De verschillende kranten hebben zich de voorbije weken nuttig gemaakt door een rapport van onze parlementsleden te publiceren. Veelal een nuttige oefening, met resultaten die de subjectieve inschatting die ik als geïnteresseerde burger en federaal ambtenaar ongeveer bevestigen, en toppers als Lode Vereeck, Kristof Calvo, Peter Dedecker, Wilfried Vandaele, Bert Anciaux, Guy Verhofstadt, Marianne Thyssen, Mieke Vogels…

Al vind ik het oordeel af en toe te streng (en lijkt De Morgen mij een rechtvaardiger oordeel te vellen dan De Standaard). Om drie redenen : vaak is het te veel gebaseerd op de media-aandacht die het parlementair werk oproept, terwijl dat niet noodzakelijk overeenstemt met de kwaliteit. Daarnaast wordt het vertekend door de relatieve onmacht van onze parlementen (op het Europese na !), waar als individueel lid niet zoveel aan te doen is. Tenslotte zit de verhouding tussen de waardering voor inspanning en resultaat niet altijd juist. Maar hoewel ik het niet helemaal met de criteria eens ben, het oordeel lijkt me vaak al bij al accuraat. Waarna blijkt dat politieke partijen degelijk parlementair werk niet altijd belonen bij het opmaken van de verkiezingslijsten. Ook dat zegt veel over de onmacht van de parlementen.

De rapporten kenden we al. Daarnaast brengt deze campagne ook pogingen om meer „fact checks” uit te voeren op wat politici beweren. Om programma’s door te rekenen ook, in afwachting dat een officiële instantie dat zal doen (ik zou niet graag die instantie zijn, maar dit terzijde). En om de funderingen van partijen in beeld te brengen. Ik vind het nuttig dat de media op die manier hun rol proberen te spelen. Zolang ze maar beseffen dat het hun taak is de kiezer te informeren en te helpen, niet om de kiezer te leiden. Maar eigenlijk denk ik dat we daar in Vlaanderen niet over mogen klagen. We hebben geen Sun en zeker geen Fox News hier.

Het is en blijft een boeiende campagne, met een hoge inzet en een naar onze normen heldere keuze. Hopelijk beseft de kiezer dat hij/zij de kaarten ook best duidelijk schudt. Na 25 mei geldt „Mehrheit ist Mehrheit”, en zal blijken dat signalen van de kiezer genegeerd kunnen worden – in tegenstelling tot heldere beslissingen.