In memoriam Leo van Gink

In memoriam Leo van Gink

Vandaag namen we afscheid van Leo van Gink. Ik leerde Leo kennen toen ik leider, later bondsleider was van KSJ Heidelbloempje Essen (voordien, en nu opnieuw KSA). Leo was toen voorzitter van de Kernraad van Jeugdheem Deken Verbist, die namens de vzw Dekenale Werken het Jeugdheem -ook onze thuis- beheerde. Ik wist natuurlijk dat Leo één van mijn voorgangers was in de rol die ik toen had, en bij het schrijven van het boek over 100 jaar Heidebloempje besefte ik hoe belangrijk hij was geweest – hij had het roer in handen tijdens een moeilijke periode. Verder wist ik ook dat de start van de “Kern” niet zonder moeilijkheden met KSA/KSJ was verlopen. Die tijden lagen wel achter ons, maar ze hadden toch sporen nagelaten. Leo was een KSA-er : werker, doorzetter, met een groot hart en met het gelijk aan zijn kant. Maar wegens dezelfde achtergrond had ik dat gelijk ook aan mijn kant – en soms was het niet hetzelfde gelijk. Ik was nog onervaren, maar met de hand op mijn hart : Leo was de meest onverzettelijke waarmee ik in mijn leven ooit heb onderhandeld. Toch heb ik er geen seconde aan getwijfeld dat hij het goed voorhad met zijn Jeugdheem, zijn KSJ – zijn mensen.

Later werd Leo diaken, en hij richtte ’t Schakeltje op. Hij verkondigde Gods Woord, maar leefde het vooral voor : “Wat je aan de geringsten van de mijnen hebt gedaan, heb je aan mij gedaan” (Matteüs 25,40 – Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε). Hij deed dat met humor en begrip voor mensen. Leo paste -zij het als diaken- in de traditie van de onderpastoors die onze gemeenschap zo lang hebben mee gesmeed – wellicht de laatste in die rol in onze gemeente. Hij verlegde stenen in een rivier op aarde – maar de loop van de rivier boeide hem veel minder dan het geluk van de kleine visjes die erin mogen zwemmen. De kleur of grootte van de vis was daarbij nooit een punt. Leo was er voor iedereen.

Zijn vriend Jos Daems ging voor in de afscheidsviering. Jos verwees naar Palmzondag. Die dag had voor hen beiden natuurlijk een religieuze betekenis. Maar ik herinner me ook hún eerste Palmzondag. Jos was net een stage begonnen in de parochie, in het kader van zijn priesteropleiding. Samen met Leo kwamen ze na de mis naar het Jeugdheem, waar het jaarlijkse KSJ-weekend doorging. Ik heb hen ontvangen en weet zeker dat ik de eerste was die heb gevraagd wat ze wilden drinken, waarop Jos antwoordde dat het Palmzondag was, en dat er dus Palm moest worden gedronken. Het was nog vroeg en het zijn er die dag meer dan één geworden. Daarna zijn er nog veel Palmzondagen gevolgd. Jos sprak in de kerk de hoop uit dat ze er nog samen zouden vieren, ergens in het hiernamaals. Als er een hemel bestaat, dan staat Leo’s glas daar al koud.

Het Heidebloempje verloor één van zijn grootste zonen – een Hollander die bij de scouts was geweest, om maar te zeggen dat het niet in de sterren stond geschreven – maar ook een vader, grootvader en goede herder. En we zijn niet alleen, heel onze gemeenschap verliest een vriend. Bedankt, Leo.

Foto : Kamp Koersel 1972 : de Jongknapen met Leo van Gink en Guy Damen (Archief Heidebloempje / Essen in Beeld)
Net als in de film

Net als in de film

Een auto valt in het water. Een schip zinkt, de drenkelingen redden zich op een vlot, dra omcirkeld door beesten met akelig grote tanden. De duikboot loopt vast – redden de opvarenden het ? De spannendste filmscènes spelen zich vaak op, in, onder het water af. Latent weet je als kijker dan natuurlijk dat die scènes niet echt worden opgenomen op volle zee, of in het één of ander kanaal. Dat zou al te moeilijk zijn op ze te filmen. Maar waar speelt het zich dan wel af ?

In Vilvoorde, blijkt vaak het toch wat verrassende antwoord. Dat ligt dan wel aan een kanaal, maar daar houdt de associatie met water wel op. Nochtans : het aldaar gevestigde Lites gaat er prat op over de meest geavanceerde waterstudio ter wereld te beschikken. Zodat Tom Cruise of Idris Elba er al eens kopje onder gaan en/of weer boven komen. Of Rammstein (waar heb ik die recent nog vernoemd ?) er een gezellig boottochtje houden voor de clip van “Zeit”. Dankzij een netwerkevent van VDAB -lang verhaal hoe ik daar terechtkwam- kreeg ik de kans om Lites te bezoeken. Naast de absoluut indrukwekkende waterstudio kregen we ook de andere studio’s te zien, met decors die er geloofwaardig uitzien en muren die zo zijn gezet dat ze er absoluut niet – maar in beeld wél echt gaan uitzien. Alleszins de moeite van een bezoek waard.

En de volgende keer dat er zich nog eens een schip in de Bermudadriekhoek verdwijnt vraag ik me dus af : Vilvoorde ?

Foto : IMDB

Le grand Nicolas

Le grand Nicolas

Ondertussen is de nieuwe Europese Commissie aan de slag gegaan. De Roemeense Roxana Mînzatu heeft de portefeuille werk en sociaal beleid overgenomen van de Luxemburger Nicolas Schmit. Mogelijk kent u die niet. Dat is eigenlijk vreemd, want volgens het door het Europees Parlement gehanteerde systeem van “Spitzenkandidaten” gingen de Europese verkiezingen in juni in de eerste plaats over de keuze voor een nieuwe commissievoorzitter, en dan met name tussen de kandidaten van de EVP (de Europese christendemocraten en hun bondgenoten), Ursula Von der Leyen, en die van de tweede grootste Europese Partij, S&D (de scoiaaldemomcraten) – en dat was dus de Luxemburgse socialist Nicolas Schmit. Zoals bekend haalde die het niet en zo kreeg Von der Leyen een tweede termijn.

Voor hij Europees commissaris werd was Schmit meer dan tien jaar lang minister van (o.a.) werkgelegenheid in zijn land. Hij nam dus deel aan de EPSCO-ministerraden die de ministers van werk en sociaal beleid samenbrengen. Daar leerde ik hem ook kennen. Von der Leyen zetelde overigens een tijd lang gelijktijdig in die raad, als Duits minister van werk. Schmit vertegenwoordigde niet de grootste Lidstaat, maar sprak altijd met overtuiging en kennis van zaken, waarbij de hem toegemeten spreektijd zelden volstond. Daardoor had hij vaak impact op de besluitvorming. Hij waardeerde ook het werk van de comités die voor EPSCO werken, EMCO en SPC, en als EMCO-voorzitter hielp me dat uiteraard. Naast de vergaderingen spraken we elkaar af en toe – in het Frans, al was dat hoorbaar ook niet zijn moedertaal (maar mijn Duits of Letzeburgs is ook niet optimaal), en dat bleef ook zo tijdens zijn commissariaat.

Tijdens de conferentie van La Hulpe liep er protocollair even iets mis, waardoor ik plots degene was die de commissaris ontving. Van de nood een deugd makend heb ik hem dan gebrieft over de onderhandelingen over de “Verklaring” – niet zo moeilijk, want Schmit had aan een half woord genoeg om inhoudelijk en politiek méé te zijn. De laatste keer dat ik hem sprak, terwijl we beiden aan een ontbijtbuffet stonden, hadden we het over de Belgische politiek. Hij dacht dat het nog wel een tijd ging duren vooraleer er een nieuwe regering zou zijn, ik vermoedde toen dat het tegen half november wel rond zou zijn en dat de Belgische regering er vóór de nieuwe Europese Commissie zou zijn. Hij bleek eens te meer een goed politiek observator…

Als commissaris bouwde Schmit verder op het werk dat Marianne Thyssen had verricht. Vooral de richtlijn over het minimumloon was baanbrekend, maar ook op andere terreinen verzette hij de bakens. De Luxemburgse coalitie, zonder socialisten, besliste uiteindelijk om hem geen nieuw mandaat te geven in de Commissie. Anders had dat zeker met een vice-voorzitterschap gekomen, maar de nationale politiek besliste er anders over. Zo ging begin december voor het eerst in een jaar of 15 een EPSCO-raad door zonder Schmit. Maar de stempel die hij op het werkgelegenheidsbeleid en het sociaal beleid van de EU drukte blijft daar nog wel een tijd opstaan !

Die Wende

Die Wende

“Ik zweer dat ik de verplichtingen van mijn mandaat trouw zal nakomen.” Met 14 mandatarissen van N-VA/PLE, Dirk, Kevin, Katrien, Geert, Anne, Robin, Joris, Sally, Steve, Ellen, Johnny, Josée, Koen en ikzelf, hebben we gisteren 18 keer deze tekst opgezegd, en daarmee een historische verandering in het bestuur van onze gemeente tot stand gebracht. Dat is het resultaat van de verkiezingen van 13 oktober, maar ook van vele jaren hard werk. Zovelen hebben mee folders gebust, affiches geplakt, meegewerkt aan teksten en folders, mee vergaderd, meegeholpen om mensen te overtuigen. Anderen hebben mee op verkiezingslijsten gestaan en keihard mee campagne gevoerd. Vandaag bouwen we verder op hun werk, en op dat van iedereen die in de voorbije decennia vanuit onze ploeg een eed heeft afgelegd en de verplichtingen van het daarbij horende mandaat in de gemeenteraad, de OCMW-raad of het Bijzonder Comité trouw en met veel energie zijn nagekomen. Marcel, Wim, Gerbrand, Sooi, Louis, Guy, Fons, Paul, Suzanne, Thomas, Agnes, Jasper, Cathy, Annemie, Liesbeth, Veerle, Bianca, Annemie, Guy en Bob : we beseffen heel goed dat we waar we vandaag staan ook aan jullie te danken hebben. En hoewel hij nooit de eed aflegde wil ik toch ook Bart Van Esbroeck vermelden, die mee aan de wieg stond van N-VA Essen en N-VA/PLE. Ik ben blij dat hij er gisteren bij was in de overvolle raadszaal.

Ik had gisteren de grote eer om namens de hele ploeg iets te zeggen :

Voorzitter,

Het is lang niet de eerste keer dat je een vergadering voorzit waar ik bij ben, Dirk. Ik vermoed dat de eerste van een jaar of 35 geleden dateert. Het is wel de eerste keer dat ik je ook als voorzitter aanspreek, denk ik. Welkom in die stoel, voorzitter.

Collega’s,

De gemeenteraadsverkiezingen van 13 oktober leverden een duidelijke uitslag op, en een nieuwe politieke situatie. Laat ik beginnen met iedereen te feliciteren die in deze raad gaat zetelen. De kiezer heeft ons, met ons 25, de opdracht gegeven deze gemeente te besturen, en dat is een mooie maar belangrijke verantwoordelijkheid.

Met de coalitie van N-VA/PLE en Vooruit komt hier een meerderheid tot stand van 17 zetels op 25. Dat is de meerderheid met het grootste draagvlak in deze raad sinds de verkiezingen van 1976. Uiteraard gaan we daarvan gebruik maken, maar zoals ik hier vele jaren in de raad heb geleerd betekent een meerderheid niet dat je ook alle wijsheid in pacht hebt, en dus rekenen we op een constructieve samenwerking en dialoog met de oppositiepartijen.

Collega’s,

Vanuit deze raad stellen we vandaag een burgemeester en een schepencollege aan. Zij krijgen de opdracht om onze beslissingen uit te voeren, om te zetten in dagelijks beleid, en ook om ze te voor te bereiden. Wij hebben veel vertrouwen in burgemeester Geert -het klinkt eigenlijk al meteen vertrouwd- en in Robin, Arno, Helmut, Joris en Katrien, en ook grote verwachtingen. We rekenen op een doordacht en dynamisch beleid, waarvan de resultaten op het terrein zichtbaar moeten zijn. Laat ik hen daarom de goede raad meegeven om goed maar ook snel te plannen, en meteen te starten met de uitvoering.

Het klopt dat het genderevenwicht in het college en eigenlijk in de hele raad beter had gekund, we moeten daar geen excuses voor zoeken. Dat is een werk voor alle partijen, want ik stel ook vast dat waar cd&v de keuze had tussen twee verkozenen raadsleden die wegens onverenigbaarheid niet samen mochten zetelen ook voor de man is gekozen.

Voorzitter,

Er zijn heel wat uitdagingen voor onze raad en voor het college. Het mobiliteitsbeleid is er zeker één van. Veilig en vlot verkeer is essentieel, maar in dezelfde straten waar we door rijden moet het ook gezellig winkelen en gerust en betaalbaar wonen zijn. Essen mag niet verstedelijken, maar moet een open, landelijke en groene gemeente blijven – die op eigen benen kan staan en ook economisch voldoende draagvlak heeft. Samen met de politie moeten we ook werken aan meer veiligheid, zeker in de buurten waar daar terecht vragen over zijn. Het Woonbos heeft bij de verkiezingen duidelijk om meer aandacht gevraagd. De problematiek daar is niet gemakkelijk, maar dat mag ons niet tegenhouden. Tenslotte wil ik graag de socio-culturele infrastructuur vernoemen. Kwalitatieve ruimte bieden voor de verenigingen, voor de sporters, waaronder ook de zwemmers, voor de bouwers van carnavalswagens, voor al wie iets in onze gemeente wil organiseren en tegelijk een efficiënt patrimoniumbeleid voeren is ook al niet de gemakkelijkste opdracht, maar ze is heel belangrijk om het DNA van onze gemeente te versterken. Ik zou nog veel meer kunnen noemen, maar ik wil Geert en zijn team ook niet te veel schrik aanjagen. Toch vandaag nog niet.

Op de inhoud gaan we ook nog uitgebreider kunnen terugkomen, want volgende maand zal hier het bestuursakkoord liggen.

Collega’s, het worden zes boeiende jaren. Vanuit N-VA/PLE kijken we er naar uit om mee aan de slag te gaan.

Daarmee is de nieuwe legislatuur echt van start gegaan. Ik heb er in elk geval zin in.

Loodswezen

Loodswezen

Burgemeester Gaston Van Tichelt nam vrijdag afscheid met een “netwerkreceptie” in de gerestaureerde voormalige goederenloods aan Hemelrijk, waar nu Robotland gevestigd is. Hij noemde het project als één van de twee realisaties waar hij bijzonder trots op is, naast het Zorgpunt, omdat ze de vrucht zijn van een vorm van samenwerking. Gaston heeft gelijk dat een gemeentebestuur vandaag een schakel moet zijn in een netwerk, een coproducent van beleid, een partner in een geheel van besturen en publieke, semi-publieke en private actoren. Wat niet wegneemt dat ik blijf vinden dat de loods als gebouw niet goed tot zijn recht komt in het Robotlandkader. Maar gedane zaken nemen geen keer.

Dat is natuurlijk op zich een belangrijke les uit 18 jaar burgemeesterschap. Gaston heeft op een aantal domeinen zijn visie kunnen realiseren. Dat is legitiem en gezond, maar het betekent uiteraard ook dat zijn opvolgers op veel vlakken niet van een wit blad starten. Het evenwicht tussen beheren wat er nu eenmaal is -de erfpachtovereenkomst met Robotland die nog zo’n halve eeuw meegaat- en nieuwe dingen realiseren is nooit eenvoudig – het vergt enige behendigheid.

Minister Verlinden was voor de afscheidsreceptie naar Essen gekomen. Ze bleek een uiterst vlotte spreker die de juiste toon wist te vinden. Ook Dirk Konings bracht een afscheidsboodschap voor zijn jarenlange “compagnon de route” – ook al begon Dirk zijn schepencarrière nog onder de vorige burgemeester, Frans Schrauwen. Ik weet dat we het belang van Dirk voor de ploeg van cd&v niet altijd juist hebben ingeschat, omdat hij in de gemeenteraad niet zo heel vaak het hoge woord voerde. Binnen en buiten cd&v vragen nogal wat mensen zich ook af hoe de verkiezingen zouden zijn gelopen met Dirk als lijsttrekker. De vraag is interessant, maar persoonlijk denk ik dat Steff Nouws met zijn harde werk eruit heeft gehaald wat erin zat vanuit de positie van lijsttrekker. Dat Dirk met zijn ervaring evenwel nog een belangrijke rol kan spelen in de gemeenteraad, staat evenwel vast.

Gaston legt die rol neer. Op een zelfgekozen moment, en dat is natuurlijk mooi voor hem. Hij gaat als jurist bij GD&A aan de slag. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik in het verleden wel eens aan de deskundigheid van sommige van de adviezen van dat bureau heb getwijfeld. Ik heb het gevoel dat ze de gemeente soms op een dwaalspoor hebben geleid. Maar ik geef toe dat het voor mij niet altijd eenvoudig om te beoordelen was wie dat dwaalspoor koos : misschien was het wel… de burgemeester, en probeerde GD&A dan zo goed mogelijk om te zorgen dat de gevolgen binnen de perken bleven. Mogelijk wordt dat in de toekomst helder. Ik ben alleszins blij dat Gaston naar zijn nieuwe carrière uitkijkt, en ben er met hem van overtuigd dat zijn kennis van de werking van een gemeentebestuur uiteraard een grote meerwaarde betekent. Bovendien heb ik altijd gevonden dat er méér carrièremogelijkheden voor voormalige politici zouden moeten zijn, zodat ze zich minder aan hun “zetel” moeten vastklampen. Dus passen in de eerste plaats succeswensen.

Bovendien, en dat moet ook gezegd, heeft Gaston voor een uitstekende overdracht naar zijn opvolger gezorgd. Op dat vlak kon Geert zich geen betere voorganger toewensen. Dat hoort zo in een democratie, maar het is lang niet altijd gegarandeerd. Het is ook menselijk dat het niet altijd zo gemakkelijk gaat, en ik ben er hem alleszins erg dankbaar voor.

Met de afscheidsreceptie zitten de “oude vormen en gedachten” van de voorbije 18 jaar -en lang voordien- er nu helemaal op. Dat ik hoop en reken op heel veel vernieuwing en verandering is geen geheim, maar ik ga dat met een dosis realisme en relativeringsvermogen doen. En met veel geloof en vertrouwen in de ploeg die dinsdag gaat aantreden. Maar ik zou hen toch willen aanraden om af en toe, zeker op crisismomenten, even stil te staan en te denken “OK, maar hoe zou Gaston dit hebben aangepakt ?”.

Eind goed, al goed

Eind goed, al goed

De laatste gemeenteraad van deze legislatuur deed ons even in het „politieke vagevuur” belanden – de voor politici bevreemdende situatie waarbij het even niet duidelijk is wie er in de meerderheid zit, en wie in de oppositie. Omdat het al 18 jaar geleden was dat er een coalitiewisseling plaatsvond in Essen, lag ook die toestand ook alweer 18 jaar achter ons. Toen leverde het vagevuur ook vuurwerk op, met een zeer tijdelijke meerderheid die de verhaalbelasting op de riolen afschafte. Gisteren knetterde het even, maar het kwam niet tot een uitslaande brand.

Integendeel, het vuur doofde al snel en ging over in de warmte van de „laatste schooldag”, met afscheidswoorden van de fractievoorzitters en de burgemeester. Die laatste had trouwens ook de raad zelf „gewonnen” door op een vraag van het VB te antwoorden met „ik zal het nooit meer doen” – waartegen absoluut niets in te brengen was. Ik vond het leuk dat Steff een beetje inzage gaf in de interne dynamiek van zijn fractie. Dat hij daarbij Brigitte Quick zijn „politieke moeder” noemde verraste eigenlijk een beetje. Aangezien Brigitte mijn -letterlijke, niet-politieke- babysit was, lang geleden, schept het zowaar een band.

Zelf heb ik met deze tekst de legislatuur uitgezwaaid :

Voorzitter,

Onze fractie werd bij de verkiezingen andermaal versterkt, maar toch nemen we vandaag ook van twee collega’s afscheid. Ik wil heel graag Annemie bedanken voor haar deskundige inbreng, haar vasthoudendheid en het gezond verstand dat ze de voorbije jaren in onze fractie inbracht, en voor de team spirit waarmee ze de verkiezingscampagne mee heeft gevoerd. En ik bedank ook heel graag Bianca voor haar aandacht voor wat er leeft in onze gemeente en in het bijzonder voor het Woonbos. Daar gaan we in de volgende jaren zeker aan blijven werken. Annemie en Bianca, veel dank en we rekenen de komende jaren achter de schermen op jullie inbreng en steun. Ook dank en de beste wensen aan de collega’s van de andere fracties die vertrekken.

We nemen vandaag ook afscheid van vier leden van het schepencollege. Dirk Konings blijft wel in deze raad, maar het gaat toch een vreemd zicht zijn om hem niet aan die kant van de zaal te zien zitten – dat het ons pas na 24 jaar gelukt is om hem daar weg te krijgen zegt even veel over hem als over ons, natuurlijk. Dirk, we zijn het niet altijd met je eens geweest, maar hebben je inzet zeker gewaardeerd – en vriendschapsbanden op Den Uil zijn sowieso sterker dan fractiegrenzen. Brigitte Quick, de manier waarop je in dialoog ging met deze raad, is een voorbeeld voor ons. Je toelichting vorige week op de commissie over het Fluviusdossier toonde dat nog maar eens aan. Je vond onze kritiek niet altijd rechtvaardig, maar die ging vaak over wat er niet gebeurde op jouw domein, veel meer dan over wat jij wel deed. Je gaat gemist worden in het college, ook door ons. Brigitte Van Aert, jij vertrekt wel helemaal – maar zeg nooit nooit in de politiek. Jij en onze fractie lagen elkaar niet altijd heel goed en ik denk dat we wederzijds elkaar regelmatig hebben onderschat. Ik weet dat onze kritiek soms pijn deed. Weet dat die nooit persoonlijk was bedoeld. Je mag trots zijn op je engagement en op wat je hebt bereikt in onze gemeente.

Burgemeester, Gaston, we nemen ook afscheid van jou. Na 18 jaar heb je zelf de sjerp aan de haak gehangen. Het was wellicht niet je bedoeling dat wij met die sjerp aan de haal zouden gaan, maar je hebt desalniettemin zelf je vertrek kunnen kiezen. Als ik de voorbije 18 jaar de vraag kreeg of je een slechte burgemeester was –mensen vragen dat aan de oppositie – dan heb ik altijd “neen” geantwoord. Je was dus een goede burgemeester – al zei ik er ook altijd bij dat ik op veel vlakken je visie niet hebt gedeeld. Maar je hebt in de beste traditie van de christendemocratie voor 18 jaar degelijk bestuur gezorgd, zonder ongelukken. We hebben met N-VA/PLE veel ambitie, maar daar moeten we dus toch eerst maar eens naast gaan staan. Veel dank voor al het werk voor Essen, Gaston, veel succes met je verdere carrière en hopelijk kan onze gemeente ook in de toekomst nog op jou rekenen.

Voorzitter, ook jou gaan we niet meer in die stoel terugzien, na ook alweer negen jaar. Bedankt om deze raad voor te zitten, en om geduldig al onze tussenkomsten en vragen te aanhoren en ons desondanks toch telkens opnieuw het woord te geven.

Deze raad gaat er vanaf volgende week anders uitzien, maar ik heb begrepen dat Steff en ik op onze post blijven zitten. We gaan wel symbolisch van plaats verwisselen, als fractievoorzitters van respectievelijk de grootste meerderheids- en oppositiepartij. Ik ga niet te veel goede raad geven -je hebt mij daarstraks al als voorbeeld genomen en dat zou niet dus verstandig zijn van mij, maar ik wil wel gewoon onderlijnen hoe belangrijk een goede oppositie is. Ook in Rusland en China zijn er gemeentebesturen en burgemeesters. Wat het verschil maakt, is de oppositie. Die maakt de democratie. Het is geen gemakkelijke rol, je gaat nog ontdekken dat je altijd moet opletten dat je geen boemerang naar de overkant gooit, en dat tegenstemmen lang niet zo evident is als het soms lijkt. Onthouden is dan weer een beetje flauw, zoals wij vandaag enkele keren hebben aangetoond. De oppositie speelt een belangrijke rol, en ik wens jou -en Marc- er oprecht veel succes in.

Tenslotte ga ik de mensen van het secretariaat, de diensten en Ivan bedanken. Die gaan natuurlijk niet weg, maar ze hebben er wel voor gezorgd dat we zes jaar ons werk hebben kunnen doen in deze gemeenteraad. Met name in Covidtijden was dat lang niet altijd evident. En als de kritiek die we soms naar de overkant stuurden, in plaats van aan te komen of desnoods als boemerang te werken, al eens tegen hun hoofd is geknald, dan excuseren we ons daar graag voor. Dat was niet de bedoeling. Nu begin ik stilaan toch tips aan Steff te geven, dus is het tijd dat ik ermee stop. Maar niet vooraleer we jullie allemaal een bedankje hebben gegeven. We beginnen inderdaad al met Sinterklaas spelen vooraleer we de sleutel van het gemeentehuis hebben. Er is er eentje voor iedereen, ook voor de mensen die het verslag nemen. En voor Marc zijn er twee, want daar heeft hij op basis van de verkiezingsuitslag van 2018 recht op.

Bij die allerlaatste zin hoort eigenlijk nog de bedenking “Timeo Danaos et dona ferentes”, maar het leek me geen goed plan om met een Latijns citaat af te sluiten. En de tekst was al lang genoeg.

Marc groet ’s morgens de dingen

Marc groet ’s morgens de dingen

Let op : ironische parodie !

Dag “nationaal socialistische” regering
                                                       ping ping
met je “tekenen van dictatuur”

Dag socialistisch “kiesvee” 
en dag “sossen” “die hun eigen
senator lieten liquideren”
omdat die “de stal wilde uitmesten”

Dag “uitschot” waarvan wij de “uitkeringen betalen”
Dag “minachting” door onze burgemeester
                    goeiendag

Dag premier die “niet echt slim” is
Dag “joker” die de Europese Raad voorzit
En dag “clown” die president is van Oekraïne

Dag “akelig” “oppervirus Van Zwanst”
met je “zwarte tanden”
die er “alles aan deed om te moeten onder-
duiken met zijn gezin”

Daa-ag

Dit is hoe Marc Scheepers op zijn Facebookpagina over politici en partijen schrijft, en over de sympathieke viroloog Marc Van Ranst. En die mij dus beschuldigt van laster en eerroof. Il faut le faire. Met als toppunt uiteraard het verwijt aan mij dat ik hem met Poetin zou vergelijken (quod non) – terwijl hij quasi letterlijk Matthias Diependaele gelijkstelt met Hitler, de enige persoon die ooit écht een nationaal-socialistische regering heeft geleid*. Mij niet gelaten, hoor. Maar ga dan ook niet bij de politie klagen als een ander je voorzichtig bekritiseert.

Ik heb de teksten een beetje herschikt en me beperkt tot wat hij zelf schreef, niet wat hij deelde. Het moest een gedichtje worden, geen ellenlang epos. Alleen de “(goeien)dag” en de “ping ping” heb ik toegevoegd, met welgemeende excuses aan Paul Van Ostaijen en zijn briljante gedicht. Maar ik wilde toch een beetje humor halen uit de teksten die ik de voorbije week noodgedwongen doorploeterd heb. Zwarte humor wel, zoals dat past op een zondag 24 november, 33 jaar na die van 1991.

Hopelijk niet tot een volgende bloemlezing (ploem ploemlezing).

*Voor wie het graag historisch helemaal correct heeft : Karl Dönitz leidde de naziregering van 30 april tot 23 mei 1945, maar veel meer dan een voetnoot is dat uiteraard niet.
Vervlogen tijden

Vervlogen tijden

De adjunct-algemeendirecteur van de gemeente Essen vertrekt met pensioen op 1 januari. Meteen verdwijnt ook de functie – een ernstig geval van onvervangbaarheid. Die functie ontstond namelijk pas na de inkanteling van het OCMW in het gemeentebestuur, waarbij één van de twee secretarissen algemeen directeur van het lokale bestuur werd. En de andere dus adjunct. Maar voor mij bleef Stefaan Denewet toch vooral secretaris. Die titel, en ook wel die rol, lag hem beter. Eigenlijk gaat dus de OCMW-secretaris met pensioen.

Ik leerde Stefaan kennen toen ik in 2002 in de OCMW-raad belandde, zoals ik een beetje hieronder heb beschreven. Ik heb hem altijd een licht excentrieke maar wel goede OCMW-secretaris gevonden, die de raad en de voorzitter degelijk bijstond – en waar nodig was een beetje op weg hielp. Zoals algemeen directeur Ivan Kockx aanhaalde op de receptie vandaag werd in de periode dat hij secretaris was ook heel veel in gang gezet, van de bouw van serviceflats tot het opzetten van een dienstenchequebedrijf. Stefaan koos samen met de voorzitter en de raad vaak voor een voortvarende, toekomstgerichte aanpak. Ook daardoor was het een mooi bestuur, OCMW Essen, al was de inkanteling in de gemeente natuurlijk zowel onvermijdelijk als logisch.

Stefaan is -bijna was- een loyale ambtenaar die zijn plaats tegenover de politiek kende, en daar tegelijk inventief mee omging. Wat een grote meerwaarde had voor de opeenvolgende voorzitters, zonder enige afbreuk te doen aan de mogelijkheden van oppositieraadsleden. Ik heb daar nuttige dingen uit geleerd. Af en toe botste het dan ook wel eens met het gemeentebestuur. Dat haalde Ivan even aan, maar hij vergat daarbij het verhaal te vertellen van de “bureaucontainer”. Ik zal dat die episode dan ook maar met de mantel der liefde bedekken.

Naast OCMW-secretaris is Stefaan, als geboren West-Vlaming, in de loop der jaren ook een bekende Essenaar geworden, die vooral bij veldritten “in beeld komen” tot een ware kunst heeft verheven. Ivan maakte dan ook dankbaar gebruik van ons “Essen in Beeld” om een mooie presentatie over Stefaan te stofferen. Het heeft hem ongetwijfeld taalkundige inspanningen gevergd om het Essens machtig te worden, maar qua integratie in onze gemeenschap is hij alleszins een model. Ook al haalde hij zelf vandaag aan dat hij zijn eerste cliënt in het Frans te woord stond – wat ik ten volle begrijp; ik heb met die taal ook minder moeite dan met West-Vlaams…

In alle terechte moderniseringsdrang van de lokale besturen denk ik soms het het systeem met een secretaris, een ontvanger en een manusje-van-alles -ik denk bij de gemeente Essen aan Marcel Van Meel- ook wel zijn mooie kanten had. Pensioen na pensioen laten we die tijd achter ons – onze laatste secretaris vertrekt inderdaad met pensioen, en met hem toch ook een beetje het Essense OCMW zelf. Ik wens hem nog veel mooie jaren hier in Essen, met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, zijn vrienden en zijn hobby’s.

Foto : Secretarisvogel (Sagittarius serpentarius)
Scheepsrecht

Scheepsrecht

Ik ben op 13 en 14 november twee dagen voor mijn werk in Madrid geweest. Toen ik terug thuiskwam, wachtte een uitnodiging van de politie op mij. Die wilde mij verhoren. Ik word namelijk beschuldigd van laster en eerroof. Op de uitnodiging staat er voor alle zekerheid dat daarvoor een vrijheidsstraf kan worden opgelegd. Iemand wil mij dus veroordeeld en bestraft zien, wellicht liefst in de gevangenis. Dat kwam uiteraard hard aan, ook al omdat ik zodra ik de brief zag met mijn moeder naar een belangrijke afspraak moest, en ik haar natuurlijk niet ongerust wilde maken.

Van wie de klacht kwam, dat was op dat ogenblik niet duidelijk, maar de “feiten” waar ik van werd beschuldigd, zouden zich voorgedaan hebben in de Moerkantsebaan 163, en na een korte opzoeking bleek dat het adres van collega-fractievoorzitter Marc Scheepers van Vlaams Belang.

Tijdens het verhoor bij de politie heb ik vandaag begrepen dat het inderdaad over laster een eerroof t.a.v. Marc zou gaan, met name in deze tekst. Daarin zou ik hem ervan beschuldigen een racist te zijn, en hem vergelijken met Poetin. Ik heb dan de passage uit de tekst getoond waar het wellicht over gaat, en verklaard dat ik hem daarin geen racist noem, en hem niet met Poetin vergelijk. De tekst zelf heb ik bij de verklaring laten voegen, ik heb namelijk niets te verbergen.

In de gemeenteraad heb ik altijd correct met Marc gewerkt, hem gelijk gegeven als hij gelijk had en tegengesproken als ik het niet met hem eens was. Ik heb ook met hem persoonlijk geen probleem, enkel met zijn opvattingen en soms ook wel de manier waarop hij aan politiek doet – maar ik verschil uiteraard wel met meer mensen van mening. Ik vind hem daarbuiten ook bijvoorbeeld wel een sympathieke student muziek bij Muzarto en kan de muziek die hij (mee)speelt wel smaken. Zijn favoriete groep, Rammstein, staat ook in mijn playlists – zij het in beperkte dosissen. In een “cordon humanitaire” heb ik bovendien nooit geloofd – mensen verdienen respect, wat hun opvattingen ook zijn. Maar ik bestrijd de ideeën en werkmethoden van mijn politieke tegenstanders al eens. Altijd met open vizier overigens, niet anoniem of via roddels – mijn mening over zo ongeveer alles dat ik belangrijk is gewoon hier online terug te vinden.

Over wat in de tekst staat mag de lezer zelf oordelen. Je kan hem ongelukkig vinden, onverstandig, ondoordacht, veel te hard of veel te zacht. Je kan hem bekritiseren, nuanceren, tegenspreken. Dat behoort tot de essentie van een democratie. Maar wie ermee dreigt om iemand als crimineel te laten veroordelen voor een tekst als deze, op basis bovendien van wat er manifest niet instaat, met in mijn geval een gevangenisstraf tot een jaar en een geldboete tot 16.000 EUR, en met bijvoorbeeld ook alle professionele gevolgen van dien, doet dat om te intimideren en die persoon zo het zwijgen op te leggen. De reactie van sommige mensen in mijn omgeving op de klacht was dan ook : “Schrijf dan maar nooit meer iets over het Belang”. Dat is een totalitaire methode -ik zal me voor de gelegenheid ervan weerhouden andere adjectieven te gebruiken- en kan en mag niet aanvaard worden.

Eerder had Marc ook al eens geprobeerd met een deontologische klacht over een collega van cd&v, omdat die niet het door hem gewenste antwoord op een vraag had gegeven. Hoewel die klacht onterecht werd bevonden vond hij het blijkbaar een interessante formule. Een strafklacht is uiteraard een nog veel straffer middel. Tijd om een lijn te trekken, anders durft er binnenkort niemand in de gemeenteraad of daarbuiten Marc nog tegenspreken. Om de cirkel met mijn korte trip naar Madrid rond te maken : ¡No pasarán!

En petit comité

En petit comité

In 2002 ben ik lid geworden van de OCMW-raad, toen als enige vertegenwoordiger van mijn partij, in opvolging van een socialistische collega. We hadden een mandaat met hen gedeeld, op eigen kracht haalden we er net geen. De OCMW-raad had toen een dubbele rol : de instellingen van het OCMW besturen, en beslissingen nemen over individuele steundossiers. Ik vond beide boeiend, en bewaar goede herinneringen aan de samenwerking met oppositiegenoten Lieve Wuyts, Jeroen Clous en Cois Veraart, maar ook met voorzitter André Moens en de collega’s van de toenmalige meerderheid.

Het bestuur van de OCMW-instellingen is ondertussen overgegaan naar de gemeenteraad, die zich dan even “OCMW-raad” noemt. Waarom dat zo moet heeft te maken met de soms moeilijke samenloop tussen Vlaamse en federale wetgeving. De beslissing over individuele steundossiers ging dan weer over naar het Bijzonder Comité voor de Sociale Dienst (BCSD). De voorzitter en de acht leden daarvan oordelen over de ingediende steunaanvragen. Ik vond dat vanuit politiek oogpunt vaak boeiende discussies, omdat ze over grote principes gaan -waar ligt de grens tussen individuele en maatschappelijke verantwoordelijkheid- en tegelijk een heel directe impact hebben op mensen. Soms waren het heel moeilijke afwegingen. Het is alleszins een belangrijke taak. Ik heb de Pano-reportage over het OCMW van Anderlecht niet gezien, maar uit wat ik erover lees blijkt alleszins dat alles niet vanzelfsprekend altijd goed gaat.

Het is dus natuurlijk van groot belang om de juiste mensen naar dat BCSD af te vaardigen. In plaats van één van de 11 mandaten gedeeld te kunnen invullen kreeg N-VA/PLE van de kiezer de verantwoordelijkheid om 3 van de 8 leden aan te duiden. Met Vooruit spraken we bovendien af dat het negende lid, de voorzitter, onze schepen Katrien Somers zou zijn. Voor de 3 functies hadden we heel wat uitstekende kandidaten, wat de keuze waar we gisteren voor stonden erg moeilijk maakte. Ik ben wel blij en trots met het resultaat. Met Sally Danssaert zorgen we voor continuïteit. Met haar juridische achtergrond is ze bovendien goed geplaatst om een oogje te houden op de regelgeving. Koen Neelen kan bogen op een jarenlange carrière in de zorgsector, en Josée Van Doren was seniorenambtenaar en verantwoordelijke voor het Lokaal Dienstencentrum. Beiden brengen ze een grote terreinkennis in. Ik ben er zeker van dat ze alle drie hun rol ter harte gaan nemen en wens hen daarbij veel succes toe.

Daarmee komt Erwin Koevoets niet terug in het Comité, en dat is jammer. We blijven met N-VA/PLE op zijn nuchtere kijk op onze samenleving rekenen.

Bij Vooruit krijgt vast waarde Cois Veraart het gezelschap van Jeroen Kustermans. Voor cd&v gaat partijvoorzitter Gert Raijmaekers samen met Nore Konings in het comité zetelen. Alleen bij het Vlaams Belang is voor zover ik weet nog niet bekend wie ze naar het BCSD gaan sturen; hopelijk vinden ze iemand bekwaam. Maar wie dat ook wordt, als gemeenteraad stellen we in elk geval een sterk Bijzonder Comité aan, en zo hoort het ook. Hopelijk levert het boeiende vergaderingen, maar vooral wijze en doordachte beslissingen op.