Het dossier van de weekendzone/woonbos heeft me altijd geboeid, en sinds ik mij eind 2012 op de planbatenproblematiek en alles wat daarmee samenhing stortte ben ik ook wel een beetje „kenner” geworden. Dat de twee bezwaarschriften waaraan ik meewerkte de kandidaat-belastingbetalers samen meer dan 40.000 EUR uitspaarden lijkt dat ook te bevestigen – af en toe komt de latente jurist in mij blijkbaar boven water, gelukkige met mate…

Het toeval heeft gewild dat ik de voorbije dagen drie keer een onderhoud in verband met de woonbosproblematiek op het programma had staan. Drie keer leerzaam, maar ook wat ontluisterend voor het gemeentebestuur. Ik kwam tot de conclusie dat het woonbos de neiging heeft om de zaken uit te vergroten. Slecht wegenonderhoud is overal erg, maar in het bos leidt het tot „geen weg meer”. Gebrekkige informatie over wat mag en niet mag is voor elke burger vervelend, maar als het over wonen of afbreken gaat natuurlijk nog wat dramatischer. Sociale isolatie is nergens gezond, maar in „het bos” krijgt het een extra dimensie, zoals ik ook uit mijn OCMW-verleden al wist. En dan blijf ik nog bij de oppervlakte.

Wellicht maakt dat net dat het woonbos/weekendzoneverhaal me zo boeit : aan de omgang met dit complexe dossier herkent men op heel wat vlakken hoe het gemeentebestuur ten gronde denkt en werkt. Niet altijd even hoopgevend, maar voor wie naar een beter beleid streeft wel een nuttig vergrootglas.