Het Utrechts Archief. Niet meteen het meest “catchy” opschrift om de toerist mee te lokken. Toch liep er donderdag wel wat volk rond. Maar het hadden er meer mogen zijn. Het archief doet namelijk fantastische dingen met het Utrechtse erfgoed.

We kwamen voor de tentoonstelling rond “300 jaar Vrede van Utrecht”, en vooral het congres dat aan dat vredesverdrag voorafging. Daar blijkt heel wat over te vertellen, maar het vergt nogal wat creativiteit om het verhaal aantrekkelijk in beeld te brengen. Waarbij grote lijnen (de rivaliteit tussen de Fransen en hun oorlogsvijanden) en details (de feesten die de Portugezen aanrichtten) in elkaar overvloeien. Hoogtepunt voor mij was het ritje in de koets : je stapt in, de koets beweegt zodat het lijkt alsof je over de kasseien hobbelt, de (virtuele) koetsier vertelt het verhaal en door het raam zie je geprojecteerde oude prenten. Niet zo moeilijk, maar wel een uitstekende manier om het gegeven “koets” tot leven te brengen. En net daarom uiteraard interessant.

En verder ? Een stukje rechtbank waar je je eigen oordeel kan vellen, een kort bezoek aan de gevangenis, aan de geest in de wijnkelder… En de mogelijkheid om met allerlei archiefstukken en met behulp van de beeldenbank (die gek genoeg niet gewoon “Utrecht in Beeld” heet) een eigen krant te maken.

Natuurlijk heeft Utrecht meer geschiedenis dan Essen. Maar het verschil is niet eens zo gigantisch. Het gaat er alleen om hoe je het aanbrengt, wat je ermee doet. En vooral, hoe je het verleden tot leven wekt. Zodat, zoals ik vorige week schreef, een bezoek aan een museum wel 10 EUR waard wordt.

Overigens was de toegang tot het archief gratis. Dankzij een sponsor. Waarvan ik me nu de naam nog herinner. Goed gezien van de sponsor. En van het archief…