Ik ben naar Niemandsland geweest. Dat heb ik gemeen met een kwart van de Essenaren, zo lijkt het wel. Een ander kwart gaat nog, nog een kwart is op zoek naar tickets. Het laatste kwart… dat speelt mee, of helpt achter de schermen. Ik herinner me nog de vragen op de Algemene Vergadering van de vzw Kobie vorig jaar : zullen er wel genoeg vrijwilligers zijn ? Mij leek het toen alsof de vraagstellers van een andere planeet kwamen. In Essen ? Natuurlijk zullen er genoeg vrijwilligers zijn. Ik ben blij dat ik in die vergadering toen het project voluit heb gesteund. Maar nu zeggen dat ik toen kon voorzien hóe goed het ging worden, dat zou ik niet durven.

Ik was gisteren immers niet alleen onder de indruk van de massa mensen die meewerkte, van hun enthousiasme en toewijding. Niemandsland was ook gewoon bijzonder goed. Belichting, geluid, decor, organisatie… Het zag er zeer professioneel uit, het klonk heel mooi. De vluchtelingen die in het schemerlicht tussen de bomen opduiken zorgden ook zonder woorden voor een kippenvelmoment. Het stuk bood genoeg verhaallijnen die ook echt iets vertelden, wat bij een musical altijd een uitdaging is. De zang- en choreografiestukken zagen er heel goed uit, en het spelplezier droop (samen met de gietende regen) van de spelers af.  Ik vond ook het gebruik van verschillende talen -Essens, Nederlands, Duits, Frans, Engels- erg goed in het stuk ingepast.

OK, de zangteksten waren hier en daar  wat flauw, maar dat is ook des musicals.  Heel af en toe was het ook merkbaar dat de muziek een beetje gerecycleerd was uit andere projecten, en niet helemaal op het verhaal afgestemd. En als we dan toch met detailkritiek bezig zijn : in 1914 was de Duitse vlag niet de schwarz-rot-gold van vandaag, die in het stuk aan “onze” grens werd gehesen, maar de zwart-wit-rode Reichsflagge. En de soldaat die zijn lief mee wilde nemen naar Pruisen, meer bepaald naar Beieren, had de aardrijkskundelessen duidelijk gebrost. Om mijn reputatie van „kommaneuker” nog wat verder in de verf te zetten, twijfel ik hier en daar nog over historische details – al weet ik natuurlijk dat een goed verhaal soms moet voorgaan op de geschiedkundige accuraatheid.

En of het een goed verhaal was.  Maar vooral het geheel bleek zonder meer indrukwekkend.  Studio 100 niveau, en dat bedoel ik echt wel positief. Sinds de historische stoet van 2009 ben ik niet meer zo trots geweest op Essen. Hierover praten we binnen tien jaar nog, met recht en reden. De felicitaties voor iedereen die meewerkt zijn meer dan terecht. Ik ben een beetje jaloers op hen. Neen, niet omwille van het applaus, maar omwille van het ongelooflijk goede gevoel dat de groepsgeest moet meebrengen, het besef dat je samen aan iets werkt dat ook echt heel, heel goed is. Met zoveel mensen van verschillende leeftijden, uit zoveel verschillende hoeken van de gemeente. Ik gun het hen van harte.

En dan nu de politieke boodschap, in het licht van de gemeenteraadsverkiezingen ? Neen, dat ga ik dus niet doen.  Bedankt aan al wie ik gisteren zag meewerken.  Bedankt Steff, Jokke, Eddy, Sally -mis ik er nog ?- en Kevin die zijn carnavalservaring met de decormannen deelde.  Wie Niemandsland gebruikt om politieke verschillen te gaan zoeken of een “draad” te trekken tussen “wij” en “zij” heeft namelijk niet goed opgelet…