Tom Bevers

Ik ben een Armstrong-fan. Ik besef dat het ongehoord is om die zin in de tegenwoordige tijd te zetten. Zelfs in de verleden tijd zou er een beetje schaamte moeten in doorklinken. En toch…

Lance Armstrong is de grootste wielrenner van zijn generatie, en zonder meer één van de grootste aller tijden. Lange tijd was ik ook een “believer”, die ervan uitging dat hij dat allemaal zonder doping had gerealiseerd. Dat bleek dus tegen beter weten in te zijn. Toch heb ik niet het gevoel dat ik te sterk in hem geloofde. Mijn beloof in het wielrennen zélf bleek naïef. Het blijkt een rotsvaste wielerwet te zijn dat wie kan pakken, ook zál pakken. Uiteraard kan het niet altijd, bijvoorbeeld wanneer de controles even goed zijn als de dopingtechnieken. Maar als de mogelijkheid er wel is, dan zal het ook gebeuren.

Uitzondering op die regel die ook grote renners waren ? Ik ga er vanuit dat Edwig Van Hooydonck in die categorie valt. Veel ruimer wil ik het lijstje niet zomaar maken. En ik geloof uit principe geen wielrenners meer die dopingbeschuldigingen ontkennen. Zonder ze daarom minder hoog in te schatten als renner, overigens.

Is doping dan niet erg ? Ja, natuurlijk wel. Doping is vaak spelen met de eigen gezondheid. Maar of het nu echt de koers vervalst ? Soms wellicht wel. Op langere termijn denkt ik dat de verschillen uitgevlakt worden en dat de grootsten in elk geval bovendrijven. Moet het dan bestreden worden ? Ja, vind ik. Wie gepakt wordt, moet een startverbod krijgen. Bij herhaling desnoods levenslang. Maar ik wil er wel voor pleiten om achteraf geen uitslagen meer te veranderen. Dat is nefast voor de sport en de toeschouwers, maar ook voor de sporters (gedopeerde en niet-gedopeerde). Wie eerst over de streep komt, wint. Fout spurten, of pakweg mechanische hulpmiddelen, is iets anders natuurlijk. Maar anders zou ik de regel invoeren dat aan de uitslag niet meer wordt geraakt.

Conform die regel zal voor mij Lance Armstrong een zevenvoudig Tourwinnaar blijven. Een sterk renner. Ik ga er namelijk vanuit dat als die zeven Rondes helemaal zonder doping zouden zijn gereden, ze óók door hem zouden zijn gewonnen. De grote meerderheid van al wie in die jaren in zijn buurt kwam, is ondertussen sowieso ook betrapt. Armstrong blijft ook iemand die op een bewonderswaardige manier tegen zijn kanker heeft gevochten, en veel heeft gedaan voor de kankerbestrijding. Als mens schat ik hem ondertussen wat kleiner in – uiteraard al vóór het interview met Oprah Winfrey. En toch blijf ik dus een fan.

Ik ben aan een Nederlandse week bezig. Om voorzichtig te beginnen, ben ik zaterdag even naar het Nispense Zuivelhuis geweest. Voor de drogisterij – al durf ik dat bijna niet te zeggen binnen een partij waar de apothekerskringen redelijk oververtegenwoordigd zijn…

Vervolgens zijn Rob, Guy, Roel en ik zondag naar het EK All Round Snelschaatsen getrokken. Naar Thialf in Heerenveen. Het leek zo eens iets anders. Dat was het ook. Wie gaat er nu op de dag van het Belgisch kampioenschap veldrijden naar schaatsen kijken ? Wel, wij dus.

Nu, misschien zijn de gelijkenissen wel groter dan de verschillen. Zoals het bij wintersport hoort, was er voor de toeschouwers volop glühwein, bier, worst en friet. En poffertjes, die ontbraken wellicht in Mol. Het schaatsen wordt bijna even sterk gedomineerd door Nederlanders als het veldrijden door Vlamingen – ook buiten het BK. Al zag het deelnemersveld er toch internationaler uit in Herenveen dan binnenkort in Louisville, ook al ligt dat dan in de VS.

Bij de dames kregen we zelfs een onvervalst Stybar-moment : de enige die in het Nederlandse geweld overeind bleef, was een Tsjechische… En net zoals het Vlaamse veldritpubliek blij is met een Boom of Van Der Haar, gewoon om de titel van “wereldkampioen” meer glans te geven, zo bleek ook het Nederlandse publiek gelukkig met “onze” Bart Swings. Die er dan ook een zeer indrukwekkend weekend van maakte. Met elk rondje van zijn 10 km werd het thuispubliek enthousiaster. Ik weet niet of een Belgisch record schaatsen ooit enthousiaster werd onthaald dan door het oranjelegioen zondag. Mooi om te zien. Ook al omdat er uiteindelijk twee Nederlanders nodig waren om zijn tijd van de topplek te halen. Met overschot, dat wel. En nog geen klein beetje.

Maar de jonge Swings kan nog een heel stuk groeien. Al zegt het ook wel iets over de schaatssport dat je van het skeeleren kan overstappen en dan in de kortste keren wereldtop kan worden. Het doet me denken aan… veldrijden, inderdaad. Met bier werd er overigens niet gegooid. Het schaatspubliek bleek trouwens in het algemeen niet helemaal aan het cliché van de Nederlandse supporter te beantwoorden. Misschien omdat de rustige noorderlingen ongetwijfeld de meeste plaatsen bezetten ? Of is het een algemene sportwet dat alle sportliefhebbers die níet naar voetbal gaan wél respect voor de tegenstander kunnen opbrengen.

Voor Sven Kramer en Ireen Wust weerklonk het Wilhelmus, dat het grote voordeel heeft dat je het zonder bijbedenkingen gewoon kan meezingen. En vervolgens werden ze in een arrenslee rondgereden. Helden. Minstens tot nét voorbij het Zuivelhuis.

Het was voor mij overigens de eerste keer dat ik in Nederland noordelijker raakte dan Amsterdam. Zeker voor herhaling vatbaar. Dat geldt met name voor Fryslân, waar ik me altijd toe aangetrokken gevoeld heb. Ook al zullen de weergoden nog hard moeten werken om de provincie nog eens haar ultieme droom te gunnen, een Elfstedentocht.

’s Avonds aten we nog een poging tot culinaire interpretatie van nasi, maar dat bleek wat te hoog gegrepen – niet alle clichés zijn fout. Om dan maandag terug naar het zuiden te keren.

Niet voor lang, want woensdag leidde mijn weg naar Den Haag. Men had voor mij de Thalys geboekt. Een goed idee, want de Fyra blijkt zowaar een veel grotere flop dan zelfs de meest pessimistische reiziger had gedacht. Dat hebben we samen weer mooi voor elkaar gekregen, met de Nederlanders. Nu, ook de Thalys had vertraging. En de NS werkte wegens het winterweer met een “aangepaste dienstregeling”. In eufemismen blijken alle spoorwegmaatschappijen even sterk : de aanpassing kwam neer op het schrappen van de helft van de treinen. Zodat ik er al bij al vier uur over deed om van mijn Brussels kantoor in een Haags hotel te geraken. Maar de verplaatsing bleek de moeite. Voor de conferentie, waar ik gevraagd was om een sessie voor te zitten, maar wellicht meer voor de contacten die ik er kon leggen. En het Nederlandse Ministerie van SZW ligt heel handig pal naast een station waar de lijn naar Roosendaal langskomt. Zodat de terugweg daarstraks véél korter was.

Om de week af te sluiten, heb ik morgen een afspraak met de Nederlandse collega’s van de Permanente Vertegenwoordiging. Tenzij de NMBS daar een stokje voor steekt, natuurlijk. Waarna het weekje Nederland erop zal zitten.

Op de terugweg vanuit Heerenveen deden we een rondje “Bekende Nederlanders” : je noemde er één, en de volgende mocht met de eindletter een nieuwe zoeken. We hielden dat ontzettend lang vol, al moesten we na een tijd de E en de N uit het spel halen. Van Harry Mulisch tot de Tokkies blijkt een kleine sprong. Ik denk dat we met “Bekende overige Europeanen” nooit zo ver zouden zijn geraakt. Zo dichtbij en toch zo ver, zong Kris De Bruyne…

Dit weekend krijgen de scheidsrechters in het voetbal bijzondere aandacht. De aanleiding is de dood van een grensrechter in het Nederlandse jeugdvoetbal van vorige week : doodgeschopt door enkele spelers. In Nederland is er zelfs helemaal geen amateurvoetbal, om een grondige bezinning hierover mogelijk te maken.

Er verschijnen natuurlijk heel wat analyses en commentaren hierover. Die lijken iets te veel in één richting te gaan : het voetbal is een spiegel van een verruwende maatschappij. Wel, ongetwijfeld is dat ook zo. Als volkssport nummer één in veel landen trekt ze spelers en supporters aan van allerlei slag, en sommigen gaan in de context van emoties die sport oproept al eens over de schreef. En toch : I beg to differ. Zoals Hans Vandeweghe in De Standaard. Voor een deel ligt het probleem wel degelijk bij het voetbal zélf.

Twee weken geleden zat ik voor het eerst (!) op de tribune bij een competitiewedstrijd in de eerste klasse. Beerschot-Anderlecht. Ik heb me er goed geamuseerd, al was het zeker na de rust een eenrichtingswedstrijd, die in de week nadien mee tot het ontslag van de Beerschottrainer leidde. Maar Anderlecht kreeg een strafschop. Reden genoeg voor het hele stadion om minutenlang op de scheidsrechter te kankeren. Ik ken het verhaaltje natuurlijk wel : Anderlecht krijgt strafschoppen cadeau. Maar bij gebrek aan vertraagde beelden in de contactlenzen van de supporters, kan je er toch vanuit gaan dat de scheidsrechter in de meeste gevallen een beter beeld heeft. En getraind is op het uit elkaar houden van overtredingen en legitieme ingrepen. Zodat de logische reactie, na de eerste ontgoocheling, me lijkt om je gelaten bij de beslissing neer te leggen. En ze niet aan de persoon van de scheids, zijn afkomst, nationaliteit of het al dan niet eerbare beroep van zijn moeder te wijten. Zoals dat in andere sporten gaat.

Ik vind het al te gemakkelijk dat het voetbal de schuld dan maar bij “de maatschappij” legt. Een deel van het antwoord zit wel degelijk in de sport zelf. En rugby, een sport met dezelfde oorsprong als voetbal en niet eens zo héél verschillende regels, geeft echt wel aan hoe het moet : spreek af dat enkel de kapiteins met de scheidsrechter mogen praten. Dat ze dat bovendien beleefd moeten doen. Stuur overtreders van deze regels gewoon weg. En sta de scheidsrechter bij met videobeelden wanneer dat relevant is (sommige wedstrijden worden zo intensief gefilmd, dat een videoscheidsrechter alléén zou volstaan). Zodat een anonieme bron verantwoordelijk wordt voor beslissingen. Zou dat alles oplossen ? Neen. Er is ook dan wellicht nog werk aan een algemene fair-playhouding in het voetbal. En natuurlijk reflecteert elke sport een beetje de samenleving. Maar ik ben ervan overtuigd dat het een stevige stap vooruit zou zijn.

Oh ja, blijkbaar ligt het volgens sommigen aan de buitenspelregel. Die bestaat ook in rugby, en is daar onbegrijpelijk veel ingewikkelder dan in het voetbal. Daar kan het dus niet aan liggen…

Tommeke, Tommeke… U had wellicht al door dat dit stukje over ene Tom B. gaat, en toch niet echt autobiografisch kan worden genoemd. Ik fiets ook wel eens graag, maar daar houdt de ”vergelijking” toch wel op. Tijdens het koken gisteren heb ik Parijs-Roubaix gevolgd. De VRT-commentatoren die het niet met elkaar eens waren over de Boonensolo vanop 53 km gaven wat extra pit aan de uitzending. Ik hoorde bij het kamp-Vannieuwkerke : een groot kampioen mag -nee, moet soms- een groot nummer proberen neer te zetten. Maar met gezond verstand had het niet veel te maken, natuurlijk.

Toch maakte Boonen het af. Waarmee hij een voorjaar afrondt dat hem definitief als groot wielerkampioen kroont. Ik sla het grote Rondewerk, met name de Tour, een stuk hoger aan dan de klassiekers, maar een dubbele vier op een rij met een vierde Parijs-Roubaix en het indrukwekkende rijtje E3, Gent-Wevelgem, de Ronde van Vlaanderen dat eraan voorafging doet terecht ook een Lance Armstrong bewonderend fluiten (twitteren, heet dat tegenwoordig).

Op dit soort momenten blijft wielrennen natuurlijk een prachtige sport, ondanks alle schaduwen die er al eens over hangen. Een zeer mooi kijkstuk ook. Waar iedereen die al eens over kasseien fiets, het weze aan minder dan de helft van Toms snelheid, zich ook fysiek iets bij kan inbeelden.

Hopelijk breit Tom er later op het seizoen nog een vervolg aan, al is dat natuurlijk geen must meer na gisteren. Maar je weet maar nooit dat zijn prestaties wat afstralen op een bijna-naamgenoot…

Met Geert en Bob ben ik vandaag een kijkje gaan nemen op de veldloop van Esak. Dat was voor mij de eerste keer. Nu ken ik Esak wel een beetje, en dus verwachtte ik een gestroomlijnde organisatie. Toch hebben ze me toch verbaasd. Er liep veel volk rond, er heerste een gezellige sfeer, alles zag er inderdaad perfect georganiseerd uit, maar het bleef allemaal op maat van de amateursporters en hun begeleiders. De organisatoren vertelden ons nochtans over de moeilijkheden die ze hadden moeten overwinnen, onder meer met het weerbarstige terrein waar de veldrit een maand of twee geleden nog doorploegde.

Veldlopen is een heel eerlijke sport. Er zal af en toe vast wel strategie, berekening en inzicht aan vasthangen. Maar de beste aanpak blijft -volgens deze niet-kenner- toch in de eerste plaats om gewoon sneller te lopen dan de anderen. De strijd om de eerste plaats was in sommige jeugdreeksen mooi om te zien, maar de energie en de inspanning van de lopers die daar ver achter kwamen was vaak even indrukwekkend. Mooie sport in een mooi kader op een mooie zondagnamiddag. In Essen. Waarvoor dank, Esak’ers. Ook goed als motivatie om in het najaar weer hard aan jullie/onze quiz te werken, trouwens…

Ik heb gisteren van 9u tot 15u aan de inkom gestaan van de Grote Prijs Rouwmoer, het grootste sportevenement in onze gemeente. Het was behoorlijk koud, maar gelukkig bleef het droog. Zelfs de zon brak door, zodat het optimaal weer was voor de toeschouwers. Die zagen we dan ook met honderden met plezier 10 EUR neertellen om binnen te mogen. En de renners ? Die konden eindelijk in de modder hun kunnen tonen. Zoals dat toch wel een beetje bij veldrijden hoort.

Het is mooi om te zien hoe naast heel wat Essenaren ook veel volk van buiten de gemeente voor de veldrit de weg naar het College vindt. Dat betekent dat we toch iets extra kunnen bieden bovenop de tv-uitzending. Al blijf ik het een beetje jammer vinden dat er alleen maar Nederlands (als is het dan in vele varianten) gesproken wordt. Alleen enkele van de damesrenners en hun begeleiders (voor het eerst in actie in Essen) spraken ons in het Engels aan. Het veldrijden moet echt blijven proberen om ook voorbij de Vlaamse klei aantrekkelijk te worden.

Met Bart Wellens stond er een mooie winnaar op het podium. Verdiend, alleen al omwille van zijn veerkracht na allerlei moeilijkheden. Al was de morele winnaar natuurlijk Sven Nys, die met pech kort voor de streep moest opgeven. Knap hoe hij telkens als “men” denkt dat het beste eraf is, toch weer het tegendeel bewijst !

Elke zichzelf respecterende gemeente in onze streek heeft een internationale veldrit. Dat is uiteraard een wat ironische vaststelling die iets zegt over het veldrijden. Maar het geeft ook aan hoe populair de sport hier ten lande is. Het is dan ook een ideale publiekssport : geen ingewikkelde regels, topsporters die heel bereikbaar zijn, wedstrijden die op tv perfect uitkomen en live veel gezelligheid uitstralen. En Vlamingen die meekunnen met de wereldtop. Die de wereldtop zijn zelfs. En als het geen Vlamingen zijn, dan wonen ze hier. Ideaal…

De Grote Prijs Rouwmoer is dan ook een jaarlijks evenement dat zijn plaats op de Essense kalender meer dan verdient. Een vaste bezoeker kan je me nochtans niet noemen, al was ik er nu wel voor het derde jaar op rij. Telkens met een ander statuut : na de perskaart van vorig jaar heb ik nu een dagje aan de inkom gestaan. Best leuk en boeiend, eigenlijk. Het geeft je bovendien een kleine blik achter de schermen, en die leerde me dat het allemaal heel netjes georganiseerd is. Het leert vooral wie met wat voor toegangsbewijs binnen komt. En wie vindt dat hij zonder enig papier binnen moet kunnen geraken, en dat in sommige gevallen ook doet. Naast BV zijn helpt blijkbaar soms ook gewoon om “BE” te zijn. Oud-toprenners zorgen dan weer netjes dat hun papieren OK zijn en brengen er alle begrip voor op dat je die ook netjes controleert. Interessant…

De koers zelf was bovendien mooi en spannend. En stiekem supporter ik bovendien toch voor degene die uiteindelijk gewonnen heeft – naast de Essenaren nastuurlijk. Maar de no-nonsense aanpak van Sven Nys kan me wel bekoren. Al had hij deze keer geluk dat Albert platreed. Maar geluk moet je afdwingen, heet dat dan.

Het WK voetbal. Ik heb er nog niets over geschreven, maar je kan er moeilijk naast kijken, natuurlijk. Zeker als je af en toe in een internationaal gezelschap komt, merk je dat de “belangrijkste bijzaak van de wereld” in deze periode al eens een hoofdzaak wordt. In Frankrijk bemoeit zelfs de president zich met de uitschakeling van “Les Bleus”. Ik vind het eigenlijk wel verademend dat de hele wereld het zich kan permitteren zich enkele weken lang te vergapen op een spelletje. De mens als “homo ludens” om nog eens in de De Weveriaanse latinomanie mee te gaan.

Bleven voor hun doen redelijk kalm tot gisteren : de Nederlanders. Goed, toen we vorige week door Breda reden naar een afspraak met de “art director” van het Essen in Beeld-boek (het wordt mooi…) bleek de stad wel uitgestorven omdat Oranje speelde. Maar het collectieve delirium waarbij de overwinning al bij voorbaat werd gevierd, bleef uit. In de kranten worden daar dan verklaringen aan gekoppeld zoals aan verlies aan zelfvertrouwen van het voormalige “gidsland”, onder meer gelinkt aan de politieke kaart van het land. Misschien, maar wellicht heeft ook gewoon een wat realistischer spelstijl van het huidige elftal zijn impact gehad.

Heel Nederland leek er zich al bij te hebben neergelegd dat ze er toch wel uit zouden gaan tegen Brazilië. Deze Fokke en Sukkecartoon van gisteren spreekt daarbij boekdelen. Maar nu ze de eeuwige WK-favoriet hebben uitgeschakeld is het hek natuurlijk wel van de dam. Wereldkampioen worden is “de grootste Hollandse droom sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog”, schreef een Vlaamse krant vandaag. De aanvankelijke bescheidenheid, en het feit dat we er (alweer) zelf niet bij zijn, lijkt Oranje dit keer overigens meer Vlaamse sympathie op te leveren dan anders. Of zouden we, bijvoorbeeld hier in Essen, er al wat aan gewoon zijn geworden dat ook ons straatbeeld oranje tinten vertoont tijdens een groot voetbalkampioenschap. Misschien moeten we ze het inderdaad maar eens gunnen. Al kan ik me voorstellen dat voor heel wat Vlamingen het ideale scenario toch een finale Nederland-Duitsland zal zijn, in de laatste minuut gewonnen door de Mannschaft. Via een penalty. Onterecht toegekend door De Bleeckere…

Voor het WK had ik overigens gezegd dat het zoals elk echt groot voetbalkampioenschap voorbij is als de Duitsers van het veld stappen. Zo ziet het er stilaan wel uit. Of hoe ook een niet-echt-groot-voetballiefhebber tijdens een WK een voetbalkenner wil zijn. Een wonderlijk verschijnsel, dat voetbal.

En nu de tweede helft van Spanje-Paraguay. Van mij mogen de Zuid-Amerikanen het halen.

Februari is een iets te stille maand geworden op deze site. Daar zijn allerlei redenen voor, niet in het minst drie (en een half) nieuwe sites die in ontwikkeling zijn of waren. Eentje daarvan heeft ondertussen het officiële levenslicht gezien : de nieuwe site van atletiekclub Esak. Waar ik overigens vooral met de architectuur en het design bezig kon zijn, omdat de Esak’ers zelf voor heel veel inhoud zorgen en duidelijk de ambitie hebben om de site levend(ig) te houden. Ga er dus regelmatig eens een kijkje nemen, zou ik aanraden.

Met een lid van de Esakquizploeg als site-ontwerper kon het niet anders dan dat er ook een quizgedeelte zou zijn. Onze uitslagen staan er ook op. Hopelijk staan daar de komende maanden even mooie resultaten te lezen als bij de prestaties op de piste en in het veld !

Zouden de weergoden ook bij de 250.000 zijn die sinds Nieuwjaar Essen in Beeld hebben bezocht ? Het lijkt wel zo, want ze hebben duidelijk geprobeerd om onze gemeente er dit jaar op zijn mooist te laten uitzien. Wie door de crisis niet op wintersport kan, kan dezer dagen gewoon in de eigen straat toch sneeuwvakantiefoto’s maken. En in tegenstelling tot foto’s uit de Alpen of Pyreneeën kunnen ze die dan bovendien opladen op de website !

De “zwakke weggebruiker” in mij stelt bovendien tevreden vast dat heel Essen nu tijdelijk een zone-30 is geworden (sommige straten zelfs een zone-20, of een zone-0 !). Bovendien zouden we wel eens de eerste witte kerst in decennia kunnen krijgen. Wie weet wordt het door de opwarming van de Aarde meteen ook de allerlaatste – al gaan we er natuurlijk alles aan doen om dat alsnog te verhinderen. Maar het zou toch een extra dimensie geven om op onze site en in ons boek foto’s te kunnen plaatsen met sneeuw en als datum 25/12/2009. Een leuk orgelpunt voor een (wat mij betreft) tot nog toe geslaagd project.

Een project dat zelfs mij overigens blijft verbazen. Het gebeurt niet elke dag dat je je eigen vader op een sigarenbandje tegenkomt – en er daarmee nog eens aan wordt herinnerd dat “zijn” Berchem Sport van destijds heel wat meer voorstelde dat het niveau waarop het vandaag (jammer genoeg) actief is !

Het succes van de oude foto’s blijft voor mij de onverwachte meevaller van Essen in Beeld. Al moeten er nog duizenden achter zijn. Hoe halen we die nog boven ?