Op 24 april 1965 gaven mijn ouders elkaar hun ja-woord. Dat betekent dus dat ze nu dus hun Gouden Bruiloft mochten vieren. Toch wel een moment om even bij stil te staan, om dankbaar te zijn voor het geluk dat ze samen mochten beleven en misschien ook wel om even (maar niet te lang) te denken aan wat niet heeft mogen zijn.

Dezer dagen komt het vaak voor dat kinderen zélf aanwezig zijn bij de trouw van hun ouders, maar in de Noorderkempen van een halve eeuw geleden was dat op zijn zachtst gezegd niet meteen de gebruikelijke volgorde der dingen. Ik was er toen dus niet bij. Ik herinner me wel nog dat ze hun Koperen Bruiloft vierden. Hier, in wat vandaag mijn woonkamer is, na twaalf en een half jaar samen. Ze kregen ook koperen geschenken, weet ik nog wel. Deurklinken, onder meer. Misschien maar goed dat die trend niet werd doorgetrokken bij de volgende jubilea. Hoewel, als er écht iemand op staat om hier gouden deurklinken te komen aanbrengen, het mág natuurlijk wel.

Zoals ik op de receptie even aanhaalde vind ik het ook wel opmerkelijk dat het huwelijk zélf langer heeft standgehouden dan de gemeente die het voltrokken heeft. Veel langer, want Loenhout, waar ze getrouwd zijn, ging al in 1976 op in Wuustwezel. Zouden onze Essense schepenen zich bij een trouw wel eens afvragen wat het langst zal duren, het huwelijk of het bestaan van ons gemeentebestuur ?

Goud, dus. We hebben het feest gevierd zoals dat hoort. Jammer dat Essen niet meteen een geschikte feestzaal heeft, overigens. Maar het mag gezegd, het Strijboshof bij de zuiderburen is een zeer mooie locatie waar we bovendien hartelijk en erg professioneel werden ontvangen. Ook al hadden mijn broer en ik enkele afwijkende ideeën – ik weet niet of de stokkenvanger van Games@Party eerder al een Gouden Bruiloft bezocht. En we zorgden voor enkele opmerkelijke gasten, al konden Zijne Heiligheid en een aantal van zijn tegenpolen er jammer genoeg alleen op video bij zijn.

Brigitte Quick, die het gemeentebestuur vertegenwoordigde (en dat met veel plezier en bovendien erg goed deed) vertelde dat er de laatste jaren in april en mei veel paren hun 50e huwelijksverjaardag vieren. Het zou wel eens kunnen dat we inderdaad nu het hoogtepunt van de gouden bruiloften beleven : de gezondheid van de generaties nadien liet hen vaak jammer genoeg niet toe om het goud te halen, en de generaties nadien blijven dan weer gemiddeld minder lang samen. Al moet stilaan het dubbele goud haalbaar worden voor wie er zich echt op toelegt : twee huwelijken van 50 dus. Of toch goud en zilver…

Tot slot : Hoek is niet alleen de mooiste wijk van Essen, het is ook een erg aangename en gezellig plaats om te wonen. De buren zorgden voortreffelijk voor een mooie versiering aan het huis en samen met de Hoekse fietsers zorgden ze mee voor een mooie feestdag. Waarvoor mijn dank.

Dank ook aan iedereen die de dag mee tot een erg mooie herinnering maakte voor onze familie.