeftijd -24- lijkt aan een stevige “come-back” bezig). Eén haakte er door omstandigheden buiten zijn wil om vroeger af. En laat het nu net die ene zijn die zijn jeugd met een veel bochtiger parkoers heeft afgesloten en al eens in de sloot belandde – al lijkt die moeilijke episode gelukkig wat achter de rug.
Gewoon respect voor wat ze zijn en doen, en ondersteuning (financieel en op andere manieren) : dat is waar de jeugdbewegingen vanwege een gemeentebestuur recht op hebben. En laat hen dan vooral zélf bepalen wat ze met die vrijheid doen.
Hugo Schiltz is overleden. Hij was niet mijn favoriet politicus, omdat ik hem op sommige momenten net iets te veel de intellectueel zag spelen op terreinen waar hij dat eigenlijk niet was. Omdat hij me soms het gevoel gaf dat wie hem niet 100% volgde toch maar dom was. Bij het opzetten van “Antwerpen ’94” gaf hij mij de indruk dat hij de Antwerpse partij-afdeling onnodig zwaar forceerde. Weliswaar omwille van wat hij geloofde dat de beste keuze voor Antwerpen was, van carrièreplanning zou ik hem zeker niet willen verdenken. Zijn stijl lag me dus niet altijd.
Maar de minpuntjes doen natuurlijk geen afbreuk aan het enorme respect dat ik voor hem heb : hij is de grootste politicus -neen, staatsman- die het democratisch Vlaams-nationalisme heeft voortgebracht. Dankzij hem is Vlaanderen wat het vandaag is : Bart De Wever noemde hem de “vader van de Vlaamse staat” en dat is zondermeer terecht.
Schiltz was ook een -soms te aarzelend, maar duidelijk- links-liberaal en durfde zichzelf ook zo noemen vooraleer Spirit dat etiket op de eigen werking kleefde. In die zin hoorde hij zondermeer in Spirit thuis. Als minister kwam dat aspect trouwens minder uit de verf : begroting is een heel technische materie en de prioriteiten van de VU lagen ook anders.
Maar ik kan de N-VA-mensen begrijpen die liever hadden gezien dat hij na de splitsing geen keuze zou hebben gemaakt. Hij heeft het Vlaams-nationalisme op de weg van de geleidelijke staatsvorming, via machtsdeelname en eerbare akkoorden met de tegenstanders, gezet. Hij heeft de scheiding gemarkeerd tussen het democratische nationalisme -het weze links of rechts, radicaal of gematigd- en het fascisme. Wie de rechtmatigheid van de onderhandelingsoptie én van de boedelscheiding binnen de Vlaamse Beweging in twijfel trekt, begaat ook vandaag nog een ethische maar ook een strategische denkfout.
Hugo Schiltz werd 78. Die leeftijd verbaasde niet alleen mij. Hij was verrassend jong van geest gebleven. Bij de volgende staats(her)vormende onderhandeling zal hij inderdaad gemist worden, zoals de kranten vandaag vaststellen. Wie heeft het postuur om een akkoord dat goed is voor Vlaanderen toch door te drukken wanneer de scherpslijpers en de eeuwige adepten van het “treuren en zeuren” het onvermijdelijk zullen afschieten als “verraad aan Vlaanderen” omdat het niet alles en meer, en wel nu onmiddellijk bevat ?
Nu ook de tegenexpertise bevestigd heeft dat Floyd Landis de Tour heeft gewonnen met behulp van een fikse dosis extra testosteron, kunnen we er niet meer omheen : de Tour 2006 is herleid tot een totale maat voor niets. Zonder winnaar, met een onverwachte maar verdienstelijke tweede : Perreiro Sio. Zoals hij zelf lijkt te beseffen wordt die hiermee nog geen Tourwinnaar.
Dit is natuurlijk heel jammer voor de wielersport en de sport meer in het algemeen (zeker met het geval-Gatlin erbij). Jammer voor al wie vorige maand in meer of minder mate met de renners meegeleefd heeft. Jammer voor die renners die de Tour “zuiver” hebben gereden. Al kan je niet langer onder de vraag onderuit of er wel zo’n renners bestaan.
Wat is de oplossing ? Doping toelaten is ethisch onverantwoord, omdat de meest gedrogeerde dan de Tour zou winnen. De Tour minder zwaar maken ? Tja, er is toch niemand die aan het Gatlin-verhaarl de conclusie koppelt dat de 100m sprint best wordt ingekort. De financiële belangen terugschroeven, zodat een Tourwinnaar niet plots zóveel meer gaat verdienen. Maar de vrije markt bepaalt nu eenmaal zeer hoge prijzen voor sportlui, en beperkingen invoeren is niet evident : ze zullen toch worden omzeild via sponsoring – en de economist in mij ziet ook niet echt in waar deze “markt” eigenlijk tekortschiet. Zo actief mogelijk opsporen en streng blijven bestraffen is allicht de enige methode. Waarbij ik het voorstel om ook de ploegleiding automatisch mee te schorsen zo slecht nog niet vind : er zullen onschuldigen gestraft worden, maar er gaan ook veel dopinggevallen vermeden worden. En de onschuldig gestraften kunnen -mits ze hun onschuld kunnen bewijzen- hun schade verhalen op de gedopeerde renners.
Eigenlijk vind ik dat ook competities gestraft moeten worden, al was het maar in het belang van hun eigen geloofwaardigheid. Géén Tour in 2007 klinkt ongetwijfeld hard. Dat de Belgische voetbalcompetitie vorig jaar gewoon had moeten worden stilgelegd met de zaak-Ye wellicht al evenzeer. Maar het lijkt me de enige manier om écht duidelijk te maken dat sport alleen zinvol is als het zuiver is (of zo overkomt). Ook en vooral in het belang van de sportmensen zelf.
Het kartelbestuur heeft in consensus de lijst vastgelegd waarmee N-VA/PLE naar de verkiezingen gaat. Met weliswaar nog één variabele, die maakt dat de bekendmaking ergens halfweg volgende week zal gebeuren. Bart had een fles champagne voorzien, en die hebben we wel degelijk verdiend. Er is erg hard aan de lijst gewerkt en met het resultaat mogen we ook best tevreden zijn. Bovendien betrekken we heel wat nieuwe mensen bij de Essense gemeentepolitiek, en dat is op zich al winst. We staan er klaar voor en we geloven erin. Omdat Essen beter verdient !
Plots zijn ze eraan begonnen. Er werd niet eens op 1 september gewacht, maar met een heuse “verrassingsaanvang” werd aan de heraanleg van de Molenstraat begonnen. Nu ligt er vooral veel zand -een kleine beachparty is best mogelijk- en daaronder zitten stoepstenen die niet bij de boordstenen aansluiten. Op somigge plaatsen best gevaarlijk. Veel beter dan voordien ziet het er wat mij betreft alleszins niet uit. Als je iets doet, moet je het goed doen – zo heb ik het altijd geleerd. Het lijkt mij een mooi motto voor de nieuwe bestuurscoalitie na 8 oktober.