Het was een jaar of tien geleden dat ik nog in het Cultureel Centrum van Mortsel was geweest. Wat brengt een mens ook daar, natuurlijk ? Wel, toen was het voor de omvorming van Spirit naar VlaamsProgressieven. U herinnert zich dat niet meer ? Het kan u vergeven worden. Caroline Gennez was er ook, de toenmalige voorzitster van de sp.a. Mogelijk herinnert u zich haar nog wel, al is ze ook een voorbeeld van hoe onzorgvuldig de politiek soms met talenten omgaat. Hoe het verder ging ? Wel, na een zoveelste crisis in de (omgedoopte) partij slokte de sp.a Bert Anciaux en de zijnen op, waarna VlaamsProgressieven opnieuw werd omgedoopt in de Sociaal-Liberale Partij. Die ging bij de verkiezingen van 2009 roemloos ten onder. Wat er resteerde ging op in Groen, maar toen hoefde het voor mij niet meer. Soms mis ik VlaamsProgressieven/SLP : voorheen of nadien was er geen nationale partij die zo dicht aansloot bij wat ik over veel dingen denk.

Vrijdag was ik er opnieuw, daar in Mortsel. Voor een optreden van Hei Pasoep, het ondertussen veertig jaar oude koor dat vooral geëngageerde muziek brengt. Hun programma heette “Zing, vecht, lach en bewonder”, en dat geeft meteen aan welk lied het uitgangspunt vormde. Het ging om een herneming van een eerdere reeks optredens van het koor, in een wat verkorte versie, ten voordele van 11.11.11. Ik zag hen nooit eerder, maar vond het de moeite waard. Ook al gaat het niet om een professioneel gezelschap, er zit ook na veertig jaar nog steeds pit in het koor. En engagement, al is dat soms wat diffuus, want wat voor het ene volk een (links) vrijheidslied is, kan voor de buren een irredentistisch verlangen naar gebiedsuitbreiding zijn. En waar de ene revolutionaire beweging een deel van de zingeving haalt uit het loochenen van elke god, vindt de andere net troost in het gebed. Maar de plicht van de consequentie rust niet op koren, gelukkig maar. Ook niet op hun toeschouwers, overigens.

Ik vroeg me af of het koor in die veertig jaar ooit in Essen heeft gezongen ? Ik vond er in elk geval geen sporen van terug. Het Volkshuis zou nochtans een erg gepaste achtergrond hebben gevormd.

Wat de twee evenementen, met tien jaar tussenpauze, gemeen hebben, is beperkt. Of toch : een zekere “linkse” inslag was natuurlijk beide niet vreemd. Mocht ik bij het Laatste Oordeel de onverbiddelijke keuze tussen “links” of “rechts” krijgen voorgelegd, dan kies ik links. Maar hier op Aarde hanteer ik het principe van de (minstens in naam communistische…) denker Deng Xiaopong : of de kat nu wit of zwart is, zolang ze muizen vangt is het een goede kat. Dat betekent dat ik ook vaak bij zogenaamd “rechtse” oplossingen uitkom. En overigens al lang niet meer geloof dat iemands politieke denken op één links/rechts-as kan worden weergegeven. Zoals deze week ook in Brussel werd aangetoond, toen het voor één dag in Catalonië kwam te liggen. Het zou een mooie jaarlijkse traditie zijn, zo’n Catalaanse betoging in onze hoofdstad : het ging wellicht om de vriendelijkste betoging ooit, voor de meeste Catalanen gekoppeld aan een toeristisch programma waar Brussel alleen wel bij kon varen. Al hoop ik voor de Catalanen natuurlijk dat het niet nodig zal blijken om elk jaar op straat te komen…

Aan het optreden in Morstel koppelde ik overigens (net als veel Catalanen voordien…) een dagje winkelen in Antwerpen – bij wijze van vroege kerstshopping. Daardoor liet ik twee quizzen links liggen, waaronder de grootste ter wereld, én de veldrit in Essen. Een mens kan niet alles hebben, natuurlijk. Maar kom, Mortsel vaut bien une messe…

Naschrift (24 augustus 2018) : Roger Van Ginderen wees me erop dat Hei Pasoep ooit wel in Essen is geweest.  In 1986 in het kader van Kunst en de Derde Wereld in zaal Rex (daarvan staat zelfs een foto op Essen in Beeld – ik heb dus echt mijn bronnen niet goed gecheckt), en een tiental jaren later nog eens in het Gildenhuis.  Bij deze rechtgezet.  En tijd dat ze nog eens terugkomen, natuurlijk !