Boem
Wat te zeggen over de gemeenteraad van gisteren ? Die liet een behoorlijk zure smaak in mijn mond na (en dat kwam niet alleen doordat ik nadien op de redactie van de Ronde van Essen nog enkele “zure matten” heb gegeten). De weigering om enkele punten die we anderhalve dag te laat indienden alsnog te behandelen is alleen te verklaren als pure pesterij, of vanuit sterke inhoudelijke verdeeldheid over de inhoud ervan binnen de meerderheid. Het eerste vind ik in principe onwaarschijnlijk : normaal probeert iedereen in Essen in de eerste plaats op een inhoudelijke manier aan politiek te doen, en procedures staan enkel ten dienste daarvan. Zelf hebben we er in de gemeente- en OCMW-raad nooit een probleem van gemaakt om in dit soort gevallen de hoogdringendheid in te roepen. Ook al is er een behoorlijk verschil tussen professionele politici en een ambtenarenapparaat die de termijnen niet respecteren, en mensen die in hun vrije tijd een mandaat opnemen.
Dus blijft enkel de tweede verklaring over, die van de verdeeldheid. Wat ons voorstel over de repetitieruimte betreft, kan ik dat aannemen. Het hele dossier lijkt erop te wijzen dat het schepencollege het hier intern totaal over oneens is. Maar die uitleg past dan weer niet zo goed bij het andere punt, dat enkel een agendering op een commissie van een idee van de Werkgroep Leefmilieu beoogde. Blijft dan echt alleen een gebrek aan collegialiteit over ? Ik moet ervoor vrezen.
Vandaar dus die zure smaak. Inhoudelijk onthoud ik vooral de korte discussie over het “Algemeen Nood- en Interventieplan”. Ik heb het uiteraard even gehad over de mogelijke stroomonderbrekingen – al blijf ik het verbijsterend vinden dat een land als het onze daartoe zou moeten overgaan. En over vuurwerk. Eigenlijk is dat mijn grootste schrik op veiligheidsgebied, dat er ooit eens een stevige voorraad vuurwerk ontploft in onze gemeente. Ik ben het met de burgemeester eens dat we dat in de eerste plaats preventief, via een juiste inrichting van de opslagplaatsen, moeten aanpakken. Maar in de eindejaarsperiode is er volgens mij altijd meer vuurwerk in onze grensgemeente aanwezig geweest dan er veilig kan opgeslagen worden. En ik vrees dat die situatie niet helemaal onder controle is. In het nieuwe plan staat er niet veel over, en ik hoop dat die leemte alsnog wordt ingevuld.
Dat is namelijk potentieel van levensbelang. En dat weegt gelukkig ook in mijn hoofd veel zwaarder dan een verloren stemming over procedures.
De 42e Ronde van Essen volgen ? Dat kan op heel veel verschillende manieren. Je kan de foto’s bekijken op de 
Als morgen onze burgemeester iets erg fouts zou vertellen, dan kan ik me inbeelden dat we daar met N-VA/PLE formeel “afstand” van nemen, ook al zou iedereen moeten weten dat wij hem niet verkozen hebben. Als KSJ-KSA-VKSJ in een vlaag van zinsverbijstering iets onverstandigs zou doen, dan voel ik me wellicht ook verplicht om me daarvan te distantiëren, ook al ben ik ondertussen natuurlijk al een aantal jaren niet meer met de beweging verbonden. Aan de andere kant heb ik nog niet de behoefte gevoeld om mij af te zetten tegen het gedrag van de politie in Ferguson. Of tegen wat de “Islamitische Staat” aanricht. Ik heb daar niets mee te maken, en ga ervan uit dat iedereen dat ook weet. 
Na het EU-Voorzitterschap bracht gewoon de vakantie me opnieuw naar Italië. Al is Napels wel een heel ander Italië dan Milaan ! De retoricareis had ons destijds wel even naar die stad geleid, maar mijn geheugen vertoonde vooral grote gaten ter hoogte van Campanië. Napels bleek boeiend, levend, zuiders maar ook vuil, onderkomen en soms dreigend. Heel wat historische monumenten, en zeker ook heel wat woonwijken, zouden een stevige opkikker kunnen gebruiken. Een kort, onbedoeld, bezoek aan een anoniem kustplaatsje tussen Napels en Pompeii gaf me helemaal een wat desolaat beeld van Zuid-Italië mee. Er is allezins nog werk aan de winkel. Al is het wel de culinaire hemel voor wie van pizza en zeker voor wie van zeevruchten houdt. Gratis tip : de Zuppa di Cozze van O’Luciano blijkt bij de plaatselijke bevolking populair genoeg om aan te schuiven voor een plaatsje. Als je het mij vraagt meer dan terecht…
Het is lang geleden dat ik hier nog iets over de Israëlisch-Palestijnse kwestie schreef. Ik vind dat nochtans een erg intrigerend conflict, dat in al zijn pijnlijkheid de aandacht vasthoudt. Maar het is zo verdomd moeilijk om er iets evenwichtig over te schrijven. Net dat maakt het moeilijk. Mijn twee uitgangspunten zijn duidelijk : Israël heeft het recht op een veilig bestaan, de Palestijnen hebben het recht op een leefbare eigen staat gevormd door Gaza en de Westelijke Jordaanoever.