Italië heeft het Voorzitterschap van de Europese Unie overgenomen van Griekenland. Daarmee wordt de geschiedenis van de Europese oudheid nog eens dunnetjes overgedaan. De ambitieuze Italianen volgen de veelgeplaagde en wellicht net daardoor bescheiden en efficiënte Grieken op, met grote ambities. Dat belooft zes boeiende maanden, en zoals de recente traditie het wil vond de informele vergadering van de EPSCO-ministerraad meteen tijdens de eerste weken plaats. Niemand die er wat op tegen had om in juli naar Milaan te komen, uiteraard.

Voor mij was het ook het eerste bezoek aan de stad sinds de Retoricareis die het Klein Seminarie traditiegetrouw in 1990 naar Italië leidde. Ik herinner me van toen nauwelijks nog de Duomo, laat staan iets anders dat we er zouden hebben bezocht. Zodat een opfrisweekend na de vergadering wel mocht. Ik greep de kans om Da Vinci’s Laatste Avondmaal (ook bekend van Dan Brown) in de kerk van Santa Maria delle Grazie te bezoeken. Een indrukwekkend kunstwerk met een interessante geschiedenis. Bovendien vond ik de weg naar Como en het bijhorende meer. Het deed me, wellicht niet helemaal verrassend, een beetje aan Genève denken.

Om het geheel cultureel helemaal verantwoord te maken, had ik mezelf op een ticket voor een opera in de Scala getrakteerd. Met een beetje geluk heb ik redelijk betaalbaar van “Le Comte Ory” van Rossini kunnen genieten. Absoluut de moeite waard, al is het een vrij zware opera, opgebouwd rond een verhaal dat de scenarist van FC De Kampioenen er wellicht een beetje over zou vinden : de klassieke aflevering “Het misverstand” werd hier uitgesponnen tot “Het dubbele misverstand”. Met een briljant als nonnen verkleed mannenkoor, dat dan weer wel. In een prachtige zaal met een zeer rijke geschiedenis, dat natuurlijk ook.

Overigens waren er in dé modestad ook solden, maar dat ging blijkbaar aan alle vijf de Pradavestigingen voorbij. En aan enkele van hun collega’s ook. Ik heb er dus geen koopjes kunnen doen. Al knoopt het Italiaans Voorzitterschap wel weer aan met de traditie om een das cadeau te geven aan de bezoekers van de vergaderingen. Een mooie das, noblesse oblige. Al ga ik hem niet meenemen wanneer ik binnenkort terug naar “de laars” trek voor wat vakantie !