Tony Blair heeft bekendgemaakt dat hij binnen een jaar zal aftreden. De druk om een datum te noemen werd onhoudbaar : hij had bij de laatste verkiezingen al beloofd dat hij de fakkel zou doorgeven. De resultaten vielen toen wat tegen, en ondertussen kozen de Conservatieven een nieuwe en dynamische leider. De klassieke Labour-achterban brengt steeds minder begrip op voor de verstandige centrum-linkse koers van Blair en lijkt te hopen op een terugkeer naar het catastrofale socialistische beleid dat ooit Margaret Thatcher aan de macht bracht.

Blair is voor mij de grootste Europese politiek van dit moment, en dat heb ik nooit verborgen. Ik bewonder zijn ideeën, zijn redenaarstalent, zijn bestuursstijl. Ik ben het manifest niet eens met zijn Irak-beleid, maar hij heeft daarvoor wel altijd de volle verantwoordelijkheid genomen en zich week na week aan het debat erover in het Britse Lagerhuis onderworpen. Zoals het een staatsman past. Ik zie het Bush niet doen…

Blair is ook een absolute zegen voor Europa. Hoewel hij zijn visie in zijn eigen land slechts héél mondjesmaat aan de man kon brengen en dus erg voorzichtig moest opereren, heeft hij zijn land een veel positievere rol laten spelen dan zijn voorgangers. Al betekende dat nog vaak dat hij op veel terreinen de vooruitgang van een “steeds hechtere Unie” moest blokkeren, om te vermijden dat de Conservatieven en de vaak xenofobe Britse boulevardpers hem totaal onderuit zou halen.

Net zoals bij Bill Clinton zal de wereld pas na zijn aftreden zijn volle betekenis beginnen begrijpen. En anders dan Clinton heeft hij die met zijn privéleven niet bevlekt. Ik hoop dat T.B., toevallig ook nog eens de ideale initialen, de volgende voorzitter van de Europese Commissie wordt.