De Brusselse klimaatmarsen zijn stilaan even veel wereldnieuws geworden dan de Franse gilets jaunes. De laatsten startten vanuit protest tegen te hoge dieselprijzen, de eersten onder meer tegen het feit dat we nog altijd op diesel (en soortgelijk spul) rondrijden. Ik probeer het gele hesjesprotest te begrijpen, maar de diffuse eisen, de agressieve technieken en de anti-democratische tendensen… ze zijn me er toch wat te veel aan. De pogingen tot recuperatie door zowel extreem-links en extreem-rechts zijn dan wel doorzichtig, de „beweging” leent zich er ook voor. Ik zie niet zo goed in waartoe het moet leiden.

Neen, dan den klimaatmarsen. Met als uniek kenmerk dat het eigenlijk een groep scholieren is die het verschil maken. In het algemeen vind ik spijbelen niet zo verstandig en vind ik dat scholen het niet mogen tolereren. Ik heb ook geen zin om inconsequent te zijn en een „spijbelmars” tegen pakweg de pensioenen te veroordelen omdat die tijdens de schooluren plaatsvindt. Maar je kan moeilijk ontkennen dat hij wel wérkt, de techniek van De Wever. Anuna. En inspireert, getuige de sympathieke mini-mars in Essen.

Uiteraard hebben de betogers gelijk : er moet veel meer gebeuren om de klimaatopwarming aan te pakken. Dat kunnen Vlaanderen, België of Europa niet alleen. Het gaat ook niet op om wonderen te verwachten van micro-oplossingen. Maar je moet altijd ergens beginnen, en de EU kan wel een relevante voortrekkersrol spelen. „Te klein” denken gebeurt al vaak genoeg. En er zijn ook echt wel maatregelen die in principe vrij snel en eenvoudig genomen kunnen worden, zoals fiscale maatregelen afschaffen die vervuilend gedrag belonen en hun CO2-afremmende tegenhangers versterken.

Niet dat ik het daarom eens ben met alle oplossingen die worden aangedragen, en dan heb ik het niet over het drukken van geld dat De Wever op een bepaald moment blijkbaar heeft voorgesteld (dat heet in het vakjargon “quantitative easing” en is niet noodzakelijk altijd onzin, al gaat het in de context die ze gebruikte wellicht niet op). Ik heb nogal vertrouwen in technische vooruitgang, en vind in die zin ook veilige(r) kerncentrales aanvaardbaar, in elk geval als overgangsmaatregel voor de komende decennia. Dat neemt niet weg dat ik zeker ook als Essens gemeenteraadslid een schrik heb van de centrale in Doel – die wordt net iets te vaak uitgeschakeld. Maar kolencentrales zijn nog dwazer, en de economie stilleggen houdt oplossingen eerder tegen dan ze te bevorderen. Maar laat dat alles vooral geen pleidooi zijn voor een stilzitbeleid. Integendeel, we moeten nu het verschil maken. Zo efficiënt mogelijk, ook waar dat ideologisch aan de ene of de andere kant wringt. We zijn eigenlijk al te laat. De klimaatmarcheerders hebben dus wel degelijk een essentieel punt, en we mogen niet te snel zeggen dat we „ze gehoord/begrepen/…” hebben.

Op gemeentelijk vlak kunnen we niet zo heel veel doen. Laten we dat onszelf noch anderen wijsmaken. En laten we dan toch doen wat we wél kunnen doen.