De tael is gansch het volk
Min of meer toevallig ben ik gisterenavond op Nekka beland. Die draaide dit jaar rond Kadril en al ben ik daar nu ook weer niet zo’n bewonderaar van, de avond was eer om te genieten. Naast enkele exotische andere talen (Hongaars, Gallicisch, West-Vlaams…) was de liedtaal natuurlijk vooral het Nederlands, al dan niet in versies uit vervlogen tijden. Een taal waarin overigens uitstekend wordt gezongen, al leent het zich ook bijzonder goed tot zeer banaal werk. Maar ook wie vele malen bedrogen is, moet blijven vertrouwen… De VRT kiest deze dagen overigens het mooiste Nederlandse lied. Om onbegrijpelijke redenen haalde “Amsterdam” van Kris De Bruyne de selectie niet. Ook Doe Maar ontbreekt. En “Brussel” van Johan Verminnen. En… Toch blijft het een mooi initiatief.
Terug naar Nekka. Vooral Urban Trad en de Gallicische dames van Alumea (ondermeer in een uitstekend Nederlands, tot en met het voor Prins Filip wellicht onuitspreekbare woord “nachtegaal”) maakten indruk op mij. En Laïs, niet alleen omdat ze uit de Noorderkempen afkomstig zijn : a capella het Sportpaleis “opvullen” is niet iedereen gegeven. Nekka biedt het soort relaxte, open, verdraagzame sfeer waarin het Nederlandse lied het best tot zijn recht komt. Heel anders dan die andere ANZ-organisatie in het Sportpaleis (het Zangfeest, voor de niet-ingewijden), waar ik een hele tijd geleden ook wel eens naartoe ging. Maar tussen een publiek dat “We shall overcome” uitfluit, enkel omdat het in het Engels is (of nog erger…) hoor ik niet thuis. Een land, volk, taal die zich afsluiten, eindigen als reservaat. In die zin vond ik het “Hoeienav’nd Antwerpen” van Filip Kowlier wel gepast !
In de sfeer van de voorbije Paasdagen dook zowaar ook Judas in het nieuws op, tot en met Terzake toe. Het 
Wilfried Martens presenteert zijn autobiografie, nadat er onlangs zowaar ook al een toneelstuk over hem in première ging. Het boek staat natuurlijk onmiddellijk op het “te lezen”-lijstje, al vermoed ik dat ik toch het geduld zal hebben om te wachten tot het in de bib ligt. Martens is een politiek figuur uit een vorig tijdperk, die zich nu als 
Ik heb dit verlengde weekend vooral met politiek-gerelateerde bezigheden gevuld. Er kruipt nu eenmaal heel wat tijd in die “hobby”. Maar voor het slapengaan straks ga ik tijd maken voor 
Oef ! Het lijkt er dan toch naar uit te zien dat Romano Prodi de Italiaanse verkiezingen heeft gewonnen. Al blijkt “Sua Emittenza” Silvi Berlusconi vooralsnog niet van plan om die nederlaag ook toe te geven. De meerderheid is dan ook heel krap, maar de linkse coalitie heeft geen andere keuze dan daarmee te gaan regeren. Misschien wakkert het de discipline binnen de linkse gelederen wat aan, want het Italiaanse systeem zorgt er natuurlijk voor dat er een allegaartje van partijen wordt samengebracht. Met een stevige portie al dan niet gemoderniseerde communisten.
Dit weekend organiseerde KSJ Essen voor alweer de 20e keer haar KSJ-Weekend. Volgens mij heb ik er daar maar één van gemist (Romereis in de Retorica). Natuurlijk zijn vooral de weekends waar ik actief aan heb meegewerkt, voorbereid én opgeruimd memorabel. Het programma onderging natuurlijk verschillende wijzigingen, maar sommige zaken veranderen nooit. Zoals doodvermoeide leiding die op zondag krampachtig moet proberen om zich met een klantvriendelijke glimlach geloofwaardig te maken als kelner, terwijl hun hele lijf (en hun uniform) vooral “slapen” uitdrukt. Om vervolgens vooral níet te veel te slapen alvorens maandag de opkuis aan te vatten… Zo is het dus al twintig jaar, en zo mag het wat mij betreft nog lang blijven !
De Britse en Ierse premiers proberen het Noord-Ierse vredesproces opnieuw op gang te brengen door duidelijke deadlines te stellen : als de Noord-Ieren er niet in slagen om de eigen instellingen zelf opnieuw op gang te trekken, nemen Londen én Dublin samen rechtstreeks het bestuur op zich. Een verstandige zet, want zo worden de pro-Britse protestanten min of meer gedwongen om te bewegen : zolang de Britten alleen de “six counties” besturen is er voor hen immers geen vuiltje aan de lucht en stoort de opschorting van de werking van de eigen Noord-Ierse regering en parlement hen niet zo. 
Nog eens “in opdracht” in het buitenland beland (de “zending” van vorige week naar Den Haag tel ik niet mee; een broodje in het stationsbuffet van Roosendaal is nu eenmaal weinig exotisch…). Met Stockholm maak ik het rijtje van bezochte Scandinavische hoofdsteden compleet. Ik hield enorm van Kopenhagen, Helsinki en Oslo, maar ik heb toch het gevoel dat ik de mooiste als laatste heb gehouden. Vooral de oude stad met kleine, smalle, bijna Italiaanse straatjes -met Vlaamse kasseien- is heel leuk. Al verbaasde me het wel een beetje dat er nog sneeuw ligt (en zelfs nog bijvalt) en dat grote stukken meer nog bevroren zijn. Ik had niet verwacht dat ik dit jaar in april nog terug in de winter zou belanden. Ook dat is het Hoge Noorden, natuurlijk.