Het is hier een beetje stil geweest, de voorbije weken. Dat komt omdat ik na enkele maanden grotendeels in het binnenland te hebben doorgebracht in mei plots een reeks buitenlandse opdrachten bij elkaar kreeg. Die brachten me naar Londen, daar had ik het al over. Maar ook twee keer naar Athene.

Griekenland is de huidige EU-voorzitter. De kalender zorgt daarbij voor een opmerkelijke vorm van rechtvaardigheid : het begin van de heropleving van de crisis mag in goede banen geleid worden door het Europese land dat er veruit het meest onder leed.

Natuurlijk zijn de sporen van de crisis terug te vinden in de Atheense straten, zeker voor wie er wat lokale toelichting bij krijgt. Maar mij viel vooral de levensvreugde op. Crisis is geen reden om niet gewoon ook van het leven te genieten. Al zal dat wel niet voor iedereen gelden, natuurlijk. Maar Athene is vandaag een levendige, vrolijke stad, waar zowel de toeristen als de Grieken zelf de weg naar vinden. Wie het niet weet, zou niet zomaar zien hoe hard de crisis dit land trof en wat er nodig bleek om de uitweg te vinden.

Natuurlijk is Athene ook zijn verleden. De Acropolis domineert de skyline, en zo hoort dat ook. Het Acropolismuseum, waar ik twee keer een enthousiast gegidst bezoek aan kon brengen, geeft een indrukwekkende collectie op een prachtige manier weer. En integreert op verstandige wijze de stukkken die zich in het British Museum bevinden. Al zouden de twee musea met elk een halve collectie er goed aan doen om zich meer als één geheel te presenteren. Dat daartegen politieke bezwaren zijn, kan ik me voorstellen. Maar het is wel jammer.

Ik maakte ook van de gelegenheid gebruik om wat tijd op een Grieks eiland door te brengen. Ik koos met name voor Hydra. Eén van de meest voorspelbare toeristische keuzes, maar al snel bleek ook waarom : het is gewoon een prachtig eiland : autovrij, met prachtig witte, mooi onderhouden en bebloemde straten, met azuurblauwe zee, terrasjes aan de haven… Wie daar geen vakantiegevoel van krijgt, zal het wellicht op niet veel plaatsen vinden.

Ik heb er mijn batterijen stevig opgeladen, ook al moest ik een gemeenteraad missen. En laat er alvast geen twijfel over bestaan : Griekenland hoort in het hart van de EU en de euro thuis. De Grieken hebben ondertussen zware inspanningen gedaan om daar te kunnen blijven. Daarvoor verdienen ze méér waardering, maar ik vrees dat er nog meer nodig zal zijn. Daar mogen we het land niet alleen bij laten.