Tom Bevers

2016 was voor mij persoonlijk zeker geen slecht jaar. Maar voor Europa en de wereld was het natuurlijk een onvervalst “annus horribilis”. Veel redenen voor optimisme zijn er niet. En toch, het moet. Laat 2017 een mooi jaar worden :

– Een jaar van geluk voor de mensen van goede wil. En ook voor die van slechte wil, maar dan zó dat die van goede wil er geen last van hebben.
– Een jaar waarin de oorlog in Syrië eindelijk de aandacht krijgt die hij verdient, ook en vooral in het Westen, zodat werk kan worden gemaakt van een duurzame vrede en een staat die leefbaar is voor alle Syriërs.
– Een jaar waarin degenen die de voorbije jaren een oorlog ontvluchtten een nieuwe thuis vinden, en waar oorlog en geweld niemand meer wegjaagt (maar waar er opvang is als dat wel gebeurt).
– Een jaar waarin politici in het Westen de liberale democratie en de rechtstaat vóór hun eigen ideologie laten komen, en waar ze hun rol in die liberale, democratische rechtsstaat zo goed mogelijk invullen, met respect voor wie er een andere rol in heeft, en met meer oog voor wat er moet gebeuren dan voor het winnen van de volgende verkiezingen.
– Een jaar waarin de tegenstrijdige beloftes en al te eenvoudige antwoorden van de populisten worden doorbroken, en de kiezers de waarde van nuance en het tastend zoeken naar antwoorden op complexe vragen erkennen.
– Een jaar waarin het Westen zal inzien dat Putin een enorm gevaar is, en daaruit de consequenties trekt.
– Een jaar waarin het Amerikaanse volk zijn hoop en zelfvertrouwen, zijn redelijkheid en openheid terugvindt, en dus een manier vindt om het Trumpisme te neutraliseren.
– Een jaar waarin de Schotten, de Noord-Ieren, en hopelijk ook de Engelsen en de Welshmen de sleutel vinden om via een democratisch proces toch bij de EU te blijven.
– Een jaar waarin in Essen het RUP “appartementsbouw” eindelijk goedgekeurd raakt, en waarbij de bevolking van onze gemeente afneemt omdat het volbouwen gekeerd werd.
– Een jaar waarin ik iets regelmatiger de tijd vind om hier iets te schrijven.

Yes we can. Niettegenstaande alles. 2017, here we come !

Einigkeit und Recht und Freiheit.

+ + +

De luchthaven van Bratislava is niet erg groot, en de enige rechtstreekse vluchten naar Brussel worden uitgevoerd door Ryanair. Ik heb geen principiële bezwaren tegen die maatschappij, maar hun uurregeling is niet altijd de meest praktische. Nu ligt Bratislava vlak bij Wenen. De luchthaven Schwechat is minder dan één uur van de Slovaakse hoofdstad verwijderd. Dus zat ik onlangs, na een vergadering in het kader van het EU-Voorzitterschap, op een vlucht van Wenen naar Brussel. Met Austrian Airlines. Ik nam een boek uit mijn handbagage. En bij het uitstappen vergat ik het. Om allerlei redenen ging het voor mij om een belangrijk boek, en is het voor anderen zo goed als onbruikbaar/waardeloos. Ik ging er dus vanuit dat niemand het ging meenemen, zodat ik het wel terug zou krijgen. Maar dat bleek buiten Austrian Airlines gerekend. Die verwezen me meteen door naar de Weense luchthaven. En toen ik voor de derde keer zei dat ik náár Brussel was gevlogen ook naar de verloren voorwerpen in Brussel. Hoe ik die kon bereiken ? “Kijk op het internet, mijnheer !”

De verloren voorwerpen in Brussel wisten me direct te helpen : Austrian, dat is Lufthansa. Lufthansa, dat is Brussels Airlines. Dus moest ik hun bagagedienst hebben. Die ik dan wanhopig ben beginnen bellen. Op twintig keer proberen heb ik hen twee keer aan de lijn gekregen : één keer was het antwoord dat ik later moest terugbellen, de tweede keer dat Austrian van kuisfirma was veranderd en dat de nieuwe mensen de procedures nog niet kenden. En ik kreeg ook één mail : geen boek gevonden. Ook van Wenen kreeg ik diezelfde mail. Ik kreeg de wel zeer sterke indruk dat het boek meteen is weggegooid, en dat het vervolgens vooral vervelend was dat daar dan nog iemand naar vraagt.

Een week nadien nam ik de ICE-trein van Deutsche Bahn naar Aken. Bij het uitstappen in Aken vergat of verloor ik mijn tickets voor de terugreis (ja, ik moet beter op mijn spullen letten, ik weet het !). Aan het loket riep men een vriendelijke treinbediende. Die belde met de treinbegeleider. Die vond mijn ticket en zond een foto ervan door, zodat ik bij de terugreis geen problemen zou hebben. Bij die terugreis wilde ik de foto laten zien. Niet nodig, zei de treinbegeleider. Hij was geïnformeerd. En vervolgens bracht hij mijn ticket (en de ondertussen overbodig geworden plannetjes van Aken die erbij staken). Zo kan het dus ook.

Onlangs kreeg Bob Dylan de Nobelprijs voor de Literatuur. Een terechte keuze, al begrijp ik de literatoren voor wie het aanvoelt alsof een socioloog de Nobelprijs voor de Economie zou krijgen. Of een jurist, horresco referens. Dylan verdiende die prijs, maar er zijn wellicht nog songschrijvers die hem op hun naam zouden morgen schrijven. Paul Simon bijvoorbeeld. Of Leonard Cohen. Die op 11 november overleed.

Hoop doet de poëzie overleven, ook als de poeet ons verliet.

Uit “Democracy”

It’s coming from the sorrow in the street,
the holy places where the races meet;
from the homicidal bitchin’
that goes down in every kitchen
to determine who will serve and who will eat.
From the wells of disappointment
where the women kneel to pray
for the grace of God in the desert here
and the desert far away:
Democracy is coming to the U.S.A.