Verrijzenis van een kloostergebouw ?
Met de OCMW-raad hebben we deze voormiddag een bezoekje gebracht aan de voormalige kloostergebouwen van Sint-Michaël. Niet omdat we ons collectief uit de wereld willen terugtrekken, al dan niet gewijd aan het gebed. Wel om er mogelijk een woonproject in te realiseren : tijdelijke woningen, gericht op alleenstaanden.
Ik stond er oorspronkelijk nogal sceptisch tegenover, en ook nu nog wil ik vooral duidelijk weten hoe exact de doelgroep bepaald zal worden. Maar ik moet wel toegeven dat het gebouw potentieel heeft, dat de ruimtes bruikbaar zijn en dat mits een verstandige aanpak ook een deel van het aanwezige meubilair nog kan dienen. Al wordt het niet zo evident om het gebouw dat de sfeer van de jaren stillekens hoorbaar uitdament toch als een eigentijdse woongelegenheid in te richten. Ik geloof wel dat het kán, en dan is elke bijkomende woning in Essen -zeker voor een financieel of anderszins minder sterk publiek- natuurlijk pure winst.
Met het bezoek werd het project door de OCMW-voorzitter bovendien in een open sfeer gestart. Dat is ook wel nodig, om het met enige kans op succes over de verkiezingen heen te tillen. Het tegendeel gebeurt met het hele verhaal van de nieuwe sporthal. Soms zit het gezond verstand toch echt aan het Kerkeneind in plaats van aan het Heuvelplein. Al zouden enkele bomen om dat verstand wat extra zuurstof te geven natuurlijk niet misstaan !
Via de Nieuwsflits en de website lanceren we vandaag een eerste deel van ons verkiezingsprogramma : het 
De collega’s van Groen! reikten gisteren hun tweejaarlijkse prijs “Keesje Mohammed” uit. “Met deze tweejaarlijkse multi-culturele onderscheiding wil Groen! Essen een lokaal initiatief waarderen dat zich engageert in een problematiek die de gemeentegrenzen overschrijdt.” – zoals ze het zelf formuleren. 
Het voorbije weekend zat ik in Londen. Voor een keer voor mijn werk, maar echt als toerist. Of zelfs als “reisleider” voor mijn ouders, die een gids/tolk wel nuttig vonden. Wat maakt dat ik nog eens alle toeristische “musts” heb aangedaan, van de kroonjuwelen tot Madame Tussaud’s. Zeker dat laatste zou ik wellicht nooit op eigen initiatief hebben bezocht, maar ik moet toegeven dat het eigenlijk toch de moeite is. Mits je enig gevoel voor kitsch en glamour hebt (of voor een keer kan doen alsof), weliswaar.
Sinds we tegelijk aan dezelfde studie begonnen, kruist mijn pad dat van Dieter Berebrouckx vanuit soms onverwachte richtingen. Er speelt altijd wel één of meer tegenstellingen tussen ons -van een verschillend jeugdbewegingsuniform tot een plaats op een verschillende verkiezingslijst- maar we zijn het maar over heel weinig zaken niet eens. Zodat we al eens (al dan niet zichtbaar) samen dingen in beweging hebben gezet. 
Het asielvraagstuk, opnieuw. Een Somalische vrouw ontvlucht haar gedwongen huwelijk met een verre Canadese neef. Bij aankomst in Europa dient ze een asielaanvraag in, weliswaar in een ander land dan datgene waar ze eerst aankwam. Uit angst voor haar familie geeft ze een verkeerde naam op, verandert haar geboortejaar en stelt ze rechtstreeks uit Somalië te komen, hoewel ze lang in Kenia heeft gewoond. Ze wordt in 1992 als vluchteling erkend en verwerf later ook de nationaliteit. Had ze destijds erkend mogen worden ? Dat je van naam verandert, lijkt me nogal normaal in dit soort situatie. Dat je je verhaal verdraait, lijkt me wat minder aannemelijk. Misschien had ze destijds geen asiel mogen krijgen. Maar ze krijgt het toch.
Dat sommige mensen hun land ontvluchten is jammer genoeg van alle tijden. Het is ook heel normaal : uit een land zonder toekomst voor jezelf of je kinderen probeer je nu eenmaal weg te geraken. Als ik in Afghanistan, Irak, Tibet, Tsjetsjenië… woonde, zou ik het ook wel weten. Dus moet er een asielsysteem bestaan. Een dergelijk systeem kan nu eenmaal niet zonder regels. Omdat je niet iedereen kan binnenlaten, anders komt je samenleving onder een onhoudbare druk te staan. Die regels mogen voor mij ruimer worden dan ze vandaag zijn, maar je zal altijd sommige mensen moeten weigeren. Dat is heel hard, maar het kan echt niet anders. Het wordt onmenselijk als je mensen na jaren nog terugstuurt. Een procedure die te lang duurt, kan voor mij niet anders dan tot een verblijfsrecht leiden. Maar ook met een optimale procedure heb je altijd één of andere vorm van uitzettingsbeleid nodig. Wie er dan voor kiest hier bewust volstrekt illegaal te verblijven, komt wat mij betreft niet voor één of andere vorm van regularisatie in aanmerking.