Twee weekends na elkaar in Londen. Puur toeval, eigenlijk. Na de Olympische Spelen was ik er niet meer geweest. Nu was het zowaar opnieuw een sportwedstrijd die me terug over het Kanaal leidde. Voetbal dan nog, niet meteen mijn favoriete sport. De derde wedstrijd in drie jaar die ik live bijwoon – overigens ook de derde in tien jaar. De wens van Roel, Leo, William en André om nog eens een „echte” match te zien, over de grenzen, leidde hen zowaar naar mij. En zo herinnerde ik me dat mijn voorganger als EMCO-voorzitter supporter is van Crystal Palace. Dat dit seizoen na lang wachten in de Premier League terugkeerde, waar het team het overigens nooit langer dan één jaar uithield. Tot nu, misschien…

Tickets voor de Premier League blijken niet zo eenvoudig om te pakken te krijgen. Maar via een lokale supporter lukt het wel. En dus viel onze keuze op de wedstrijd tegen Chelsea. Een topper, die het weekend voordien Arsenal een nogal droge 6-0 nederlaag aansmeerde. Een vlotte verplaatsing, mooi weer, een uiteraard vol stadion in Selhurst. En de „Eagles” die de eerste helft Chelsea mooi afhielden en regelmatig zelfs uitbraken. Om in de tweede helft een own-goal van wereldster Terry af te dwingen. En vervolgens nog enkele kansen af te dwingen. Het had 2-0 of 3-0 kunnen worden, maar 1-0 was natuurlijk ook al goed voor een feestje. Oud-collega Mik bleek in elk geval erg tevreden met het geluk dat wij brachten. Ook al moest de Crystaldoelman wel alles uit de kast halen om een schot van Hazard uit de netten te houden.

Eender welk Belgisch team dat Chelsea klopt praat daar nog járen over. Hopelijk zette Crystal hiermee een mooie stap naar het behoud – de 0-3 op rechtstreekse concurrent voor de degradatie Cardiff van vorig weekend zou daarbij ook moeten helpen.

Precies één week later zat ik opnieuw in de Eurostar. Deze keer voor een peer review over het minimumloon in het Verenigd Koninkrijk, en dat vergeleken met een aantal andere interessante landen. Erg boeiende discussie. Met tussendoor wat tijd om Camden Market, het British Museum, het Natural History Museum, Harrod’s en zowaar ook een musical mee te pikken. Een dosis cultuur en shopping (van divers allooi) om het voetbal te compenseren. Met een bezoek aan Chinatown en de buurt rond Piccadilly Circus op twee zaterdagavonden als constante.

Heerlijke stad, Londen, zoals ik hier al wel meer heb neergeschreven. Die op veel terreinen een voorbeeld voor onze steden en onze samenleving zou kunnen zijn. Ik moet er dringend terug naartoe…