Tom Bevers

Vandaag viel het doek over wat ongetwijfeld het meest Essense assisenproces van de voorbije decennia was. Drie jonge Essenaren werden veroordeeld voor de roofmoord op Francis Ooye en moeten tot 30 jaar naar de cel. Omdat het OCMW enigszins betrokken was en één van de maatschappelijk werksters als getuige moest optreden, heb ik het niet alleen via de kranten wat kunnen volgen – soms helpt het ook om op het juiste moment in de juiste trein te zitten.

Ik heb er wat gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant was het allemaal een mooi stukje Essense folklore, waarbij verschillende onvervalste dorpsfiguren op het getuigenbankje terechtkwamen. Het proces leverde twijfels, suspens, ruzies tussen advocaten… een mooie soap, kortom.

Maar aan de andere kant is het natuurlijk een groot drama. Voor het slachtoffer, uiteraard, en zijn familie. Maar ook voor de daders, natuurlijk, en hun familieleden die zich overigens heel betrokken toonden. Het moet niet eenvoudig zijn plots te worden geconfronteerd met de (juridisch vaststaande) schuld van een geliefde aan een vreselijke misdaad. Zoals het ook niet eenvoudig kan zijn te beseffen dat je je vrijheid nog voor heel wat jaren kwijt bent. Ik hoop dat het einde van het proces voor iedereen een beetje “the first day of the rest of their life” kan zijn. Een nieuwe start. Een vervroegd Kerstmis.

Gisteren naar de OCMW-raad van Kalmthout geweest. Het was de eerste keer dat ik in een andere gemeente een raad ben gaan bijwonen. Hoewel de twee gemeentes niet zo verschillend zijn, lijken de OCMWs niet erg op elkaar. Al verklaren de ernstige problemen tussen de secretaris en de andere betrokkenen bij het OCMW, die al jaren aanslepen, ook wel een aantal zaken. Het dienstenaanbod verschilt sterk. En ook de vergadercultuur. De Kalmthoutse collega’s waren erg mak. Zowel inhoudelijk als over enkele opvallende procedure-mankementen zou ik sowieso zijn tussengekomen als ik niet achter maar rond de tafel zou heben gezeten. Anderzijds hebben ze in de heidegemeente minder studiewerk nodig om in te zien dat een lokaal dienstencentrum voor senioren zinvol kan zijn. En ik heb geleerd dat de woonproblematiek er even dringend wordt als bij ons. Reden temeer om toch nog eens aan een gezamenlijk sociaal verhuurkantoor te denken. Tenslotte blijk je woningen ook met Lottogelden te kunnen inrichten. Goed om weten…

De buur van even verderop, Wuustwezel, kwam deze week dan weer in het nieuws met “het eerste strijkatelier in de provincie Antwerpen”. Vreemd, want in Essen bestaat zo’n atelier ondertussen al weer een hele tijd !