Tom Bevers

Op 24 april 1965 gaven mijn ouders elkaar hun ja-woord. Dat betekent dus dat ze nu dus hun Gouden Bruiloft mochten vieren. Toch wel een moment om even bij stil te staan, om dankbaar te zijn voor het geluk dat ze samen mochten beleven en misschien ook wel om even (maar niet te lang) te denken aan wat niet heeft mogen zijn.

Dezer dagen komt het vaak voor dat kinderen zélf aanwezig zijn bij de trouw van hun ouders, maar in de Noorderkempen van een halve eeuw geleden was dat op zijn zachtst gezegd niet meteen de gebruikelijke volgorde der dingen. Ik was er toen dus niet bij. Ik herinner me wel nog dat ze hun Koperen Bruiloft vierden. Hier, in wat vandaag mijn woonkamer is, na twaalf en een half jaar samen. Ze kregen ook koperen geschenken, weet ik nog wel. Deurklinken, onder meer. Misschien maar goed dat die trend niet werd doorgetrokken bij de volgende jubilea. Hoewel, als er écht iemand op staat om hier gouden deurklinken te komen aanbrengen, het mág natuurlijk wel.

Zoals ik op de receptie even aanhaalde vind ik het ook wel opmerkelijk dat het huwelijk zélf langer heeft standgehouden dan de gemeente die het voltrokken heeft. Veel langer, want Loenhout, waar ze getrouwd zijn, ging al in 1976 op in Wuustwezel. Zouden onze Essense schepenen zich bij een trouw wel eens afvragen wat het langst zal duren, het huwelijk of het bestaan van ons gemeentebestuur ?

Goud, dus. We hebben het feest gevierd zoals dat hoort. Jammer dat Essen niet meteen een geschikte feestzaal heeft, overigens. Maar het mag gezegd, het Strijboshof bij de zuiderburen is een zeer mooie locatie waar we bovendien hartelijk en erg professioneel werden ontvangen. Ook al hadden mijn broer en ik enkele afwijkende ideeën – ik weet niet of de stokkenvanger van Games@Party eerder al een Gouden Bruiloft bezocht. En we zorgden voor enkele opmerkelijke gasten, al konden Zijne Heiligheid en een aantal van zijn tegenpolen er jammer genoeg alleen op video bij zijn.

Brigitte Quick, die het gemeentebestuur vertegenwoordigde (en dat met veel plezier en bovendien erg goed deed) vertelde dat er de laatste jaren in april en mei veel paren hun 50e huwelijksverjaardag vieren. Het zou wel eens kunnen dat we inderdaad nu het hoogtepunt van de gouden bruiloften beleven : de gezondheid van de generaties nadien liet hen vaak jammer genoeg niet toe om het goud te halen, en de generaties nadien blijven dan weer gemiddeld minder lang samen. Al moet stilaan het dubbele goud haalbaar worden voor wie er zich echt op toelegt : twee huwelijken van 50 dus. Of toch goud en zilver…

Tot slot : Hoek is niet alleen de mooiste wijk van Essen, het is ook een erg aangename en gezellig plaats om te wonen. De buren zorgden voortreffelijk voor een mooie versiering aan het huis en samen met de Hoekse fietsers zorgden ze mee voor een mooie feestdag. Waarvoor mijn dank.

Dank ook aan iedereen die de dag mee tot een erg mooie herinnering maakte voor onze familie.

KSJ-KSA-VKSJ wordt KSA. Eindelijk, hoor ik hier nu te schrijven. Al zal dat misschien de huidige leiding van KSJ Essen verbazen. En wellicht ook sommige mede-oud-leid(st)ers van diezelfde jeugdbeweging.

Ik was leider van KSJ Essen van 1991 tot 1998. Moest dit toen beslist zijn, ik zou verbijsterd zijn geweest. Nauwelijks tien jaar voordien was KSA Essen KSJ Essen geworden. Bij de nationale fusie van KSA (jongens) VKSJ (meisjes) in 1978 was immers afgesproken dat gemengde groepen de naam KSJ zouden dragen. En de nationale koepel zelf vervelde geleidelijk van KSA-VKSJ naar KSA-VKSJ-KSJ en dan naar KSJ-KSA-VKSJ. Onuitspreekbaar lang, maar de vlag dekte de lading. En ze stond ook wel symbool voor de complexe structuur en de erg uiteenlopende visies waarmee de geschiedenis de beweging had opgezadeld.

Ik verliet KSJ Essen in 1998, en werd actief bij KSJ Antwerpen-Brabant. Één van de vijf of zes provinciale werkkringen binnen KSJ-KSA-VKSJ. Die ondanks de naam „KSJ” ook groepen overkoepelde die de KSA- of VKSJ-vlag gebruikten. Met „donkerblauwe” en „lichtblauwe” groepen, afhankelijk van de uniformkeuze die ze maakten. En met sterke tradities. Toen de toenmalige nationale proost, in een wanhopige poging om de lopende „operatie-eenheid” te redden, een brief schreef met het voorstel om de beweging (wat we hadden het vaak over „de beweging” om het tienletterwoord niet te moeten gebruiken) één naam te geven, en dan wel KSA, reageerden we met ongeloof en verbijstering. Over één naam kon gepraat worden, maar die zou dan KSJ moeten zijn. En eigenlijk wisten we dat ook daarvoor bij onszelf geen draagvlak was. En de proost… die moest al snel de handdoek (stola) in de ring werpen.

Na enkele jaren ruilde ik mijn provinciale engagement voor het voorzitterschap van de Raad van Bestuur van KSJ-KSA-VKSJ Landelijk Verbond. Ik herinner me dat we op de allerlaatste vergadering van het toenmalige „coordinatieteam” met de financiële en pedagogische voorzitters tot het besluit kwamen dat de beweging één naam nodig had. Ik geloofde zelf toen in een nieuwe, nog niet bestaande naam, en in een lange overgangsperiode.

Na vier jaar voorzitterschap verliet ik KSJ-KSA-VKSJ, maar enkele jaren later werd ik gevraagd voor een raad van wijzen, in het kader van alweer een „operatie-eenheid”. Opnieuw hadden we het over één naam, en één uniform – zeker bij dat laatste waren we op een bepaald ogenblik zelf erg dichtbij. De naam „KSA” had ondertussen ook bij mij wat krediet verworven. Het was nu eenmaal voor velen de meest bekende naam die „we” hadden. De grenzen tussen KSA, KSJ en VKSJ-groepen waren ook al lang niet meer duidelijk, met gemengde KSA-groepen en KSJ-groepen voor alleen meisjes. Bijvoorbeeld.

Nog eens 5 jaar later is de kogel nu dus door de kerk. Daarmee wordt de onvoltooide fusie na 37 jaar eindelijk afgerond. En zoals de beweging terecht opmerkt klinkt KSA ook gewoon anders dan KLJ of KAJ. Het is dus een „sterk merk”, in de woorden van KSJ-KSA-VKSJ. Succes heeft vele vaders, maar voor zover ik de beweging ken, is dit ongetwijfeld ook de kroon op het werk voor proost Dirk. Het is hem méér dan gegund. En misschien vindt zijn voorganger, die te vroeg gelijk had, hier ook nog wel voldoening in.

En zo zal KSJ Heidebloempje Essen na 34 jaar wellicht terug KSA Heidebloempje Essen worden. Met donkerblauwe hemden. Het klinkt helemaal perfect, vind ik. Ik hoop dat iedereen in de logica kan meestappen. Ik kan getuigen dat er echt wel over werd nagedacht, en dat dit het resultaat is van een lange evolutie.

Ik word dus oud-KSA-leider. Eens KSA’er, altijd KSA’er.

Voorlopig gaan we nog even door
Op het lichtend pad, het verkeerde spoor
Mensen als ik vind je overal
Op de arbeidsmarkt, in dit tranendal

En sterren komen, sterren gaan
Alleen Elvis blijft bestaan
Mia heeft nooit afgezien
Ze vraagt: kun jij nog dromen?

In 1993 stond Gorki op het Ambiorexfestival. De dag na het KSJ-kamp, de dag na het overlijden van Koning Boudewijn ook. Rudi zette de foto van dat optreden vandaag op Essen in Beeld. De zon scheen hard, de toekomst lag voor ons.

De Vos schreef mee de soundtrack van mijn jeugd. Een tekstregel uit zijn zeer tijdloze “Mia” haalde mijn eindverhandeling aan de Universiteit Antwerpen en bleek ook een goede “voorspeller” voor mijn latere carrière. Het lied blijft één van de mooiste in het Nederlands – het blijkt ook erg moeilijk om het geloofwaardig te coveren, want verbonden met de unieke stem van De Vos. In zijn versie bezorgt het me altijd een beetje kippenvel, en dat is maar voor drie of vier liedjes in mijn eigen taal weggelegd.

Sterren komen, sterren gaan. Maar sommige gaan te vroeg.

De Nacht van de Essense Jeugd in een wat te koude zaal Rex bracht gisteren opnieuw de Essense jeugdbewegingen bijeen. Het goede idee om aan de gemeenteraadsleden te vragen om een handje toe te steken en zo de jeugdwerkers zelf niet opnieuw ook daarmee te belasten, leidde ertoe dat ik met Robin de bonnenverkoop in goede banen mocht leiden. Met veel plezier.

Jasper Van Landeghem leidde de finale van de “Battle der Essense Jeugdverenigingen”. KLJ Hoek ging verdiend met de overwinning lopen. Een mooi bewijs van de veerkracht van die beweging, die het niet altijd even gemakkelijk heeft – en ook van de wijk waarin ze actief is.

Jasper zelf won ook het “Gouden Ei“, de prijs voor verdienstelijk jeugdwerk, zoals we die met de Jeugdraad in 1996 in het leven hebben geroepen. Een meer dan terecht “Ei” voor hem – waarop ik ook zelf een beetje trots ben, meer als oud-KSJ’er dan als N-VA/PLE’er overigens.

Zelf was ik ook genomineerd – hopelijk meer op basis van mijn “cv” in het jeugdwerk dan op grond van wat ik het laatste jaar heb “gepresteerd”, want dat is redelijk beperkt. En de Ronde van Essen won het Ei al in 2009. Ik denk overigens dat de Jeugdraad zich eens moet buigen over het proces van nominatie en verkiezing. Ik zou minstens één van beide meer gestructureerd laten verlopen : ik denk dat de Jeugdraad zelf ofwel uit de nominaties degenen moet selecteren die echt in aanmerking komen voor een Ei, ofwel na de open nominatie een jury aan het werk moet zetten om de winnaar te kiezen. Zonder aanpassing dreigt er vroeg of laat een Koekoeksei uit het gouden nest te vallen…

Essen in Beeld is op Facebook beland. Eigenlijk een beetje per ongeluk. Hoe kan dat ? Wel, het was de bedoeling om een “passief” acccount te creëren, dat vooral zou toelaten om de activiteit op met name “Ge zijt van Essen als…” op te volgen. Maar zodra we ons hadden geregistreerd, doken de vriendschapsverzoeken op. Konden we die mensen dan zomaar teleurstellen ? Dan maar even gezocht naar een manier om Facebook te voeden zonder extra werk. Zodat nu de oude foto’s die worden opgeladen ook op onze pagina verschijnen.

We denken aan nog enkele eenvoudige toepassingen, en er is ongetwijfeld nog wat verfijning nodig. Het belangrijkste blijft voor ons dat alle relevante foto’s op de website blijven belanden : dat is de enige manier om de collectie volledig en kwalitatief te houden (foto’s op Facebook worden automatisch gereduceerd, en je kan ook niet zomaar op trefwoorden zoeken, natuurlijk). Hopelijk begrijpen ook onze nieuwe vrienden dat. Al is het natuurlijk leuk om te zien dat het “Essen in Beeld”-merk ook na meer dan vijf jaar nog steeds stevig overeind staat.

En de site zelf ? Die staat ook voor een ingrijpende verandering. Al is de timing nog onduidelijk. Maar als het zover is, dan hoort u het wel. Ook… op Facebook !

De 42e Ronde van Essen volgen ? Dat kan op heel veel verschillende manieren. Je kan de foto’s bekijken op de website van de Ronde. Wie graag een selectie ervan bekijkt, kan terecht op Essen in Beeld. Of op Facebook. Voor de heel selectieve fotoliefhebbers is er Instagram. Daar vind je ook een link naar de zeer onvolprezen filmpjes van Jasper. Waarvoor je ook op YouTube terecht kan. Wil je écht alleen de essentie, volg de Ronde dan op Twitter. Ben je vooral geografisch aangelegd, dan kan je op FourSquare terecht. Tenslotte zijn er zes (6) mensen die de Ronde volgen via Google+.

En dan zijn we nóg niet uitgeteld. Er zijn nog twee mogelijkheden om op de hoogte te blijven van de Ronde-gebeurtenissen. Je kan elke dag een boekje kopen, de Ronde-Echo. Een soort website op papier is dat. Met verslagen, grappige en minder geslaagde verzinsels, foto’s…

En wie écht geen andere mogelijkheid ziet, kan ook gewoon komen kijken. Zo. Live. Met je eigen ogen. Voor je neus. Je kan er een goedkoop drankje bij kopen. Daarmee steun je een goed doel – ook al heeft de Jeugdraad zichzelf dit jaar tot goed doel uitgeroepen (moet voor één keer kunnen). Je krijgt er gratis deskundig commentaar op álle wedstrijden bij. Je zou zelfs gewoon méé kunnen doen. Niet virtueel, maar irl (“in real life”, voor wie dat niet kent).

Asjemenou.

Na lang aarzelen heeft de Raad van Bestuur van het Karrenmuseum beslist om mij als lid van de Algemene Vergadering te aanvaarden. De eerste vergadering was erg leerzaam voor mij.

Zo heb ik begrepen dat het museum vorig jaar een verlies heeft geboekt van 1.668 EUR. Het bedrag deed me ergens aan denken : in plaats van de voorziene kost van 60 EUR heeft het museum vorig jaar beslist om 1.750 EUR te besteden aan de website. Die werd tot begin april gratis door een vrijwilliger bijgehouden. Hij zag er precies zo uit als het museum wilde. Het was tijd voor een grondige opfrissing, vond het museum, en de vrijwilliger wilde daar -gratis- werk van maken. Tot hij een mail kreeg, om te bedanken voor bewezen diensten. Voor 1.750 EUR kocht het museum een nieuwe website. De vrijwilliger zag dat die er niet slecht uitziet, en dacht : „dat had ik ook wel gekund”.

Het verlies is niet groot, maar het moet natuurlijk ergens vandaan komen. Om te besparen op de verzekeringskosten kregen op het eind van vorig jaar alle vrijwilligers die in 2013 niets hadden gedaan een mail om te zeggen dat ze van de vrijwilligerslijst en dus uit de verzekering werden geschrapt. Zo ook de vrijwilliger in kwestie. Die het wat vreemd vond, eigenlijk : het is niet dat hij niets wilde doen, zijn taak werd geschrapt. Maar iedereen moet besparen. Blijkbaar heeft nog één (1) andere vrijwilliger dezelfde mail gehad. Een snelle berekening leert dat de hele operatie mogelijk tot 15 EUR besparing kan opleveren. Als we dus de vrijwilligerslijst nog 150 jaar lang jaarlijks uitzuiveren, is de kost van de website eruit (de 40.000 EUR minder subsidie waartoe de meerderheidspartijen beslist hebben eruit halen, vraagt nog enkele millennia langer doorbijten).

Al moeten er ook andere manieren denkbaar zijn om de financiën op orde te krijgen. De ex-vrijwilliger heeft nu wat tijd gekregen om daar over na te denken. Hij wil graag bestuurder worden. Maar blijkbaar kan die vraag niet onder het agendapunt „kandidatuur voor raad van bestuur” worden behandeld. Er is dan wel geen procedure, maar ze is toch niet correct gevolgd. En hoewel natuurlijk de Raad van Bestuur zichzelf niet kan aanstellen, moet die toch eerst beslissen. Bovendien past de ex-vrijwilliger niet in het profiel, wegens afgevaardigde van een oppositiepartij. Zo werd hem door de gevolmachtigde van de burgemeester meegedeeld. De reden daarvoor is dat er niet aan politiek wordt gedaan.

Erg interessant, zo’n Algemene Vergadering. Ik kijk al uit naar de volgende.