Jag är dansk
De acties in enkele islamitische landen tegen Denemarken, Noorwegen en andere Europese staten naar aanleiding van de Mohammed-cartoons hebben een triest hoogtepunt bereikt met het afbranden van het Deense consulaat in Beiroet. Dat is niet alleen volstrekt onaanvaardbaar omwille van de aanleiding op zich : onze wetten laten cartoons (smaakvol of smaakloos) nu eenmaal toe. Ze behoren tot een erfgoed dat óns heel dierbaar is, de vrijheid van meningsuiting.
Het is ook onbegrijpelijk dat de actie van enkele onafhankelijke kranten zomaar tot reactie tegenover een staat en een volk kan leiden. Geen mens die eraan denkt om voor elke Amerikaan die iemand vermoordt de Amerikaanse ambassade te bestormen, voor elke aanslag die een Saoedi pleegt het Saoedische consulaat af te branden (!) of omwille van Dutroux België uit de E.U. te zetten.
Begrijp me niet verkeerd : ik vind enkele van de omstreden cartoons niet geslaagd, omdat ze veel te sterk de islam met islamistisch terrorisme vereenzelvingen. Maar in een democratie mag een overheid in geen geval verbieden om dit soort zaken te publiceren. Dus is die overheid er ook niet voor verantwoordelijk. Dat neemt niet weg dat diezelfde overheid de verdraagzaamheid moet bevorderen en voor mijn part mag “betreuren” dat de cartoons verschenen zijn. Maar meer kan, mag en zal (hopelijk) geen enkele democratische regering doen.
Het Vlaams Parlement heeft het kiesdecreet goedgekeurd en daarmee de spelregels voor de gemeenteraadsverkiezingen vastgelegd. Gelukkig heeft men zich uiteindelijk niet laten verleiden tot fantasietjes zoals lijsten met méér kandidaten dan er zitjes in de gemeenteraad zijn. De regeling voor de lijststemmen is natuurlijk wel een draak, zoals de 
– Duizenden betogers komen op straat voor het behoud van het speelplein in Lauwe. Er is gelukkig ook nog een niet-verzuurd Vlaanderen, dat door de actiegroep 
Hamas wint met groot overwicht de Palestijnse verkiezingen. Tot verbazing van de Israël, de Verenigde Staten, Europa en van… Hamas zelf. Een stembusresultaat dat bol staat van de paradoxen. De door G.W. Bush zo gewenste democratie in het Midden-Oosten blijkt dan toch niet de beste garantie voor vrede en voor een pro-Amerikaans beleid. De Israëlische weigering om relatief kleine toegevingen te doen aan het Fatah van Arafat maakt dat het nu met veel radicalere eisen wordt geconfronteerd. En de oppositiestrategie van Hamas blijkt zo succesvol dat ze zichzelf vernietigt, want nu moet de partij tegen wil en dank gaan regeren. Om toch iets te bereiken, zal er minstens een beetje met Israël moeten worden samengewerkt. Misschien zelfs meer dan een beetje. Zodat de radicale keuze van de Palestijnen mogelijk de vrede dichterbij brengt, want er zijn geen hardliners over om langs de kant te roepen dat het allemaal “niet ver genoeg gaat”. 
Ik ben nu eenmaal aan een reeksje over de nieuwjaarsrecepties begonnen, dus zal ik dat maar voortzetten… Gisteren blies de Bedrijvenvereniging Essen (BVE) verzamelen. Een groep ondernemers die zich onder de koepel van 
Ibrahim Rugova, president van 
De rolstaartbeer, het boomkonijn,