Archief van
Maand: juli 2018

Met de Saromapaplepel

Met de Saromapaplepel

Binnen 8 dagen, op 31 juli, zal het juist twintig jaar geleden zijn dat ik mijn laatste KSJ-kamp afsloot.  Tien jaar geleden heb ik hier verteld hoe dat toen voelde, en nog eens tien jaar later kijk ik er eigenlijk nog steeds op dezelfde manier op terug.  Maar gisteren was ik voor het eerst sinds die dag nog eens op het kampterrein van (het nu dus terug de oude naam dragende) KSA Essen.  Omdat mijn broer er net als vorig jaar in de kookpotten roert, vond ik een bezoekje wel kunnen.  Ik heb zelfs een klein steentje (of eigenlijk een grote pot rijst) bijgedragen.  Een kampkeuken binnenwandelen voelde heel vertrouwd aan, ook al omdat ik de hele kookploeg als leider, lid of mede-leid(st)er heb gekend.  Het hele kamp bleek ook heel herkenbaar, met inbegrip van de loomheid die bij die soort hoge temperaturen de namiddagen kenmerkt, en van enkele kleine aanvullingen bij lang tradities die ik ooit zelf nog heb aangebracht.

Het deed me veel plezier om een KSA-kamp nog eens even te zien leven.  Ook omdat ik weet dat jeugdbewegingen het niet altijd gemakkelijk hebben, en dat geldt nu nog meer dan tien of twintig jaar geleden.  Langdurige vrijwillige engagementen (ik was 26 toen ik in 1998 stopte, na 8 jaar leider te zijn geweest) worden niet altijd aangemoedigd door de samenleving.  Er zijn (veel terechte, daar niet van) regels en vereisten bijgekomen, en ook financieel is het niet altijd evident om een vereniging draaiende te houden.  Ik vind het daarom belangrijk dat een gemeentebestuur -zeker in een gemeente als Essen, die gelukkig heel veel jeugdbewegingen heeft- inspanningen doet om het jeugdwerk te ondersteunen.  Met N-VA/PLE willen we de komende zes jaar garanderen dat de dienstverlening voor verenigingen niet duurder wordt.  We willen extra polyvalente ruimte voorzien, waar jeugd- en andere verenigingen zelf iets kunnen organiseren, én we willen de hoog oplopende kosten voor de beveiliging van fuiven e.d. (“security”) mee opvangen.  Jeugdbewegingen moeten in de eerste plaats hun tijd en energie kunnen steken in “jeugdwerk maken”, niet in geldzorgen of allerlei andere beslommeringen.

Voor mij zijn dat niet zomaar punten uit een politiek programma, het is een visie die vertrekt vanuit een diep geloof en vertrouwen in de meerwaarde van het jeugdwerk, die ik bijna letterlijk met de paplepel (op kamp zat daar meestal Saromapap in) heb meegekregen.  Op 14 oktober gaat het ook daarover.  Maar eerst is er nog de zomer.  Ik wens de KSA-leden, -leiding en -kookouders een fantastisch kamp.  Alle andere jeugdbewegingen in Essen wens ik nét hetzelfde toe, en iedereen die in Vlaanderen de KSA- of een andere tent rechtzet eveneens.  Dat ze allemaal ervaringen mogen opdoen die hen binnen twintig jaar nog even levendig voor de geest staan dan die van mij !

Wien bleibt Wien

Wien bleibt Wien

Op 1 juli nam Oostenrijk het EU-Voorzitterschap over van Bulgarije. Omdat ik onverwacht moest inspringen op de informele ministerraad voor arbeid en sociale zaken leidde dat ertoe dat ik de voorbije twee dagen in het prachtige Wenen doorbracht. Het is altijd een plezier om in die stad te komen, ook al was er geen tijd voor Wienerschnitzel, Sachertorte, de Hofburg of Schönbrunn.  Nu, ik was er in 2016 nog als tourist, dus dat was niet zo erg.  En de zon, de Apfelstrudel en een portie Mozart en Strauss maakten veel goed. En ook het thema van de raad, de digitalisering, de robotisering en de platformeconomie (Uber, Deliveroo en zo), bleek erg interessant en relevant.

Oostenrijk neemt het Voorzitterschap over op een cruciaal moment. Voor wie vertrouwd is met de interne keuken van de Unie is dat vooral zo omdat de dossiers waarin onder Oostenrijkse sturing geen vooruitgang wordt gemaakt niet meer vóór de Europese verkiezingen kunnen worden afgerond. Maar ook wie die procedureslag, onder meer over het meerjarenbudget voor de EU, niet volgt ziet wellicht dat het vluchtelingendossier en Brexit twee niet geringe uitdagingen vormen voor het Alpenland. Waar net een regering aan de macht kwam met een uitgesproken mening op een aantal domeinen.

Oostenrijk is op zijn best een sterke brug tussen Oost en West. Met enkele Kroaten en Hongaren stelde ik vast dat we ons samen in de architectuur en de geschiedenis van de stad erkennen. Het standbeeld van keizerin Maria-Theresia maakte snel duidelijk waarom. Op zijn slechts is het samen met Boedapest een barrière, een rem op de geschiedenis. Ik hoop van harte op het eerste. En op een spoedig Auf Wiedersehen met de stad.

Goede werken

Goede werken

Het is een zesjaarlijkse traditie… In de aanloop naar de verkiezingen schrijf ik hier een stukje over wat het schepencollege goed heeft gedaan. In de verkiezingscampagne leggen we als oppositiepartij wat meer nadruk op wat verkeerd ging. En de meerderheidspartijen wellicht op wat goed ging. Maar ik vind het belangrijk dat politici kritisch zijn voor zichzelf, en de zaken ook in een ander perspectief durven zien. De voorbije twee verkiezingen bleek het een illusie dat “in ruil” ook iemand van de meerderheidspartijen het lijstje zou maken met wat er eigenlijk écht niet goed is gegaan. Misschien deze keer wel. Als er geen andere publicatiemogelijkheid is, plaats ik het hier wel.

Bij mijn lijstje horen voetnoten en nuances : vaak is wat goed ging toch ook niet helemaal goed, of had het nog beter, sneller, goedkoper gekund. Maar die nuances ga ik achterwege laten. Dat betekent niet dat ze er niet zijn. En zaken waar de “maar” sterker doorweegt dan de positieve kant, horen uiteraard gewoon niet in het lijstje thuis. Ik ga voor enkele “verwezenlijkingen” wel onze inbreng mee in de verf zetten, maar zonder het alleenrecht te claimen. Tot spijt van wie het benijdt (ik dus) ligt de eindbeslissing vaak toch bij het schepencollege of de meerderheidspartijen. We hebben overigens uiteindelijk wel het hele lijstje van tien ook mee gesteund, vaak voluit, soms wat aarzelend.

Het lijstje…

1. De kunststofatletiekpiste (dat is er meteen één waarbij ik ervan overtuigd ben dat die zonder ons niet zou zijn gekomen, maar zonder Brigitte Quick ook niet).
2. Het fietspad naar Nieuwmoer.
3. Het “samen-tuinen”-project.
4. De grotere aandacht voor het planten van bomen. En toch ook wel het milieubeleid meer in het algemeen, en laat ik het bloemetje daarvoor dan ook maar naar Helmut Jaspers werpen.
5. De heraanleg van de Dreef.
6. De heraanleg van de Paterstuin samen met Kempens Landschap.
7. De herinrichting van de kerkhoven (waar we hard voor mee aan de kar hebben getrokken).
8. De nakende bouw van de turnhal.
9. De repetitieruimte Hemelrock (nog één waarop ik zelf lang mee heb aangedrongen).
10. De activiteiten rond de “Grooten Oorlog”.

Ik vergeet er wellicht nog enkele, maar ik ben nu eenmaal opgegroeid met “Tien om te Zien” (horresco referens…) !

Nieuw kleedje

Nieuw kleedje

Eigenlijk had ik het niet eens gepland, die opfrisbeurt voor deze site. Maar om technische redenen moest het er wel ooit van komen, en de look van de oude site was ook wel echt verouderd geraakt. Surfend op het net vond ik ook een mogelijke oplossing om het hele berichtenarchief te behouden, want dat was voor mij erg belangrijk. En toen die aanpak bleek te werken dacht ik dus… waarom niet ? Zodat ik zoals zovelen de overstap naar WordPress maakt. Twee dagen later is dit het resultaat. Misschien hier en daar nog voor verbetering vatbaar, en met schoonheidsfoutjes die nog moeten worden weggewerkt, maar ik ben er vooralsnog best tevreden mee. Hopelijk vindt u het ook goed, beste lezer, die ik alvast veel leesvreugde toewens.

Naschrift

Naschrift

De Rode Duivels waren de beste ploeg op het WK, en hadden dat dus moeten winnen. Het was dus niet goed genoeg. Slecht was het uiteraard ook niet, en ik heb gewaardeerd dat ze ook echt wel wilden winnen, ook in de wedstrijd voor de derde plaats – die van de sterren uit de Premier League tegen de waterdragers in die competitie, zoals een commentator het omschreef. Desalniettemin.

Ik blijf het wel vreemd vinden dat die derde plaats nu uitgebreid gevierd moet worden. Dat in Kroatië morgen de feestvreugde groot zal zijn, ongeacht de uitslag, daar kan ik me iets bij voorstellen. In Frankrijk telt alleen de overwinning, neem ik aan. Zo hoort het voor wie terechte ambities heeft.

En ik hoop dat binnen 32 jaar (groot)ouders niet tegen hun nageslacht moeten vertellen over dat ene jaar dat de nationale ploeg eigenlijk het WK had moeten winnen – maar over de ploeg die toen óók al had moeten winnen.

Boerkini ?

Boerkini ?

Heel Vlaanderen discussieert gezellig voor of tegen een boerkiniverbod in het zwembad. En wij mogen in Essen weer niet mee doen !

Bijna goed

Bijna goed

Elke sportploeg kent ze. Er zijn de hondstrouwe supporters, die na een slechte wedstrijd tegen Lotenhulle of San Marino nog luid zingend achterblijven. De echte supporters, die bij een mooie actie applaudisseren, al is rest van de wedstrijd niet om aan te zien. De gewone supporters, die wel wat enthousiasme inleveren als het minder goed gaat, misschien wat minder actief worden, maar toch maar blijven volgen, in vast geloof op betere tijden. Maar ook de „goed weer” supporters, die pas wanneer het goed gaat, en er een belangrijk toernooi aankomt bijvoorbeeld, „hun” ploeg terug ontdekken. En dan heb je mij nog – en de Rode Duivels.

Voetbal dus. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een wedstrijd had uitgekeken. De laatste wedstrijd (op tv of live) die ik zag dateert op zich ook alweer van enkele jaren geleden, laat staan één van de Duivels. Het begon in 1986 – Mexico. Ik herinner mij dat ik toen heb genoten van de 1/8 en 1/4 finales. En dat ik me, als 14-jarige, daarna vooral heb geërgerd.

Natuurlijk was het mooi om de halve finales te halen. Maar dat dat toen plots genoeg was ! Dat al vóór die wedstrijd de mentaliteit van „het is wel mooi geweest, we hoeven nu ook weer geen wereldkampioen te worden” de kop opstak. Niet omdat het team daar niet goed genoeg voor was. Niet omdat Maradona nu eenmaal geen doetje was. Neen, gewoon omdat het niet zonodig hoefde.

Sindsdien kijk ik nog steeds trouw naar wedstrijden van succesvolle teams uit deze regionen, ook om hen te steunen. Ik mis geen enkele halve finale van de Champions League waarin Anderlecht, Brugge of zelfs Standard, Genk of Gent aantreden. Antwerp of Beerschot mag ook, maakt me niets uit. Finales van de Europa League ? Idem. Voor de nationale ploeg ben ik zelfs opvallend mild. Halve finale van het EK ? Ik kijk. En op het WK volstaat zelfs de kwartfinale, ook ná Mexico. Op voorwaarde dat ze die wel willen winnen, natuurlijk.

Pas op, ik waardeer ze hoor, de generaties van Rode Duivels die het moesten hebben van noeste werkkracht, van op tijd het been uit te steken of desnoods het stramme lijf en leden voor de goal te gooien. Van de stugge verdediging en de gelukkige counter. Van de zeldzame klasseflits. Ik loof hen prijs hen daarvoor, zeker als ze deden wat ze konden. Zolang niemand me maar vraagt om dan ook tevreden te zijn met dat „goed genoeg”. En om, godbetert, naar de match te kijken in plaats van een kort wedstrijdverslag en eventueel een analyse in de krant te lezen. Het blijft maar voetbal, natuurlijk.

U begreep het al, ik heb dus naar de kwartfinale van het WK gekeken. Op een iPad in de keuken, ergens ver van hier. De Rode Duivels hebben niet slecht gespeeld, al was het vooral in de tweede helft wat pompen of verzuipen. Dat gele team (zeker die met zijn rare kapsel) kreeg toen plots nogal veel ruimte, en had pech bij de afwerking – ze stootten ook op een goede doelman, maar ook die keeperstraditie past natuurlijk een beetje in het “goed genoeg”-verhaal.

Hierbij dus de deal : als de uitgesproken favoriet -want dat mag hopelijk nu toch gezegd worden- de twee volgende wedstrijden wint met nog wat meer overtuiging, dán is het goed genoeg voor mij. Ik ga dan zelfs “ja !” roepen en applaudisseren. En hier nog een stukje over voetbal schrijven. Onder het motto “Het kan niet op !”…