Er zijn 28 EU-Lidstaten. Daarvan had ik er tot nog toe 27 bezocht. De voorbije dagen bracht ik door in Bulgarije. En daarmee heb ik het lijstje dus volgemaakt. Al moet ik erbij zeggen dat ik één van de 27 overige landen bezocht heb vóór het land EU-lid werd : Roemenië. Niet toevallig één van de andere landen die het meest recent tot de Unie toetraden. Daar moet ik dus wellicht nog eens opnieuw naartoe. Voor de zekerheid was ik wel al in Schotland. En in Catalonië…

Maar nu dus Bulgarije. Sofia en Plovdiv met name. Als toerist. Voor het werk zal een bezoek pas voor volgend jaar zijn wellicht, als het land het EU-Voorzitterschap overneemt. Heel wat landen hebben de naam een “kruispunt van culturen” te zijn, maar Bulgarije moet voor de andere pretendenten van die titel zeker niet onderdoen. De Thraciërs, de Kelten, de Grieken, Romeinen/Byzantijnen, Ottomanen… lieten er allemaal hun sporen. Tussendoor was Bulgarije zélf een stevig rijk, dat zich tot aan de Kaspische Zee uitstrekte. Sofia en Plovdiv waren beide Romeinse steden, en de overblijfselen daarvan zijn ook op beide plekken mooi bewaard en de voorbije jaren ook op een geslaagde manier in de twee steden geïntegreerd. De Romeinse keizer Constantijn zou zelfs een voorkeur gehad hebben voor Sofia (Serdica) als nieuwe hoofdstad, maar de strategische ligging van Byzantium/Constantinopel/Istanboel gaf uiteindelijk de doorslag. Op archeologisch vlak achtten de Bulgaren zich dan ook de nummer drie in Europa, na Griekenland en Italië. Het zal wel kloppen.

Het kruispuntschap maakt ook dat de eigen identiteit wat ontbreekt. Bulgarije is onmiskenbaar een Balkanland. Het lijkt wellicht het meest op de landen van het voormalige Joegoslavië, maar met wat meer Griekse en Russische invloeden (en niet van de rijke Russen van vandaag, maar van de Tsaren). Plus een meer orthodox communisme dan dat van Tito.

Sofia ligt er mooi aan de voet van de Vitoshaberg en herbergt de monumentale gebouwen van de 19e en 20e eeuw. Plovdiv heeft een oud Ottomaans centrum. Een bezoek zeker waard. Maar wat nu “typisch Bulgaars” is, blijft ook daarna moeilijk te definiëren.