Het Midden-Oosten staat in brand. Ik heb het moeilijk om een oordeel te vellen over de rechtmatigheid van de Israëlische aanval in Libanon. Hezbollah bedreigt effectief de veiligheid van de Israëlische burgers in het Noorden. Maar de aanvallen maken wel erg veel burgerslachtoffers en lijken erop gericht Libanon te beschadigen en de regering te verzwakken. Terwijl de Libanse regering net versterkt moet worden. Bovendien is de hele toestand ook een gevolg van de voortdurende en onaanvaardbare bezetting van Palestijns grondgebied door Israël – al moet je bij die vaststelling dan weer rekening houden met het vaak ongelooflijke gebrek aan realisme langs Palestijnse kant.

Eigenlijk zou de internationale gemeenschap een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen moeten opleggen, voortbouwend op het bijna-akkoord dat op het einde van Clintons laatste ambtstermijn in 2000 in Camp David werd besproken tussen Barak en Arafat. Al heb ik zelf een lichte voorkeur voor een internationaal statuut voor Jeruzalem tegenover een opdeling. Zo ongeveer is het destijds ook met ex-Joegoslavië gegaan : op een bepaald ogenblik kregen de leiders een “verdrag” onder de neus met de mededeling : “hier tekenen”. Dat zoiets niet kan, hangt samen met de ongezonde invloed van Israël op de Amerikaanse politiek en met het grote symboolbelang van Palestina voor de Arabische wereld en het Islamfundamentalisme.

Op middellange termijn zie ik alleen deeloplossingen en tijdelijke compromissen haalbaar. De “eenzijdige terugtrekking” van Israël hoort daar niet bij, dat toont Gaza aan en bovendien zal geen Palestijn de “veiligheidsmuur” als grens accepteren (en terecht). Ik zou nu iets kunnen zeggen over de onmacht van Europa, maar zelfs als Europa eensgezind met luide stem zou kunnen spreken, weet ik niet zo goed wat het nu zou moeten zeggen. Wie slaagt erin de toekomst te zien van het land van de profeten ?