Archief van
Maand: april 2014

Paasvreugde

Paasvreugde

Ik geef het toe, dit tekstje werd met een paar weken geantidateerd. Maar ik wil toch nog even terugblikken op het Paasweekend. Onder meer omdat ik de inzet van de Esakmensen die op Paaszaterdag de 10 Mijl organiseerden even wil onderlijnen. Ik heb hier al wel eens mijn waardering uitgesproken voor wat onze atletiekclub met een beperkt aantal mensen realiseert. De 10 Mijl verhuisden van het najaar naar het Paasweekend, en van Horendonk naar Essen-Statie. Wat mij betreft een goede keuze, omdat de wedstrijd zo meer “midden de mensen” terecht kwam.

Ik mocht zelf als seingever het verkeer mee in goede banen leiden op het kruispunt Oude Baan – Molenstraat – Kerkstraat – Beliestraat. Met een Oude Baan die volledig was afgesloten aan de Heikantstraat, een Kerkstraat waar niemand nog in mocht en een Beliestraat die een eenrichtingsstraat was geworden toch niet zo evident. Ik vond het nochtans wel aangenaam. En wie krijgt de kans om eens zo dicht bij het eigen huis het verkeer te regelen ? Ik heb er wel het besef aan overgehouden dat seingever zijn bij de zoveel sneller verlopende wielerwedstrijden geen evidente opdracht is. Mijn symbolisch pet af dus voor al wie die taak af en toe of regelmatige op de vrijwillige schouders neemt.

Op Paaszondag heb ik de hele dag achter het fornuis doorgebracht. Met name over het dessert (de wat verrassende combinatie van ijs met olijfolie) ben ik erg tevreden. Paasmaandag bracht me traditioneel naar de voorstelling van De Spycker, waarna ik op de N-VA stand wat kiesjes ben gaan nemen van Artuur die daar fotogeniek stond te wezen. Ik heb zo het gevoel dat het pluchen roofdier nog wel eens in Essen gaat opduiken…

Op rapport

Op rapport

De verschillende kranten hebben zich de voorbije weken nuttig gemaakt door een rapport van onze parlementsleden te publiceren. Veelal een nuttige oefening, met resultaten die de subjectieve inschatting die ik als geïnteresseerde burger en federaal ambtenaar ongeveer bevestigen, en toppers als Lode Vereeck, Kristof Calvo, Peter Dedecker, Wilfried Vandaele, Bert Anciaux, Guy Verhofstadt, Marianne Thyssen, Mieke Vogels…

Al vind ik het oordeel af en toe te streng (en lijkt De Morgen mij een rechtvaardiger oordeel te vellen dan De Standaard). Om drie redenen : vaak is het te veel gebaseerd op de media-aandacht die het parlementair werk oproept, terwijl dat niet noodzakelijk overeenstemt met de kwaliteit. Daarnaast wordt het vertekend door de relatieve onmacht van onze parlementen (op het Europese na !), waar als individueel lid niet zoveel aan te doen is. Tenslotte zit de verhouding tussen de waardering voor inspanning en resultaat niet altijd juist. Maar hoewel ik het niet helemaal met de criteria eens ben, het oordeel lijkt me vaak al bij al accuraat. Waarna blijkt dat politieke partijen degelijk parlementair werk niet altijd belonen bij het opmaken van de verkiezingslijsten. Ook dat zegt veel over de onmacht van de parlementen.

De rapporten kenden we al. Daarnaast brengt deze campagne ook pogingen om meer „fact checks” uit te voeren op wat politici beweren. Om programma’s door te rekenen ook, in afwachting dat een officiële instantie dat zal doen (ik zou niet graag die instantie zijn, maar dit terzijde). En om de funderingen van partijen in beeld te brengen. Ik vind het nuttig dat de media op die manier hun rol proberen te spelen. Zolang ze maar beseffen dat het hun taak is de kiezer te informeren en te helpen, niet om de kiezer te leiden. Maar eigenlijk denk ik dat we daar in Vlaanderen niet over mogen klagen. We hebben geen Sun en zeker geen Fox News hier.

Het is en blijft een boeiende campagne, met een hoge inzet en een naar onze normen heldere keuze. Hopelijk beseft de kiezer dat hij/zij de kaarten ook best duidelijk schudt. Na 25 mei geldt „Mehrheit ist Mehrheit”, en zal blijken dat signalen van de kiezer genegeerd kunnen worden – in tegenstelling tot heldere beslissingen.

Back to Babylon

Back to Babylon

Twee weekends na elkaar in Londen. Puur toeval, eigenlijk. Na de Olympische Spelen was ik er niet meer geweest. Nu was het zowaar opnieuw een sportwedstrijd die me terug over het Kanaal leidde. Voetbal dan nog, niet meteen mijn favoriete sport. De derde wedstrijd in drie jaar die ik live bijwoon – overigens ook de derde in tien jaar. De wens van Roel, Leo, William en André om nog eens een „echte” match te zien, over de grenzen, leidde hen zowaar naar mij. En zo herinnerde ik me dat mijn voorganger als EMCO-voorzitter supporter is van Crystal Palace. Dat dit seizoen na lang wachten in de Premier League terugkeerde, waar het team het overigens nooit langer dan één jaar uithield. Tot nu, misschien…

Tickets voor de Premier League blijken niet zo eenvoudig om te pakken te krijgen. Maar via een lokale supporter lukt het wel. En dus viel onze keuze op de wedstrijd tegen Chelsea. Een topper, die het weekend voordien Arsenal een nogal droge 6-0 nederlaag aansmeerde. Een vlotte verplaatsing, mooi weer, een uiteraard vol stadion in Selhurst. En de „Eagles” die de eerste helft Chelsea mooi afhielden en regelmatig zelfs uitbraken. Om in de tweede helft een own-goal van wereldster Terry af te dwingen. En vervolgens nog enkele kansen af te dwingen. Het had 2-0 of 3-0 kunnen worden, maar 1-0 was natuurlijk ook al goed voor een feestje. Oud-collega Mik bleek in elk geval erg tevreden met het geluk dat wij brachten. Ook al moest de Crystaldoelman wel alles uit de kast halen om een schot van Hazard uit de netten te houden.

Eender welk Belgisch team dat Chelsea klopt praat daar nog járen over. Hopelijk zette Crystal hiermee een mooie stap naar het behoud – de 0-3 op rechtstreekse concurrent voor de degradatie Cardiff van vorig weekend zou daarbij ook moeten helpen.

Precies één week later zat ik opnieuw in de Eurostar. Deze keer voor een peer review over het minimumloon in het Verenigd Koninkrijk, en dat vergeleken met een aantal andere interessante landen. Erg boeiende discussie. Met tussendoor wat tijd om Camden Market, het British Museum, het Natural History Museum, Harrod’s en zowaar ook een musical mee te pikken. Een dosis cultuur en shopping (van divers allooi) om het voetbal te compenseren. Met een bezoek aan Chinatown en de buurt rond Piccadilly Circus op twee zaterdagavonden als constante.

Heerlijke stad, Londen, zoals ik hier al wel meer heb neergeschreven. Die op veel terreinen een voorbeeld voor onze steden en onze samenleving zou kunnen zijn. Ik moet er dringend terug naartoe…